เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 42

ตอนที่ 42 ใจตรงกัน2

“คุณผู้หญิง ตรงนี้เข้าไม่ได้นะครับ” บอดี้การ์ดชุดดำคนหนึ่งเข้ามาขวางเธอไว้

เธอพยักหน้าอย่างใจเย็นที่สุด จากนั้นก็หยิบบัตรพนักงานออกจากกระเป๋าของเธอ “ฉันเป็นเลขาของประธานเป่หมิง นี่คือหลักฐานของฉัน ขอร้องล่ะ ให้ฉันเข้าไปเยี่ยมเขาสักหน่อยได้ไหม”

บอดี้การ์ดชุดดำรับเอกสารมา แล้วมองดูพักหนึ่ง “รอสักครู่ ผมจะช่วยถามให้”

จากนั้น กู้ฮอนมองบอดี้การ์ดคนนั้นถือบัตรพนักงานของเธอไป และผ่านด่านตรวจอย่างเข้มงวดอีกครั้ง สุดท้ายเขาก็เดินกลับมา พร้อมกับส่งบัตรพนักงานคืนให้เธอ “คุณผู้หญิง เชิญเข้าไปได้ครับ”

กู้ฮอนถอนหายใจโล่งอก แล้วเดินตามหลังบอดี้การ์ดไป……

*

ก๊อกๆๆ

เสียงเคาะประตูสามครั้ง บอดี้การ์ดพูดด้วยความเคารพ “ประธานเป่หมิง พาคุณกู้มาแล้วครับ”

จากนั้น ภายในห้องก็เงียบไปพักหนึ่ง บอดี้การ์ดเปิดประตูห้อง

ตอนที่กู้ฮอนกำลังก้าวเข้ามาในห้องVIPสุดหรูนั้น ก็มีภาพประหลาดปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ——

เธอมองเห็นอย่างชัดเจน เป่หมิงโม่ที่สวมชุดคนไข้สีขาว กำลังนั่งพิงหัวเตียงอยู่

บนหน้าผากสวยถูกพันด้วยผ้าพันแผลอย่างหนาเอาไว้ ถึงสภาพอย่างนี้แต่ทว่าเขายังคงดูดีเหมือนเดิม

และขาซ้ายที่แขวนอยู่ที่ปลายเตียงถูกห่อด้วยเฝือกหนา ที่สะดุดตาอย่างมาก

ดวงตาสีเข้มคู่นั้น เหมือนกับหมาป่าในป่าลึก ตอนกู้ฮอนก้าวเข้ามา เขาเอาแต่จ้องเธอตาเขม็ง

แขนแข็งแรงกอดอก มือทั้งสองข้างต่างถูกพันด้วยผ้าพันแผล

แม้อาการบาดเจ็บจะดูไม่รุนแรงเหมือนที่เล่าต่อๆกันมา แต่มือและเท้าก็ถูกผ้าพันแผลพันจนหนา

ใบหน้าเขายังคงเย็นชา ไม่แสดงสีหน้าอะไรเหมือนเดิม

เขาไม่พูดอะไรสักคำ

และสิ่งที่แปลกก็คือ ชายผู้เต็มไปด้วยเสน่ห์ ชูหยุนเฟิงนั่งอยู่ข้างเตียงของเขา และปอกแอปเปิลให้เป่หมิงโม่เหมือนผู้หญิง

ชูหยุนเฟิงหันมาสบตากับดวงตาสดใสของกู้ฮอน

ทันใดนั้น เขาก็ยิ้มกว้าง “อ้าว ฮอนฮอนมาด้วยหรือ”

ชูสองเรียกฮอนฮอนอย่าสนิทสนม เพิ่งจะเรียกเสร็จ เขาก็ยืนขึ้นต้อนรับทันที เขาโยนมีดในมือที่ปอกเปลือกแอปเปิลยังไม่ทันเสร็จทิ้ง

เพล้ง มีดหล่นไปโดนขาที่เจ็บของเป่หมิงโม่ เขาหน้าซีดทันที……

มีดที่บังเอิญไปหล่นอยู่บนเตียงของเป่หมิงโม่ อีกแค่ศูนย์จุดศูนย์หนึ่งเซนติเมตรก็จะโดนขาของเขาอยู่แล้ว

“ชูหยุนเฟิง” เป่หมิงโม่กัดฟันกรอด สายตาโหดร้ายมองไปที่ตัวการชูหยุนเฟิงอย่างรวดเร็ว

ใบหน้านิ่งกระตุกเล็กน้อย ดวงตาจ้องเขม็งไปที่กู้ฮอน ไม่พูดไม่จาสักคำ

เธอรู้สึกเหมือนโดนสายตาดุมองมาจนร่างเธอเกือบจะทะลุ กู้ฮอนยิ้มอ่อนๆให้ชูหยุนเฟิงตามมารยาท เธอเดินอย่างสุภาพไปข้างเตียงของเป่หมิงโม่ แล้วหยิบแอปเปิลที่ชูสองยังปอกไม่เสร็จขึ้นมา——

“คือว่า ท่านประธาน……ได้ยินว่าเมื่อวานตอนเย็นท่านประสบอุบัติเหตุหรือคะ”

จากนั้นเธอก็รู้สึกเหมือนถูกเป่หมิงโม่มองค้อนใส่ ราวกับว่าเธอกำลังพูดเรื่องไร้สาระ

“เอิ่ม ฉันแค่อยากพูดว่า วันนี้ท่านประธานดู……หน้าตาสดชื่นดีนะคะ ขอแสดงความยินดีที่ท่านประธานรอดจากเหตุการณ์เลวร้ายนะคะ”

ทำไมถ้อยคำแสดงความยินดีที่ออกมาจากปากของเธอ เป่หมิงโม่ฟังแล้วรู้สึกเหมือนกำลังถูกด่ายังไงยังนั้น

สายตาเย็นชามองเธอแวบหนึ่ง เห็นรอยนิ้วมือทั้งห้าอยู่บนแก้มของเธอ ดวงตาเขาสลด “หน้าไปโดนอะไรมา”

“คือ กู้ฮอนตกใจเล็กน้อย”

ชูหยุนเฟิงรีบเอียงหัวเข้ามา ตาเขาโตเหมือนไข่มุกทันที “อ้าว ฮอนฮอนเธอถูกตีหรือ”

กู้ฮอนหลบสายตาเป่หมิงโม่ เธอกัดริมฝีปากตัวเอง ส่ายหัวโดยไม่พูดอะไร

ชูหยุนเฟิงที่เหมือนจะเข้าใจเหตุการณ์ทั้งหมด “ฮอนฮอนมีคนรังแกเธอใช่ไหม ไม่ต้องกลัวนะ พี่จะปกป้องเธอเอง”

คำว่าพี่ เป่หมิงโม่ฟังแล้วรู้สึกเย็นวาบ

“ชูสอง ตรงนี้ไม่ต้องการนายแล้ว ไสหัวกลับไปได้แล้ว”