เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 217

ตอนที่217 โรงแรมรัก2

กู้ฮอนคิดไม่ถึงเลยว่า โรงแรมที่ดูธรรมดาแห่งนี้ กลับซ่อนความลึกลับไว้มากมาย!

โดยเฉพาะ นาทีที่เธอเห็นกลีบดอกไม้ ที่ลอยอยู่ในอ่างจากุชชี่ ใบหน้าซีดเผือดนั้นก็แดงระเรื่อขึ้นมาทันใด

หายใจถี่ขึ้นอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ “......เป่หมิงโม่ ฉันอยากกลับบ้านแล้ว......”

ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าที่แห่งนี้ จะเป็นที่ที่ทำให้เธอรู้สึกอับอายมากขนาดนี้ ให้ตายเธอก็จะไม่ยอมเข้ามาเด็ดขาด

เรียวปากสวยได้รูปของเขา เผยรอยยิ้มชวนหลงใหลออกมา ก่อนจะวางร่างเธอลงไปในอ่างจากุชชี่อันมโหฬารนั้น “อยากอาบน้ำไม่ใช่เหรอ?”

กู้ฮอนรู้สึกอุ่นไปทั้งตัว กระแสน้ำอุ่นที่โอบล้อมร่างกายของเธอ ไหลชะล้างผิวกายอันเย็นเยือกจากการตากฝนนั้นไปจนหมดสิ้น......สบายจัง......

ความเหนื่อยล้าจากการต่อสู้กับเรื่องราวต่างๆ มาทั้งคืน พอได้มาสัมผัสกับน้ำอุ่นๆ แบบนี้ กู้ฮอนอดที่จะเปล่งเสียงออกมาไม่ได้

“รบกวนคุณกลับไปก่อนค่ะ......”

คืนนี้เธออ่อนแอเหลือเกิน เธออยากหลบอยู่ที่นี่เพื่อรักษาบาดแผลในใจเพียงลำพัง

เป่หมิงโม่มองใบหน้าอันเหนื่อยล้าและเศร้าโศกของกู้ฮอน นัยน์ตาดำขลับมีแววอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

ชายหนุ่มยื่นมือผ่านพวงแก้มที่ยังมีรอยน้ำตานั้น ขึ้นไปสัมผัสดวงตาสุกใส ที่เปี่ยมไปด้วยความโศกเศร้าคู่นั้นอย่างเบามือ ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “พอฝนหยุด ก็จะไล่ผมกลับไปแล้วเหรอ?”

หัวใจของเธอเต้นกระตุก

หวนคิดถึงเหตุการณ์ ตอนที่เธอนอนฟุบอยู่กับพื้น กลางสายฝนอย่างมืดแปดด้านนั้น เขาเหมือนอัศวินขี่ม้าขาวมาช่วยเธอไว้ ประโยคแรกที่เขาพูดกับเธอในตอนนั้นคือ

ผู้หญิง พอเธอร้องไห้ ก็ฝนตกไปทั่วทุกแห่งหน

ตาของหญิงสาวร้อนผ่าว

เธอเข้าใจความหมายของคำว่า’ ฝนหยุด’ อย่างแจ่มแจ้งแล้ว คำนั้นหมายถึงการที่เธอหยุดร้องไห้แล้ว

และเข้าใจความหมาย ที่แฝงอยู่ในประโยคนี้ของเขา นั่นคือการประชดประชันว่าเธอเป็นคนไม่รู้จักบุญคุณคนนั่นเอง

“......เป่หมิงโม่......” เธอกะพริบตาร้อนผ่าวคู่นั้นปริบๆ ต้องยอมรับว่าตอนที่เธอมืดแปดด้านนั้น เป็นเขาที่ช่วยเธอไว้ “ขอบคุณนะ......”

ในขณะที่คนทั้งโลกทอดทิ้งเธอนั้น ต้องขอบคุณเขา ที่ไม่เคยทอดทิ้งเธอไป

“หึหึ......” เขาหัวเราะเสียงต่ำทันที

ชายคนนี้ ที่ปกติหน้านิ่ง เฉยชาไร้อารมณ์ แต่กลับมีรอยยิ้มที่สดใสน่าหลงใหลขนาดนี้......

กู้ฮอนรู้สึกจุกที่อก รอยยิ้มที่แสนมีค่าของเขา ได้พังทลายกำแพงทั้งหมด ที่เธอสร้างขึ้นมาอย่างง่ายดาย!

หายวับไปกับตา

“รู้อะไรมั้ย สิ่งที่ผมไม่เคยต้องการคือคำขอบคุณจากคุณ”

เขาเลิกคิ้วพร้อมยืนตัวตรง ก่อนจะปลดเปลื้องอาภรณ์ชิ้นสุดท้าย ที่ปกปิดร่างกายออกจนหมดสิ้น ร่างเปลือยเปล่าไร้การปกปิดนั้นงดงามไร้ที่ติ ราวกับร่างของเทพแห่งการรบอะพอลโลมาปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ