เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 301

ตอนที่301 วิธีนี้ฟังดูไม่เลว1

เจ็บจี๊ดที่หัวใจ ราวกับโดนเข็มทิ่มแทง

“ขอโทษนะคะคุณเป่หมิง นั่นเรียกว่า’ หยิบ’ เหรอคะ? น่าจะเรียกว่าแย่งมากกว่านะคะ!”

“......” เขาขมวดคิ้ว ถอนหายใจพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง “คุณก็เห็นแล้วว่าสถานการณ์ของเฟยเอ๋อตอนนี้เป็นอย่างไร คุณจะยอมเธอหน่อยไม่ได้หรือไง?”

“......” กู้ฮอนหัวเราะอย่างจำใจ ยอม? เพราะเฟยเอ๋อน่าสงสาร ฉะนั้นเธอจึงต้องยอมเสียสละทุกสิ่งทุกอย่างให้เฟยเอ๋องั้นเหรอ?

เขาจะรู้ไหมว่า สิ่งที่เขาบอกให้เธอยอมเสียสละให้นั้น ไม่ใช่แค่ชุดราตรีแสงจันทราชุดนั้นหรอก!

แต่

ชุดนั้นแสดงถึงคนรัก

ท้ายที่สุดแล้ว หากใครได้ใส่ชุดแสงจันทราชุดนั้น ก็เหมือนเป็นเครื่องหมายที่บ่งบอกว่าคนคนนั้น คือคนรักของเป่หมิงโม่

แต่เธอก็ช่างโง่จัง เฟยเอ๋อก็เป็นคนรักของเป่หมิงโม่ไม่ใช่หรือไง?

เธอเลิกแย่งชิงแล้ว แต่ทำไมถึงยังต้องมาแย่งชุดราตรีของเธออยู่ได้?

เธอเป็นคนเห็นชุดราตรีชุดนั้น และสวมใส่มันก่อนแท้ๆ ......

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ กำมือแน่นด้วยความโกรธ “ได้! งั้นฉันยอมเสียสละให้เธอก็ได้! ยอมให้เธอทุกสิ่งอย่างเลยดีไหม? คุณเป่หมิงคะ ต่อจากนี้ไป ก็ขอให้คุณอย่ามากวนใจฉันอีก ไสหัวกลับไปอยู่ในที่ของคุณเถอะ!”

เธอจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อยและยืดอกขึ้นตรง ก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอนอย่างรวดเร็ว......

*

เธอนวดคลึงที่ขมับเพื่อบรรเทาความปวด อยู่ในห้องรับแขกที่ข้าวของกระจัดกระจายไปทั่วห้อง

เมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ทำไมถึงทำให้ห้องของเธอรกระเกะระกะได้ขนาดนี้?

เธอหลับตาลงอย่างครุ่นคิด แต่พยายามคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก......

ช่างเถอะ

เธอไปอาบน้ำที่ห้องน้ำ จากนั้นหยิบกระเป๋าตรงโซฟา จังหวะที่เธอกำลังจะเปิดประตูนั้น

เป่หมิงโม่เองก็อาบน้ำเสร็จและเดินออกมา

ใช้ผ้าเช็ดตัวของเธอพันเอวไว้ ก่อนจะเดินมาอยู่ด้านหลังเธอ พร้อมถามขึ้นว่า “คุณจะไปไหน?”

เธอขมวดคิ้วอย่างสงสัย “คุณผู้ชาย ควรจะเป็นฉันที่ถามคุณ ว่าคุณไม่ควรอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”

แต่ไม่คิดว่าเขาจะยักไหล่ตอบกลับ ด้วยท่าทีที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาว “ไปมาหาสู่กันตามประสาเพื่อนบ้าน ไม่เห็นแปลกเลย”

เธอหันขวับกลับมา มองดูชายหนุ่มที่ใส่เนื้อผ้าน้อยชิ้นด้วยแววตาสงสัย “มีใครที่ไหนที่ไปเยี่ยมเพื่อนบ้านแบบคุณกัน? ทำบ้านฉันเสียบรรยากาศไปหมด!”

เขาขมวดคิ้ว พร้อมจับท้ายทอยที่ปวดระบมนั้น กวาดตามองไปรอบๆ ห้องที่ข้าวของกระจัดกระจายนั้น “คุณไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวผมจะหาคนมาทำความสะอาดให้คุณเอง!”

“ตาม? ตามไปทำไม? บ้านเธอก็อยู่ที่นี่ นายกลัวเธอจะไม่กลับมาที่บ้านหรือไง?”

เป่หมิงโม่ยักไหล่เบ้ปากอย่างไม่เดือดร้อน ก่อนจะมองไปยังปิ่นโตเก็บความร้อนในมือฉิงฮัว “วันนี้มีอะไรกินบ้าง?”

เมื่อคืนต่อสู้กับผู้หญิงคนนั้นทั้งคืน เหนื่อยกว่าการมีอะไรกันหลายรอบเสียอีก

“โจ๊กไก่ใส่เป๋าฮื้อครับ” ฉิงฮัวเดินถือปิ่นโตเข้าไปในห้องอย่างระมัดระวัง มองดูห้องรับแขกที่มีของระเกะระกะไปหมด เขาอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นอย่างสงสัยว่า “เจ้านายครับ จะกินมื้อเช้าที่ห้องของคุณกู้ฮอนเหรอครับ?”

“สกปรกมากเลยใช่มั้ย? ใช่ ต้องทำการตกแต่งใหม่ซะแล้ว สภาพแบบนี้ใครจะไปอยู่ได้?”

เป่หมิงโม่มองห้องเล็กเท่ารูหนูของกู้ฮอน โรคกลัวเชื้อโรคของเขาจะกำเริบขึ้นอีกครั้ง เขาเริ่มชี้โน่นชี้นี่เพื่อจัดแจง “เดี๋ยวนายหาคนมาเอาของที่ดูไม่เข้าท่าพวกนี้ ทิ้งไปให้หมดเลยนะ!”

ฉิงฮัวนิ่งงันไปสักพัก เบิกตากว้างด้วยความตกใจ “เอ่อคือว่า......เจ้านายครับ นี่เป็นบ้านของคุณกู้ฮอนนะครับ! เจ้านายยืนยันที่จะทิ้งโซฟา ทิ้งทีวี ทิ้งชุดชงชา ทิ้งตู้รองเท้าของเธอจริงๆเหรอครับ......”

เจ้านายบ้าไปแล้วหรือเปล่า? ดูจากสถานการณ์ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับคุณกู้ฮอนตอนนี้ ถ้าทิ้งของที่กล่าวมาทั้งหมดนี้ไป คุณกู้ฮอนคงฆ่าเขาทิ้งแน่นอน!

ใครจะคาดคิดว่า เป่หมิงโม่กลับขมวดคิ้วนิ่วหน้าถามขึ้นว่า “ไม่ทิ้งของพวกนี้ อีกหน่อยผมจะมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”

ฉิงฮัวตกตะลึงมากกว่าเดิม เมื่อได้ยินสิ่งที่เจ้านายพูด ราวกับว่า อีกหน่อยจะมาอยู่บ้านเดียวกันกับคุณกู้ฮอนยังไงอย่างงั้นเลย......

แต่ คุณกู้ฮอนจะยอมตกลงเหรอ?

แน่นอนว่าคำตอบคือ ไม่!

ฉิงฮัวถอนหายใจอย่างเอือมระอา ก่อนจะเสนอทางออกเพื่อประนีประนอมกัน “เจ้านายครับ......บ้านท่านก็อยู่ตรงข้ามบ้านคุณกู้ฮอน ซึ่งบ้านนั้นตกแต่งเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว เจ้านายก็แค่ให้คุณกู้ฮอนย้ายไป ไม่ง่ายกว่าหรือครับ?”