เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 41

ตอนที่ 41 ใจตรงกัน1

กำปั้นข้างตัวของกู้ฮอนสั่นเทาเล็กน้อย

เธอเงยหน้ามองตึกโรงพยาบาลตรงหน้า ห่างกันแค่ไม่กี่วัน นึกไม่ถึงเลยว่าจะได้กลับมาที่นี่อีก

เพียงแต่ว่าครั้งนี้เป็นเป่หมิงโม่ ที่เข้าโรงพยาบาล

เมื่อคืนเธอนอนหลับไปพร้อมกับไข้สูง ไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับเขาเลยสักนิดเดียว

พอดูหัวข้อข่าวซุบซิบจบ เธอก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจทันที

ถึงว่าเป่ยใต้เอ๋อวิ่งเข้ามาตบหน้าเธอ เห็นได้ชัด เป่ยใต้เอ๋อคงเข้าใจผิดว่าเธอคือผู้หญิงที่อยู่ในรถของเป่หมิงโม่เมื่อคืน

เธอสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วเดินตรงเข้าไป……

*

ตอนนี้คฤหาสน์ตระกูลเป่หมิงวุ่นวายมาก

เพราะเป่หมิงโม่เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ ทำให้ท่านเป่หมิงความดันขึ้นอย่างรวดเร็ว

ได้แต่นอนเงียบๆอยู่บนเตียงเท่านั้น

เจียงฮุ่ยซินรู้สึกหวั่นใจทันที ราวกับตัวเธอจะแก่ขึ้นเป็นสิบปีในชั่วข้ามคืน

ท่านผู้เฒ่าที่นอนอยู่บนเตียง เธอพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ แล้วพูดอย่างอ่อนโยน “เจิ้งเทียนคุณไม่ต้องเป็นห่วงนะ ยันยันถึงโรงพยาบาลแล้ว โม่ต้องไม่เป็นอะไร คุณต้องรักษาสุขภาพให้ดีนะ อย่าร้อนใจอีก เข้าใจไหม”

เป่หมิงเจิ้งเทียนนอนอยู่บนเตียง ผมหงอกขาวโพลน ถอนหายใจเบาๆ กุมมือของเจียงฮุ่ยซินไว้แน่น “ฮุ่ยซินฉันแก่มากแล้ว โชคดีที่มีเธอคอยอยู่เคียงข้างฉันมาตลอด ขอบใจนะ……”

“พูดอะไรอย่างนั้น กับฉันยังต้องพูดขอบคุณหรือ” เจียงฮุ่ยซินสูดลมหายใจเข้า “เจิ้งเทียน ในบรรดาเด็กๆ แต่ไหนแต่ไรฉันรู้ว่าคุณชอบโม่ที่สุด……”

เป่หมิงเจิ้งเทียนพยักหน้า แล้วพูดต่อจากเธอ “ในขณะเดียวกัน คนที่รักที่สุดก็คอยต่อต้านฉัน คนที่ทำให้ปวดหัวที่สุดก็คือเขา"

“คุณล่ะก็ ตั้งความหวังกับเขาสูงเกินไป ตั้งแต่เล็กจนโตก็เอาแต่กดดันเขา บังคับให้เขาทำนู่นทำนี่ ตอนนี้เขาเก่งขนาดที่คุณยังยอมรับ แค่เขาไม่ค่อยฟังคุณพูดเท่านั้นเอง”

เป่หมิงเจิ้งเทียนถอนหายใจยาวอีกครั้ง “ในบรรดาลูกชายสามคน ลูกคนโตก็ซื่อและอ่อนแอ ไม่เด็ดเดี่ยว ลูกคนเล็กก็เอ้อระเหย ทำหน้าระรื่นไปวันๆ ดีแต่เที่ยวผู้หญิง……”

พอได้ยินเป่หมิงเจิ้งเทียนพูดถึงลูกชายคนเล็ก มือของเจียงฮุ่ยซินก็สั่นไม่หยุด

เจียงฮุ่ยซินก็เงียบเช่นกัน ไม่กล้าพูดอะไร

สุดท้าย ท่านก็ถอนหายใจ “ช่างเถอะ แค่เขาแต่งงานกับใต้เอ๋อ อยู่ข้างนอกเขาจะเป็นอย่างไรฉันไม่สนใจแล้ว”

“คุณก็ มิน่าละยันยันเอาแต่พูดว่าคุณเป็นพวกหัวแข็ง พอเห็นโม่ก็รู้เลยว่าได้มาจากคุณ ไม่มีใครยอมใคร” เจียงฮุ่ยซินยิ้มแล้วถอนหายใจ “ทั้งสองคนเหมือนมีความแค้นกันมาแต่ชาติปางก่อน แล้วชาตินี้ยังจะต้องมาเกิดเป็นพ่อลูกกันอีก”

“ฮา……” เป่หมิงเจิ้งเทียนหัวเราะเบาๆ มีร่องรอยของความภาคภูมิใจในดวงตาของเขา “ก็จริง แต่เขาก็ยังต้องเรียกฉันว่าพ่ออยู่ดี”

*

โรงพยาบาลกลาง ห้องผู้ป่วยหนักVIP

กู้ฮอนมองดูบอดี้การ์ดหลายร้อยคนเต็มทางเดินโรงพยาบาล และยังตั้งด่านตรวจแน่นหนา เพียงเพื่อรักษาความปลอดภัยห้องVIPชั้นหกห้องเดียว

เธอเดาว่าตรงนั้นน่าจะเป็นห้องที่เป่หมิงโม่อยู่

หัวใจบีบแน่นอย่างไม่มีสาเหตุ ในหัวสมองปรากฏใบหน้าเย็นชาและหล่อเหลาของผู้ชายคนนั้น จินตนาการว่าตอนนี้เขาอาจจะนอนหายใจรวยรินอยู่บนเตียง……กู้ฮอนไม่รู้ว่าเพราะอะไรดวงตาเธอถึงมีน้ำตาไหลออกมา