เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 241

ตอนที่241 ความทรงจำอันงดงามก่อนออกเดินทางไปต่างประเทศ2

เฉิงเฉิงใบหน้าสงบนิ่ง

กลับเป็นหยางหยางที่อาเจียนซะจนแข้งขาไม่มีแรงแทน หลังจากพักหายใจสักครู่ก็ยื่นหมวกที่เปื้อนอาเจียนให้กับเฉิงเฉิง สีหน้าขาวซีด “อ้อ คืนให้นาย”

เฉิงเฉิงส่ายศีรษะด้วยความรังเกียจ ปฏิเสธอย่างแน่วแน่

“เป็นตัวนายเองที่บอกว่าไม่เอานะ!” หยางหยางแสยะยิ้มหัวเราะ จากนั้นก็โยนหมวกลายดอกไม้น้อยไปทางถังขยะอย่างสบายใจ

ทันใดนั้นเฉิงเฉิงก็รู้สึกว่าอุปกรณ์ที่ใช้อำพรางวิกผมของตัวเอง ได้เสียสละอย่างกล้าหาญอะไรอย่างนี้......ราวกับว่าตัวเองกำลังถูกหยางหยางค่อยๆฉีกการปลอมตัวทิ้งทีละนิด ทีละนิด......

ส่วนเจ้าหมอนี่ก็ยังตะโกนเรียกคนรับใช้มาอย่างหน้าไม่อาย “มาๆๆ รีบมาถ่ายรูปให้ฉันกับน้องสาวดำที่ด้านหน้ารถไฟเหาะตีลังกาเก็บไว้เป็นที่ระลึก!”

จัดท่าทางเรียบร้อยแล้ว

แชะ——

ในรูปภาพใบนั้น เหลือไว้เป็นความทรงจำของสองเพื่อนสนิทไปตลอดกาล หยางหยางที่อาเจียนจนมีสีหน้าขาวซีด ยิ้มได้สดใสงดงามยิ่งกว่าดอกไม้ ทั้งยังชูสองนิ้วที่เชยเป็นอย่างมาก ส่วนเฉิงเฉิง สวมผ้าปิดปากขนาดใหญ่ สวมชุดกระโปรงยาว ยืนแข็งทื่ออยู่ข้างกายหยางหยาง ราวกับหุ่นกระบอก

เพียงแต่ ไม่มีใครเห็นว่า ปากของเฉิงเฉิงภายใต้ผ้าปิดปากนั้นมันกระตุก......

*

หลังจากเที่ยวเล่นไปแล้วรอบหนึ่ง หยางหยางเพิ่งจะค้นพบว่าพี่น้องของเขา เฉิงเฉิง ไม่ว่าจะเป็นรถไฟเหาะตีลังกา หรือว่าเป็น เครื่องเล่นไวกิ้งส์ ชิงช้าสวรรค์...... โดยสรุปแล้วจะขึ้นที่สูงลงที่ต่ำใดๆก็ตาม เฉิงเฉิงล้วนเล่นด้วยใบหน้าที่สงบนิ่ง

แต่ทว่า ก็แทบไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรต่ออารมณ์ตื่นเต้นของหยางหยางเลย เขายังคงจับมือเฉิงเฉิงอย่างตื่นเต้น ทุกครั้งที่เล่นหนึ่งอย่าง ก็ต้องถ่ายรูปด้วยกันหนึ่งรูป!

และที่โง่เง่าก็คือ นอกจากทิวทัศน์ที่เปลี่ยนไปไม่หยุดแล้ว สองพี่น้องนี่มีท่าทางการแสดงออกคือคนหนึ่งชูสองนิ้ว คนหนึ่งราวกับหุ่นกระบอกคนดำ เกือบจะเป็นการคัดลอกที่เหมือนกันไม่มีผิดในรูปภาพทุกใบ!

ตึงๆๆ สองพี่น้องผู้ไม่รู้จักเหนื่อยล้ามาถึงด้านหน้าบ้านผีสิง

“เข้าไปไหม” หยางหยางแยกเขี้ยวถาม

เฉิงเฉิงชะงักฝีเท้า ส่ายศีรษะเหมือนกับก่อนหน้าเมื่อถึงทุกสถานที่ “ไม่ไป”

“เฮ้อ......นายไม่สามารถเปลี่ยนไปใช้คำพูดใหม่ๆบ้างหรือ” หยางหยางมองบน ลากกึ่งบังคับเฉิงเฉิงเข้าไปในบ้านผีสิง “มีครั้งไหน ที่นายไม่ได้แสร้งแกล้งทำท่าทางหวาดกลัว ให้ตายก็ไม่ไปเล่น! ผลลัพธ์หลังจากนั้นทุกครั้งนายล้วนสงบนิ่งไม่มีอะไรเทียบได้ กลับกันคนที่ตกใจจนเข่าอ่อนนั้นเป็นฉัน...... ”

เนื่องจากตระกูลเป่หมิงมีเครือข่ายเส้นสายมากมายในวงการการทหารการเมือง ก่อนที่พวกเขาจะมาได้มีการให้หน่วยงานที่เกี่ยวข้องติดต่อล่วงหน้าแล้ว ดังนั้นเป่หมิงโม่เข้าออกสำนักความมั่นคงสาธารณะได้อย่างไม่มีใครมาขัดขวาง

ฉิงฮัวเดินอยู่ข้างเจ้านาย ปฏิบัติหน้าที่ด้วยความเฉียบขาดและรวดเร็ว ตรงเข้าไปยังห้องทำงานของหัวหน้าทีมสืบสวนคดีอาชญากรรม เหลียงหยู่

เหลียงหยู่วางสายโทรศัพท์ อธิบดีเพิ่งจะกำชับเขาเป็นพิเศษในโทรศัพท์ว่า จำเป็นต้องจัดการคดีของหย่วนซู่ผิงอย่างจริงจัง เขาเงยหน้ามองชายหนุ่มผู้เย็นชาที่เดินเข้ามา “คาดว่าท่านนี้คงจะเป็นคุณชายรองตระกูลเป่หมิง คุณชายเป่หมิงโม่”

มิฉะนั้นใครจะมีความสามารถมากขนาดนี้ เชิญให้อธิบดีสำนักความมั่นคงสาธารณะเมือง A ออกคำสั่งด้วยตัวเอง

เป่หมิงโม่ที่เมินเฉยมาโดยตลอด ไม่เอ่ยพูดอะไรตรงไปนั่งเก้าอี้หนังหน้าโต๊ะทำงานของเหลียงหยู่ ใบหน้าเย็นชา

ฉิงฮัวตามมาอยู่ด้านข้าง หยักหน้า เอ่ยอย่างมีมารยาท “ไหนๆเหลียงหยู่ก็รู้จักตระกูลของเจ้านายผม ก็ควรจะเดาได้ถึงจุดประสงค์ที่เรามาในครั้งนี้ ถ้าอย่างนั้นผมไม่อ้อมค้อมแล้วกันนะ ได้ยินมาว่าคุณเป็นหัวหน้าผู้นำทีมผู้จับกุมคุณกู้ฮอนด้วยตัวเอง”

เหลียงหยู่พยักหน้า เผยรอยยิ้ม “ไม่ผิด กู้ฮอนเป็นคนที่ผมจับกลับมาด้วยตัวเองจริง” คาดการณ์ว่าผู้ที่อยู่เบื้องหลังผู้ต้องสงสัยกู้ฮอนของคดีความนี้นั้นแกร่งจริงๆ พลางเอ่ยต่อ “หลังจากการสืบสวนหาหลักฐานและข้อกล่าวหาจากพยานผู้พบเห็นเหตุการณ์ของพวกเราฝ่ายตำรวจ พวกเรามีเหตุผลให้เชื่อว่า กู้ฮอนถูกต้องสงสัยว่าได้วางแผนฆาตกรรมหย่วนซู่ผิง ถ้าหากว่าคุณชายเป่หมิงตั้งใจมาเพื่อประกันตัวกู้ฮอน อย่างนั้นก็คงต้องขอโทษด้วย......”

“ไม่ใช่ประกันตัว! แต่ต้องการให้คุณปล่อยคน!” เป่หมิงโม่เอ่ยตัดบทสนทนาเหลียงหยู่อย่างเยือกเย็น

“ปล่อยคน” เหลียงหยู่เอ่ยเสียงสูง “นี่เป็นคดีความผิดทางอาญาร้ายแรง การประกันตัวระหว่างรอคอยการพิจารณาคดียังไม่แน่นอนว่าจะเป็นไปได้ ไม่ต้องพูดถึงการปล่อยคนเลย! ผมรู้ว่าคุณชายเป่หมิงมีความสามารถไม่น้อยเลย แต่ว่าการฆ่าคนต้องได้รับโทษจำคุก ต่อหน้ากฎหมายแล้วทุกคนล้วนเท่าเทียมกัน!”