เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 308

ตอนที่308เราหมั้นกันเถอะ2

‘ปัง’ ราวกับเสียงระเบิดสีชมพูปะทุขึ้น โดยไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจ......

หมั้นกันเถอะ?

คิดไม่ถึงเลยว่า จะได้ยินคำว่าการหมั้นสองคำนี้ ออกมาจากปากของคนที่จะครองโสดตลอดชีวิตอย่างเป่หมิงโม่!

ฉิงฮัวอึ้งจนปากค้างไปเลย

ชูหยุนเฟิงตะลึงพรึงเพริดไปสักพัก ก่อนจะรู้สึกโล่งอกในเวลาต่อมา จากนั้นก็กลับรู้สึกกังวลใจขึ้นมา......ความกังวลใจของเขา ไม่ใช่เพราะเขาไม่ดีใจกับเฟยเอ๋อ แต่เพราะว่า การที่เขากดดันให้เป่หมิงเอ้อตัดสินใจนั้น ก็หมายถึงการทำร้ายผู้หญิงอีกคนในเวลาเดียวกัน......

เห็นได้ชัดว่า เขาไม่เหมาะที่จะรับบทเป็นคนดีเลย ทำให้เฟยเอ๋อสมหวังแต่กลับทำร้ายกู้ฮอน

พอชูหยุนเฟิงคิดถึงตรงนี้ ก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้

เฟยเอ๋อเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ปากสั่นเทาจนพูดไม่เป็นประโยค “โม่......คุณ......คุณพูดจริง......จริงเหรอ......”

เป่หมิงโม่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ถอนหายใจอย่างเอ็นดู ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ เพื่อตอกย้ำความมั่นใจให้เฟยเอ๋อ

แต่ไม่รู้ทำไม เขากลับไม่รู้สึกดีใจเลยสักนิด......

*

เพราะฉะนั้น ปาร์ตี้วันเกิดของเฟยเอ๋อ ก็กลายเป็นงานหมั้นระหว่างเธอและเป่หมิงโม่

ข่าวนี้เป็นกลายเป็นประเด็นร้อนในบ้านตระกูลเป่หมิง

บนโต๊ะอาหาร

“ไอ้สารเลว! หลายปีมานี้ ให้ตายยังไงก็ไม่ยอมแต่งงานสักที พอจะยอมแต่งงานทั้งที กลับจะแต่งกับผู้หญิงที่เสียโฉมซะงั้น มันบ้าไปแล้วหรือไง?! แล้วฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?” คุณท่านเป่หมิงโกรธจนเคราสั่น

“โม่......เขา.....คงจะชอบเฟยเอ๋อจริงๆ......” เจียงฮุ่ยซินพูดด้วยความประหลาดใจไม่เบา

“หม่ามี้ครับ ที่แท้เป่หมิงเอ้อไร้เดียงสาขนาดนี้เลยเหรอ ถึงแฟนเก่าเมื่อ10ปีก่อนจะเสียโฉมไปแล้ว เขาก็ยังยืนยันที่จะแต่งงานกับเธอ ว้าว การกระทำแบบนี้น้องชายอย่างผมขอคารวะเลยครับ......” คุณชายสามแห่งตระกูลเป่หมิงเป่หมิงยันพูดขึ้น คุณชายใหญ่ตระกูลเป่หมิงสองสามีภรรยา นั่งมองหน้ากันโดยไม่ออกความคิดเห็นใดๆ

“คุณย่าครับ การที่คุณพ่อกับน้าเฟยเอ๋อหมั้นกัน ก็หมายความว่าน้าเฟยจะเป็นหม่ามี้ของผมกับหยางหยางเหรอครับ?” เฉิงเฉิงยังคงพูดอย่างใจเย็นเหมือนเดิม แต่คิ้วน้อยๆ กลับขมวดแน่นจนเป็นปม

เจียงฮุ่ยซินพยักหน้าอย่างอ่อนโยน “ใช่แล้วจ่ะ......”

เพล้ง!

เสียงถ้วยที่ถูกเขวี้ยงลงพื้นอย่างเต็มแรงจนแตกกระจายดังลั่นขึ้นมา

“หยางหยาง......”

“หยางหยาง......”

ทุกคนต่างมองไปที่เจ้าตัวแสบที่เขวี้ยงถ้วยลงพื้นอย่างตะลึงพรึงเพริด

หยางหยางผู้ร่าเริงเสมอมา กลับโมโหขึ้นมา หลังได้ยินว่าพ่อของเขากำลังจะหมั้นกับหญิงอื่นที่ไม่ใช่แม่ของตน

ใบหน้าน้อยมีสีหน้าบูดบึ้ง แต่ไม่ปริปากพูดอะไรออกมาเลยสักคำ ร่างน้อยๆของเขากระโดดลงจากเก้าอี้ ก่อนจะหันหลังแล้วเดินจากไป......

“หยางหยางหนูจะไปไหน?”

“โม่?” เฟยเอ๋อเงยหน้าขึ้นมามองเป่หมิงโม่

เป่หมิงโม่ที่นอนเอนหลังอยู่ตรงขอบเตียง จดจ่ออยู่แต่กับโทรศัพท์ เขาเลิกคิ้วขี้นอย่างได้สติ ก่อนจะตอบกลับไปลอยๆ ว่า “อืม......”

ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

เฟยเอ๋อแสดงความรู้สึกเจ็บปวดเล็กๆ “โม่ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า......”

“เปล่า” เป่หมิงโม่ส่ายหน้าเนือยๆ ผ้าพันแผลที่มือได้ถูกแกะออกไปแล้ว ยังคงทิ้งรอยแผลจางๆ ที่ตกสะเก็ดหมดแล้ว......

“งั้นคุณพอจะบอกฉันได้ไหมว่า คุณใช้วิธีไหน ที่ทำให้ผู้หญิงคนนั้นยอมตัดใจให้ชุดราตรีชุดนั้นมา?” เฟยเอ๋อยิ้มบางๆ

เป่หมิงโม่ขมวดคิ้วแน่นขึ้น

“เออ......ก็ไม่มีอะไรมาก ผมก็แค่จ่ายแพงกว่าที่เธอซื้อมาหลายเท่า เธอก็เลยยอมให้มา......” เขาแต่งเรื่องขึ้นมาอย่างอึดอัดใจ

ในความเป็นจริงแล้ว เขาไม่เพียงแต่ไม่ได้จ่ายค่าชุดให้กู้ฮอน มิหนำซ้ำยังใช้วิธีการที่เลวทรามในการเอาชุดราตรีชุดนั้นมาจากเธอ

เพียงแต่ เขาไม่อาจบอกสิ่งเหล่านี้ให้กับเฟยเอ๋อรู้ได้

เฟยเอ๋อยิ้มอย่างซาบซึ้ง ถึงแม้รอยแผลเล็กๆ บนใบหน้าเธอจะส่งผลกับการแสดงสีหน้าไปบ้าง แต่ดวงตาสุกใสคู่นั้นยังคงประกายแวววาวเหมือนเดิม เธอจ้องมองชายหนุ่มที่เธอรักอย่างสุดหัวใจมานานหลายปีคนนี้ ด้วยสายตาที่เปี่ยมล้นไปด้วยความรัก ก่อนจะพูดอย่างติดขัดว่า “ขอบคุณนะ โม่ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่คุณทำเพื่อฉัน......”

จนถึงตอนนี้ เฟยเอ๋อก็ยังคงคิดว่าการที่เป่หมิงโม่ยอมหมั้นกับเธอนั้น เป็นเหมือนฝันเกินจริงและยากที่จะทำให้ใครต่อใครเชื่อได้

แต่เธอกลับตกลงไปในห้วงแห่งความฝันนั้น จนยากเกินจะถอนตัว