เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 240

ตอนที่240 ความทรงจำอันงดงามก่อนออกเดินทางไปต่างประเทศ1

“เขาน่าสงสารนะ โดนคุณพ่อผิวสีทำร้ายร่างกาย ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ ยังไม่หายจากอาการบวมช้ำเลย......”

“อ้อ......” เจียงฮุ่ยซินรู้ว่ามีเด็กบางคนที่ถูกทำร้ายจากคนภายในครอบครัวมามาก ดังนั้นจึงเกิดความรู้สึกความเวทนาขึ้นมา “ถ้าอย่างนั้นให้หมอเฉินดูอาการบาดเจ็บของเธอแล้วหรือยัง”

“คุณย่าโปรดวางใจ อาการบาดเจ็บของเขาสองวันก็หายแล้ว แต่ทว่าบาดแผลทางใจ จำเป็นจะต้องชดเชยกันสักหน่อย คุณพ่อของเขาทำเลวร้ายต่อเขามากเกินไปแล้ว......” ขณะที่เด็กชายตัวน้อยพูดประโยคนี้ เขาขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ราวกับว่ากำลังพูดถึงพ่อนกขี้งกสมควรตายที่ไม่มีอะไรดีตัวหนึ่ง! จากนั้นก็ยิ้มแล้วพูดต่อว่า “ดังนั้นวันนี้อากาศปลอดโปร่งสดชื่น ผมเตรียมตัวพาเขาไปสวนสนุกสำหรับเด็ก ----”

คำพูดยังเอ่ยไม่ทันจบ ก็ถูกท่านปู่เป่หมิงขัดเสียงแข็ง “เหลวไหล! เฉิงเฉิง รีบตัดสัมพันธ์กับคนแบบนี้ซะ เขาไม่คู่ควรที่จะเป็นเพื่อนของเรา!”

“แง.......” จู่ๆ เด็กชายตัวน้อยก็เบะปากร้องไห้ พาลพาโลขึ้นมา “ท่านปู่ไม่รักษาสัญญา......”

เจียงฮุ่ยซินได้ยินเสียงเด็กน้อยร้องไห้ ใจก็ลนลาน ดึงคุณปู่เอาไว้ “เจิ้งเทียน ดูคุณสิ ทำให้เด็กน้อยตกใจแล้ว! ได้ๆๆ เฉิงเฉิงไม่ร้องแล้วนะ ท่านปู่ท่านย่ารับปากเรา ก่อนที่จะเดินทางไปต่างประเทศให้เราเล่นกับเพื่อนตัวน้อยด้วยกัน”

“ฮุ่ยซิน......” ท่านปู่เป่หมิงโมโหถลึงตาหนวดกระดิก（ใช้อธิบายอาการโมโหดุร้ายของคน）อยากจะห้าม

เจียงฮุ่ยซินส่ายศีรษะ “เรื่องที่รับปากเด็กน้อยเอาไว้ พวกเราจะมาเสียใจภายหลังไม่ได้ เจิ้งเทียน หลายวันนี้คุณก็ยอมเฉิงเฉิงหน่อยแล้วกัน ด้วยความสัตย์จริง ฉันก็ทำใจไม่ค่อยได้ที่จะต้องส่งเขาไปต่างประเทศ......”

ช่องว่างระหว่างคิ้วของท่านปู่เป่หมิงขมวด จ้องไปที่เด็กผิวสีตัวน้อยอย่างเอาเป็นเอาตาย แล้วก็มองไปยังใบหน้าที่ร้องไห้งอแงหลานชาย

ภายใต้ความจำใจก็เลยใจอ่อน “เฮ้อ ช่างเถอะช่างเถอะ! ตามใจพวกคุณเลย...... ”

ในที่สุด ภายใต้การร้องไห้พาลพาโลของหลานชาย ผู้สูงวัยทั้งสองของตระกูลเป่หมิงก็พบกันคนละครึ่งทาง

*

รถพี่เลี้ยงเด็กคันงาม ค่อยๆขับเคลื่อนออกจากบ้านเป่หมิง

ในที่สุดวันที่งดงามของเฉิงเฉิงและหยางหยางก็ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

เจียงฮุ่ยซินกำชับแล้วกำชับอีกให้คนรับใช้สามคนติดตามอยู่ข้างกายตลอด นอกจากคนรับใช้สามคนนั้นที่ทำให้คนรู้สึกไม่ชอบแล้วนั้น สิ่งอื่นๆทั้งหมดมองแล้วก็สมบูรณ์แบบจริงๆ

แน่นอนว่า นี่ไม่นับรวมน้องสาวดำตัวน้อยที่นั่งเงียบๆอยู่ด้านหลัง

เหอะๆ ถ้าเดาไม่ผิดล่ะก็ ตอนที่ท่านปู่เป่หมิงและเจียงฮุ่ยซินเห็นน้องสาวดำตัวน้อยครั้งแรกนั้น เขาก็เปลี่ยนจากน้องสาวดำหยางหยางเมื่อคืนวาน เป็นน้องสาวดำเฉิงเฉิงในตอนนี้

ต้องเริ่มเล่าจาก เมื่อคืนวานที่หยางหยางไม่ทันระวังปัสสาวะใส่หน้าคนรับใช้

หยางหยางตื่นขึ้นมา เขาที่ไม่ได้คิดอะไรมากนัก ก็ลืมเรื่องราวเมื่อคืนวานไปแล้ว

ตอนที่เฉิงเฉิงหาเขาพบนั้น ใบหน้ารูปไข่ของหยางหยางขาวส่วนหนึ่งดำส่วนหนึ่งนานแล้ว บนผ้าปูที่นอนล้วนแล้วแต่ย้อมไปด้วยสีดำ

หยางหยางที่ประมาทเลินเล่อ ง่ายต่อการถูกเปิดโปงมากเกินไปจริงๆ

ภายใต้ความจนใจ เฉิงเฉิงจำใจต้องออกโรงเอง ให้หยางหยางสวมรอยเป็นเขา

แท้จริงแล้ว วันนี้ตอนเช้าต่อหน้าท่านปู่ท่านย่า โชคดีที่หยางหยางใช้วิธีการที่โอเวอร์เกินจริง

นั่นเรียกว่าการแหกปากตะโกนร้องไห้ น่าขายหน้าเกินไปแล้ว

เฉิงเฉิงเกือบจะทนมองต่อไปไม่ได้แล้ว

แต่คาดไม่ถึงว่าจะได้ผล

เฮ้อ บนโลกใบนี้คนที่หน้าไม่อายยังคงได้รับความนิยมอยู่ดี......

*

“ไอ้หยา ไปเถอะ ไม่ต้องลังเลแล้ว! ถ้าหากว่าเธออาเจียน ฉันจะถือถุงพลาสติกรับให้เธอเอง!” หยางหยางที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้นลากมือเล็กๆของเฉิงเฉิง

หลังจากรอคนรับใช้คนนั้นซื้อตั๋วเสร็จเรียบร้อยแล้ว สองเพื่อนสนิท คนหนึ่งกระโดดขึ้นไปบนที่นั่งอย่างมาดแมน อีกคนหนึ่งดึงกระโปรงกระมิดกระเมี้ยนขึ้นไปนั่งตาม

คาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อย

รถไฟเหาะตีลังกาใช้วิธีค่อยๆเพิ่มความเร็วเคลื่อนตัวออกไปตามตัวรางรถ......

เฉิงเฉิงมองไปยังท้องฟ้า จู่ๆก็รู้สึกว่าอยู่ห่างจากก้อนเมฆเหล่านั้นใกล้มากๆ ที่แท้ท้องฟ้าก็งดงามอะไรอย่างนี้......

รถไฟเหาะตีลังกาแล่นไปตามตัวรางรถ เริ่มต้นด้วยข้ามภูผาสูงชัน ผลักขุนเขาคว่ำทะเล พุ่งตัวผ่านคลื่นแล้วคลื่นเล่าออกไป

“อาอาอาอา......”

เสียงกรีดร้องดังอยู่ข้างหูของเฉิงเฉิง นั่นเป็นเสียงกรีดร้องของนักท่องเที่ยวคนอื่น

เฉิงเฉิงมองที่ก้อนเมฆ คิดว่านี่เหมือนกับความรู้สึกที่ได้ท่องเที่ยวอยู่บนท้องฟ้า สนุกสุดๆไปเลย! อาจจะเป็นเพราะว่าชีวิตของเขามันช่างสงบเงียบเกินไป ทั้งยังจืดชืดเกินไป เมื่อถูกความรู้สึกที่แตกต่างกันอย่างรุนแรงแบบนี้ที่ จู่ๆก็ตกลงไปด้านล่าง จู่ๆก็พุ่งขึ้นมาด้านบน กระตุ้นอย่างลึกซึ้ง! ช่างน่าตื่นเต้น!

แต่เฉิงเฉิงคิดไม่ถึงว่า หยางหยางที่อยู่ด้านข้าง จู่ๆจะเอื้อมมือมาดึงหมวกกันแดดของเขาไป——

หยางหยางที่เมื่อสักครู่เรียกตัวเองว่าใจกล้า ขณะนี้กำลังกอดหมวกของเขาอาเจียนออกมาไม่หยุด

“แหวะ.....แหวะ......แหวะ......” ::_“......” เฉิงเฉิงหมดคำพูด พลางคิด คืนหมวกลายดอกไม้น้อยมาให้ฉัน...... →_→!

*

ในที่สุดก็ลงจากรถไฟเหาะตีลังกา