เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 411

ตอนที่ 411 ผู้มาเยือนยามค่ำคืน1

“......” กู้ฮอนเพิ่งจะรู้สึกตัว ก็ถอนหายใจอย่างเงียบๆ “ไม่มีอะไรแล้ว......คุณป้าหวีหรูเจี๋ยอย่ากังวลไปเลย ทุกอย่างรอเป่หมิงโม่ฟื้นขึ้นมาค่อยว่ากันนะคะ......”

เธอไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะกล่าวโทษความผิดของหวีหรูเจี๋ยได้ เธอคิดว่า ถ้าหากหวีหรูเจี๋ยมีทางเลือก จะต้องไม่เลือกเดินในเส้นทางแห่งความโกรธแค้นชิงชังอย่างแน่นอน

เพราะว่าท่ามกลางความเข้าใจผิดในครั้งนี้ ครอบครัวของหวีหรูเจี๋ยก็มีส่วนต้องรับผิดชอบด้วย ยิ่งกว่านั้นเป่หมิงเจิ้งเทียนก็เป็นคนแรกที่ริเริ่มเรื่องราวทั้งหมด

ผู้หญิงคนหนึ่งจะต้องพบเจออุปสรรคมามากมายขนาดไหนกัน ถึงได้พยายามทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่ตัวเองต้องการ

เธอไม่รู้......

เพียงแค่รู้สึกขึ้นมาในตอนนั้นว่า เส้นทางของตัวเองนั้นยังอีกยาวไกล คงต้องค่อยๆพยายามกันต่อไปเรื่อยๆ

ขณะเดียวกัน ในที่สุดแพทย์ที่สวมชุดกาวน์สีขาวก็เดินออกมาจากข้างในห้อง

“เหล่าลี่ อาการเป็นอย่างไรบ้าง” โม้จิ่งเฉิงรีบสอบถามอย่างเร็ว

หมอลี่เป็นหมอที่มีชื่อเสียงในเมืองซาบาห์ บุคคลที่มีบาดแผลที่ไม่สามารถเปิดเผยให้บุคคลภายนอกรู้ได้อย่างพวกเขา มักจะให้หมอลี่เป็นคนรักษา

“อาการไม่เลวเลย ลูกกระสุนทำให้กระดูกสะบักได้รับบาดเจ็บ อีกนิดเดียวก็จะทะลุปอดเป็นรูแล้ว เขาช่างโชคดีเสียจริง!”

กู้ฮอนสูดลมหายใจเย็นเฮือกหนึ่ง!

ทันใดนั้นก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา

สวรรค์ เธอจินตนาการภาพไม่ออกเลยว่า ถ้าหากเป่หมิงโม่ไม่ได้ดวงดีแบบนี้ ผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร

“แต่ว่า วัยรุ่นคนนั้นสมรรถภาพทางร่างกายไม่เลวเลย พักฟื้นตัวดีๆสักพัก ก็จะดีขึ้นอย่างรวดเร็ว”

ฟังคำพูดของหมอลี่จบ พวกเขาถึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก

“ขอบคุณคุณมาก เหล่าลี่”

โม้จิ่งเฉิงไปส่งหมอลี่แล้ว

หวีหรูเจี๋ยกับกู้ฮอนก็มาถึงข้างในห้อง

เป่หมิงโม่นอนอยู่บนเตียงอย่างเงียบสงบ อาจเพราะสูญเสียเลือดไปไม่น้อย ทั้งยังเพิ่งจะผ่านการผ่าตัดเล็กมา เขาจึงนอนหลับสนิท......

กู้ฮอนมองไปที่ชายหนุ่มคนนี้นิ่งๆ ราวกับว่าเจ้าหมอนี่ถ้าไม่ใช่ขาหักก็ต้องได้รับบาดเจ็บจากหายนะ จู่ๆก็รู้สึกว่า

ผู้ชายที่เหมือนกับเทพยดายืนอยู่เหนือผู้คนคนนี้ ก็เปราะบางเช่นกัน......

“โม่......” หวีหรูเจี๋ยยื่นมือเทียมออกไปอย่างน่าสงสาร อยากจะไล้ไปตามใบหน้าหล่อเหลาของลูกชาย แต่กลับไม่กล้าพอ......

กู้ฮอนสูดหายใจลึก มองไปยังร่างที่สวมเสื้อผ้าเปื้อนเลือด “คุณป้าหวีหรูเจี๋ย พวกคุณแยกจากกันมาตั้งหลายปี เชื่อว่าจะต้องมีคำพูดมากมายที่อยากจะพูดกับเขาอย่างแน่นอน......ฉันกลับไปชำระร่างกายก่อนนะคะ ดึกกว่านี้อีกหน่อยค่อยมาเยี่ยมเขา......”

“กู้ฮอน ที่นี่ก็อาบน้ำได้ เธออย่าได้เกรงใจฉันเลย......”

“เหอๆ ไม่ล่ะ ฉันกลับไปอาบน้ำจะดีกว่าค่ะ” เธอปฏิเสธอ้อมๆ จริงๆแล้วหวีหรูเจี๋ยไม่รับรู้ถึงการมีตัวตนของตัวน้อย เพราะว่าโม้จิ่งเฉิงช่วยเธอปิดบัง

“ต้องการให้ฉันให้คนไปส่งเธอไหม” หวีหรูเจี๋ยพยักหน้า

“ไม่ต้องค่ะ ฉันเช่ารถกลับไปเองก็ได้”

เอ่ยจบก็หมุนตัวเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ

“อ่อ ใช่แล้ว แอนนิ คืนนี้ฉันเตรียมตัวพาตัวน้อยไปเยี่ยมเป่หมิงโม่......”

“อา?” แอนนิรู้สึกคาดไม่ถึงอยู่บ้าง “เตรียมพร้อมที่จะบอกกับเขาแล้วหรือ”

“ไม่......เพื่อฉัน เขาถึงได้รับบาดเจ็บ......” เธอส่ายหน้า

“ดังนั้น เธออยากจะพาจิ่วจิ่วไปเยี่ยมเขาอย่างเงียบๆ แบบนี้ในใจถึงจะรู้สึกดีขึ้นมาสักหน่อยหรือ”

“อืม” เธอชะงักชั่วครู่ จู่ๆก็รู้สึกเศร้าขึ้นมา “ถ้าหากว่าหนึ่งเดือนหลังจากนี้ ถูกกำหนดให้ไม่มีโชคชะตาอะไรกับเขา......แล้วจะลำบากให้เขารู้ถึงการมีตัวตนของตัวน้อยไปทำไมกัน แบบนั้นไม่ใช่ว่ายิ่งเพิ่มความรู้สึกเสียใจให้มากขึ้นอย่างนั้นหรือ”

จากนั้น ประตูห้องอาบน้ำก็ปิดลง......

เหมือนกับปิดประตูหัวใจของเธอลงอย่างไรอย่างนั้น

เป่หมิงโม่ที่เป็นแบบนี้......อ่อนโยนจนทำให้เธอตื่นตระหนกตกใจ......ไร้หนทางหลบหนี......

เขตโคตาคินาบาลูเมืองซาบาห์ค่อยๆถูกปกคลุมด้วยความมืดมิด แทนที่ด้วยทัศนียภาพจากแสงไฟนีออน

นับตั้งแต่เรือนสี่ประสานของโม้จิ่งเฉิงเกิดเรื่องสงครามยิงปืนขึ้น ทุกสถานที่ที่โม้จิ่งเฉิงกับหวีหรูเจี๋ยปรากฏตัวขึ้น ล้วนถูกจัดการให้มีคนที่เขาไว้ใจเฝ้าเวรยามตลอด 41 ชั่วโมง

บ้านในชนบทของแก๊งสามจู๋ที่เป่หมิงโม่พักรักษาอาการบาดเจ็บอยู่ห่างไกลจากสถานที่เกิดเหตุวุ่นวาย โม้จิ่งเฉิงยังส่งคนมาเพิ่มเป็นพิเศษ

ถนนเส้นเล็กเพียงเส้นเดียวที่เชื่อมต่อกับบ้านในชนบทหลังนั้นนั้นแว่วเสียงฝีเท้าเดินลอยมาเล็กน้อย