เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 275

ตอนที่275 สุดท้ายแม่ลูกก็ต้องพรากจากกัน

“ปู้ฝัน จริงแล้วฉันโกรธเธอ โกรธที่ว่าเธอดีกับฉันและหยางหยางมากจากขึ้นศาลรอบที่แล้วมันทำให้ฉันรู้ว่าทำหน้าของการเป็นแม่ได้ห่วยแตกมาก เป่หมิงโม่มีอนาคตที่ดีกว่าให้ลูกได้ ตอนนี้ฉันไม่เหลือไร เหลือแค่ลูกในท้อง และฉันก็จะไม่มีแรงไปสู้ไรกับเขาอีก...”

“ฮอนฮอนเธอจะทำอะไร อย่าทำให้ฉันตกใจได้มั้ย!”ฮอนฮอนยิ่งนิ่งเท่าไหร่เขายิ่งกังวลเท่านั้น

กู้ฮอนยิ้ม“ฉันแค่เหนื่อย อยากพัก”

“ฉันเข้าใจงั้นเธอพักผ่อนอย่าทำอะไรบ้าๆ!”ถึงจะแพ้แต่เราก็ยังสามารถเรียกร้องและตอนนี้ฉันหาสคดีที่เขายังปิดไม่มิดเพื่อจะทำให้เราได้โอกาสอีกครั้ง...”

“ปู้ฝัน ช่างเถอะ”ถึงให้หยางหยางกลับมาหาฉัน แล้วไง?ให้เขามาใช้ชีวิตยากลำบาก?ดูฉันสิที่ผ่านมานี้ เป่หมิงโม่ถูกแล้วแหละหยางหยางมีทางเลือกเยอะกว่าและเฉิงเฉิงก็ยังมีหยางหยางอยู่ข้างๆอีกก็จะมีความสุขมากฉันคิดชัดเจนแล้ว ห้ามเห็นแก่ตัว ....แต่ลูกในท้องนี้คงต้องใช้ชีวิตลำบากกับฉันแล้วแหละ...”

“ฮอนฮอน.....”ปู้ฝันรีบเดินมาตรงหน้าหล่อน “เธอจะปล่อยลูกๆไปจริงๆหรอ...”

กู้ฮอนส่ายหัว “ไม่ ฉันไม่เคยคิดจะปล่อย”

“แต่เธอ.....”ปู้ฝันรู้สึกเขาไม่เข้าใจฮอนฮอน “เธอเป็นแบบนี้ทำให้ฉันกังวลนะ...”

กู้ฮอนหายใจเข้าลึกๆ “ปู้ฝัน ฉันขอบคุณมากๆนะที่ดูแลฉันกับหยางหยาง แต่ฉันก็จะพึ่งเธอไม่ได้....”

“ไม่ —-ปู้ฝันรีบพูดแทรก จับมือหล่อนไว้แน่นๆ“ฮอนฮอนเธอหมายความว่าอะไร?ไม่พึ่งฉันต่อไปแล้ว?”

“ผู้ฝันปล่อยมือ ได้มั้ย?”

“ฉันไม่ปล่อย ....”

“เธอเป็นแบบนี้ ทำให้ฉันไปก็ไม่สบายใจ.....”

“เธอจะไป?”ปู้ฝันอึ้งทำไมต้องไปเธอรู้ฉันไม่แคร์ความสัมพันธ์เธอกับเป่หมิงโม่กับลูก เธอรู้ว่าฉันไม่แคร์....”

ปู่ฝัน ร้องไห้ ร้องไห้เหมือนเด็ก.....

หล่อนส่ายหัว เช็ดน้ำตาให้ปู้ฝัน “ปู้ฝัน เธอรู้ดีที่สุดไม่ใช่หรอว่าพวกเราจะเป็นคนรักไม่ได้ ?”

“ฮอนฮอน....”

น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมา

สุดท้ายเขาก็ต้องอยู่เห็นฮอนฮอนเดินจากไป....

หล่อนอาจจะพูดถูก ตั้งแต่เขารู้ว่าหล่อนเป็นคนรักของเป่หมิงโม่ ก็รู้แล้วว่าเขากับหล่อนเป็นคนรักกันไม่ได้....

สุดท้าย ทุกอย่างก็เป็นความฝันของเขารักเพียงฝ่ายเดียว

แค่นั้น.....

*

กลางคืน

ตั้งแต่เขาชนะในการขึ้นศาลเรื่องนั้นเสร็จ ที่บ้านก็บรรยากาศครึม เงียบ

เงียบปางตาย

“คุณหนูเฉิงเฉิงคุณหนูหยางหยาง ขอร้องละ อย่าอดอาหารเลย...”พูดจนปากจะแตกทั้งสองก็ไม่กินเลย

เฉิงเฉิงนอนอยู่บนเตียงอย่างไม่มีแรง ปากซีด

หยางหยางมองบนรอบนี้ไม่ว่าจะหิวยังไง“ถ้าไม่มีแม่ เราก็จะหิวให้ตายเลย!”

คุณท่านเป่หมิง เป่หมิงเจิ้งเทียนและเจียงฮุ่ยซินถอนหายใจอยู่ด้านนอก

“คุณหมอมายัง! รีบไปเร่ง!”เจียงฮุ่ยซินพูด

“คุณหมอบอกรถติดน่าจะถึงสายหน่อย”

“เป่หมิงโม่ละบอกเขายัง?”

“โทรไม่ติด...”

“คุณท่านเป่หมิงโมโหมาก:“ลูกเวรนี่ เอาลูกกลับมาแล้วก็ไม่สนใจไรเลยหรอ!”

“เจิ้งเทียนจะทำไง จะให้น้ำเกลือกับทั้งสองก็ไม่ใช่วิธี....“เจียงฮุ่ยซินพูด ลูกๆได้กลับมาบ้านเป่หมิงแต่ใจลูกๆก็ยังอยู่ที่แม่...

ท่านเป่หมิงคิดสักพัก ได้ตัดสินใจ—

“ฮุ่ยซิน เธอเรียกให้กู้ฮอนมา เรียกหล่อนมาพูดให้เด็กๆ”

เจียงฮุ่ยซินค้าง:“เจิ้งเทียน...”

“อย่าลังเล! ไปทำสะ!”

*

เรื่องที่หยางหยางกับเฉิงเฉิงอดอาหาร เจียงฮุ่ยซินก็ไม่มีทางเลือก ไปหากู้ฮอน

ตอนนี้กู้ฮอนเก็บกระเป๋าเสร็จแล้ว

“เธอ.....”เจียงฮุ่ยซินรู้สึกแปลกใจ นี้เธอเก็บของ “จะไปจากที่นี่แล้วหรอ?”

กู้ฮอน “ใช่ ก็เหมือนที่เธอหวังไง”

“....”เจียงฮุ่ยซินคิดไรไม่รู้เต็มไปหมดอีกใจก็อยากให้ไปอีกใจก็เรื่องหยางหยางกับเฉิงเฉิง?”

กู้ฮอนยิ้ม ถาม“ทำไมจะให้โอกาสหรอ?”

เจียงฮุ่ยซินพูดไม่ออก

กู้ฮอนหันหลังไปเก็บของต่อ

เจียงฮุ่ยซินค่อยๆพูดขึ้น“เด็กสองคนนั้น ตั้งแต่รู้ว่าเธอแพ้ ก็อดอาหารหลายวันมาก ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ฉันกลัวพวกเขาเกิดเรื่อง...”

กู้ฮอนกระตุก

ตั้งแต่นั้นมา ทั้งสองพี่น้องรอแล้วรอเล่า1ปีผ่านไปผ่านไป

*

เป่หมิงโม่เดินเซออกมาจากผับ

เขาจำไม่ได้ว่า มีกี่คืนที่เขาเมาเละแบบนี้...

ฉิงฮัวรีบลงรถมาพยุงเขา“นายครับ ตะกี้โทรศัพท์มาบอกว่า คุณหนูทั้งสองยอมกินข้าวแล้วครับ”

เป่หมิงโม่แตกตื่น“ใช่หรอ?”

“ใช่ คุณหญิงบอกว่า เพราะให้คุณกู้ฮอนมาช่วย”

เป่หมิงโม่หยุด!”

“ ใครให้สิทธิ์หล่อน ให้หล่อนไปเจอลูก?!”

ฉิงฮัวถอนหายใจเพราะคุณหญิงกลัวนายโมโหก็เลยให้ผมมาพูดก่อน”

“ที่เขาทำแล้วค่อยพูด!”

“.....คุณหญิงบอกว่า ถ้านายจะโกรธก็ไม่มีความหมายอะไรเพราะคุณกู้ฮอนจองตั๋วจากไปจากเมืองAคืนนี้”ฉิงฮัวพูด

เป่หมิงโม่กำมัด!

กัดฟัน!ตะโกน—นี่เป็นความรู้สึกที่เขาไม่เข้าใจด้วยซ้ำ

“หล่อนจะปัดตูดหนีอีกแล้วหรอ!”

“นายครับ คุณหญิงบอกว่า ก่อนที่คุณกู้ฮอนจะไปหวังว่านายจะทำกับลูกดีๆ”

“ให้ตายเถอะ ถ้าหล่อนจะพูดทำไมไม่มาพูดกับฉัน?!”

ฉิงฮัว ถอนหายใจ“นายครับ นายคิดว่านายไปพูดสภาพนี้คุณกู้ฮอนจะพูดกับนายดีๆหรอครับ?”

เป่หมิงโม่ดันฉิงฮัวออกแล้วขึ้นรถ “สภาพฉันทำไม? หล่อนจะเอาไงกับฉัน? ทำไมฉันต้องร้องขอหล่อน เธอคิดว่ามันเป็นไปได้หรอ!”

ไม่คาดคิด ฉิงฮัวมองเขา “นายครับ วันขึ้นศาลนานก็โต้ใส่คุณกู้ฮอนแล้วแล้วยังแย่งหยางหยางไปอีกถึงนายจะขอร้องหล่อนอย่าไป ก็คงจะเป็นไปไม่ได้...”

“เธอ....ไร้ประโยชน์!”เป่หมิงโม่จ้องเขา นี้จะทำให้เขาเครียดตายหรอ!

ฉิงฮัวพูดต่อ“นายครับ ถ้าผมพูดตรงไหนที่ไม่ดีก็ขอให้นายอภัยให้เพราะนิสัยเขาฉิงฮัวก็ไม่รู้ ไม่ชอบให้ใครยุ่งยิ่งไม่ชอบให้ใครมาหักหลังและโกหกโดนคนทิ้ง...”

“ใครบอกฉันโดนทิ้ง!”เป่หมิงโม่ตะโกน

“.....นาย วันนั้นที่คุณกู้เลือกที่จะทิ้งนาย แล้วพาเฉิงเฉิงกับหยางหยางไปออสเตรเลีย นายได้ทำลายรูปทิ้ง ผมรู้ว่านายโกรธมาก...”

“ฉันบอกแล้วว่าไม่ใช่ทิ้ง!”เขาตะโกนกลับ“หล่อนทำเพื่อจะหนีไปอยู่กับเป่หมิงยี่เฟิง!”