เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 302

ตอนที่302 วิธีนี้ฟังดูไม่เลว2

หลังฉิงฮัวพูดจบ เป่หมิงโม่เลิกคิ้วขึ้น จ้องฉิงฮัวอย่างครุ่นคิดสักพัก

จากนั้นก็พยักหน้า แกล้งทำเป็นพูดขึ้นอย่างมีมาดว่า “วิธีนี้ฟังดูไม่เลวนะ!”

ฉิงฮัวถอนหายใจอย่างโล่งอก......

ในความเป็นจริง ตั้งแต่ที่เจ้านายตัดสินใจซื้อตึกนี้ไว้ ฉิงฮัวก็รู้ว่า เป็นเพราะเจ้านายยังตัดใจจากคุณกู้ฮอนไม่ได้

แต่เฟยเอ๋อก็ยังคง......

เฮ้อ ฉิงฮัวส่ายหัวไปมาอย่างจนปัญญา ปัญหาที่ชวนปวดหัวแบบนี้ ก็ปล่อยให้เจ้านายจัดการเองละกัน......

เป่หมิงโม่บีบนวดท้ายทอยที่ปวดร้าว เดินตรงไปยังห้องครัวเล็กๆ นั่น เอาปลายนิ้วไปแตะโต๊ะกินข้าวอย่างรังเกียจ ก่อนจะเรียกฉิงฮัว “มาช่วยเช็ดโต๊ะให้สะอาดที!”

ฉิงฮัวรีบทำตามคำสั่ง

ไม่นาน โจ๊กไก่ใส่เป๋าฮื้อร้อนๆ ก็ถูกยกมาเสิร์ฟอยู่ตรงหน้าเป่หมิงโม่

เขาหยิบช้อนตักโจ๊กใส่ปากด้วยท่าทีที่สง่างาม จากนั้นก็มองรอยฟกช้ำบนใบหน้าของฉิงฮัวอย่างละเอียด ก่อนจะถามขึ้นว่า

“เมื่อคืน นายกับดาราคนนั้นมีอะไรกันแล้วใช่มั้ย?”

“หา?” ฉิงฮัวตกใจที่เจ้านายยังนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้อีกเหรอ? ก่อนจะตอบแบบหน้าเสีย “เปล่า......เปล่าครับ......”

เรื่องเมื่อคืนนี้ นับเป็นสิ่งที่น่าอับอายที่สุดในชีวิตของฉิงฮัวผู้เก่งกาจแล้ว

“ไม่ได้เรื่อง! โดนผู้หญิงตัวเล็กทำร้ายจนอยู่ในสภาพแบบนี้ ยังทำอะไรเธอไม่ได้อีก! ต่อไปถ้าออกไปข้างนอก อย่ามายืนใกล้ฉันอีก ฉันไม่อยากขายขี้หน้าคนอื่น!” เป่หมิงโม่ยกมุมปากขึ้นอย่างเยาะเย้ย ก่อนจะตักโจ๊กเข้าปากอีกครั้ง

ฉิงฮัวรู้สึกเสียหน้าเล็กน้อย ก่อนจะมองไปยังแผงอกของเจ้านายที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำนั้นอย่างสงสัย และถามขึ้นอย่างขลาดกลัว “คือว่า......เจ้านายครับ รอยแผลบนตัวท่านก็ดูเหมือนว่า......”

สีหน้าของท่านโม่เริ่มมีความโกรธเกรี้ยวแสดงออกมา

ก้มมองแผงอกที่เต็มไปด้วยรอยจิกข่วน รอยกำปั้นทุบตี และรอยเขียวช้ำจากที่ใส่สบู่สเตนเลสนั่น จนแผงอกอันกำยำเซ็กซี่ของเขา ดูสะบักสะบอมไปหมด

เขายิ้มตรงมุมปากอย่างผู้ชนะ “อย่างน้อย รอยพวกนี้ของฉันก็เรียกว่ารอยรักรอยสวาท! รอยยิ่งมากเท่าไหร่ ก็แสดงว่าสมรภูมิรักก็ยิ่งดุเดือดเท่านั้น เข้าใจหรือเปล่า?!”

แต่ทว่า ให้ตายยังไงท่านโม่ก็จะไม่ยอมเล่าเรื่องน่าอายของตัวเอง ตอนที่เขาเผด็จศึกเสียบปืนใหญ่เข้าไปในถ้ำ แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย ก็โดนทุบด้วยนาฬิกาปลุกจนสลบไป

ฉิงฮัวเม้มปาก นึกถึงเรื่องเมื่อคืนนี้ ก็อดที่จะหวาดกลัวไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนเรื่องคุย “เจ้านายครับ ท่านจะไม่ตามคุณกู้ฮอนไปจริงๆ เหรอครับ?”

“ถามคำถามนี้อีกแล้ว?” ท่านโม่ถามกลับอย่างไม่สบอารมณ์ คนที่ยโสโอหังอย่างเขา จะไปไล่ตามผู้หญิงต้อยๆ แบบนั้นได้อย่างไรกัน? อีกอย่าง เขามีลูกตั้งสองคนอยู่ในมือ และตอนนี้ตัวเขาเองก็อยู่ในบ้านของเธอ เขาไม่เชื่อหรอกว่าเธอจะหนีไปไหนพ้น!

“เอ่อ......” ฉิงฮัวคิดใคร่ครวญอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจพูดต่อว่า “จริงๆ แล้วเมื่อสักครู่นี้ ตอนที่คุณกู้ฮอนเดินออกไป ผมเห็นของบางสิ่งในมือเธอ......”

“สิ่งของ? ของอะไร?” ท่านโม่ขมวดคิ้วเข้มคู่นั้น เรียวนิ้วเรียวยาวตักโจ๊กใส่ปากก่อนบดเคี้ยวอย่างละเอียด

“เหมือน......เหมือนจะเป็น......ถุงยางอนามัยครับ......”

“ผุบ”

ท่านโม่พ่นโจ๊กไก่ในปากออกมาด้วยความตกใจ!

ถุงยางอนามัย?

ให้ตายเถอะ อยู่ดีๆ เธอเอาถุงยางอนามัยออกไป เธอกำลังคิดจะทำอะไร?

“ให้ตายเถอะ! ทำไมนายไม่บอกให้เร็วกว่านี้เล่า!”

“เจ้านายครับ......บางทีคุณกู้อาจจะแค่หยิบติดมือไปเท่านั้น......”

“หยิบติดมือไป? ผู้หญิงคนหนึ่ง อยู่ดีๆ จะเอาถุงยางอนามัยออกไปทำไม?”