เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 377

ตอนที่377 บังคับให้เขาลงมือ1

“คุณโม้ ส่องข่าวที่พวกผมได้ไปสืบมาแล้ว ประธานเป่หมิง เป่หมิงโม่เมื่อคืนมาถึงเมืองซาบาห์ ตอนนี้กำลังพักอยู่ที่โรงแรมชิงชอง ตอนนี้ยังไม่มีการคืบหน้าอะไร....” คนแก๊งสามจู๋แจ้งไป

โม้จิ่งเฉิงที่จับถ้วยน้ำชาไว้ก็กระตุกยิ้ม

“ในที่สุดก็มาแล้วหรอ?”

และในวันที่เขารอเป่หมิงโม่มาที่เมืองซาบาห์นั้นเป็นเวลา20กว่าปี

“คุณโม้จะไปดวลเขาสักหน่อยมั้ยครับ?” คนในแก๊งสามจู๋ถามขึ้น

“ไปนี่ไปแน่นอน!” โม้จิ่งเฉิงยักคิ้วที่เริ่มขาว “สำหรับนิสัยเด็กนั้นแล้ว ถ้าฉันไม่ไปหาเขาก่อน เขาก็จะไม่มาหาฉันเอง แต่ ควรเปลี่ยนให้เขาเป็นคนรอบ้างละ เพราะว่าเวลาที่ฉันรอมันมากกว่าเขา!”

“ครับ โม้จิ่งเฉิง”

สักพัก คนในแก๊งอีกคนรีบวิ่งเข้ามา——

“คุณโม้ คุณกู้กลับมาเมืองซาบาห์แล้ว! เมื่อคืนเพิ่งลงจากเครื่อง”

สายโม้จิ่งเฉิงมีความแปลกใจ “หล่อนกลับมาแล้ว? คงจะคิดถึงลูกสาว”

“เมื่อกี้คุณกู้โทรมาหาทางแก๊งสามจู๋ ถามว่าคุณโม้อยู่รึเปล่า หล่อนอยากเจอนางโม้ บอกว่ามีของจะคืนให้นางโม้”

อยู่ที่เมืองซาบาห์นั้น ไม่ว่าคนไหนจะหาหรืออยากเจอนางโม้ ต้องผ่านจากแก๊งสามจู๋เท่านั้น

ถึงแม้กู้ฮอนจะนับว่าโม้จิ่งเฉิงเป็นพ่อบุญธรรม แต่โม้จิ่งเฉิงนั้นไม่อยากให้หล่อนมาเกี่ยวข้องไรกับแก๊งสามจู๋ โดยเฉพาะห้ามสนิมสนมหรือใกล้ชิดเด็ดขาด นี้ก็คงจะเป็นการปกป้องหล่อนด้วยวิธีของโม้จิ่งเฉิงเอง

โม้จิ่งเฉิงกระตุกยิ้ม น่าจะเดาอะไรออก :“ ได้บอกหล่อนมั้ยว่าคุณนางไม่อยู่?”

หรูเจี๋ยนั้นไปต่างถิ่นขอพร ดูแล้วน่าจะ2วันถึงจะกลับมาตรุษจีนกับเขา

“ยังครับ รอคุณโม้ชี้แจงอยู่”

โม้จิ่งเฉิงคิดสักพัก สายตานั้นมีอะไรบางอย่าง

เขาโบกมือ ให้ลูกน้องเอาหูมาใกล้ แล้วพูดไป....

*

โรงแรมชิงชอง เมืองซาบาห์

การออกแบบดีไซน์หรูหรา เป่หมิงโม่ออกมาจากห้องน้ำ

สวมผ้าคลุมตัวใหญ่ไว้

ผมดำที่เปียกน้ำชุ่มกำลังหยดลงพื้น

เขาที่เป็นแบบนี้ไม่เหมือนกับวันปกติ ดูแล้วเหมือนเขาวางตัวสบายขึ้นมาก

เมืองAนั้นหนาวเย็น เมืองซาบาห์นั้นอุ่น มันชั่งตรงข้าม

ตลอดหลายปีมานี้ เขาปฏิเสธในการมาที่นี่ตลอด

ไม่ว่าโม้จิ่งเฉิงจะส่งข้อมูลอะไรมาให้เขา เขาก็ไม่เคยคิดจะขยับมัน

แต่รอบนี้ โม้จิ่งเฉิงนั้นยั่วโมโหเขาจริงๆแล้ว!

“คนของแก๊งสามจู๋?” ฉิงฮัวเห็นรอยสักใบไผ่3ใบของพวกเขาอย่างชัดเจน

ดูแล้ว เมื่อเจ้านายถึงเมืองซาบาห์ก็โดนคนแก๊งนี้จ้องตามอยู่ “แล้วทำไมโม้จิ่งเฉิงไม่มา? เขาทำเรื่องตั้งหลายอย่างก็เพื่อให้ทำให้เจ้านายมาไม่ใช่หรอ?”

เป่หมิงโม่ยักไหล่ มือยกแก้วไวน์ วนไปมาเบาๆ กระตุกยิ้ม——

“ความอดทนของฉันมีขีดจำกัด”

“ฉะนั้น ถ้าตอนเย็นโม้จิ่งเฉิงยังไม่ปรากฏตัวออกมาอีก เจ้านายก็จะกลับเมืองA？” ถึงแม้ฉิงฮัวจะตามเป่หมิงโม่มานาน แต่สำหรับเรื่องระหว่างเป่หมิงโม่และโม้จิ่งเฉิงนั้น เป่หมิงโม่ก็ไม่ได้พูดอะไรกับเขาเยอะ ฉิงฮัวก็ไม่ได้อยากรู้อะไร

“อืม” เป่หมิงโม่ออกเสียง แปลว่าใช่

เงยหน้ามองท้องฟ้าสีฟ้าสดใส หรี่ตามอง จู่ๆก็ถามขึ้น “ฉิงฮัว เธอว่าท้องฟ้าของเมืองซาบาห์ฟ้ากว่าที่เมืองAอีกหรอ?”

ฉิงฮัวพยักหน้า: “แน่นอน ที่เมืองซาบาห์นั้นฤดูร้อนตลอด”

เป่หมิงโม่ค้างๆ มองทางไกล พูดเบาๆ :“แต่เมืองซาบาห์ไม่มีหิมะตก ไม่มีเมืองหิมะ นั้นมันไม่สมบูรณ์.....”

“เจ้านาย บนโลกนี้ไม่มีเมืองที่สมบูรณ์แบบ บางคนขอบเมืองร้อน บางคนชอบเมืองหนาว มันแล้วแต่ความชอบของแต่ละคน..... เจ้านายแค่ชอบเมืองที่มีหิมะเท่านั่นแหละครับ”

เป่หมิงโม่ไม่พูดอะไร ขมวดคิ้ว มองท้องฟ้า ตาค่อยๆลาย....

ตรงนี้พระอาทิตย์แยงตากว่าเมืองAอีก

อาจจะเป็นเพราะหลายปีมานี้ นิสัยเยือกเย็นของเขาจะคงทำให้เขานั้นชอบเมืองหนาว

ถ้าเป็นเขาคงจะยินยอมเฝ้าปราสาทที่สเปนอย่างโดดเดี่ยว ถึงแม้เมืองซาบาห์จะสวยแค่ไหน ก็ไม่มีอะไรให้เขาเอามาทรงจำ....