เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 259

ตอนที่ 259 ผมไม่รักลูกชาย

เป่หมิงโม่ตื่นขึ้นมาในร่างกายที่ปวดเมื่อยไปทั้งตัว......

เขาค่อย ๆ ลืมตาแล้วเอามือบังแสงแดดจ้ายามเช้าที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่าง และในขณะนั้นเขาถึงสังเกตว่ามือของเขาทั้งสองข้างถูกห่อด้วยผ้ากอซ

ไม่ว่าใบหน้า ริมฝีปาก มือ ไหล่ และทั้งร่างกายของเขา......ราวกับว่าเจ็บปวดอยู่ทุกที่ จะส่งเสียงความเจ็บปวดออกมาก “.…..”

ในสมองมีความทรงจำมัว ๆ ของเมื่อคืนก่อนภาพตัดไป และเขาจำเรื่องที่ต่อสู้กับป่ายมู่ซีได้ลาง ๆ ......

“โม่ ตื่นแล้วเหรอ......”

เสียงที่นุ่มนวลทำให้สติของเป่หมิงโม่กลับยังปัจจุบัน

เขาค่อย ๆ ลืมตาแล้วหันมองเจียงฮุ่ยซินที่นั่งอยู่ข้างเตียง แล้วพูดด้วยเสียงที่แหบแห้ง “ป้าซิน”

ขณะที่พูดเสร็จเขาดึงผ้าห่มออกแล้วพยายามจะลุกขึ้นนั่ง

“โม่ อย่าขยับ ๆ เธอกำลังบาดเจ็บนะ” เจียงฮุ่ยซินรีบให้คนใช้เอาหมอนมาหนุนหลังให้เป่หมิงโม่

เป่หมิงโม่คิ้วขนคิ้ว สายตาที่บ่งบอกถึงความเหนื่อยล้า

เจียงฮุ่ยซินถอนหายใจ “โม่ ช่วงนี้เป็นอะไรเหรอเนี่ย เห็นดื่มจนเมากลับบ้านทุกวัน มีเรื่องไม่สบายใจรึเปล่า เล่าให้ป้าซินฟังได้นะ”

เป่หมิงโม่กุมขมับตัวเอง “ไม่มีอะไรหรอกครับ ป้าซินเป็นห่วงผมมาไปแล้ว”

“น่ะ…... เด็กคนนี้ ไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ ชอบเก็บความในใจไว้ไม่ยอมเล่าให้ใครฟังตลอด......” เจียงฮุ่ยซินส่ายหัวแล้วถอนหายใจ “เรื่องงานแต่งเป่ยใต้เอ๋อนั้น ป้าซินรู้ว่าเธอรู้สึกแย่มาพอแล้ว ส่วนเรื่องเธอกับคุณสุนั้น พ่อของเธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากอีกแล้ว......ทุกวันนี้เราก็เริ่มแก่กันแล้ว เรื่องบางเรื่องก็ไม่จำเป็นต้องคิดแทนลูก ๆ เสมอไป...... แต่ทุกวันนี้เห็นเธอในสภาพแบบนี้ แล้วตอนนี้ยังบาดเจ็บขนาดนี้ มันคงไม่ใช่เรื่องแล้วนะ...... ถ้าเธอต้องการแต่งงานกับคุณสุคนนั้น เราหาเวลาชวนเธอมาทานข้าวที่บ้านดีไหม”

ตั้งแต่นายกเทศมนตรีเป่ยถูกไล่ออกจากตำแหน่งแล้วถูกศาลตัดสินจำคุก ตระกูลเป่ยก็เหมือนดิ่งลงเหว

ท่านปู่เป่หมิงก็ไม่เคยคาดคิดเหมือนกันว่าเป่หมิงโม่จะลงมือได้รวดเร็วและแม่นยำขนาดนี้ มันทำให้ตระกูลเป่ยนั้นแทบจะไม่มีโอกาสได้ตั้งตัวเลย เป่ยใต้เอ๋อตอนนี้ก็ถูกโจมตีหลายด้าน ไม่รู้ว่าสภาพตอนนี้ย่ำแย่ไปถึงไหนแล้ว......

ยี่เฟิงก็ถูกบังคับให้ออกจากบ้านเกิด พ่อแม่ตระกูลเป่หมิงก็ล้างหน้าด้วยน้ำตาแทบทุกวัน......แต่ ผู้ที่เป็นคนริเริ่มเป่หมิงโม่คนนี้ แม้ปกติมักจะเห็นเขาในหน้าแรกของหนังสือพิมพ์และสื่อต่าง ๆ แสดงถึงภายนอกที่ดูเหมือนมีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดี แต่ความจริงแล้ว แทบทุก ๆ คืน เขาจะดื่มจนมึนเมาและหมดสติอยู่เสมอ และแค่ในเวลาสั้น ๆ เขาก็กลายเย็นชายิ่งกว่าเดิม

เมื่อเห็นสภาพนี้ ท่านปู่เป่หมิงก็คิดว่าเป่หมิงโม่ทรุดโทรมได้ขนาดนี้ก็เพราะคนที่ชื่อซูยิ่งหวั่น อีกอย่างผู้หญิงที่ชื่อซูคนนี้ได้อยู่กับโม่มานานหลายปีแล้ว เพราะฉะนั้นไม่ว่าก่อนหน้านี้ท่านปู่จะต่อต้านให้เขาสองคนได้อยู่ด้วยกันยังไง วันนี้ก็คง ได้แต่ยอมรับให้เขาได้อยู่ด้วยกันแล้ว

“ไม่จำเป็นหรอกครับ” เป่หมิงโม่ขมวดคิ้วแล้วตอบกลับอย่างเย็นชา เขาลุกขึ้นนั่ง เพื่อเตรียมตัวลุกจากเตียง “ถ้าป้าซินไม่มีธุระอื่นแล้วล่ะก็ ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ”

เจียงฮุ่ยซินไม่นึกเลยว่าโม่จะเย็นชาต่อซูยิ่งหวั่นขนาดนี้ เธอจึงรีบพูดต่อ......

“เดี๋ยวก่อน โม่ เธอฟังป้าซินพูดจบก่อน ดีไหม......” เจียงฮุ่ยซินหยุดชะงักชั่วคราว แล้วในใจนึกถึงเฉิงเฉิงที่อยู่ออสเตรเลีย เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดต่อ “ป้าซินรู้ เรื่องของแม่เธอมันเคยทำร้ายจิตใจเธอไม่น้อย แต่มันก็ผ่านไปหลายปีแล้ว......โม่ ตอนนี้เธอก็มีลูกแล้วเหมือนกัน ไม่ว่าที่ผ่านมาเธอเคยเจอเรื่องเลวร้ายแค่ไหน แต่เธอคงไม่อยากให้เฉิงเฉิงได้เดินตามชีวิตเธอ คงไม่อยากให้ลูกของเธอเองต้องทนทุกข์เหมือนที่เธอเคยเจอมาหรอกมั้ง”

สายตาของเป่หมิงโม่ขรึมลง “ป้าซินอยากพูดอะไรเหรอ”

เจียงฮุ่ยซินได้แค่ส่ายหัว “.….. ที่จริงป้าซินก็ไม่ได้มีอะไรหรอก เพียงแค่ทนเห็นสภาพเธอที่มึนเมากลับบ้านทุกวันไม่ได้ แล้วยิ่งตอนนี้ยังบาดเจ็บแบบนี้ เหมือนในใจลึก ๆ เธอมีเรื่องอะไรซ่อนอยู่ ป้าซินก็อดใจไม่ได้......”

“ผมไม่เป็นไรหรอกครับ พวกท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอก” เขาเก็บอาการแล้วแสดงสีหน้าถึงความเข้มแข็งเหมือนปกติ รอยช้ำที่ริมฝีปากของเขาไม่ได้ทำให้เขาดูเหมือนอ่อนแอและกระทบต่อใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา แต่ยิ่งแสดงถึงความแข็งแกร่งของลูกผู้ชาย

“จะไม่เป็นห่วงได้ยังไงล่ะ เธอกับเฉิงเฉิง มันก็ช่างเป็นพ่อลูกกันจริง ๆ เลยนะ ปากแข็งกันทั้งคู่ เฉิงเฉิงย้ายไปอยู่ออสเตรเลียก็สามเดือนแล้ว เด็กน้อยคนนั้นจากบ้านเกิดไปไกลก็คงจะเหงาบ้างแหละ แต่ทุกครั้งที่โทรคุยกันก็มักจะบอกป้า ‘คุณย่าครับ ผมสบายดีครับ พวกท่านไม่ต้องเป็นห่วงผมนะครับ’ เธอฟังดูสิ คำพูดของเด็กคนนี้มันไม่ต่างกับคำพูดเธอเลยสักนิดว่าไหม”

สีหน้าของเป่หมิงโม่แสดงถึงความซับซ้อนทางอารมณ์ เขาพูดต่อ “เขาไปสามเดือนกว่าแล้วเหรอ”

เวลาผ่านไปเร็วจริง ๆ เขานึกว่าผ่านไปเพียงแค่ไม่กี่วัน เพราะทุก ๆ วันของเขาตอนนี้ มันไม่ต่างอะไรกับศพที่เดินได้......

เจียงฮุ่ยซินพยักหน้าเล็กน้อย “ใช่สิ โม่ หรือว่า…...เธอหาเวลาไปเยี่ยมเฉิงเฉิงหน่อยไหม ความจริงเด็กคนนั้นใส่ใจเธอผู้ที่เป็นพ่อของเขามากเลยนะ ถ้าเธอไปหา เขาคงดีใจแย่เลย......ถือว่าออกไปผ่อนคลายหน่อยก็ได้......ว่าไง”

เป่หมิงโม่เงียบลง

เมื่อได้ฟังคำพูดของเจียงฮุ่ยซินแล้ว ต่อมจิตใต้สำนึกเขาก็เริ่มทำงาน ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่า ทุกวันที่ผ่านมานี้เขาไม่ได้ใส่ใจลูกของเขาเลย

เมื่อนึกย้อนกลับไปถึงชีวิตในวัยเด็กของตัวเอง ก็รู้สึกบั่นทอนจิตใจขึ้นมา……

“ค่อยว่ากันครับ......” เขาตอบกลับพอเป็นพิธี สายตาที่เย็นชาของเขายากที่จะเดาออกว่าความรู้สึกข้างใจนั้นเป็นอย่างไร

เจียงฮุ่ยซินได้แต่พยักหน้าแล้วถอนหายใจเบา ๆ “ก็ได้ ถ้างั้นฉันจะไม่รบกวนเธอแล้วล่ะ เธอพักผ่อนมาก ๆ ก็แล้วกันนะ......”

เมื่อพูดจบ เจียงฮุ่ยซินก็เดินออกจากห้องไป......

ฉิงฮัวเฝ้าอยู่หน้าประตูห้อง พอเจียงฮุ่ยซินออกไปแล้ว เขาจึงรีบเข้ามาในห้องอย่างสุภาพ

“เจ้านายตื่นแล้วเหรอครับ ให้ผมสั่งคนเตรียมอาหารเช้าเข้ามาให้ไหมครับ”

“ฉิงฮัว สรุปแล้วเมื่อคืนเกิดเรื่องอะไร” เป่หมิงโม่กุมขมับไว้ เขาสงบสติอารมณ์เป็นปกติ

ฉิงฮัวมองไปที่เจ้านายเขา “เมื่อคืนตอนผมไปรับเจ้านาย คุณป่ายมู่ซีบอกว่ามีเรื่องชกต่อยกับนายท่านเพราะเรื่องของคุณสุครับ แล้วเขาก็จากไปครับ...... ตอนผมเจอนายท่านก็อยู่ในสภาพที่สลบนอนอยู่บนพื้นแล้วครับ นายท่านได้รับบาดเจ็บ แล้วโทรศัพท์นายท่านตกอยู่ข้าง ๆ ครับ”