เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 270

สรุปบท ตอนที่270 ไฟไหม้ก้น: เดิมพันรักยัยตัวแสบ

สรุปตอน ตอนที่270 ไฟไหม้ก้น – จากเรื่อง เดิมพันรักยัยตัวแสบ โดย สตาร์ไลท์

ตอน ตอนที่270 ไฟไหม้ก้น ของนิยายโรแมนซ์เรื่องดัง เดิมพันรักยัยตัวแสบ โดยนักเขียน สตาร์ไลท์ เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง

ตอนที่270 ไฟไหม้ก้น

สายตาอ่อนโยนของกู้ฮอน หลังจากกลับมาจากออสเตรเลีย นี่ถือเป็นครั้งแรกที่เธอได้เจอกับลูกชายสุดที่รักทั้งสองของเธอ เพียงแค่คิดก็กลั้นน้ำตาไว้แทบจะไม่อยู่แล้ว

และตอนที่หยางหยางกำลังจะวิ่งมาสู่อ้อมกอดของเธอนั้น เป่หมิงโม่ก็ขัดขึ้นมาด้วยความเย็นชา—————

“ฉิงฮัว ไปจับเด็กทรยศสองคนนั้นกลับมาให้ฉัน!”

ยังไงซะเด็กสองคนนี้ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่จะสู้กับฉิงฮัวได้อยู่แล้ว ดิ้นไม่กี่ทีก็ถูกจับไปอยู่ข้างกายพ่อของพวกเขา

กู้ฮอนคิ้วตก สีหน้าแสดงถึงความผิดหวัง

หยินปู้ฝันเชิดปากพลางประชด “เอ๊ะ คุณชายรองตระกูลเป่หมิงยังจะต้องขึ้นศาลเพื่อแย่งลูกอีกเหรอ ผมว่าจับเด็กสองคนไปมัดไว้ก็เรียบร้อยแล้ว ก็เหมือนกับแย่งไปเหมือนกัน”

เป่หมิงโม่กวาดสายมองหยินปู้ฝันและกู้ฮอน “ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน เกี่ยวอะไรกับนายด้วย แล้วอีกอย่างนะ ก่อนที่จะขึ้นศาลทั้งโจทย์และจำเลยก็ควรจะอยู่ห่างกันทั้งสองฝ่าย พวกนายมากะทันหันแบบนี้ มันเหมือนจะผิดกฎหมายหรือเปล่านะ”

“หืออ คุณชายรองตระกูลเป่หมิงคุยกฎหมายกับผมเหรอ ก็ไม่รู้ว่าคุณชายรองตระกูลเป่หมิงรู้หรือไม่ว่า ถ้าสร้างหลักฐานเท็จขึ้นมา ก็ถูกจับติดคุกได้เหมือนกันนะครับ”

“หึ——“ เป่หมิงโม่แสยะยิ้ม “นอกเสียจากว่าเด็กสองคนนี้ไม่ใช่ลูกชายฉัน นายถึงจะฟ้องว่าฉันสร้างหลักฐานเท็จได้”

“เป่หมิงโม่ นายไม่ต้องมาเบ่ง ฉันจะบอกอะไรให้นะ ลูก ฮอนฮอนเองก็มีสิทธิ์ ไม่ใช่นายที่จะครอบครองได้แค่คนเดียวหรอก!”

“หึ...” เป่หมิงโม่แสยะยิ้ม “เพื่อเด็กที่ไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของนาย นายกลับทุ่มเททั้งกายและใจ ทำไมเหรอ ถ้านายชอบ ทำไมไม่ไปมีลูกกับผู้หญิงคนนี้เองเลยล่ะ จะมาแย่งกับฉันทำไมกัน”

“ไอ้เป่หมิงโม่แก———“

“ปู้ฝัน” กู้ฮอนพูดเสียงเรียบขัดหยินปู้ฝันที่กำหมัดไว้แน่นแล้ว

ถึงยังไงก็คิดไม่ถึงว่าเป่หมิงโม่จะพูดออกมาว่าให้เธอไปมีลูกกับหยินปู้ฝัน ซึ่งเป็นคำพูดที่เลือดเย็นได้ขนาดนี้

กู้ฮอนสูดหายใจเข้าลึก ตาแวววาวเป็นประกาย———

“คุณเป่หมิงโม่พูดถูก ฉันกับปู้ฝันเราสามารถมีลูกกันได้อีกหลายคน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะต้องประเคนหยางหยางให้คุณ คุณสามารถถ่ายทำภาพความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกของคุณ ฉันก็สามารถถ่ายความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับลูกได้เหมือนกัน”

พูดจบ ไม่สนใจว่าเป่หมิงโม่จะโกรธหน้าดำหน้าแดงเพียงไหน เธอตัดสินใจหันหลังกลับ ดึงแขนหยินปู้ฝัน แล้วไปกางเต็นท์.....

*

ท้องฟ้า ในบรรยากาศที่อึมครึมแบบนี้ ค่อยๆมืดลง

ทีมช่างภาพโดนเป่หมิงโม่ไล่กลับไปอีกฝั่ง

แล้วฝั่งนี้ก็มีเต็นท์อยู่ห้าหลัง ฝั่งหนึ่งสามหลัง อีกฝั่งหนึ่งสองหลัง

ในค่ำคืนอันมืดมิดนี้ มีแสงจากกองไฟสองกอง

กองแรกหยินปู้ฝันและฮอนฮอนเริ่ม ตั้งแคมป์วิธีเดิมโดยการใช้ถ่านก่อเตา แถมยังทำที่ย่างเนื้อได้ออกมาดูดีอีกด้วย

กลิ่นหอมเย้ายวนของกลิ่นปีกไก่ย่างค่อยๆล่องลอยไป จนไปเตะเข้าที่จมูกหยางหยาง....

อีกฝั่ง ฉิงฮัวใช้แก็สกระป๋องจุดเตาแบบสมัยใหม่

และเตาแก็สเล็กนี้ก็ทำได้เพียงแค่อุ่นอาหารเท่านั้น ไม่สามารถย่างอาหารอะไรได้ เพราะอาหารแช่แข็งนำเข้าพวกนั้น เปิดห่อก็สามารถกินได้เลย ไม่จำเป็นต้องย่าง

สายตาหยางหยางชะเง้อมองไปทางฝั่งของแม่ที่มือถือปีกไก่ย่างอยู่ แล้วก็กลืนน้ำลายอึก อึก “โอ้โห....ปีกไก่ย่าง...อยากกินจังเลย.....”

“เป่หมิงซีหยาง ถ้าแกกล้าออกไปจากที่นี่แม้แต่ก้าวเดียว ฉันจะสั่งให้คนไปกว้านซื้อปีกไก่ทั่วเมืองA ต่อไปให้แกหาซื้อไม่ได้ อยากกินก็ไม่ได้กิน” คนรวยอย่างคุณชายรองตระกูลเป่หมิงซะอย่าง พูดได้ทำได้อยู่แล้ว

“อ่ออ....” หยางหยางเบะปาก นี่มันก็เหมือนกับว่าเพื่อกินปีกไก่ย่างไม้หนึ่งต้องยอมแลกกับหมื่นๆแสนๆไม้ปีกไก่ย่างเลยเหรอ เหมือนกับที่อาสามพูดว่า :เพื่อผู้หญิงคนหนึ่งต้องยอมปล่อยผู้หญิงทั้งโลก มันแต่งต่างกันหรือเปล่านะ เป็นการเลือกที่ลังเลจริงๆ....

เฉิงเฉิงลูบท้องเพราะเริ่มรู้สึกหิว ได้ยินพ่อพูดแบบนี้ ก็ได้แต่ทนดื่มน้ำแทน....

ฉิงฮัวมองดูพ่อตาขวางใส่ลูกสองคน ก็กลอกตาบนอย่างไม่ได้ตั้งใจ เพราะขนาดผู้ชายกำยำอย่างเขายังเกือบจะทนกับกลิ่นยวนเย้าของปีกไก่ย่างไม่ไหว แล้วกับคุณชายน้อยทั้งสองล่ะ”

อยู่ดีๆ ไม่รู้เสียงท้องร้องของใครก็ดังขึ้น———

จ็อก จ็อกก...

เฉิงเฉิงและหยางหยางมองหน้าพ่อนิสัยเสียของพวกเขาพร้อมกันโดยบังเอิญ

เป่หมิงโม่หน้าเสีย ปากตึง “มองอะไรห๊ะ ง่วงก็ไปนอนไป”

นัยน์ตาเป่หมิงโม่เลิ่กลั่กไปชั่วครู่ ตีให้ตายเขาก็ไม่ยอมรับว่าเป็นเขา ที่แม้จะหิวแล้วก็ตาม

เหมือนกลัวว่าจะถูกเด็กๆมองออกว่าเขาหิวโหย เป่หมิงโม่พูดแก้เก้อจบ เขาก็รีบหมุนตัวเข้าไปในเต็นท์ของตัวเอง แล้วรูดซิป ขังตัวเองอยู่ภายในเต็นท์....

เฉิงเฉิงและหยางหยางมองหน้ากัน

ฉิงฮัวยังคงทำตามหน้าที่ดูแลอยู่ข้างๆ

กู้ฮอนเห็นแบบนั้น เธอค่อยๆถือปีกไก่โบกไปมา ใช้ปากพูดโดยไร้เสียง———

“รีบมาหาแม่ทางนี้....”

เด็กสองคนเริ่มถูกดึงดูด กำลังจะลุกขึ้น กลับถูกเสียงพ่อนิสัยเสียในเต็นท์ขัดขึ้น———

“ฉิงฮัว เด็กสองคนนั้น ถ้ามีใครกล้าไปอีกฝั่ง พรุ่งนี้นายก็ไม่ต้องมาทำงานแล้ว”

ฉิงฮัวรับคำด้วยความซื่อสัตย์ “ครับ เจ้านาย”

เด็กสองคนห่อเหี่ยวเหมือนลูกโป่งที่ถูกปล่อยลม หมดสภาพอยู่บนเสื่อ....

โอ้แม่เจ้า หิวจังหิวจัง....

*

สองฝั่งต่างก็ไม่มีใครยอมใคร

เด็กสองคนท้ายที่สุด หลังจากถูกฉิงฮัวติงไม่คาดสายตา ก็เขาไปในเต็นท์ของพวกเขา

กู้ฮอนพอเห็นเด็กๆเข้าไปในเต็นท์แล้ว เธอก็ทนง่วงไม่ไหวกลับเข้าเต็นท์ไปพักบ้าง

หยินปู้ฝันก็กลับไปพักผ่อนในเต็นท์ของเขาเอง

เหลือแค่ฉิงฮัวคนเดียว ที่ยังคงเฝ้ายาม

*

ค่ำคืนอันมืดมิด

เฉิงเฉิงผล็อยหลับไปเงียบๆ

กู้ฮอนและหยินปู้ฝันได้ยินเสียงก็รีบตามมา

เห็นภาพไฟไหม้ก้นลูกตัวเอง กู้ฮอนหัวใจแทบจะหยุดเต้น

เป่หมิงโม่ดับไฟให้หยางหยางด้วยความรวดเร็ว

ฉิงฮัวรีบอุ้มเฉิงเฉิงออกจากเต็นท์ เฉิงเฉิงหน้าซีดเซียว คงจะตกใจน่าดู

ตอนที่หยางหยางเห็นหน้าแม่ ทั้งหิวทั้งเจ็บแถมยังตกใจ น้ำตาไหลพรากทันที———

“ฮืออ..ฮืออ..แม่ครับ เจ็บจังเลย....”

กู้ฮอนใจเหมือนถูกแทง รีบไปคว้าหยางหยางจากเป่หมิงโม่มากอด ปลอบลูกใจแทบจะสลาย “หยางหยางไม่ต้องกลัวนะ แม่อยู่นี่แล้ว.. แม่อยู่นี่แล้ว...”

ต่อมา เธอลูบไปที่ก้นของหยางหยาง พบว่าเริ่มเป็นแผลพุพอง พลางพูดกับปู้ฝัน “ปู้ฝัน พวกเรารีบพาหยางหยางไปทำแผลที่โรงพยาบาลกันเถอะ”

หยินปู้ฝันรีบเก็บโทรศัพท์มือถือ เป่หมิงโม่ช่วยหยางหยางดับไฟช่วงนั้นเขาได้อัดวิดีโอเอาไว้หมดแล้ว “ได้ ฉันจะรีบไปเอากุญแจรถ”

เป่หมิงโม่ทำอะไรไม่ถูกไปชั่วครู่หนึ่ง เขาไม่ทันพูดอะไรก็แย่งหยางหยางมาจากอ้อมกอดกู้ฮอน แล้วเอ่ยขึ้นประโยคหนึ่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ลูกชายเป็นของผม ถ้าจะไปโรงพยาบาลก็ต้องเป็นผมที่ไปส่ง”

เขาหันหลังแล้วตรงไปที่รถทันที

ฉิงฮัวอุ้มเฉิงเฉิงรีบวิ่งตามไป

“เป่หมิงโม่ คุณต้องการอะไรกันแน่ คุณยังทำให้ลูกเจ็บไม่พอเหรอ” กู้ฮอนตะโกนตามหลังเขา

คำตอบที่เธอได้รับ กลับเป็นอากาศที่เยือกเย็น......

*

โรงพยาบาลกลางใจเมืองA

โชคดีที่แผลไฟไหม้ของหยางหยางไม่ได้ถูกไหม้หนัก นอนพักไม่กี่วัน รอผิวหนังฟื้นตัวใหม่ ก็จะกลับมาโลดโผนเหมือนตั๊กแตนตัวน้อยได้แล้วล่ะ

กู้ฮอนนั่งรถตามมากับหยินปู้ฝัน พอได้ยินข่าวนี้ก็ถึงกับโล่งใจ

แต่เป็นเพราะว่าเด็กทั้งสองหิวจนเวียนหัว คุณหมอเลยให้เด็กทั้งสองนอนให้วิตามินคนละขวดก่อน วุ่นวายกันทั้งคืน ในที่สุดก็หลับลงอีกครั้ง

เป่หมิงโม่ออกไปสูบบุหรี่ที่ระเบียงห้องพักคนไข้VIP

หยินปู้ฝันอยู่อีกฝั่งของระเบียงห้องรอกู้ฮอนเงียบๆ

ชายสองคนต่างก็มีเรื่องในใจ

เพราะหยางหยางเกิดอุบัติเหตุบาดเจ็บเนื่องจากไฟไหม้ เป็นเหตุให้ตอนแรกบรรยากาศที่ไม่สู้ดีอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่

หยินปู้ฝันหยิบเอาโทรศัพท์มือถือออกมา เปิดคลิปที่ถ่ายไว้เมื่อครู่ เดินไปหาเป่หมิงโม่———

“เป่หมิงโม่ เป็นเพราะนายสะเพร่า หยางหยางถึงได้รับอุบัติเหตุไฟไหม้บาดเจ็บ ถ้าหากคลิปนี้ถูกเปิดเผยในศาลแล้วล่ะก็ เชื่อว่าภาพลักษณ์ของนายที่มีต่อผู้พิพากษาและคณะลูกขุนจะต้องถูกหักคะแนนไปเยอะแน่ๆ”

เป่หมิงโม่มองขวางหยินปู้ฝันไปทีหนึ่ง ไม่สนใจหันไปสูบบุหรี่ต่อ คิดครู่หนึ่งแล้วจึงพูด “ต่อให้นายจะพยายามจับผิดฉันยังไงก็แล้วแต่ ลูกชาย ฉันต้องได้แน่ๆ”

หยินปู้ฝันหันมองเป่หมิงโม่นิ่งๆ สายตาแฝงความรำคาญบางๆ “ท่าทีมั่นใจว่าจะต้องได้ของนายมันดูน่ารำคาญจริงๆ ทำไมนายถึงไม่ถามถึงความสมัครใจของลูกๆนายบ้าง ไม่ถามดูล่ะว่าลูกอยากอยู่กับใคร?”

เป่หมิงโม่นัยน์ตาดำสนิทฉายแสงวาบ น้ำเสียงไร้ซึ่งความรู้สึก “ฉันเคยมีสิทธิ์ได้เลือกแบบนั้นบ้างหรือเปล่าล่ะ มีใครเคยถามฉันว่าอยากจะอยู่กับใครไหม ฉันไม่มี พวกเขาก็ต้องไม่มีเหมือนกัน!”

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เดิมพันรักยัยตัวแสบ