เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 310

ตอนที่310 ทำไมเธอต้องวิ่งหนีทันทีที่เจอคุณ2

เป่หมิงโม่รู้สึกจุกที่อก!

คำพูดของหยางหยางเหล่านี้ เหมือนกันคำพูดที่คุณพ่อของเขาเคยพูดกับเขาตอนนั้นไม่มีผิด

เพราะเขาก็เคยเป็นเหมือนหยางหยาง ที่ยืนกรานขัดขวางการแต่งงานระหว่างพ่อของตัวเองกับเจียงฮุ่ยซิน แต่พ่อกลับบอกว่า คุณแม่ไม่ได้รักพวกเขาแล้ว เขาจะแต่งงานกับใครก็ไม่มีความสำคัญอะไรทั้งนั้น......

แต่สิ่งที่ต่างกันระหว่างเขากับพ่อคือ เขามีคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับเฟยเอ๋อ เขาจำเป็นต้องให้ฐานะและชื่อเสียงแกเฟยเอ๋อ เขาทำให้เธอผิดหวังไม่ได้......

เขามองดูหยางหยางที่ร้องไห้ฟูมฟายอย่างน่าสงสาร เขาอยากโอบกอดเด็กน้อยเข้าสู้อ้อมอกตัวเอง......

แต่สุดท้าย เขาก็ทำไม่ได้

“ผมเกลียดพ่อ......ผมเกลียดพ่อที่สุด......” จากนั้น หยางหยางก็ร้องไห้และกระโดดลงจากเตียง ก่อนจะหยุดผลักเฟยเอ๋อหนึ่งที และรีบวิ่งออกไปจากห้องผู้ป่วย......

หมอรีบพุ่งเข้ามาในห้อง ก่อนจะรีบทำแผลที่คอให้เป่หมิงโม่ในทันที......

เฟยเอ๋อยืนอยู่ข้างๆ มองด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า มือกุมอกไว้อย่างเจ็บปวด โดยไม่กล้าปริปากพูดอะไรออกมาเลยสักคำ

เป่หมิงโม่หลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า ปล่อยให้หมอจัดการกับแผลที่คอของเขาไป ใจจริงอยากจะถามหมอว่า มียาอะไรที่จะรักษาอาการปวดใจได้บ้าง?

เพราะเหตุใด หัวใจของเขาถึงได้เจ็บปวดรวดร้าวถึงเพียงนี้?

*

ช่วงพลบค่ำ

ลั่วเฉียวนอนอยู่ในบ้านของกู้ฮอน หลังจากกินมาม่าจนจุก ก็นอนลงบนโซฟาก่อนจะเปิดทีวีดูแก้เก้อ

กู้ฮอนเดินออกมาหลังจากล้างถ้วยเสร็จ พอมาเห็นลั่วเฉียวที่นอนเหงาหงอยเศร้าสร้อย ก็อดที่จะเลิกคิ้วมองอย่างสงสัยไม่ได้

“คุณลั่วคะ ไม่ทราบว่าคุณเป็นอะไรอีก? ทำหน้าเป็นหมาหงอยแบบนี้ ไม่เข้ากับเธอเลยสักนิด”

ลั่วเฉียวค้อนใส่กู้ฮอนด้วยสายตาเอาเรื่อง ครุ่นคิดสักพักก่อนถามขึ้นว่า “ฮอน เธอจำเรื่องคืนนั้นหลังจากที่เราสองคนดื่มจนเมาไม่ได้จริงๆ เหรอ?”

กู้ฮอนยักไหล่พร้อมส่ายหน้าไปมา “นี่ เธอถามฉันมาเป็นรอบที่36แล้วนะ คำตอบฉันก็ยังเหมือนเดิมคือ จำไม่ได้จริงๆ......แล้วเธอล่ะ?”

“......” ลั่วเฉียวปิดปากด้วยสีหน้าที่กลัดกลุ้ม ก่อนจะพูดอ้อมแอ้มว่า “เฮ้อ ฉันก็จำไม่ได้แล้ว......เอาเป็นว่า เหล้าเป็นสิ่งที่น่ากลัวมาก ครั้งหน้าเธอต้องเตือนสติฉันนะ อย่าให้ฉันดื่มจนเมาอีก......”

“อืม” ดูสีหน้าที่ดูมีลับลมคมในของลั่วเฉียวแล้ว กู้ฮอนก็ได้แค่พยักหน้ายิ้มรับโดยไม่ได้เค้นถามอะไรต่อ

ลั่วเฉียวหยุดชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้งว่า

“ไม่สิ! ถ้าครั้งหน้าฉันดื่มเหล้าอีก ต้องห้ามให้เทพแห่งไฟที่เป็นคนสนิทของโม่คนนั้น อยู่ในวงเหล้าเด็ดขาด......”

“อ๋อ? งั้นเหรอ?” กู้ฮอนยักคิ้วหยอกเย้า “หรือว่าคืนนั้น มี ‘ไฟ’ สิงเข้าร่างเธอแล้วหรือเปล่า?”

ลั่วเฉียวลุกลี้ลุกลนเหมือนมีไฟลนก้น ก่อนจะรีบคว้ากระเป๋าและรีบใส่รองเท้าส้นสูงอย่างลนลาน ก่อนจะเดินตอกแตกตอกแตกออกจากประตูไปนั้น ฉิงฮัวถอยหลังหลบไปสองก้าวก่อนก้มหัวเพื่อทักทายอย่างมีมารยาท

ลั่วเฉียวเม้มปากอย่างกระอักกระอ่วน ก่อนจะรีบเดินจากไป......

จนภาพแผ่นหลังของลั่วเฉียวลับหายไป จากรัศมีสายตาของกู้ฮอน เธอถึงได้สติและหันมามองฉิงฮัวอย่างสงสัย “ฉิงฮัว มีบางอย่างเกิดขึ้นกับพวกคุณใช่ไหม? ไม่งั้นทำไมลั่วเฉียวถึงวิ่งหนีจุกตูดไปแบบนั้น ทันทีที่เจอคุณ?”

ฉิงฮัวหน้าตึงเล็กน้อย ก่อนจะตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนเดิมว่า “คุณกู้คิดมากไปแล้วล่ะครับ เมื่อสักครู่คุณลั่วเฉียวก็บอกแล้วว่ามีธุระด่วนใช่ไหมครับ? เห็นได้ชัดว่าเธอคงยุ่งจริงๆ ไม่ได้ตั้งใจหลบหน้าผมหรอก”

กู้ฮอนพยายามจับพิรุธจากสีหน้าของฉิงฮัว แต่......เจ้านี่เหมือนเจ้านายตัวเองไม่มีผิด!

คงจะเป็นนักศึกษาดีเด่นที่จบมาจาก ‘สถาบันใบหน้าอัมพาตครึ่งซีก’ เหมือนกันแน่ๆ ถึงได้มีสีหน้าที่ไร้อารมณ์ความรู้สึกแบบนี้

เอาเถอะ เธอยักไหล่อย่างยอมจำนน “ถ้าคุณไม่บอก ก็เชิญกลับไปได้เลย......”

เธอพูดพร้อมทำท่าทีเหมือนจะปิดประตูใส่เขา

“เดี๋ยวก่อนครับ คุณกู้ฮอน!” ฉิงฮัวรีบห้ามเธอไว้ทันที ก่อนจะหยิบกล่องในมือนั้นขึ้นมา พร้อมยื่นไปตรงหน้าเธออย่างเคารพ “อันที่จริงแล้ว ที่ผมมาวันนี้ ตั้งใจมาเพื่อเอาของที่เจ้านายให้นำมามอบให้คุณกู้ฮอนโดยเฉพาะครับ รบกวนคุณกู้ฮอนรับไว้ด้วยครับ”

“ของอะไร?” เธอกวาดตามองดูกล่องที่ห่อหุ้มไว้อย่างมิดชิดนั้น ที่ภายนอกถูกปกปิดไว้ด้วยกระดาษห่อของขวัญ ทำให้คาดเดาอะไรไม่ได้เลย

“คุณกู้ฮอนเปิดออกดู ก็จะรู้เองครับ”

“......” เธอขมวดคิ้วพร้อมมองฉิงฮัวอย่างระแวดระวัง “บนโลกนี้ไม่มีอะไรได้มาฟรีๆ และไม่มีใครทำดีโดยไม่หวังผลตอบแทน! ฉันกับเขาตัดขาดจากกันแล้ว ของชิ้นนี้ ฉันขอไม่รับ!”