เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 307

ตอนที่307 เราหมั้นกันเถอะ1

เป่หมิงโม่ขมวดคิ้ว นัยน์ตามีแววประหลาดใจ น้ำเสียงก็แหบหายไปในทันที “เฟยเอ๋อ คุณ......”

เฟยเอ๋อหลบตาเป่หมิงโม่อย่างทันควัน อยากดึงมือกลับ เพราะกลัวจะเผยความอ่อนแอของตัวเองออกมาต่อหน้าเป่หมิงโม่ เธอมองชูหยุนเฟิงพร้อมน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาเป็นสาย...... ”หยุนเฟิง คุณปล่อยฉัน......”

“ผมไม่ปล่อย!” ชูหยุนเฟิงกลับจับมือของเฟยเอ๋ออย่างเหนียวแน่น มองไปยังเป่หมิงโม่ที่อยู่บนเตียงผู้ป่วย ก่อนจะพูดออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“เป่หมิงเอ้อ นายคิดว่าหลายปีมานี้ เฟยเอ๋อทนอยู่มาได้ยังไง? นายเคยใส่ใจเธอจริงๆ หรือเปล่า? สำหรับผู้หญิงคนหนึ่ง การถูกไฟคลอกคือฝันร้ายที่น่าสยดสยอง......

เฟยเอ๋อใช้เวลาตั้งหลายปี เพื่อพยายามรักษาตัวเองให้ดีขึ้น แต่วิทยาการทางการแพทย์ตอนนี้ก็ทำได้เท่าที่เห็น ถึงแม้จะทำการปลูกถ่ายผิวหนัง หรือจะทำกายภาพบำบัดอย่างไรก็ตาม เธอก็ไม่มีวันกลับมาเหมือนเดิมได้อีกแล้ว!

รอยแผลบนข้อมือเหล่านี้ เป็นร่องรอยจากการที่เธอ พยายามฆ่าตัวตายตลอดหลายปีมานี้! เธอแทบจะทนต่อไปไม่ไหวแล้ว นายรู้บ้างไหม? หากไม่ใช่เพราะเธอยังรักนายมาก และยังพอมีความหวังเล็กๆที่คอยหล่อเลี้ยงชีวิตแล้วล่ะก็ เธอก็ไม่ยืนหยัดอดทนมาได้ถึงทุกวันนี้หรอก......

สองปีก่อน ในที่สุดเธอก็ได้กลับมาจากต่างประเทศ เธออยากเจอหน้านายมาก แต่ก็กลัวที่จะเจอหน้านาย......เธอกลัวว่านายจะยอมรับสภาพแบบนั้นของเธอไม่ได้......เธอกลัวนายจะรังเกียจเธอ......

เธอจึงแอบสะกดรอยตามนาย เพราะเธอไม่สามารถทนความคิดถึงที่มีต่อนายได้ เธออยากเจอนายทุกวัน

แต่คิดไม่ถึงเลยว่า สองปีก่อน รถของนายจะพลาดไปชนใส่เธอ!

โชคดีที่บาดเจ็บแค่เล็กน้อยเท่านั้น

แต่นายล่ะ? สุดท้ายพอนายได้เจอกับเธอ เธอที่อยู่ในสภาพแบบนี้แล้ว นายทำอะไร?

นายส่งเธอเข้าไปในหอพักฟื้น! ก็จริงอยู่ ที่หอพักฟื้นนั่นเป็นหอพักฟื้นที่ดีที่สุดหรูหราที่สุดในเมืองA!

เธอได้รับการดูแลอย่างดีเยี่ยมในหอพักฟื้นนั่น!

แต่เป่หมิงโม่ นายคิดว่าเธออยากอยู่ในหอพักฟื้นนั่นจริงๆ เหรอ?

เฟยเอ๋อไม่ใช่คนป่วย! เธอแค่บาดเจ็บภายนอกจากการถูกไฟไหม้เท่านั้น แต่ข้างใจจิตของเธอก็ยังคงเป็นเฟยเอ๋อคนเดิม!

นายไม่ควรมองว่าเธอเป็นคนป่วย! ยิ่งไม่ควรปฏิบัติต่อเธอเหมือนเธอเป็นผู้การ!!

นายรู้ไหมว่า ชีวิตในแต่ละวันของเฟยเอ๋อ ที่หอพักฟื้นนั้นเป็นอย่างไร? กลางวันมานั่งเหม่อลอยอยู่ตรงลานข้างนอก นั่งจนตัวแข็งทื่อเพราะความเย็นก็ไม่รู้สึกตัว เพราะเธออยากรอนาย รอให้นายมีเวลาว่างเพื่อไปเยี่ยมเธอ......

แต่รอตั้งแต่เข้าจรดค่ำวันแล้ววันเล่า นายกลับไปเยี่ยมเธอแค่เดือนละครั้งสองครั้งเท่านั้น!

สองปีแล้ว!

นายรู้ไหมว่า ทำไมเฟยเอ๋อยังต้องนั่งรถเข็นอยู่?

เพราะทุกครั้งที่นายไปเยี่ยมเธอ นายไม่เคยให้เธอเดินจริงๆจังๆเลยน่ะสิ! อันที่จริง บาดแผลของเธอเมื่อสองปีก่อนนั้น หายดีตั้งนานแล้ว!

แต่นายไม่เคยมองว่าเธอเป็นคนปกติเลย!

แล้วทำไมเธอถึงยังยอมนั่งอยู่บนรถเข็นแบบนี้เพื่อนายล่ะ? เพราะเธออยากได้การเอาใจใส่จากนาย อยากให้นายสนใจเธอให้มากขึ้นกว่าเดิม!

“ที่แท้เธอมีความในใจมากมายขนาดนี้ ทำไมถึงไม่บอกผม?”

“ฉัน......” เฟยเอ๋อเม้มปากส่ายหน้าไปมาพร้อมน้ำตาที่ยังคงไหลริน “ฉันกลัว โม่ฉันกลัวคุณจะรังเกียจฉัน......”

“เด็กโง่......” เป่หมิงโม่เอ็ดเสียงทุ้ม เขาจะมีสิทธิ์อะไรไปรังเกียจเธอได้? ในเมื่อเหตุการณ์ไฟไหม้ครั้งนั้น หากไม่ใช่เพราะเขา...... ”ผมขอโทษ ที่ผมละเลยคุณมาตลอด......”

“โม่ ที่จริงแล้วฉัน......ที่จริงแล้วฉันไม่ได้คาดหวังอะไรเลย......ขอแค่ได้เห็นคุณมีความสุข ฉันก็พอใจแล้ว......” เฟยเอ๋อพูดเจือเสียงสะอื้น

เป่หมิงโม่ยื่นมือที่พันผ้าพันแผลไว้ออกมา ก่อนจะเช็ดน้ำตาที่อาบแก้มเธออย่างอ่อนโยน

“ในความทรงจำของผม เฟยเอ๋อไม่ใช่เป็นคนที่ร้องไห้ขี้มูกโป่งแบบนี้นะ เพราะเธอเคยบอกว่า ผู้หญิงที่ร้องไห้ขี้มูกโป่งนั้นไม่น่ารัก ใช่ไหม?”

เฟยเอ๋อหัวเราะออกมาอย่างเอียงอาย “โม่ คนบ้า คุณล้อเลียนฉัน......”

เป่หมิงโม่ถอนหายใจยาว ก่อนจะมองเฟยเอ๋ออย่างจริงจัง และนิ่งเงียบอยู่นาน......

ในหัวของเขาผุดภาพใบหน้าที่เกรี้ยวกราดใส่เขา ต่อด้วยภาพที่เธอกินยาคุมกำเนิด......เธอบอกว่า ระหว่างเธอและเขานั้น เป็นความพลั้งพลาดเท่านั้น......

ทันใดนั้น หัวใจของเขาก็เจ็บปวดเหมือนโดนบีบคั้นขึ้นมา

เขามองเฟยเอ๋ออีกครั้ง ก่อนจะสูดหายใจเข้าไปลึกๆ คล้ายกับได้ตัดสินใจเรื่องบางเรื่องได้ในที่สุด เขาคุมมือเฟยเอ๋ออย่างเหนียวแน่น ก่อนจะค่อยๆเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ

“เฟยเอ๋อ เราหมั้นกันเถอะ”