เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 215

ตอนที่215 ความเสื่อมสภาพของคุณชาย2

ทำได้เพียงเหยียบคันเร่งอย่างดุดัน รถหรูพุ่งทะยานออกไปอย่างรวดเร็ว แรงลมปะทะเข้ากับรถอย่างบ้าระห่ำ ประหนึ่งไฟโทสะที่สุมอยู่ในอกของชายหนุ่มนั้นกำลังหาที่ระบายออกมา......

คุณชายเป่หมิงโม่ผู้สุภาพและสง่าผ่าเผย ที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างผู้ดีเสมอมาผู้นี้ อาจยังไม่รู้ตัวว่า ทุกครั้งที่เจอกับกู้ฮอน ก็จะพ่นคำพูดหยาบคาย อย่างชายป่าเถื่อนเหล่านั้นออกมาไม่หยุด!

แต่ทว่าผู้ชายส่วนใหญ่ ที่ปกติอาจจะหยาบคาย แต่พออยู่ต่อหน้าหญิงสาว ก็จะแสร้งทำเป็นคนที่สุภาพเรียบร้อย เป็นคนมีมารยาทและเป็นสุภาพบุรุษสุดๆ เหมือนกำลังแสดงให้เห็นถึงพัฒนาการจากชายเถื่อนดิบเป็นคุณชายผู้สง่างาม

แต่เป่หมิงโม่กลับทำตรงข้ามกันอย่างสิ้นเชิง!

สมเป็นเป่หมิงโม่ผู้ไม่เคยทำอะไรเหมือนคนอื่น......

*

แต่ทว่า ผลของการเหยียบคันเร่งจนเกือบมิด ทำให้รถจนทะยานไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้าฟาดนั้น คือการถูกไล่ล่าติดตามจับกุมโดยตำรวจจราจร......

เขาชำเลืองไปที่กระจกมองหลัง เพื่อมองดูรถจักรยานยนต์ของตำรวจจราจร2คัน ที่เปิดเสียงไซเรนดังลั่นนั้น

“ให้ตายเถอะ!” เป่หมิงโม่สบถเสียงต่ำ พร้อมตบพวงมาลัยรถยนต์อย่างหงุดหงิด ก่อนจะเหยียบคันเร่งจนเกือบมิด......

ตำรวจที่ตามหลังรถเขามาติดๆ นั้น ถึงขั้นหยิบโทรโข่งขึ้นมา ป่าวประกาศดังลั่นไปทั้งเมือง

“รถยนต์คันข้างหน้านี้ที่ติดป้ายทะเบียนAX0000คันนี้ ท่านกำลังขับขี่ด้วยอัตราเร็วเกินกว่าที่กฎหมายกำหนด ขอความกรุณาจอดเข้าเทียบฟุตบาทข้างๆ ด้วยครับ! ขอความกรุณาจอดรถเดี๋ยวนี้ครับ!”

เห็นได้ชัดว่ากู้ฮอนเอง ก็ได้ยินเสียงประกาศเตือนผ่านโทรโข่งของตำรวจจราจรนั้น เธอขดร่างมุดเข้าไปในแผ่นอกอันกำยำนั่นอย่างหวาดกลัว

ใบหน้าคมสันของเป่หมิงโม่ยิ่งน่ากลัวมากขึ้น

ใครจะไปคาดคิดว่า ตำรวจจราจรที่ตามหลังรถเขามาติดๆนั้น ก็ตามติดไม่ยอมปล่อยเหมือน กำลังวิ่งไล่จับคนรักอย่างไงอย่างงั้นเลย

“รถยนต์คันข้างหน้านี้ที่ติดป้ายทะเบียนAX0000คันนี้ ท่านกำลังขับขี่ด้วยอัตราเร็วเกินกว่าที่กฎหมายกำหนด ขอความกรุณาจอดเข้าเทียบฟุตบาทข้างๆ ด้วยครับ! ขอความกรุณาจอดรถเดี๋ยวนี้ครับ!”

เสียงประกาศเตือนครั้งแล้วครั้งเล่า ดังลั่นไปทั้งเมืองA

เป่หมิงโม่โกรธจนหน้าเขียวขึ้นเรื่อยๆ!

ในฐานะที่เป็นคนมีหน้ามีตา และมีชื่อเสียงในเมืองA ถ้ามีใครมารู้เข้าว่านาทีนี้ เขากำลังพาหญิงสาวที่เสื้อผ้าน้อยชิ้น ซิ่งรถหนีตำรวจอย่าจนตรอกอยู่ล่ะก็ เขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?

ใครจะยอมจอดรถตอนนี้ ยอมจอดก็โง่เต็มทนแล้ว!

เป่หมิงโม่เอ่ยกับหญิงสาวในอ้อมอกว่า “นั่งให้ดี จับให้มั่นนะ!”

จากนั้น ‘ฟิ่ว’ เสียงรถที่พุ่งทะยานออกไปอย่างรวดเร็วปานลมกรด จนสลัดรถจักรยานยนต์ของตำรวจจราจร2คันนั้น ที่ไล่ตามเขาอย่างไม่ลดละได้สำเร็จ......

*

กู้ฮอนไม่รู้ว่ารถคันนี้ขับไปนานแค่ไหน จวบจนสิ้นเสียงไซเรนของตำรวจแล้ว เธอจึงค่อยๆ เงยหน้าขึ้นจากอ้อมอกชายหนุ่ม

เงยหน้ามอง ก็จะเห็นใบหน้าคมสันได้รูปของชายคนนี้ ยังคงเกร็งจนกรามนูนขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

ใบหน้าหล่อเหลาที่ประกอบไปด้วยเครื่องหน้าที่ดูแข็งกร้าว ประหนึ่งงานภาพเขียนที่สรรค์สร้างโดยช่างแกะสลักมือพระกาฬที่ประณีตและละเอียดลออ

เขารู้สึกขนหัวลุกขึ้นมาในทันใด โรคกลัวเชื้อโรคกำเริบขึ้นอีกครั้ง เขายังคงพูดเสียงแข็ง “ห้ามไป! เธอจะเลือกเฉพาะ โรงแรมจิ้งหรีดที่สกปรกแบบนั้นให้ได้ใช่มั้ย?”

เรียวมือสั่นเทาของกู้ฮอน ยื่นไปปลดเข็มขัดนิรภัยออก ก่อนจะขยับตัวไหลลงมาจากต้นขาของเขา เหมือนตั้งใจจะออดอ้อนเขา “ก็ฉันชอบความสกปรก!”

ก็แค่ความสกปรกของโรงแรมจิ้งหรีด จะสู้ความโสมมของตระกูลกู้ได้เหรอ?

เธอใช้นิ้วเช็ดน้ำตาที่รินอยู่ตรงขอบตา โดยไม่สนใจความกังวลใจของเป่หมิงโม่ ก่อนจะเอี้ยวตัวไปหยิบเสื้อผ้าอันเปียกชื้น ที่อยู่ตรงเบาะหลังมาสวมใส่ พร้อมเปิดประตูรถ

เป่หมิงโม่ยังคงดิ้นพล่านเพราะโรคกลัวเชื้อโรคของเขา......

กู้ฮอนเดินลงจากรถไปแล้ว ผมที่ยังคงแห้งไม่สนิทชี้กันไปมาอยู่กลางบ่า เธอเดินไปพลางสวมเสื้อไปด้วย ตรงดิ่งไปยังโรงแรมข้างทางนั้น

(โรงแรมรัก) แห่งนี้ การตกแต่งภายนอกดูซอมซ่อไปสักหน่อย ดูไม่สะดุดเท่าไรนัก

แต่ทันทีที่กู้ฮอนเดินผ่านประตูเข้าไปข้างในเท่านั้น ถึงกับตะลึงพรึงเพริดในบัดดล

เธอคิดไม่ถึงเลยว่า โรงแรมที่ดูไม่ค่อยสะดุดตาแห่งนี้ ข้างในกลับตกแต่งอย่างทันสมัย และสะอาดเอี่ยมอ่อง ไม่ได้สกปรกอย่างที่เป่หมิงโม่บอกไว้เลย

มีไฟสีฟ้าครามตกแต่งไว้โดยรอบ ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่กลางทะเลสวย ที่อยากจะลงไปแหวกว่าย

กู้ฮอนเดินไปยังแผนกต้อนรับของโรงแรม

“ยินดีต้อนรับสู่ (โรงแรมรัก)ค่ะ ไม่ทราบว่าเข้าพักกี่ท่านคะ คุณผู้หญิง?” พนักงานต้อนรับสาวสวยถามด้วยรอยยิ้ม

เธอมองดูชุดทำงานของพนักงานสาวตรงหน้าคนนี้ คิดในใจว่า โรงแรมนี้ทันสมัยไม่เบา ขนาดชุดทำงานของพนักงานยังเป็นชุดเมดสาวด้วย?