เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 351

ตอนที่ 351 โทรศัพท์ในห้องนอน1

หยางหยางกลอกตาของเขาอย่างสุดทน “ขอร้องล่ะ ประเด็นไม่ใช่สิ่งนี้หรอก ประเด็นที่สำคัญจริง ๆ ก็คือ ทำลายงานหมั้นของคุณพ่อ ให้เขาได้อยู่กับเซาเซา คนนั้น แล้วให้ไอ่คนชั่วแม่เลี้ยงของเซาเซา คนนั้นไล่ผมกับเป่หมิงซิเฉิงออกจากบ้าน......ถ้าแบบนี้พวกเราทั้งหมดก็จะได้อยู่ด้วยกันไง”

กู้ฮอนหายใจเข้าลึก ๆ รีบเดินไปข้างหน้าแล้วใช้มือหยิกหูใบเล็ก ๆ ของหยางหยางไว้ “เด็กแสบเอ๋อ เหมือนว่าเธอถูกเซาเซา คนนั้นล้างสมองมาใช่ไหม แม่เคยพูดแล้วไม่ใช่เหรอ ต่อให้แม่ต้องขอพวกเธอคืนมา แม่ก็ต้องขอด้วยวิธีที่ตรงไปตรงมา”

“โอ๊ย ๆ เจ็บนะ......” เมื่อหูใบน้อย ๆ ของเขาถูกแม่ดึงไว้ ความตั้งใจอันเด็ดเดี่ยวและความดื้อรั้นของหยางหยางนั้นก็ถูกทำลายลง และทุกอย่างกลับต้องกลายเป็นคำร้องขอไปแล้ว......

“คุณแม่ครับ......” เฉิงเฉิงเริ่มปริปากพูดแล้ว เงยศีรษะแหงนมองแม่ของเขา “คุณพ่อก็จะหมั้นแล้ว แล้วความสุขร้อย ๆ เท่าที่เคยสัญญากันไว้ล่ะครับ”

มีความสุขกว่าพ่อหนึ่งร้อยเท่า

เมื่อมือของกู้ฮอนผ่อนแรงลง หูของหยางหยางถึงได้รู้สึกว่าปลอดภัยแล้ว

เด็กน้อยรีบวิ่งเข้าไปกอดขาของแม่ไว้ ทำปากมุ้ยแล้วพูดด้วยความน่ารักน่าอินดู......

“ใช่อยู่ ใช่อยู่ คุณแม่แต่งงานกับอาปู้ฝันเถอะครับ......ผมคำนวณแล้ว คุณอาปู้ฝันก็มีทรัพย์สินไม่น้อยเหมือนกันนะ รอผมโตแล้ว ไม่เพียงจะได้มรดกตกทอดจากไอ่พ่อนกของผม แถมยังได้มรดกตกทอดของคุณอาปู้ฝันด้วย...... อีกอย่างคุณอาปู้ฝันยังมีพ่อเป็นอัยการด้วย ช่างมีศักดิ์ศรีจริง ๆ เลย”

จุดนี้ สิ่งที่หยางหยางพูดนัมไม่ใช่ทรัพย์สินเงินทองเลย แต่เป็นมรดกตกทอด

ไอ้เด็กคนนี้มันอยากให้พ่อทั้งสองของเขาตายมากแค่ไหน

เฉิงเฉิงจ้องเขาแล้วกรอกตาขาวใส่ “แผนอะไรของนายเนี่ย เป่หมิงซีหยาง”

กู้ฮอนถอนหายใจ มือสองข้างเธอกอดลูกทั้งสองไว้แล้วเดินเข้าไปห้องนอน......

“พวกเธอทั้งสองอยากให้แม่แต่งงานกับคุณอาปู้ฝันจริง ๆ เหรอ เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของคุณพ่อนะ ถ้าตามตรงแล้ว พวกเธอต้องเรียกเขาว่าคุณอานะรู้ไหม……”

“แต่ว่ามันไม่เกี่ยวทางสายเลือดนี่นา คุณแม่กับเขาไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดสักหน่อย หยางหยางขมวดคิ้ว เรื่องแบบนี้ มันเป็นสิ่งต้องห้ามได้ยังไง”

“ในสมัยโบราณพี่ชายหลายคนที่ตายไปแล้ว พี่สะใภ้ยังแต่งงานกับน้องชายได้เลย ยิ่งกว่านั้นคุณแม่ยังไม่เคยแต่งงานกับพ่อ ตอนนี้แม่ยังไม่นับเป็นพี่สะใภ้สักหน่อย” เฉิงเฉิงถึงขั้นต้องอ้างถึงยุคโบราณเลย

“เห้อ…... เด็กแสบสองคนนี้ ไม่กลัวแม่จะปวดหัวเองเลย......” เธอได้แต่ส่ายหัวไปมา แล้วางเด็กแสบสองคนนั้นไว้บนเตียง “อึ๊บ...... พวกเธอเริ่มหนักขึ้นแล้วนะ แม่แทบจะอุ้มไม่ไหวแล้ว......”

“ยังไงเนี่ย สรุปคุณแม่อยากให้พวกผมโตไว ๆ หรือไม่อยากให้พวกผมโตเลยครับเนี่ย”

“หืม......” กู้ฮอนอดไม่ได้ขำออกมา “ก็อยากให้พวกเธอเติบโตอย่างสมบูรณ์แบบแน่นอนสิ......”

กู้ฮอนพูดไปแล้วห่มผ้าให้ลูกทั้งสองไป “รีบนอนได้แล้ว ลูกรักของแม่”

หยางหยางยังทำหน้ามุ่ย สีหน้าเหมือนยังมีอาการงอนเล็กน้อย “เมื่อนึกถึงงานหมั้นของไอ่พ่อพรุ่งนี้แล้ว ผมนอนไม่หลับหรอก”

“ผมก็ใช่......” เฉิงเฉิงตอบด้วยเสียงเบา ๆ

กู้ฮอนขมวดคิ้ว แล้วเอามือค่อย ๆ ลูบใบหน้าอ่อนของลูกทั้งสอง

เธอไม่รู้จะปลอบโยนพวกเขายังไงแล้ว เพราะแม้แต่ตัวเธอเองยังรู้สึกหนักหน่วงใจมากเลย

“แล้วพวกเธออยากให้แม่ทำยังไงล่ะ”

สีหน้าใบเล็ก ๆ ของหยางหยางเหมือนอัดอั้นคำพูดไว้สักครู่ แต่สุดท้ายก็พูดออกมา

“ถ้างั้นพรุ่งนี้คุณแม่กับอาปู้ฝันก็จัดพิธีแต่งงานเลยสิครับ”