เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 274

ตอนที่274 ใครเป็นคนขโมยหลักฐาน

“เชื่อว่าตรงนี้ ทุกท่านก็คงจะมีคำตอบอยู่ในใจนะครับผู้ฟ้องนั้นมีเงินมีชื่อเสียงและรักลูกและเขาสามารถให้อนาคตที่ดีแก่เด็กได้!ฉะนั้นผู้พิพากษามอบสิทธิ์เลี้ยงดูให้ผู้ฟ้องด้วยครับ!”

.......

พัก10นาที แล้วจะมาประกาศผล—-

“.....จากที่ปรึกษากันมาแล้ว คนที่จะได้สิทธิ์เลี้ยงดูกู้หยางหยางก็คือเป่หมิงโม่!

หยินปู้ฝันทรุด

กู้ฮอนร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดใจจะขาด....

เหมือนดั่งสงครามที่ฆ่าอย่างโหดร้าย สุดท้ายหล่อนเองก็เป็นแค่คนแพ้

ถึงตอนนี้หล่อนถึงจะมองเขาอย่างชัดเจนว่าด้านการธุรกิจเขาเป็นคนเย็นชาแค่ไหน ในนี้ก็โหดร้ายเท่านั้น...

หล่อนแพ้แล้ว

เสียหยางหยาง.....

และแพ้ให้กับเขา

เหมือนหล่อนแพ้ตั้งแต่แรก ตั้งแต่ที่พนันกันและครั้งนี้หล่อนไม่เคยชนะเขาเลย...

เป่หมิงโม่รู้ฉากจบก็ได้เดินไปอย่างสง่า

เดินไปตรงหน้ากู้ฮอน พูดแซะ :“ตายใจยังละทีนี้ ฉันบอกแล้ว ยังไงลูกชายก็ต้องเป็นของฉัน!”

หล่อนยิ้มกริ่ม น้ำตาไม่เคยจะเยือกเย็นเท่านี้มาก่อน—-

“ใช่สิ เธอชนะ เธอเป็นคนทำให้ฉันรู้อะไรที่เรียกว่าไร้ศีลธรรมแล้วเธอก็จับจุดอ่อนของฉันแล้วลงมือกระทำมัน เป่หมิงโม่เธอเป็นผู้ล่าที่ประสบความสําเร็จที่สุด ฉันยอมรับ เพราะเธอไม่เคยใจอ่อน....”

เขายิ้ม “งั้นก็ยินดีด้วยนะ รู้สักที สำหรับเหยื่อของผู้ล่าที่เคยหักหลัง เมื่อจับมาใหม่ ก็ต้องลงโทษให้สาสม!”

“ลงโทษ....”หล่อนหัวเราะ “ที่แท้เธอก็จะแย่งลูกไปจากฉัน แต่นี้เป็นบทลงโทษที่ให้ทำให้ฉัน....”

ลงโทษที่หล่อนหนี ลงโทษที่หล่อนโกหก ลงโทษที่หล่อนปิดบัง ลงโทษทุกอย่าง....”

หล่อนน้ำตาตก

แต่เขากลับพูดข้างหูหล่อนพูดอย่างสะใจ—-

“สิทธิ์การเลี้ยงดูของเป่หมิงซีเฉิงกับเป่หมิงซีหยาง

ตอนนี้อยู่บนมือฉันหมดแล้ว เธอลองเดาดูสิ้ ฉันจะทำอะไรต่อพวกเขาอีก?”

หล่อนโมโหและตกใจ“เธอจะทำอะไรพวกเขา?!”

“หึๆ อย่ามาทำตาใสซื่อ ตอนแรกฉันก็หลงกลแววตาที่ใสซื่อของเธอนี่แหละ...”เขาตั้งใจไม่ตอบหล่อน

เวลานี้ แยกย้ายกันแล้ว

หยินปู้ฝันรีบวิ่งด้วยความเร็วจับคอเสื้อเป่หมิงโม่ต่อยแรงๆ—

ตึบ!

เป่หมิงโม่ดันหลบทัน

“เป่หมิงโม่นายมันขี้โกง นาย! เป็นนายนั้นแหละที่มาแอบเปลี่ยนคลิปในโทรศัพท์ฉัน ใช่มั้ย!”

เป่หมิงโม่ยิ้มมุมปาก จัดเนคไท“เรื่องเด็กๆแบบนี้ ฉันไม่ต้องการ!”

“ไม่ต้องการ? เธอยังมีหน้ามาพูดหรอ! ทำไมเธอไม่กลัวเขาเห็นความจอมปลอมของเธอหรอ?หรือว่าเธอกลัวคนอื่นรู้ว่าเธอไม่ได้รักลูก เธอเกือบทำให้ลูกโดนไฟเผาใส่ เป่หมิงโม่นายมันอำมหิต...”

“เงียบปาก!”เป่หมิงโม่ตะโกนยิ้มกริ่ม “เธอคิดว่าฉันจะกลัวคลิปนั้นหรอ? เธอไม่ได้ดูโทรศัพท์เธอดีๆแล้วทำไมต้องมาว่าฉัน?!”

เขามองกู้ฮอนด้วยสายตาเย็นชา—-

“เฉิงกับหยาง ฉันจะให้พวกเขาออกนอกประเทศ! เธอก็อย่าคิดว่าชาตินี้จะได้เจอพวกเขาอีก!”

*

เรื่องนี้ดังไปทั้งเมือง สุดท้ายก็เป็นเขาที่ชนะ

ชีวิตกู้ฮอนมืดมน วุ่นวายไปหมด

เวลาหล่อนเดินไปไหนก็จะโดนแอบถ่ายไปหมดถึงแม้หล่อนจะแพ้ในครั้งนี้แต่หล่อนก็เคยกำเนิดทายาทให้กับตระกูลเป่หมิง

เป่หมิงโม่ได้จัดการดูแลเด็กอย่างเรียบร้อย ขนาดหล่อนก็ไม่สามารถไปหาได้อีก

คนที่ไม่มีวิธีไรสักอย่าง จู่ๆก็มีคนมาเคาะประตู—-

“คุณกู้ฮอน ฉันเป็นแม่ของปู้ฝัน ให้ฉันเข้าไปนั่งหน่อยได้มั้ย?”

กู้ฮอนมองผู้หญิงวัยกลางคนที่แต่งตัวสง่าผ่าเผยไม่คิดว่าจะมาเจอแม่ของปู้ฝันในเวลานี้ หล่อนอึ้งไปสักแป๊บ สุดท้ายค่อยตอบ

เข้ามาห้องรับแขก ท่านนายหยุนมองดูบ้านหล่อนนั่งลงโซฟายิ้ม“คุณกู้ฮอน เธอสวยมาก”

สำนักงานกฎหมายหยินซือ

กู้ฮอนหิ้วข้าวกล่องไปที่ห้องทำงานปู้ฝัน ในที่สุดก็เจอปู้ฝันที่ไม่ออกไปไหนเอาแต่ขังตัวเอง

ดันประตู ก็ได้กลิ่มเหม็นเปรี้ยว

หล่อนรีบปิดจมูก

เดินเข้าไป—-

“ปู้ฝัน “

ปู้ฝันที่อยู่คาโต๊ะทำงานเงยหน้า ผมยุ่ง เคราเต็มไปหมด ทรุดโทรมมาก

“ฮอนฮอน....”ปู้ฝันเรียกอย่างไม่มีแรง และนั่งตัวตรงค้นหนังสือกฎหมาย

กู้ฮอนเอาข้าวกล่องวางตรงหน้า ถอนหายใจ“รีบกินเถอะ กลับไปแต่งตัวดีๆ แม่เธอเป็นห่วงนะ”

แม่ฉันไปหาเธอ?ปู้ฝันถาม

กู้ฮอนพยักหน้า เปิดข้าวกล่อง

“ขอโทษนะ...” ปู้ฝันพูด

ขอโทษที่ทำให้แพ้หรือขอโทษที่ปิดบังความสัมพันธ์เธอกับเป่หมิงโม่?

“มีทั้งหมด...”ปู้ฝันมองข้าวร้อนๆ รู้สึกเสียใจ โทษตัวเอง “ฮอนฮอน เธอโกรธฉันมั้ย?”

“โกรธ” หล่อนตอบ

ปู้ฝันรีบพูดต่อ:“ขอโทษ ตอนแรกฉันไม่รู้ว่าเธอหยางหยางกับเป่หมิงโม่เป็นความสัมพันธ์แบบนั้น...สุดท้าย ถึงฉันรู้และช่วยเธอปิดบังเขา ก็เพื่ออยากให้เขาอย่าอวดดีให้มาก ใครสั่งให้เขาไม่สนใจไม่เคารพแม่ฉัน! ที่ฉันไม่อยากบอกให้เธอเพราะกลัวเธอกับหยางหยางจะมองฉันเป็นศัตรู...”

เขาหน้าเศร้า ปู้ฝันพูดต่อ“ฮอนฮอนที่เธอโกรธฉันก็สมควร...เพราะฉันไม่ตั้งใจเรียน ก็เลยทำให้เธอแพ้ ฉันสาบานว่าฉันจะเป็นทนายที่เก่ง...ฉัน...”

กู้ฮอนยื่นตะเกียบให้ปู้ฝัน พูดอย่างอ่อนโยน“กินเถอะ”

ปู้ฝันอึ้ง เห็นมือที่ยื่นตะเกียบ รู้สึกอยากร้องไห้อย่างห้ามไม่ได้ รับตะเกียบแล้วกินข้าวไปหลายๆคำ...

กู้ฮอนก็ได้เอาถุงที่ใส่เสื้อให้ปู้ฝัน :“นี่เป็นเสื้อที่เธอให้ฉันยืมครั้งที่แล้ว ฉันซักสะอาดและรีดแล้ว”

หยินปู้ฝัน รู้สึกแปลกๆ“ฮอนฮอนนี่เธอทำอะไรอยู่...”

หล่อนส่ายหัว ยิ้มอ่อนๆ—-