เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 40

บทที่ 40 ข่าวร้ายที่กะทันหัน2

บนใบหน้าที่ประเสริฐและภาคภูมิใจของ เป่ยใต้เอ๋อ เผยความดุร้ายออกมาให้เห็น บนสันจมูกมีแว่นกันแดดขนาดใหญ่วางอยู่ แต่งหน้าเบาๆ ทำให้คนที่เดินผ่านเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่จะสามารถดูออกได้ว่าคนนี้คือลูกสาวของนายกเทศมนตรี

แก้มของ กู้ฮอนที่ปวดขึ้นมา นึกถึงรอบตบครั้งก่อนจากกู้อันขี

ทันใดนั้นพบว่า ผู้หญิงสองคนนี้ตบเธอเพราะเหตุผลเดียวกัน ก็คือเพื่อเป่หมิงโม่!

ให้ตายเถอะ

สิ่งที่มีพลังดึงดูดความโชคร้ายนั่น!

กู้ฮอนกัดฟัน อดทนไว้ “คุณหนูเป่ย เห็นแก่สะถาฐานะที่สูงส่งของคุณ รอยตกครั้งนี้ฉันจะไม่ใส่ใจ แต่ถ้ามีครั้งต่อไปฉันจะไม่ยอมแน่”

เธอรู้ว่าวันนั้นที่โรงพยาบาล เธอได้ช่วยเป่หมิงโม่แสดงละครตบตาเป่ยใต้เอ๋อ ทำให้เป่ยใต้เอ๋อระเบิดลงครั้งใหญ่

ในฐานะผู้หญิงด้วยกัน เธอเห็นใจเป่ยใต้เอ๋อ เพราะว่าที่เธอรักนั้นไม่ใช่ปีศาจธรรมดาทั่วไป

ดังนั้นรอยตบครั้งนี้ เธอยอมให้

“อ้อ โกรธแล้วหรอ?”เป่ยใต้เอ๋อทำเสียงสูง

กู้ฮอนหัวเราะอย่างเย็นชา “ไม่กล้าหรอก ฉันไม่ได้ว่างมากเหมือนคุณหนูเป่ยหรอกนะ ที่วิ่งมาตบฉันถึงที่เพื่อระบายอารมณ์โดยเฉพาะ”

พูดจบ เธอก็หมุนตัวจะเดินผ่านเป่ยใต้เอ๋อไป

“หยุดก่อน!” เป่ยใต้เอ๋อน้ำเสียงอึมครึม ดึงข้อมือกู้ฮอนไว้ เล็บยาวๆอดไม่ได้ที่จะฝังลงบนผิวของกู้ฮอน “เธอคิดว่าฉันมาตบเธอถึงที่นี่โดยไม่สนฐานะเพราะระบายอารมณ์เท่านั้นหรอ เธอยังไงคู่ควรหรอก?”

กู้ฮอนขมวดคิ้ว ลังเลที่จะทนต่อความเจ็บปวดที่ข้อมือ และไม่พูดอะไรสักคำ

เป่ยใต้เอ๋อยังคงพูดอย่างโกรธเคือง “แน่นอน ฉันมีเหตุผลเป็นพันที่ต้องโกรธเธอ! เพราะว่าเธอทำให้โม่ไม่แม้แต่จะมองฉันเลยสักครั้ง แม้ฉันจะกรีดข้อมือฆ่าตัวตาย เขาก็ยอมนอนบนเตียงของเธอ! ฉันเกลียดเธอเข้าไส้! เกลียดช่วงร่างที่ล่อลวงผู้ชายของเธอ!”

เป่ยใต้เอ๋อพูดไปด้วย และเริ่มร้องไห้ขึ้นมา

กู้ฮอนฟังอย่างเงียบๆ คิ้วที่ขมวดแน่นค่อยๆคลายออก

นึกถึงเรื่องวันนั้นที่โรงพยาบาล เป่หมิงโม่เคยพูดไว้ว่า ไม่สามารถรับคนที่ไม่ได้รักมาเป็นภรรยาได้ แม้แต่ผู้หญิงที่สวยขนาดนี้อย่างเป่ยใต้เอ๋อยังไม่อยู่ในสายตาของเขา ถ้าอย่างนั้น ใครถึงจะสามารถหละ?

แต่เธอสามารถมั่นใจได้ว่า คนคนนั้นก็คงไม่ใช่เธอ

เมื่อนึกถึงตรงนี้ หัวใจของกู้ฮอนก็เจ็บจนไม่รู้ว่าถูกอะไรทุบเข้าอย่างจัง

หยุดไปครู่หนึ่ง มือของเป่ยใต้เอ๋อก็แน่นขึ้นโดยไม่มีสาเหตุ และพูดต่อ----

“แต่ว่ากู้ฮอน ฉันเกลียดเธอมากกว่าเพราะทั้งๆที่โม่กำลังนอนอยู่ที่โรงพยาบาล เธอกลับไม่แยแสเลย!”

กู้ฮอนสั่นเท่าไปชั่วขณะ

มองเป่ยใต้เอ๋อด้วยความตกใจ “เข้าโรงพยาบาลแล้ว?”

“อะไรกันเธอไม่รู้หรอ?” เป่ยใต้เอ๋อตกใจอย่างเห็นได้ชัด ทันใดนั้นเม้มปาก “อย่ามาเสแสร้งหน่อยเลย เธอจะไม่รู้ได้ยังไง! ที่โม่ต้องประสบอุบัติเหตุ ก็เพราะผู้หญิงเลวอย่างเธอ!”

กู้ฮอนหน้าซีดขึ้นมาทันที

“... ...ฉันไม่รู้จริงๆ เขาประสบอุบัติเหตุได้ยังไง?สาหัสหรือเปล่า?”