เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 309

ตอนที่309 ทำไมเธอต้องวิ่งหนีทันทีที่เจอคุณ1

เป่หมิงโม่เหลือบมองเฟยเอ๋อ ก่อนจะเผยรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปาก

เขายังคงเป็นเป่หมิงโม่คนเดิม นิสัยที่สุขุมนุ่มลึก ท่าทางที่ดูสง่างามเป็นผู้ดี การพูดการจาที่ฟังรื่นหู ราวกับไม่มีสิ่งใด ที่จะสามารถทำลายธารน้ำแข็งที่ห่อหุ้มตัวเขาไว้

เฟยเอ๋อเคยชินกับความเย็นชาของเขาตั้งนานแล้ว

เพราะเธอรู้ว่า เบื้องหลังความเย็นชาของเขา คือความอ่อนละมุนที่ลุ่มลึกยิ่งกว่ามหาสมุทร......

ทันใดนั้น ผ่าง

ประตูถูกแรงกระแทกจนเปิดออก!

ก่อนที่ร่างน้อยๆ จะพุ่งเข้ามาในห้องราวกับกรงล้อไฟ

ร่างน้อยๆทะยานราวกับพายุหมุน ปีนขึ้นไปบนเตียงของเป่หมิงโม่ทันที ก่อนจะยืนประจันหน้ากับเขาด้วยท่าทีที่ขึงขัง

วินาทีต่อมา ช้อนรองเท้าอันเรียวยาวจ่อเข้าที่ลำคอของเป่หมิงโม่

“ได้ ข่าว ว่า พ่อ จะ หมั้น!!”

เสียงเล็กๆ ที่ผสมกับอารมณ์โมโหของเด็กน้อย ตะโกนลั่นทีละคำ

เป่หมิงโม่เลิกคิ้วขึ้นฉงน ก่อนจะหลุบตาลงมองช้อนรองเท้าที่จ่ออยู่ที่ลำคอของตัวเอง นัยน์ตาลุ่มลึกคู่นั้นกลับหรี่ตาลงในทันที!

สืบเนื่องมาจากการที่เขาเคยถูกสั่งสอนจนเข็ดหลาบ โดยช้อนรองเท้าอันนี้ ท่านโม่สาบานว่าจะไม่มีวันญาติดีกับช้อนรองเท้าอันนี้ไปจนวันตาย!

แต่ลูกชายเขาคนนี้ กลับทำเหมือนถอดแบบแม่ตัวเองมาไม่มีผิด

“ใช่!” เขายกมุมปากขึ้นเล็กๆ และพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

ผ้าปูที่นอนสีขาวบริสุทธิ์ดุจหิมะที่หยางหยางยืนอยู่ ถูกเหยียบจนเปื้อนไปด้วยรอยเท้าสีดำสองสามรอย

เด็กน้อยยืนเอามือข้างหนึ่งเท้าสะเอว และมืออีกข้างถือช้อนรองเท้าราวกับถือดาบ จ่อไปที่ลำคอของเป่หมิงโม่

เจ้าตัวแสบตะโกนออกมาว่า “ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าหมั้น!”

เป่หมิงโม่นังคงนั่งนิ่งอยู่ในท่าเดิม โดยไม่สนใจเจ้าตัวแสบตรงหน้า ที่ยืนขึ้นแล้วก็ยังสูงไม่เท่าตัวเองที่นั่งอยู่ตอนนี้ อยากรู้ว่าเด็กน้อยจะแผลงฤทธิ์อะไรออกมาได้บ้าง

เหมือนพอจะเดาออกว่าลูกชายจะมีปฏิกิริยาแบบนี้ เขากลับตอบกลับอย่างเรียบเฉยว่า “อยู่ต่อหน้าข้า อย่าแทนตัวเองว่าข้าสิ!”

“ผมไม่สนใจ! ผมไม่อนุญาตให้พ่อหมั้นหมายกับผู้หญิงน่าเกลียดคนนี้หรอก!”

หยางหยางตะโกนออกมา พร้อมชี้ช้อนรองเท้าไปหาเฟยเอ๋อที่นั่งอยู่ข้างเตียง ใบหน้าเด็กน้อยอัดแน่นไปด้วยไฟโทสะ

เฟยเอ๋อตกใจจนเผลอทำผลไม้ในมือหล่นลงพื้นในทันที......

“......” เฟยเอ๋อมองหยางหยางอย่างหวาดหวั่น นัยน์ตาเริ่มมีน้ำตารื้นขึ้นมา ก่อนจะวางมีดปอกผลไม้ลงอย่างเบามือ สูดหายใจเข้าลึกหนึ่งทีและเอ่ยด้วยเสียงเบาๆขึ้นมา “หยางหยาง......”

“ผมไม่สนิทกับคุณ! กรุณาเรียกผมว่ากู้หยางหยาง! แม่ผมแซ่กู้!” หยางหยางจ้องเฟยเอ๋อเขม็ง

ความจริงแล้วเมื่อสองปีก่อน เขาเคยเจอเฟยเอ๋อตอนที่เฉิงเฉิงพาหยางหยางไปหอพักฟื้น สองพี่น้องอยากไปดูให้เห็นกับตาว่า ผู้หญิงแบบไหนกันที่ทำให้พ่อตัวเองยอมทิ้งแม่ตัวเองได้ลง!

แต่ทว่า