เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 231

ตอนที่231ไอติมตัวน้อย2

หยินปู้ฝันเบิกตาโตเหมือนไข่ห่าน ไหล่ตกอย่างหมดหวัง แล้วหัวเราะ “ไอ๊หยา หยางหยางที่แสนดีของฉัน วันนี้นายเป็นอะไรไป อย่าเย็นชาใส่ฉันแบบนี้สิ……คุณอาปู้ฝันทนกับคนเย็นชาไม่ได้ มาเด็กดี ยิ้มหน่อย……”

เฉิงเฉิงเหลือบมองหยินปู้ฝัน ในที่สุดก็ได้ข้อสรุปที่เฉียบแหลมออกมา——

เขาเป็นคนที่นิสัยใจคอเหมือนกับหยางหยางทุกอย่าง ไม่ได้เป็นโรคประสาทแต่ป่วยทางจิต

เฉิงเฉิงไม่สนใจการหยอกล้อของหยินปู้ฝัน แล้วเปิดถุงที่เขาถือมา เมื่อครู่หยางหยางบอกว่าหิวไม่ใช่หรือไง เขาไม่คิดจริงๆ ว่าตอนนี้เขาเองก็หิวเช่นกัน

ทันใดนั้นเขาก็นึกอะไรขึ้นได้ ลูกตามองไปที่ตู้เย็นอย่างรวดเร็ว——

ว่างเปล่า ไม่เห็นแม้แต่เงาของหยางหยาง

เด็กคนนั้นไปซ่อนที่ไหนนะ

“หยางหยางหิวแล้วใช่ไหม” หยินปู้ฝันเห็นเขาเปิดถุงเพื่อหาของกิน ก็ํยิ้มแล้วพยักหน้า “อืม ฉันก็ยังไม่ได้กิน ฉันก็หิวแล้วเหมือนกัน ดูสิ ฉันเอาของที่นายชอบกินที่สุดมาด้วยนะ กุ้งมังกรออสเตรเลียยัดไส้ด้วยเผือกหวาน ไก่ตุ๋น ปลาต้มหม้อไฟหม่าล่า……”

เฉิงเฉิงมองหยินปู้ฝันที่หยิบอาหารออกมาจากถุงทีละอย่างๆวางบนโต๊ะจนเต็ม

อาหารพวกนี้หยางหยางชอบกินที่สุดจริงๆ แต่บังเอิญว่าทั้งหมดนี่เป็นของที่เขาไม่ชอบกิน

แววตาเขาปรากฏความเสียดาย สายตาของเฉิงเฉิงหันไปมองที่ข้าวเปล่า……

“โอ้ เกือบลืมแน่ะ กุ้งมังกรออสเตรเลียต้องกินกับโค้ก ฉันจะไปหยิบที่ตู้เย็นนะ——”

หยินปู้ฝันเพิ่งพูดจบ ก็หมุนตัวเดินไปทางตู้เย็น——

เฉิงเฉิงเครียดขึ้นมาทันที “ไม่ต้องหรอก……”

แต่ก็ห้ามหยินปู้ฝันไม่ทันแล้ว มองเขาที่เปิดตู้เย็นโดยไม่ลังเลอย่างตกใจ……

ทันใดนั้นเฉิงเฉิงก็รู้สึกถึงความล้มเหลว

“เห้ย——” หยินปู้ฝันตกใจอย่างแรง

จ้องในตู้เย็นอย่างตกใจ ร่างกายแข็งทื่อเหมือนโดนฟ้าผ่า เขานิ่งชะงักไปพักใหญ่

เฉิงเฉิงขมวดคิ้ว ถึงแม้หยินปู้ฝันอาจจะเห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็น แต่เขายังคงถามด้วยเสียงมั่นคง “เป็นอะไรไป”

จากนั้น ร่างเล็กก็ลงมาจากโซฟา วิ่งไปหน้าตู้เย็น แล้วจ้องไปที่ด้านใน——

“กึก……” เฉิงเฉิงฟันกระทบกันด้วยความหนาว

ดวงตามองตู้เย็นทีละชั้นๆที่ปกคลุมด้วยความเย็น เฉิงเฉิงตัวแข็งทื่อทันที

เฉิงเฉิงมองเด็กชายตัวเล็กที่บนใบหน้าเริ่มมีน้ำแข็งสีขาวบางๆเกาะอยู่อย่างไม่อยากเชื่อ——

น้องชายของเขาหยางหยาง ที่ตอนนี้กลายเป็นตั๊กแตนตัวเล็กที่โดนแช่แข็งไปแล้ว นั่งอยู่ในตู้เย็นไม่ยอมขยับ

ที่สำคัญก็คือ ในมือของเขาถือกล้วยแช่แข็งที่ถูกกัดไปแล้วครึ่งหนึ่ง……

จากนั้นเขาก็กลับไปนั่งที่โซฟา พิงโต๊ะน้ำชา หยิบข้าวเปล่าหนึ่งชามขึ้นแล้วค่อยๆกินอย่างช้าๆ

หยินปู้ฝันรีบอุ้มหยางหยางตามไป วางหยางหยางลงบนโซฟา ถามด้วยใบหน้าสงสัย “เห้ หยางหยาง ฝาแฝดของนายชื่ออะไรหรือ”

สายตาหยางหยางถูกกลิ่นอาหารหอมๆดึงดูดไว้ทันที “ว้าว ดูแล้วมีแต่ของน่าอร่อย……” เหมือนเขาจะไม่มีเวลาสนใจหยินปู้ฝันแล้ว เหมือนคำที่กล่าวว่า ได้อาหารแล้วลืมเพื่อน

“เป่หมิงซิเฉิง” คนที่ตอบหยินปู้ฝันคือเฉิงเฉิง

“เป่หมิง นายแซ่เป่หมิงหรือ” หยินปู้ฝันทำท่าเหมือนค้นพบทวีปใหม่อีกครั้ง เขาหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“ฮาฮาฮา นายคงไม่ใช่ลูกชายของเป่หมิงโม่หรอกนะ”

เฉิงเฉิงกลอกตาใส่หยินปู้ฝัน แล้วทำหน้า‘นายปัญญาอ่อนมาก’

หยางหยางหยิบตะเกียบขึ้น กินอย่างเอร็ดอร่อยเต็มที่ กินเหมือนลืมกันไปแล้ว

หยินปู้ฝันมองสองพี่น้อง “จิ๊ๆ ตอนที่พวกนายไม่พูด เหมือนกันมาก……ถึงว่าเมื่อฉันยังแยกไม่ออก……แต่ว่า ตอนนี้ฉันแยกออกแล้ว อีกคนคือนักกิน อีกคนคือผีขี้บ่น”

“นายสิเป็นนักกิน”

“นายสิเป็นผีขี้บ่น”

สองพี่น้องพูดขึ้นพร้อมกัน แล้วก็กลอกตาใส่หยินปู้ฝันอย่างพร้อมเพรียง