เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 305

ตอนที่305 แน่จริงก็แต่งงานกับเธอสิ1

เป่หมิงโม่นอนเอนหลังอยู่บนเตียงผู้ป่วย ก่อนจะเหลือบไปมองชูหยุนเฟิง “ฉันเข้าโรงพยาบาล มันเกี่ยวกับเธอตรงไหน?”

“ไม่เกี่ยวได้ยังไง? นี่เป็นการเข้าโรงพยาบาลครั้งแรกในรอบสองปีของนายเลยนะ นายลองบอกฉันซิว่าตอนที่ขับรถ ในหัวนายกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่? นอกจากฮอนฮอนแล้ว จะมีใครที่สามารถทำให้เป่หมิงเอ้อใจลอยได้อีก?”

“เหอะๆ” เป่หมิงโม่ยิ้มอย่างเย็นชา ให้ตายยังไงก็ไม่ยอมรับ

“นายก็ปากแข็งไปเถอะ เพราะยังไงซะ นายก็เป็นพวกไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา!” ชูหยุนเฟิงพูดจบก็กัดแอปเปิลกินอีกหนึ่งคำ “จะพูดก็พูดเถอะนะ คนที่ทำธุรกิจใหญ่โตอย่างนายเนี่ย เอะอะๆ ก็เจ้าโรงพยาบาลแบบนี้ ใช้ได้ที่ไหน? นายดูผิวพรรณและใบหน้าของคนใช้ชีวิตเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายอย่างฉันสิ ว่าฉันดูแลปรนนิบัติผิวได้ดีขนาดไหน......”

ชูหยุนเฟิงพูดพลางถ่ายรูปใบหน้าอันหล่อเหลาไร้ที่ติของตัวเองได้ใจ

เป่หมิงโม่กลอกตามองบนใส่เขาอย่างเอือมระอา “ถ้านายมีความเด็ดขาดได้ครึ่งหนึ่งของพี่ชายนาย นายจะตกอยู่ในสภาพที่ต้องมาคอยนั่งเฝ้าไนต์คลับแบบทุกวันนี้มั้ย?”

พื้นเพของครอบครัวชูหยุนเฟิงมีความเกี่ยวข้องอย่างแน่นแฟ้นกับวงการมาเฟีย

ถึงชูเอ้อย่างเขาจะใช้ชีวิตแบบเอ้อระเหยลอยชาย ก็ถือว่าไม่ผิดอะไรมาก

เพราะถ้าหากวันใดวันหนึ่งฟ้าเกิดถล่มลงมา ก็ยังมีคุณชายชูคอยคุ้มกะลาหัวอยู่

อันที่จริง เป่หมิงโม่รู้สึกอิจฉาชูหยุนเฟิง ที่เขามีพี่ชายที่เก่งกาจแบบนี้

คนที่ไม่ต้องคิดอะไรมากแบบชูหยุนเฟิง ไม่จำเป็นต้องแบกรับภาระหน้าที่อันหนักอึ้งของวงศ์ตระกูล และไม่มีความบาดหมางกันในครอบครัว ใช้ชีวิตได้อย่างอิสรเสรีและมีความสุข ถ้าเลือกได้ ใครจะไม่อยากใช้ชีวิตอย่างอิสระบ้างล่ะ?

“นี่! อย่าเอาฉันไปเปรียบเทียบกับพี่ชายฉันสิ! ฉันกับเขาไม่ใช่คนแบบเดียวกัน” ชูหยุนเฟิงกัดกินแอปเปิลในมือจนเกือบหมดแล้ว

ฉิงฮัวเข็นเฟยเอ๋อเดินเข้ามาในห้อง โดยภาพที่เห็นก็คือ

บนหน้าผากของเป่หมิงโม่มีรอยเย็บ

มีผ้าพันแผลพันที่มือ นอนเอนหลังอยู่บนเตียงอย่างสดใส

ส่วนชูหยุนเฟิงที่กำลังนั่งกินแอปเปิลเกือบหมดลูกอยู่บนเก้าอี้ เท้าทั้งสองข้างยังพาดอยู่บนปลายเตียงของเป่หมิงโม่อย่างไม่เกรงใจ

“อ้าว เฟยเอ๋อมาแล้วเหรอ!” ชูหยุนเฟิงโยนแกนแอปเปิลทิ้งลงถังขยะอย่างแม่ยำ รีบเอาเท้าที่พาดอยู่ตรงปลายเตียงลงมาทันที ก่อนจะเดินยิ้มไปหยุดอยู่ตรงหน้าเฟยเอ๋อ และลูบไปที่ผมนุ่มสลวยของเธออย่างเอ็นดู “เป่หมิงเอ้อไม่ตายง่ายๆ หรอก แต่คุณสิ อุตส่าห์รีบมาที่โรงพยาบาลแบบนี้ คงจะเหนื่อยแย่เลย?”

ฉิงฮัวโค้งคำนับชูหยุนเฟิง “ชูเอ้อ”

จากนั้น เขาก็เดินถือปิ่นโตเก็บความร้อน ตรงไปที่ข้างเตียงของเป่หมิงโม่ และพูดอย่างไม่แสดงอารมณ์ใดๆเหมือนทุกวัน “เจ้านายครับ คุณเฟยเอ๋อตั้งใจต้มซุปขาหมูมาให้ท่านโดยเฉพาะเลยนะครับ รีบทานตอนยังร้อนๆเถอะครับ”

ยังไม่ทันที่เป่หมิงโม่จะตอบอะไร ชูหยุนเฟิงก็หัวเราะขึ้นมา “โอ้โห ซุปขาหมูเหรอ? เฟยเอ๋อช่างใส่ใจจริงๆเลยนะเนี่ย เป่หมิงเอ้อ ต้องกินเยอะๆนะ กินอะไรเข้าไปก็จะเป็นอย่างนั้น!”

หึ

เฟยเอ๋อตลกในคำพูดของชูหยุนเฟิงจนหัวเราะออกมาแบบกลั้นไม่อยู่