เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 376

ตอนที่376 ประชุมลับที่เมืองซาบาห์2

ตรงนี้ตั้งนานแล้วเป็นแค่เกาะเล็กๆ สีน้ำทะเลที่ฟ้าใส และยังมีปะการังที่สวยงาม คนเราสามารถดำน้ำไปชมความสวยใต้ท้องทะเล

และยังมีป่าไม้ที่สวยชวนคนดื่มด่ำกับลมธรรมชาติที่พัดโชยไปมา.....

เมืองซาบาห์นี้เราสามารถเจอคนที่พูดจีนกลาง ภาษาพื้นเมืองของไต้หวัน หรือภาษาอื่นๆได้เยอะแยะมากมาย ประมาณศตวรรษที่19 คนหลายๆเชื้อชาติก็อพยพมาที่นี่

แอนนิก็ตามพ่อมาถึงที่นี่

เวลากู้ฮอนลงเครื่องนั้นก็เป็นกลางคืนของเมืองซาบาห์แล้ว

เทียบกับเมืองAที่อากาศหนาวเย็น แต่เมืองซาบาห์นั้นเป็นเขตร้อนมีฝนหน่อยๆ เพราะว่าอุณหภูมิไม่ได้สูงขนาดนั้น

อยู่ที่นี่แล้วเหมือนกลับมาอยู่ในความรู้สึกฤดูร้อนหรือฝนอีกครั้ง

เงยหน้ามองท้องฟ้าของเมืองซาบาห์ หล่อนหายใจเข้าลึกๆ พร้อมมีใกล้น้ำทะเล

ในที่สุดหล่อนก็กลับมา!

ในสองปีมานี้  ความทรงจำหล่อนและตัวน้อยที่คอยอาศัยอยู่ตรงนี้มีเยอะมาก.....

เห็นภาพตัวน้อยที่น่ารัก แก้มชมพู หล่อนก็ตื่นเต้นมากๆ!

ยังจะเอาโทรศัพท์ออกมาโทรหาแอนนิ

“ฮายยย แอนนิฉันลงจากเครื่องแล้ว.... เวลาค่ำแล้ว ตัวน้อยนอนรึยัง?....อื้ม เดี๋ยวฉันนั่งรถไปเดี๋ยวก็ถึง...โอเค ฉันจะระมัดระวัง! เดี๋ยวไว้เจอกัน Bye”

เพิ่งงวางสายไป หล่อนรีบยิ้มทันที ลากกระเป๋าเดินทางและวิ่งไปโบกรถอย่างเร็ว.....

*

“คิดไม่ถึงจริงๆว่าเธอจะมาถึงเร็วขนาดนี้” แอนนิเปิดประตู เห็นกู้ฮอนทั้งเซอร์ไพรส์และตกใจ

เพื่อนเก่าทั้งสองกอดกัน

จากนั้น แอนนิก็จับไปที่ไหล่ของกู้ฮอนทั้งสองข้าง ดันหล่อนออกนิดๆ :“ฮ่าๆ  ไหนฉันดูสิช่วงเวลานี้เธอได้เปลี่ยนไปตรงไหนบ้าง อื้ม ยังมีเสน่ห์ดึงดูดคนเหมือนเดิม”

กู้ฮอนมองแอนนิตรงหน้า :“แต่ที่รัก เธอเองก็โทรมไปไม่น้อยเลย.... ให้เธอเลี้ยงตัวน้อยคนเดียว ลำบากมาก ขอบคุณนะ.....”

กู้ฮอนพูดไปพูดไปแล้วกะพริบตาน้ำตาก็ไหลออกมา ในสภาพนี้ แอนนิช่วยเรื่องสำคัญของหล่อนไว้จริงๆ

แอนนิก็ถอนหายใจยาว แล้วเอาทิชชูยื่นให้กู้ฮอน “เธอไม่ต้องเกรงใจกับฉันหรอก ไม่ได้ไม่รู้จักกันสักหน่อย? กี่วันมานี้ ฉันเอาแต่ยุ่งกับคดีของสามีก่อนฉัน ฉะนั้นก็เหนื่อยล้าบ้าง โชคดีที่ว่ามีตัวน้อยอยู่เป็นเพื่อน พูดจริงนะ ถ้าตอนนี้เธอมาพาหล่อนไป ฉันยังรู้สึกเสียใจไม่อยากให้ไปเลย....”

แอนนิพูดแล้วไปเอากระเป๋าเดินทางของกู้ฮอนมา “เห้อ จะยืนอยู่หน้าประตูทำไม เข้ามาสิ”

เดินเข้าไป แอนนิก็ชี้ไปที่ห้องนอน แล้วทำท่าชู่วเงียบๆฮธไรงี้ แล้วพูดเสียงเบา “ตัวน้อยนอนละ ห้องของเธอฉันเก็บกวาดเรียบร้อยละ”

กู้ฮอนพยักหน้า ทั้งสองก้าวเท้าเบาๆขึ้นมาชั้นสอง และเอาสัมภาระไว้ที่ห้องข้างๆตัวน้อย—-

ในการเป็นแม่คน ห้ามไม่ได้ที่จะออกไปให้ลูกได้อยู่คนเดียว ถึงแม้จะโทรหากันบ่อยๆ แต่มันก็ไม่สามารถห้ามความคิดถึงได้

ตอนนี้ลูกนั้นอยู่ตรงหน้า ถึงแม้ร่างกายจะเหนื่อยแค่ไหนกู้ฮอนก็อยากจะไปหาลูกก่อน

หล่อนเปิดประตูห้องตัวน้อยเบาๆ ห้องที่โดนตกแต่งด้วยดาวเรืองแสงหรือของน่ารักต่างๆ

เตียงของเด็กสไตล์ออกฝั่งยุโรปนั้นมีเจ้าหญิงตัวน้อยที่หล่อนคิดถึงทุกคืนวัน

กู้ฮอนเดินไปข้างๆเตียง เปิดมุ้ง