เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 209

ตอนที่209 เจ็บปวดรวดร้าวอย่างหาที่สุดมิได้2

อีกฝั่งหนึ่ง หยินปู้ฝันกดวางสาย พร้อมคิ้วที่ขมวดเข้าหากันอย่างหนัก และมองหยางหยางอย่างเอาเรื่อง“เอาล่ะ โทรไปบอกแล้วนะ หมดธุระของอาแล้ว อาไปละ!”

หยินปู้ฝันทำท่าทีเหมือนจะจากไป

แต่หยางหยางมองเขาด้วยสายตาที่น่าสงสาร “คุณอาปู้ฝันครับ งั้นไม่ไปส่งนะครับ ยังมีอีกอย่างครับ ราตรีสวัสดิ์นะครับ”

หยินปู้ฝันถอนหายใจยาว หยุดชะงักพร้อมกัดฟันแน่น “เจ้าตัวแสบ! จะไม่ไปส่งจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย! หนูไม่มีอะไรจะสารภาพผิดกับอาจริงๆ เหรอ? ตอนแรกใครกันที่บอกอาว่า แม่ของตัวเองชื่อหวีกู้ฮอน? แล้วใครกันที่บอกอาว่า พ่อตัวเองชื่อจ้าวจีเฉียง?”

จ้าวจีเฉียงเป็นพ่อของจ้าวจิงอี้

หยางหยางเบ้ปากน้อยๆ ก่อนจะมุดตัวเข้าไปในโซฟา เหมือนลูกหมาที่หนีกำลังหนีความผิด

“เจ้าตัวแสบอย่ามาอ้อนอาให้ยาก!” หยินปู้ฝันพูดขึ้นอย่างจริงจัง “ถ้าไม่ใช่เพราะอยู่ๆ แม่ของหนูยืนร้องไห้ฟูมฟายอยู่กลางสายฝน ถ้าไม่ใช่เพราะฉันเป็นห่วงความปลอดภัยของแม่หนู ถ้าไม่ใช่เพราะแม่หนู ขอให้ฉันช่วยดูแลหนูแล้วล่ะก็ สงสัยชาตินี้อาก็คงไม่มีวันได้รู้ชื่อจริงของหนูสองแม่ลูกแน่ๆ”

“......คือว่า กู้หยางหยางเป็นชื่อจริงของผมเองครับ......” หยางหยางพูดออกมาด้วยเสียงออดอ้อน

“กู้หยางหยางกับผีน่ะสิ! พ่อของหนูคือเจ้าพ่อแห่งเมืองA เป่หมิงโม่ไม่ใช่หรือไง! ไอ้หนูจอมแสบยังกล้าบอกว่าตัวเองแซ่กู้อีกเหรอ?”

“โอ๊ย เรื่องนี้มันซับซ้อนมาก แต่ผมไม่ได้ใช้แซ่เป่หมิงนี่นา!” หยางหยางกัดริมฝีปากด้วยท่าทีที่ไร้เดียงสา

น่ารักจนหยินปู้ฝันใจอ่อนจนเกือบให้อภัยเด็กน้อยแล้วเชียว

“เชอะ! เสียแรงที่อาเคยให้ขนมหนูไปตั้งเยอะ เสียแรงที่อาเคยแอบช่วยหนูทำการบ้าน เสียแรงที่อาเคยเล่นเกมกับเธอตั้งหลายหน กู้หยางหยาง นายทำเกินไปจริงๆนะ นายเห็นฉันเป็นเพื่อนบ้างหรือเปล่า?”

หยินปู้ฝันที่อายุห่างกับเด็กน้อยเกือบยี่สิบปีได้ กลับพูดประโยคเหล่านี้ออกมาเหมือนเป็นเรื่องปกติ โดยไม่รู้สึกว่าตัวเองกำลังถือสาเอาความ เด็กน้อยที่ไม่ประสีประสาอยู่

หยางหยางแอบกลอกตามองบนอย่างเอือมระอา หากไม่ใช่เพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของแม่ อีกทั้งกลัวว่าคุณพ่อBirdmanได้ยินเสียงของตัวเองแล้วจะแปลกใจ เด็กน้อยก็จะไม่ขอให้หยินปู้ฝันช่วยหรอก

“โอ๋เอ๋ๆ คุณอาปู้ฝันอย่าโมโหเลยนะครับ” หยางหยางยกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะกลืนน้ำลายแล้วพูดต่อว่า “คุณอาไม่รู้อะไร ว่าผมกับแม่น่าสงสารขนาดไหน......”

“หนูเป็นลูกของเป่หมิงไม่ใช่รึไง จะน่าสงสารขนาดไหนกันเชียว?” หยินปู้ฝันพูดอย่างไม่ไยดี

“แงๆ ก็ผมเป็นลูกที่แม่แอบคลอดอย่างลับๆ น่ะสิ......” หยางหยางแอบเอาหน้าถูกับขาของตัวเองไปมา และพยายามบีบน้ำตาเรียกเพื่อคะแนนสงสาร

“อย่าบอกนะว่า เพราะพ่อของหนู กินแม่ของหนูแล้วไม่รับผิดชอบ แล้วให้แม่ของเธอไปทำแท้ง แม่ของเธอไม่ยอมทำแท้ง จากนั้นเลยแอบคลอดเธอออกมาอย่างลับๆ?” หยินปู้ฝันรีบพูดต่อจากหยางหยาง

“ใช่ครับ ใช่ครับ” หยางหยางรีบพยักหน้าตอบรับอย่างทันควัน ด้วยสีหน้าที่ไม่มีพิรุธใดๆ ราวกับเรื่องที่หยินปู้ฝันพูดนั้น เป็นเรื่องจริงทั้งหมด

“ชิชะ!” หยินปู้ฝันกลอกตามองบนอย่างเหลืออด “อย่าล้อเล่นเลยเจ้าตัวแสบ หนูคิดว่าเป็นละครหลังข่าวหรือไง ถึงได้น้ำเน่าขนาดนี้”

“คุณอาปู้ฝันครับ น้ำเน่าแปลว่าอะไรเหรอครับ?” หยางหยางจิ้มแก้มนิ่งๆ ของตัวเองพร้อมถามขึ้นด้วยความไร้เดียงสา

“......เฮ้อ!” ช่องว่างระหว่างวัยสินะ!

หยินปู้ฝันมองหยางหยางแวบหนึ่ง ก่อนจะนิ่งเงียบไป

เขาบ้าไปแล้ว ที่ไปถือสาเอาความกับเด็กน้อยคนหนึ่ง ที่ฟันยังขึ้นไม่ครบแบบนี้