เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 230

ตอนที่230ไอติมตัวน้อย1

สองพี่น้องเดินไปถึงหน้าประตู​ หยางหยางหยิบกุญแจที่ห้อยอยู่ตรงหน้าอกออกมา​ เขย่งปลายเท้าขึ้น​แหย่กุญแจเข้าไปในรู​ แล้วเปิดประตูอย่างคล่องแคล่ว——

เฉิงเฉิงรู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อย​ หลังจากที่แม่ย้ายบ้านมา เขาเพิ่งเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรก

เสียงประตูเปิด​ดัง แกร๊ก

“ฮาโหล​ แม่ผมกลับมาแล้ว……” หยางหยางยังเป็นเหมือนเดิม​ พอถึงบ้านเขาก็สลัดรองเท้าออกด้วยความตื่นเต้น​ เท้าเปล่าวิ่งตึกๆๆๆบนพื้น​ ตามหาแม่ทั่วบ้าน​ “แม่​ ทายสิว่าผมพาใครมาด้วย”

เฉิงเฉิงเดินตามเข้าไปในบ้านอย่างระมัดระวัง

เขาเอื้อมมือปิดประตู​ นั่งยองๆตรงทางเข้า​ แล้วเปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะของหยางหยางอย่างเรียบร้อย

แต่ว่า​ “แม่​ แม่​……” หยางหยางตะโกนเรียกอยู่หลายครั้ง​ แต่ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ

“เป่หมิงซิเฉิง เหมือนแม่จะยังไม่กลับมานะ……”

“อืม งั้นนายก็โทรหาแม่สิ​ ถามว่าจะกลับมากี่โมง​ ฉันมีเรื่องจะพูดกับพวกนายนิดหน่อย​” เฉิงเฉิงขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว​

หยางหยางรีบหยิบโทรศัพท์​ขึ้นมา​ แล้วกดเบอร์โทร​ที่คุ้นเคย——

โทรไปหลายครั้ง​ “ปิดเครื่องแล้ว”

เฉิงเฉิงเม้มปาก​ “อาจจะแบตหมด​ หรืออาจจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น งั้นพวกเรารอแม่กลับมาเถอะ”

พูดจบ​ เฉิงเฉิงที่เหมือนกับผู้ใหญ่ก็กอดอกนั่งอยู่บนโซฟา​ ทันใดนั้นใบหน้าขาวนุ่มก็ทำหน้าจริงจัง

“โอ๊ยๆ​ หิวจังเลย……” เสียงจ๊อกๆดังขึ้น​ หยางหยางเอามือลูบท้องตัวเอง​ รีบวิ่งไปทางตู้เย็นเพื่อหาของกิน——

หยางหยางเพิ่งจะเปิดประตูตู้เย็น​ ทันใดนั้น​ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“ก๊อกๆๆ”

ดวงตาเศร้าซึมของเฉิงเฉิงเป็นประกายทันที​ “แม่……”

เสียงยังไม่เคาะยังไม่ทันสงบลง เท้าของเฉิงเฉิงก็วิ่งอย่างรวดเร็วมาถึงประตูแล้ว…...

“เห้ เป่หมิงซิเฉิง……” หยางหยางยังไม่ทันห้าม​ เฉิงเฉิงก็วิ่งไปถึงประตูแล้ว​ มือเล็กจับลูกบิดประตู——

แกร๊ก~

ประตูถูกเปิดออกอย่างสวยงาม…...

ใบหน้าเย็นชาและเต็มไปด้วยความคาดหวังของเฉิงเฉิงนั้น พอเห็นผู้ชายตัวสูงยืนอยู่ที่ประตู​ เขาก็เศร้าทันที…...​

“ไฮ เด็กน้อยหยางหยาง ทำไมวันนี้เปิดประตูเร็วจัง” หยินปู้ฝันยืนอยู่ข้างประตู​ มือหนึ่งข้างถือถุงมาหนึ่งใบ​ มองเฉิงเฉิงหนึ่งครั้ง แล้วทำหน้าตะลึงเหมือนเพิ่งค้นพบทวีปใหม่​ “อั๊ยหยา วันนี้นายหล่อมาก​ ถ้าฉันไม่ได้มองผิด​ นายใส่ชุดลำลองของเด็กที่เป็นรุ่นลิมิเต็ด​อิดิชั่น​นี่นา……”

หยินปู้ฝันพูดไป พลางยื่นมือออกไปอย่างไม่เกรงใจ​ แล้วลูบเสื้อผ้าของเฉิงเฉิงไปมา

เฉิงเฉิงเลิกคิ้วขึ้น ที่แท้เขาชื่อคุณอาปู้ฝานนี่เอง “อืม ขอบคุณสำหรับอาหาร เอาวางไว้เลย คุณออกไปได้แล้ว”

พอเขาพูดแบบนี้ออกมา หยินปู้ฝันก็ประหลาดใจอีกครั้ง เขาขมวดคิ้วและมองเฉิงเฉิง อย่างละเอียด จากนั้นก็พูดอย่างจริงจังขึ้นมา “นายไม่ใช่หยางหยาง”

เฉิงเฉิงหัวใจเต้นตุ้บๆ เขามองหยินปู้ฝันด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ

รูปร่างหน้าตาของเขากับหยางหยางเป็นพิมพ์เดียวกันขนาดนั้น ที่ตระกูลเป่หมิงแยกเขากับหยางหยางไม่ได้ ก็เพราะไม่มีใครเชื่อว่าบนโลกนี้นอกจากเฉิงเฉิงแล้ว จะมีเด็กอีกคนที่หน้าตาเหมือนเขาอย่างกับแกะขนาดนี้

“รีบพูดมา นายเป็นใครกันแน่” หยินปู้ฝันถามเขาอีกครั้ง สายตาเขามองเฉิงเฉิงตั้งแต่หัวจรดเท้า

ในตอนนั้นเฉิงเฉิงคิดว่าหยินปู้ฝันจะพูดเรื่องที่น่าตกใจออกมา——

ทันใดนั้นหยินปู้ฝันก็สติแตก แล้วตะโกนบทสวดของลัทธิเต๋าออกมา “ไท้ซ่งเล่ากุน ณ. บัดนี้ ไม่ว่าเจ้าจะเป็นปีศาจประเภทไหน ขอให้รีบออกมาจากร่างของหยางหยาง ไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้แกคืนร่างเดินซะ โอมมะลึกกึกกึ๋ย……”

เฉิงเฉิงมองคุณอาปู้ฝานที่มือสั่นหงึกๆตรงหน้าด้วยความตกใจ นึกไม่ถึงว่าเขาจะตัวสั่นขนาดนี้

คุณอาปู้ฝันคนนี้คิดว่าที่จู่ๆเขาเปลี่ยนไป เพราะโดนปีศาจสิงร่างหรือ

เขามองหยินปู้ฝัน เฉิงเฉิงกลอกตาใส่เขา เขาพูดออกมาอย่างจนปัญญา——

“ประสาท”

เหมือนโดนสาดน้ำเย็นใส่ ดับคาถาที่เขาเพิ่งสวดไป