เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 276

ตอนที่276 ที่จบไปก็เพื่อจะเริ่มต้นใหม่

ฉิงฮัว“นายครับ ผมรู้ว่านายยากที่จะยอมรับเรื่องที่โดนคุณกู้ฮอนทิ้งเพราะแม่ของนายก็เคยทอดทิ้งนาย....”

“เงียบปาก! ฉิงฮัว!” มัดของเป่หมิงโม่กระแทกใส่รถ!

ฉิงฮัวตั้งใจพูดต่อ:“นายคิดว่าที่คุณกู้ฮอนหนีไปกับยี่เฟิงก็ไม่ยอมอยู่กับนาน ฉะนั้นนายโกรธมาก ...แต่นายเคยลองคิดมั้ย ตอนนั้นคุณกู้ฮอนก็แบกรับความลับที่ยิ่งใหญ่ กลัวว่านายจะรู้ว่าหล่อนเป็นแม่ของเฉิงเฉิง ในใจก็กดดันมากพอแล้วยังจะมีใจที่ไหนนึกเรื่องนายกับหลานอีก?หล่อนไม่ใช่ว่าไม่กลัวการเผชิญหน้ากับคุณหนูทั้งสอง?”

ฉิงฮัวพูดจบ พูดจนเป่หมิงโม่ปวดหัว

เขานวดๆที่หัว เงยหน้ามองดวงดาว—-

“ฉิงฮัว ....หรือว่าฉันเป็นคนผิดเอง

“....”ฉิงฮัวหยุดค้างแป๊บ“นาย ตอนนี้ไม่ใช่ว่าตัดสินถูกผิด ผมรู้ว่านายไม่อยากให้คุณกู้ฮอนไป ตอนนี้ไปตาม น่าจะทัน...”

เป่หมิงโม่ตามไม่ทัน

เพราะเขามีแอลกอฮอล์เข้าตัว

ตามหรือไม่ ?

คิดไปคิดมา

“ฉิงฮัว ทำไมฉันยังต้องตามอีก....ตอนนี้ลูกเป็นของฉัน ...ทำไมต้องไปตาม....”

เขาที่เมาพูดออกมาเยอะแยะ

แย่งลูกกลับมาได้ เขาควรดีใจสิ!

แต่สิ่งที่เขาทำต่อกู้ฮอนก็สะใจ!

แต่ตอนนี้ เวลาที่เขาแอลกอฮอล์เข้าตัวเท่านั้นถึงจะไม่คิดไรมาก?

เขาเกลียดตาแววคู่นั้นของหล่อน มันชอบลอยตัวอยู่ที่ในหัวเขาบ่อยครั้ง!

เขาเกลียดหล่อน แววตาที่ใสสะอาดแบบนั้น ดันเปิดตาโกหกใส่เขา...

หล่อนคิดว่าเขาเป็นไรกันแน่?!

“เห้ออ...”ฉิงฮัวถอนหายใจ “ปล่อยวางเถอะครับ...”

เป่หมิงโม่ที่เมา อยู่นิ่งๆ

ฉิงฮัวรีบมาก“นายครับ ขึ้นรถเถอะครับ ผมจะส่งสนามบิน”

สุดท้ายเขาก็โดนฉิงฮัวดันขึ้นรถ

รถขับออกไปอย่างเร็ว แต่ว่า

ไม่รู้ว่าคนโผล่มาจากไหน!

ชนตู้มม

เสียงเหยียบเบรคบาดหู

“เกิดเรื่องไรขึ้น?”

“นายครับ...ผมน่าจะขับชนคน...”

“ลงไปดู!”

ฉิงฮัวรีบลงไปดู

เป่หมิงโม่ก็ลงตามไปด้วยเห็นคนที่โดนชน เขา.....

จู่ๆ สนามบินกับเขาก็ห่างออกจากกัน

มองร่างบางคนโดนชน

“เฟยเอ๋อ ...”เสียงแหบๆของเขาดังขึ้น

เวลามากมาย เรื่องราวมากมาย ที่โดนวางไว้อยู่แล้ว

ก็เพราะบางสิ่งบางอย่างพลัดพรากเวลาดีๆไป...

ฟ้ามืด เต็มไปด้วยดวงดาว

เครื่องบินเตรียมบินขึ้นแล้ว

เวลานี้มีสจ๊วตคนหนึ่งรีบพูดขึ้น—-

“ผู้โดยสารทุกท่าน มีเรื่องรีบร้อน ผู้โดยสารใครบ้างที่มีเลือดกรุ๊ปABมีผู้โดยสารต้องการด่วน!”

กู้ฮอนอึ้งค้าง.....

***

สองปีผ่านไป—-

เวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน

ที่จบไป ก็เพราะจะเริ่มต้นใหม่

โลกใหญ่กว้าง แต่ทำไมจู่ๆก็พบเธอ

เพราะอะไร รักนั้นสั้น และลืมนั้นยาวนานเหลือเกิน...

*

นี้เป็นวันคริสต์มาสอีฟปีแรกที่หิมะตก

หิมะตกโปรยปราย

คืนนี้ เมืองAจัดการอลังการเป็นงานเต้นรำที่ใส่หน้ากาก

ทำไมถึงอลังการเพราะงานเต้นรำหน้ากากรอบนี้เขาจะเปิดตัวเพชรที่สวยสง่าร้อยปี มันมีชื่อที่โรแมนติก

เขาบอกว่าเพชรนี้มีตำนานและเรื่องเล่ามาก่อน—

ตำนานบอกว่า คนที่เป็นเจ้าตัวเพชรนี้ จะโชคดี อะไรร้ายๆที่เข้ามาก็จะเปลี่ยนเป็นดีและได้เคียงข้างกับคู่รักไปจนแก่เฒ่ารักกันตลอดไป

เพราะเหตุนี้ตระกูลผู้ดีของเมืองAนี้อดใจไม่ไหวที่จะเห็นหน้าตาเพชรนี้....

งานเต้นรำ สีสันคึกคัก

ผู้ดีมากมายพอใส่หน้ากากนั้นเต้นส่ายไปมาจนลืมภาพลักษณ์ที่เรียบร้อยสุขุม

มุมนั้นยังมีคนชายหนึ่งที่ใส่หน้ากากหมาป่าเพียงครึ่งหน้า ชุดสูทเนียบ จับแก้วไวน์

งานเต้นรำที่คึกคักสนุกสนานจะทำอะไรเขาไม่ได้เหมือนอยู่คนละโลก—-เงียบสง่าเหมือนน้ำแข็งที่แกะสลัก

“เป่หมิงเอ้อ มองไม่ออกเลยนะเนี่ยว่านายแบบนั้นจะเต้นขนาดนี้ปกติเก๊กเท่อยู่นั้น....”ชูเอ้อที่จิบไวน์ไปบรรยายแต่ละคน

เป่หมิงโม่ออกไป เห็นคนที่อุ้มไม้กวาดที่แต่งตัวเป็นแฮร์รี่พอตเตอร์ ชูหยุนเฟิงพูดตอบ:“เขาใส่หน้ากากแล้ว เธอยังรู้จักอยู่หรอ?”

“เหอะ ฉันจำผู้หญิงนะฉันจะจำจากขาหรือว่าเธอไม่รู้?”ชูหยุนเฟิงพูดถึงนี้แล้วได้ใจ“ผู้หญิงทุกคนจะมีขาที่ไม่เหมือนกัน ฉันพูดได้ แค่ฉันมองชูหยุนเฟิงแป๊บเดียว ฉันก็จำได้ไม่ลืม!เธอดูสิ นางแบบนั้นเส้นเลือดเขียวออกอยู่ด้านนอกเสียดายความเซ็กซี่เลย....”

“โรคจิต “เป่หมิงโม่พูดเสียงเย็น

“เห้ยๆ อย่างน้อยฉันก็มีความต้องการสูง เหมือนเธอที่ไหน ตั้งแต่ฮอนฮอนไป เรื่องแบบนี้เธอก็ไม่เอาไรสักอย่าง คนสวยตรงหน้าก็ไม่ใจสั่น ฉันจะโรคจิตเหมือนเธอ?”ชูหยุนเฟิงโต้ตอบ

“ชูเอ้อ ใครบอกว่าฉันทำเพื่อหล่อน? ฉันรักความสะอาด สำหรับผู้หญิงแล้วฉันเลือกนะ ไม่เหมือนเธอกินหมด”เป่หมิงโม่พูดจบก็จิบไวน์ต่อ

ชูเอ้อมองบน ไม่พอใจ:หรอ! เธอเลือก! แล้วเฟยเอ๋อละ ทำไมไม่เห็นเธอกินหล่อน? อย่าบอกว่าเธอไม่กล้าทำ ฉันไม่เชื่อว่าเฟยเอ๋อจะไม่มีแรงแม้กระทั่งตอนนอนอยู่ใต้ร่างเธอ...”

“เงียบปาก!”เป่หมิงโม่ “ที่วันมาวันนี้_ ไม่ได้มาพูดเรื่องผู้หญิงกับเธอ!”

“ใช่ๆๆ! เป้าหมายที่เธอมาคือเพชรนั้น....”

“คุณผู้หญิงและคุณผู้ชาย สุขสันต์วันคริสต์มาสอีฟ ตอนนี้ขอเชิญแขกของคืนนี้ผู้ที่เพิ่งจะกลับมาถึงเมืองAและเป็นเจ้าของเพชรที่ร่ำลือนี้—-เชิญคุณโม้จิ่งเฉิง!”

แสงไฟสอดส่อง ชายที่อายุราวๆ50ออกมาพร้อมใส่ชุดสูทสีขาวถึงอายุขนาดนี้แต่ก็ยังมีเสน่ห์มาก

ชูหยุนเฟิงกระซิบให้เป่หมิงโม่:“จากที่ฟังมาเขาบอกว่าโม้จิ่งเฉิง30ปีก่อนนี้ครองเมืองAเลยนะตอนที่เขาดังสนั่นอำนาจล้นเหลือ ตระกูลชูยังด้อยอยู่เลย...”

เป่หมิงโม่ยักคิ้ว“เธอก็พูดเป็นหรือว่า30ปีก่อน”

“ ไม่รู้ว่าเขาทำไมไปจากเมืองAตั้งแต่นั้นมาเขาก็หายไปเหมือนกับตำนานคนที่เกิดอยู่ในบ้านที่ร่ำรวยผู้ดีแลบเธอจะเข้าใจฉันอย่างพวกฉันได้ไง! สำหรับฉันแล้วโม้จิ่งเฉิงเป็นคนที่ฉันยกย่องเลยแหละ.....”

เป่หมิงโม่ที่จับแก้วไวน์อยู่ มองโม้จิ่งเฉิงที่อยู่บนเวที

โม้จิ่งเฉิงรับไมค์ยิ้มๆแล้วพูด—-

“ผมโม้จิ่งเฉิง ขอคุณทุกท่านที่ให้เกียรติมาในงาน!เชื่อว่าทุกคนจะต้องแปลกใจ เพชรที่ผมเก็บมา30กว่าปีเลือกจะที่ให้ทุกคนดูใน30ปีหลัง? จริงแล้วเพชรนี้เป็นเพชรที่ผมเตรียมจะให้ผู้หญิงที่ผมรักเป็นคำมั่นสัญญา แต่ยังไม่ได้ให้คนที่ผมรัก เขาก็จากไปแล้ว...ตลอดมานี้ผมเสียใจและเสียดายเป็นอย่างมาก เหมือนคนตายทั้งเป็น....

2ปีก่อน มีผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏขึ้น หล่อนทำให้ผมอยากใช้ชีวิตอยู่ต่อไปหล่อนคือลูกสาวของผม!หล่อนทำให้ผมรู้เข้าใจปล่อยวางและคาดหวังกับอนาคต!ฉะนั้นคืนนี้ผมตัดสินใจจะปล่อยวางเพชรที่ผมเก็บมาตลอด30ปีนี้ ก็แปลว่าปล่อยวางเรื่องนี้สักที แค่ผู้สาวผมยินยอมที่จะมอบให้ใคร งั้นคนนั้นก็จะเป็นเจ้าของเพชรนั้นต่อไป!”

พอโม้จิ่งเฉิงพูดจบ ดังไปด้วยเสียงปรบมือ

ใครก็คิดไม่ถึงว่า เพชรที่ราคาเป็นล้านๆโม้จิ่งเฉิงใจกล้าที่จะบริจาคออกไป!

ฉะนั้นทุกคนต่างพากันรอคอยลูกสาวของโม้จิ่งเฉิงออกมา.....

มีแค่เป่หมิงโม่ที่จับแก้วไวน์แน่น ยิ่งจับยิ่งแน่นเหมือนจะทำให้แก้วนั้นแตกได้ หน้าใต้หน้ากากนั้นเย็นชาไม่มีผิด!