เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 241

ตอนที่241 ความทรงจำอันงดงามก่อนออกเดินทางไปต่างประเทศ2

เฉิงเฉิงใบหน้าสงบนิ่ง

กลับเป็นหยางหยางที่อาเจียนซะจนแข้งขาไม่มีแรงแทน หลังจากพักหายใจสักครู่ก็ยื่นหมวกที่เปื้อนอาเจียนให้กับเฉิงเฉิง สีหน้าขาวซีด “อ้อ คืนให้นาย”

เฉิงเฉิงส่ายศีรษะด้วยความรังเกียจ ปฏิเสธอย่างแน่วแน่

“เป็นตัวนายเองที่บอกว่าไม่เอานะ!” หยางหยางแสยะยิ้มหัวเราะ จากนั้นก็โยนหมวกลายดอกไม้น้อยไปทางถังขยะอย่างสบายใจ

ทันใดนั้นเฉิงเฉิงก็รู้สึกว่าอุปกรณ์ที่ใช้อำพรางวิกผมของตัวเอง ได้เสียสละอย่างกล้าหาญอะไรอย่างนี้......ราวกับว่าตัวเองกำลังถูกหยางหยางค่อยๆฉีกการปลอมตัวทิ้งทีละนิด ทีละนิด......

ส่วนเจ้าหมอนี่ก็ยังตะโกนเรียกคนรับใช้มาอย่างหน้าไม่อาย “มาๆๆ รีบมาถ่ายรูปให้ฉันกับน้องสาวดำที่ด้านหน้ารถไฟเหาะตีลังกาเก็บไว้เป็นที่ระลึก!”

จัดท่าทางเรียบร้อยแล้ว

แชะ——

ในรูปภาพใบนั้น เหลือไว้เป็นความทรงจำของสองเพื่อนสนิทไปตลอดกาล หยางหยางที่อาเจียนจนมีสีหน้าขาวซีด ยิ้มได้สดใสงดงามยิ่งกว่าดอกไม้ ทั้งยังชูสองนิ้วที่เชยเป็นอย่างมาก ส่วนเฉิงเฉิง สวมผ้าปิดปากขนาดใหญ่ สวมชุดกระโปรงยาว ยืนแข็งทื่ออยู่ข้างกายหยางหยาง ราวกับหุ่นกระบอก

เพียงแต่ ไม่มีใครเห็นว่า ปากของเฉิงเฉิงภายใต้ผ้าปิดปากนั้นมันกระตุก......

*

หลังจากเที่ยวเล่นไปแล้วรอบหนึ่ง หยางหยางเพิ่งจะค้นพบว่าพี่น้องของเขา เฉิงเฉิง ไม่ว่าจะเป็นรถไฟเหาะตีลังกา หรือว่าเป็น เครื่องเล่นไวกิ้งส์ ชิงช้าสวรรค์...... โดยสรุปแล้วจะขึ้นที่สูงลงที่ต่ำใดๆก็ตาม เฉิงเฉิงล้วนเล่นด้วยใบหน้าที่สงบนิ่ง

แต่ทว่า ก็แทบไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรต่ออารมณ์ตื่นเต้นของหยางหยางเลย เขายังคงจับมือเฉิงเฉิงอย่างตื่นเต้น ทุกครั้งที่เล่นหนึ่งอย่าง ก็ต้องถ่ายรูปด้วยกันหนึ่งรูป!

และที่โง่เง่าก็คือ นอกจากทิวทัศน์ที่เปลี่ยนไปไม่หยุดแล้ว สองพี่น้องนี่มีท่าทางการแสดงออกคือคนหนึ่งชูสองนิ้ว คนหนึ่งราวกับหุ่นกระบอกคนดำ เกือบจะเป็นการคัดลอกที่เหมือนกันไม่มีผิดในรูปภาพทุกใบ!

ตึงๆๆ สองพี่น้องผู้ไม่รู้จักเหนื่อยล้ามาถึงด้านหน้าบ้านผีสิง

“เข้าไปไหม” หยางหยางแยกเขี้ยวถาม

เฉิงเฉิงชะงักฝีเท้า ส่ายศีรษะเหมือนกับก่อนหน้าเมื่อถึงทุกสถานที่ “ไม่ไป”

“เฮ้อ......นายไม่สามารถเปลี่ยนไปใช้คำพูดใหม่ๆบ้างหรือ” หยางหยางมองบน ลากกึ่งบังคับเฉิงเฉิงเข้าไปในบ้านผีสิง “มีครั้งไหน ที่นายไม่ได้แสร้งแกล้งทำท่าทางหวาดกลัว ให้ตายก็ไม่ไปเล่น! ผลลัพธ์หลังจากนั้นทุกครั้งนายล้วนสงบนิ่งไม่มีอะไรเทียบได้ กลับกันคนที่ตกใจจนเข่าอ่อนนั้นเป็นฉัน...... ”