เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 234

ตอนที่234สาวน้อยตัวปลอมปรากฏตัว1

“ฉันรู้ ฉันเห็นแล้ว……” หยูฟืนสะอึกเล็กน้อย

“เหอะ……ถึงเห็นแล้วยังไงล่ะ ก็ยังส่งฉันให้เข้ามาในนี้” กู้ฮอนท้อแท้ใจ น้ำตาไม่มีให้ไหล

“ฮอนฮอน ขอโทษจริงๆนะ……” เธอเม้มปาก น้ำเสียงสั่นเครือ “เมื่อก่อน ฉันใช้เธอเป็นเครื่องมือในการเข้าไปในตระกูลกู้ก็จริง แต่ทว่าผ่านไปหลายปี ฉันเห็นความกตัญญูในตัวของเธอ โดยเฉพาะตอนที่ฉันป่วยหนัก เธอไม่ทอดทิ้งฉันไปไหน ฉันซาบซึ้งใจและขอบคุณเธอจริงๆ……ถึงขนาดบางครั้งฉันยังคิดว่า ถ้ากู้อันขีดีได้สักครึ่งหนึ่งของเธอ ฉันคงจะพอใจมาก……”

หยูฟืนพูดมาถึงตรงนี้ น้ำตาก็เออล้นออกมา “ฉันก็เคยคิดว่าทั้งชีวิตนี้ฉันจะอยู่กับเธอและหยางหยางตลอดไป แต่เรื่องราวมากมายมักจะแกล้งเราเสมอ……ตระกูลกู้ตกต่ำลง เซิงเทียนหลังจากออกจากคุกก็มาหาฉันหลายครั้ง ฉันหวังว่าเธอจะช่วยอะไรได้บ้าง ฉันรู้ว่าที่ฉันโกหกเรื่องลักพาตัวในตอนแรก คงทำให้คุณรู้สึกแย่มาก……แต่เธอมีนิสัยดื้อรั้น เลยไม่ได้บังคับให้เข้ามามีส่วนร่วม เธอคงจะไม่ทุ่มเทแรงกายทั้งหมดเพื่อช่วยเหลือตระกูลกู้แน่……ต่อมา ฉันรู้สึกผิดต่อเธอ เลยกลับไปที่ตระกูลกู้กับเซิงเทียน……ไม่รู้เลยว่า พอกลับไปตระกูลกู้ หย่วนซู่ผิงจะกลั่นแกล้งฉันมากมาย ขนาดอันขียังคอยเยาะเย้ยถากถาง……ฉันรู้สึกโกรธมาก ฉันไม่พอใจ……ไม่พอใจที่ลูกแท้ๆของตัวเองไปเรียกคนอื่นว่าแม่ ไม่พอใจที่อันขีไม่เคยรู้เลยว่าฉันเป็นแม่ของเธอ……”

“คำว่าลูกแท้ๆ มันสำคัญขนาดนั้นเลยหรือ” ดวงตาสีดำสนิทของกู้ฮอนมีน้ำตาเอ่อล้นออกมา

หยูฟืนร้องไห้พร้อมกับส่ายหน้า “ฮอนฮอน เธอรู้ไหม จนถึงเมื่อคืนนี้ตอนที่หย่วนซู่ผิงล้มลงบนพื้น ฉันถึงเพิ่งจะเข้าใจว่า จะลูกแท้ๆหรือไม่มันไม่สำคัญอะไรเลย……แต่ฉันก็คิดได้ตอนที่สายไปแล้ว……”

ปลายนิ้วมือของกู้ฮอนสั่นเทา “สรุปแล้วหย่วนซู่ผิงตายยังไง กู้อันขีทำใช่ไหม”

หยูฟืนไม่ได้พูดอะไร แค่ส่ายหน้าและน้ำตาไหลเท่านั้น

“เหอะๆ……” กู้ฮอนหัวเราะเยาะ “ถึงกู้อันขีจะเป็นคนทำ แต่คุณก็ไม่หักหลังเธอ สุดท้ายคนที่ต้องมาอยู่ในคุกก็คือฉัน เพราะเธอเป็นลูกสาวของคุณ ในตัวเธอมีเลือดของคุณไหลอยู่”

“……ขอโทษ ฮอนฮอน ขอโทษจริงๆ……” หยูฟืนสะอื้น

“ไปให้พ้น”

น้ำตาไหลอาบสองแก้ม กู้ฮอนไม่อยากจะเห็นหน้าหยูฟืนอีก

สิ่งที่เธอไม่ต้องการที่สุด ก็คือคำว่า‘ขอโทษ’ของหยูฟืน

เพราะนั่นทำให้เธอรู้สึกว่า ตัวเองในหลายปีที่ผ่านมา ทุกอย่างเป็นแค่เรื่องตลก

หยูฟืนลุกขึ้น เช็ดน้ำตาแล้วมองกู้ฮอน ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า——

“ฮอนฮอน จริงๆแล้ว……เธอเป็นเด็กที่ฉันเก็บมาเลี้ยง เรื่องพ่อแม่ของเธอ ฉันไม่ค่อยรู้อะไรมาก จำได้รางๆว่าตอนนั้นมีผู้หญิงสวมแว่นกันแดด ใส่ผ้าโพกหัว เดินลับๆล่อๆอยู่ในซอย เดินไปเดินมาอยู่หลายครั้ง สุดท้ายก็ทิ้งเธอไว้ข้างถังขยะ……ฉันเดินผ่านไปพอดี และเดินชนผู้หญิงคนนั้นโดยไม่ระวัง ตัวเธอหอมมาก ผิวพรรณดี แต่งหน้าด้วย ถึงแม้จะเห็นหน้าของเธอไม่ชัด แต่ในยุคสมัยนั้น การแต่งตัวแบบนั้นต้องไม่ใช่คนธรรมดา……แต่ทว่า ฉันรู้สึกคุ้นหน้าเธอ เหมือนกับเคยเจอเธอที่ไหนมาก่อน……”

หัวใจของกู้ฮอนบีบรัดแน่น เธอไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไร

ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากรู้เรื่องเกี่ยวกับแม่แท้ๆของเธอ แต่ต่อหน้าหยูฟืนเธอรู้สึกสิ้นหวังจริงๆ

“……เรื่องราวมันก็ผ่านไปหลายปีแล้ว ผู้คนมากมายนับร้อยพัน อยากจะตามหาแม่ของเธอมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย……ฮอนฮอนที่ฉันมาในวันนี้ ไม่ได้มาขอให้เธอยกโทษให้ ฉันอยากจะพูดกับเธอด้วยใจจริง ขอบคุณนะ……ขอบคุณสำหรับหลายปีที่ผ่านมา ทำเรื่องที่อันขีไม่มีวันจะทำได้……เธอ……ดูแล……”

หยูฟืนเช็ดน้ำตา ลังเลอยู่พักหนึ่ง สุดท้ายก็ถอนหายใจแล้วเดินจากไป……

ที่จริงแล้วคนเรามีอยู่สองด้าน มีทั้งด้านดีและไม่ดี