เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 412

ตอนที่ 412 ผู้มาเยือนยามค่ำคืน2

กู้ฮอนอุ้มตัวน้อยมุ่งหน้าไปทางบ้านในชนบท

“หม่าม้า......อืม......อีกนาน.....ไหมคะกว่าจะถึง” น้ำเสียงนุ่มนิ่มไร้เดียงสาของตัวน้อยดังขึ้นเบาๆ แสดงให้เห็นถึงความอ่อนล้า

“ชู่......” กู้ฮอนมองซ้ายมองขวาชั่วครู่ ท่าทางตึงเครียดเล็กน้อย “เบาเสียงหน่อยนะคะ”

“อ่อๆ......ชู่” นิ้วเล็กป้อมของตัวน้อยแตะที่ริมฝีปากเล็กของตัวเอง เงียบเสียงลง

แอนนิตามอยู่ด้านหลังกู้ฮอน เอ่ยถามเสียงเบา “กู้ฮอน ถ้าหากว่าถูกคุณนางโม้พบเข้าจะทำอย่างไร”

“น่าจะไม่นะ”

สาเหตุที่กู้ฮอนเลือกเวลากลับมาหลังจากกลางคืนสามทุ่มนั้นก็เพราะเธอรู้ว่า ช่วงเวลานี้คือเวลาพักผ่อนของคุณป้าหวีหรูเจี๋ย เธอจะต้องไม่อยู่ที่บ้านในชนบทหลังนี้อย่างแน่นอน

ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากให้คุณป้าหวีหรูเจี๋ยพบกับจิ่วจิ่ว ถึงอย่างไรเธอก็เป็นมารดาผู้ให้กำเนิดของเป่หมิงโม่ ทั้งยังเป็นคุณยายแท้ๆของจิ่วจิ่วด้วย

เพียงแต่ว่า......เธอกับเป่หมิงโม่ไม่ได้ถูกลิขิตให้คู่กัน เธอเคยสูญเสียหยางหยางไปแล้ว ครั้งนี้เพื่อความปลอดภัย เธอไม่ตั้งใจให้ใครก็ตามในตระกูลเป่หมิงได้รู้ถึงการมีตัวตนของตัวน้อย

ตอนนั้นเอง มือเล็กๆของจิ่วจิ่วตัวน้อยที่คล้องอยู่บนคอของกู้ฮอนก็กำหมัดเล็กๆ

เห็นได้ชัดเจนว่าเจ้าเด็กนี่อยู่ในอาการง่วงมาก ใบหน้าเล็กรูปไข่แนบสนิทอยู่กับแก้มของกู้ฮอน ขนตางอนยาวทิ้งตัวปิดลงอยู่บ่อยๆ แล้วเธอก็พยายามที่จะฝืนเบิกตาให้โตต่อไป......

เหมือนกับสุนัขตัวเล็กๆที่รู้สึกง่วงนอน น่ารักมากๆเลย

กู้ฮอนมือข้างหนึ่งจับร่างเล็กๆของจิ่วจิ่ว อีกมือก็กระชับเอวของจิ่วจิ่วให้แน่น

“หม่าม้า......จิ่วจิ่ว......ง่วงจัง......ค่ะ......” จิ่วจิ่วฝืนเบิกตาต่อไป ปากเล็กๆพึมพำว่า “ไม่ต้องไปแล้ว......ได้หรือไม่คะ......”

กู้ฮอนยิ้มบางๆ ลูบไปที่หลังของจิ่วจิ่วเบาๆ

เอ่ยพูดอย่างอ่อนโยนว่า “จิ่วจิ่วเด็กดี ไม่ใช่ว่าจิ่วจิ่วรับปากหม่าม้าว่า จะขอบคุณผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตหม่าม้าดีๆหรือคะ ยังมีอีกนะ เดี๋ยวพอเจอเขาแล้ว อย่าโวยวายเสียงดังจนทำให้เขาตื่นนะคะ หืม”

คิ้วเล็กๆของจิ่วจิ่วขมวดเป็นรอยย่นอย่างไม่เข้าใจ “ถ้าไม่เสียงดังจนปลุกให้ผู้อื่นตื่น แล้วจะพูดขอบคุณได้อย่างไรกันล่ะคะ”

“อืม......” กู้ฮอนคิดสักพักหนึ่งแล้วก็ยิ้มหวาน “ จิ่วจิ่วตัวน้อยก็จุ๊บเขาสักหน่อย ก็พอแล้วค่ะ”

ตอนนั้นเองที่ความรู้สึกของกู้ฮอนซับซ้อนเป็นอย่างมาก แม้ว่าก่อนหน้านี้ เธอจะพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้เป่หมิงโม่รู้ถึงการมีตัวตนของจิ่วจิ่ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องการสัมผัสใดๆกับจิ่วจิ่ว

แต่ว่า ตั้งแต่ผ่านเหตุการณ์ต่อสู้ด้วยปืนที่น่าตกใจในครั้งนั้น เป่หมิงโม่สามารถที่จะไม่สนใจความปลอดภัยของตัวเอง ใช้ร่างกายเข้ามากำบังลูกกระสุนที่บินมาทางตัวเองในช่วงเวลาคับขัน

เป็นไปไม่ได้เลยที่จะไม่พูดว่าการกระทำนี้ทำให้หัวใจของเธอสั่นไหว!

แม้ว่าเธอในตอนนี้จะเป็นแค่ “การแต่งงานเป็นภรรยาแทนผู้อื่น” แต่ว่าจิ่วจิ่วกลับเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา

เธอคิดไม่ออกเลยว่าจะขอบคุณเขาอย่างไร จึงทำได้เพียงแค่ให้จิ่วจิ่วออกหน้าแทนเธอ

ทันใดนั้น

“หยุดอยู่ตรงนั้นนะ! พวกคุณไม่สามารถเดินก้าวไปข้างหน้าได้อีก” สิ้นสุดเสียงพูด ก็มีบุคคลสามคนเดินออกมาจากพุ่มไม้ด้านข้าง พวกเขาใช้แสงสว่างจากไฟฉาย ส่องแสงไฟมาที่ร่างของกู้ฮอน

“หม่าม้า......อุ๊บ......” กู้ฮอนปิดปากตัวน้อยไม่ทัน หวีหรูเจี๋ยก็ได้ยินเสียงของเด็กน้อย ใบหน้าตกตะลึงอย่างชัดเจน

แอนนิก็รู้สึกเครียดตามขึ้นไป

หวีหรูเจี๋ยตกตะลึงไม่กี่วินาที ก็ก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็วและรีบร้อน......

“กู้ฮอน ให้ฉันดูเด็กคนนี้หน่อยเร็ว......”

“คุณป้าหวีหรูเจี๋ย เธอเป็นลูกสาวของแอนนิ......” เธอยิ้มตอบกระอักกระอ่วน

หวีหรูเจี๋ยพิจารณามองใบหน้าอมชมพูของตัวน้อยอย่างละเอียด คิ้วขมวดเป็นปม คิ้วและดวงตาแบบนั้น อารมณ์ความรู้สึกแบบนั้น ทำให้เธอตกตะลึงจนตาเบิกโต “ไม่! กู้ฮอน......เธอเป็นลูกสาวของเธอ!”

หวีหรูเจี๋ยมั่นใจเป็นอย่างมาก

จิ่วจิ่วตัวน้อยเผยรอยยิ้มอันสดใส คิ้วและดวงตาโค้งลงในทันที “ว้าว หม่าม้า คุณย่าคนนี้เก่งมากเลยค่ะ!”

หวีหรูเจี๋ยตกตะลึงจนอ้าปาก “หนู......หนูเรียกฉันว่าคุณย่าหรือ”

“เห ไม่เรียกว่าคุณย่าแล้วจะเรียกว่าอะไรคะ” ภายใต้คลังความรู้ทั้งหมดของตัวน้อยนั้น ผู้หญิงที่แก่ว่าคุณแม่ล้วนแล้วแต่เรียกว่าคุณย่านะ

“กู้ฮอน......เธอเป็น.....ของโม่......” หวีหรูเจี๋ยตกตะลึงจนพูดไม่จบ กู้ฮอนก็ตัดบทกะทันหัน

“คุณป้าหวีหรูเจี๋ย!” เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย ถอนหายใจรอบหนึ่ง กอดตัวน้อยแน่นขึ้นโดยจิตใต้สำนึก มองเข้าไปในดวงตาของหวีหรูเจี๋ย “ใช่ค่ะ”