เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 216

ตอนที่216 โรงแรมรัก1

ตอเธอเตรียมอ้าปากเพื่อตอบคำถามของพนักงานต้อนรับสาวสวยคนนั้น แต่กลับโดนขัดขึ้นมาด้วยเสียงทุ้มต่ำที่จากทางด้านหลัง

“สองคน! รีบจัดห้องที่ดีที่สุดใหญ่ที่สุดของโรงแรมนี้ และที่สำคัญต้องสะอาดสะอ้านด้วย!”

กู้ฮอนหันขวับกลับไปมองต้นเสียงนั้น กลับเป็นเป่หมิงโม่ที่ไม่รู้ไปหาหมวกแก๊ปจากไหนมาสวมไว้ และตั้งใจดึงปีกหมวกให้ต่ำลงมา พร้อมแว่นกันแดดสีดำอันใหญ่ที่ปิดเกือบมิดหน้า

แต่กระนั้น ใบหน้าคมสันได้รูป ที่รับกับเรียวปากที่เซ็กซี่นั้น ก็ทำให้พนักงานต้อนรับสาวของโรงแรมอดที่จะมองชื่นชมไม่ได้อยู่ดี

“ได้ค่ะ จะรีบจัดการให้ค่ะ รบกวนขอบัตรประจำตัวประชาชนของคุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงด้วยค่ะ”

กู้ฮอนเตรียมเอามือล้วงไปหยิบในกระเป๋า แต่กลับมีคนชิงล้วงเข้ามาตัดหน้าเธอ......

เป่หมิงโม่ล้วงเข้าไปควานหาในกระเป๋าทั้ง2ข้าง ก่อนจะหยิบกระเป๋าสตางค์ของเธอออกมาโยนลงกับเคาน์เตอร์ดัง ‘แปะ’ ก่อนจะเร่งเร้ากับพนักงานว่า “รีบจัดการ!”

น้ำเสียงที่แฝงไว้ด้วยความร้อนรน พร้อมกวาดตามองไปรอบๆ ราวกับกลัวว่าจะมีใครจำเขาได้

พนักงานต้อนรับสาว รีบเอาบัตรประจำตัวประชาชนของกู้ฮอน ไปทำการลงทะเบียนเพื่อเข้าพัก จากนั้นก็ฉีกยิ้มเจื่อนๆ พร้อมเอ่ยถามขึ้นมาอย่างขลาดกลัว “แล้วบัตรประจำตัวประชาชนของคุณผู้ชายล่ะคะ?”

เป่หมิงโม่กลับล้วงเอาธนบัตรออกมาปึกหนึ่ง จากกระเป๋าสตางค์ของกู้ฮอน ก่อนจะฟาดลงไปกับเคาน์เตอร์ และจงใจพูดด้วยน้ำเสียงที่หยาบโลน “อย่ามาลีลากับฉัน ลงชื่อเธอคนเดียวก็พอแล้ว บอกเบอร์ห้องมา?”

ทำเอาพนักงานต้อนรับตกอกตกใจ คิดว่าตัวเองคงเจอโจรห้าร้อยเข้าให้แล้ว ถึงแม้ว่าชายคนนี้จะดูแมนและหล่อเหลาเอาการ แต่ใครจะกล้าหือกับโจรอย่างเขาล่ะ!

ดังนั้น พนักงานต้อนรับสาวจึงไม่กล้าถามต่อ รีบทำการเช็กอินให้เสร็จสรรพ ก่อนจะยืนกุญแจห้องพร้อมพูดเสียงเบาว่า “ชั้น4 ห้องเบอร์419ค่ะ”

เป่หมิงโม่กระชากกุญแจห้องมาทันควัน จากนั้นคว้าเอวบางของกู้ฮอน เดินตรงไปยังลิฟต์ของโรงแรม......

กู้ฮอนเบิกตาโพลงอย่างตกใจ “นี่ เป่หมิงโม่คุณเสียสติไปแล้วหรือไง? 2พันหยวน(ประมาณ1หมื่นบาท)? คุณเอาเงิน2พันหยวนเพื่อจ่ายค่าห้องเนี่ยนะ คุณทำบ้าอะไรลงไป?”

เธอจ้องมองเป่หมิงโม่ ที่ใส่หมวกแก๊ปกับแว่นกันแดดสีดำอันใหญ่นั้นอย่างเอาเรื่อง คิดในใจว่า ก็แค่มาโรงแรมเล็กๆ เท่านั้นเอง เขาเองก็ไม่ใช่ดาราดังที่เป็นที่รู้จักของคนทั่วไปซะเมื่อไหร่ จำเป็นต้องปกปิดมิดชิดขนาดนี้ไหม?

ที่สำคัญคือ มหาเศรษฐีอย่างเขา กลับเอาเงินของเธอจ่ายค่าห้องพัก!

2พันหยวนเลยนะ! เธอเข้าโรงแรมข้างทางแบบนี้ เพื่อจะอาบน้ำเท่านั้นเอง! ต้องจ่ายแพงขนาดนั้นเชียวหรือ?

“เอากระเป๋าสตางค์ฉันคืนมา!” เธอขมวดคิ้วนิ่วหน้า คืนนี้เธอก็เจ็บช้ำมามากพอแล้ว ทำไมเขายังต้องมาทำร้ายกระเป๋าสตางค์ของเธออีก?

“ผมไม่พกกระเป๋าสตางค์มา” เขาตอบด้วยเสียงเรียบเฉย ด้วยท่าทางที่เหมือนว่า’ ฉันไม่ได้สนใจค่าห้องพัก2พันหยวนต่อคืนที่จ่ายไปเลยแม้แต่น้อย’

จากนั้นก็ลากเธอเข้าไปในลิฟต์ และกดไปที่ปุ่มเลข’ 4’

“เอ๊ะ! นี่นาย นายต้องเข้าใจอะไรผิดไปแน่ๆ ......” ประเด็นสำคัญคือค่าห้องพักที่ต้องจ่ายเพียง2ร้อยหยวน (1พันบาท) แต่นายคนนี้กลับควักเงินสดของเธอจ่ายไป2พันหยวน (1หมื่นบาท)

เงิน2พันหยวน สามารถพาหยางหยางไปเล่นเครื่องเล่นทั้งหมด ในสวนสนุกครบ1รอบเลยนะ!

‘ติ๊ง’ ประตูลิฟต์เปิดออก

เป่หมิงโม่เม้มปาก พร้อมลากตัวหญิงสาวที่ยืนเก้กังอยู่ในลิฟต์ออกมา เดินผ่านทางเดินตรงดิ่งไปยังห้อง419 เสียบบัตรกุญแจห้องอย่างคล่องแคล่ว เปิดประตูพร้อมไฟในห้องที่สว่างขึ้นมาในทันที

จากนั้น ก็ผลักร่างหญิงสาวเข้าไปในห้อง