เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 414

ตอนที่ 414 หยาดน้ำตาที่ปรากฏในนัยน์ตา2

เขาใจสั่นระริก เสียงพูดอันคุ้นเคยดึงเขาให้กลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง

“กู้ฮอน......” เมื่ออ้าปากก็พบว่าเสียงของตัวเองแหบแห้งเสียจนไม่น่าฟัง

“ฉันอยู่นี่ คุณหิวน้ำใช่หรือไม่” กู้ฮอนที่ยืนอยู่ข้างเตียง ร่างกายเครียดเกร็ง รีบคลำหาทางเทน้ำเปล่าไปหนึ่งแก้ว แล้วเสียบหลอดลงไป “มา ดื่มน้ำให้ชุ่มคอสักหน่อย”

หลังจากเป่หมิงโม่ดูดหลอดดื่มน้ำก็รู้สึกดีขึ้นช้าๆ

เขาสูดลมหายใจลึก คิ้วขมวด “ทำไมถึงไม่เปิดไฟ”

“อ่อ......กลัวจะรบกวนแล้วทำให้คุณตื่น......” กู้ฮอนกลอกนัยน์ตาไปมา โชคดีที่ภายใต้แสงสลัวอันเลือนลาง เขามองไม่เห็นอาการกินปูนร้อนท้องของเธอ

เป่หมิงโม่เงียบไปสักพักหนึ่ง จากนั้นก็ยื่นมือออกมาควานหามือของเธอ มาจับไว้ในอุ้งมือของตัวเอง ถึงค่อยรู้สึกจิตใจสงบลง

“กู้ฮอน เมื่อตะกี้ผมฝันเรื่องหนึ่ง......”

“หือ”

“ผมฝันเห็นปลาหมึกตัวน้อยพาดอยู่บนใบหน้าของผม......” เขาเอ่ยพูดไป มืออีกข้างก็ยื่นไปแตะที่แก้มโดยไม่รู้ตัว แล้วก็ตกตะลึง “แปลกจริง ทำไมหน้าถึงได้เปียกชื้นกัน” ราวกับว่าความฝันนี้เหมือนจริงซะจนทำให้ตกตะลึง

“อ่อ......เรื่องนี้ เมื่อตะกี้ฉันใช้ผ้าเช็ดตัวเช็ดใบหน้าให้คุณไปรอบหนึ่ง......” กู้ฮอนพยายามพูดมั่วซั่ว

ความจริงแล้ว เธอตกใจมาก เมื่อตะกี้นี้เหมือนกับว่าตัวน้อยจะจูบไปแก้มของเขาอย่างบ้าคลั่ง ไม่เปียกชื้นก็น่าประหลาดแล้ว!

“......” เขาเงียบขรึม คิ้วขมวด “เมื่อตะกี้เหมือนกับว่าจะได้ยินเสียงเด็กน้อยร้องไห้ของปลาทะเลตัวหนึ่ง......อืม ก็เหมือนกับเสียงร้องของเด็กแบบนั้น......”

“มีด้วยหรือ ฉันไม่เห็นได้ยินเลย! คุณหลอนไปเองหรือเปล่า” กู้ฮอนกลอกตามองบน พูดมั่วซั่วต่อไป

เสียงร้องไห้นั้นก็เป็นของตัวน้อยไม่ใช่หรือ

สวรรค์ ไอ้หมอนี่เดี๋ยวก็ปลาหมึกน้อย เดี๋ยวก็ปลาทะเลตัวน้อย ลูกสาวของเธอดูไม่ได้ขนาดไหนกัน มีชีวิตไปๆมาๆก็หยุดอยู่ที่สถานภาพปลาตัวหนึ่งซะอย่างนั้น

คาดไม่ถึงเลยว่า คำพูดเหล่านี้ของเป่หมิงโม่ จะกระตุ้นให้กู้จิ่วจิ่วที่แอบอยู่ใต้เตียงโมโหจนถูกแอนนิปิดปากเล็กๆ

“อุ๊บ......” ตัวน้อยร้องโมโหออกมาคำหนึ่ง

“......” แอนนิลนลาน

“......” กู้ฮอนก็สูดลมหายใจลึกเย็น

“......” เป่หมิงโม่ขมวดคิ้ว “คุณได้ยินไหม เสียงนั้นแหละ เมื่อตะกี้ก็ร้องอีกแล้ว......”

“ไม่......ไม่มีนิ......ไม่ว่าอย่างไรฉันก็ไม่ได้ยิน” กู้ฮอนหัวเราะแหะๆสองที ตกใจจนหัวใจจะหยุดเต้น ส่งเสียงกรีดร้องภายในใจว่า ลูกรักจ๋า ลูกอย่างสร้างความวุ่นวายเพิ่มเติมให้กับหม่าม้าอีกจะได้ไหม เป็นเด็กดีนะ......

“อย่างนั้นหรือ” เป่หมิงโม่พึมพำด้วยความสงสัย กระดิกหูตั้งใจฟังอยู่สักพักหนึ่ง......

ก็ไม่ได้ยินเสียงร้องไห้ของเจ้าปลาทะเลน้อยตัวนั้น แต่ทว่า

เขาสูดจมูกไปมา......

“เหมือนกับว่าจะมีกลิ่นแปลกๆ......อืม......”

คิ้วเขาขมวด “ราวกับว่าอยู่ข้างหมอน......”

กู้ฮอนโผเข้าไปใกล้โดยไม่รู้ตัว เมื่อสูดดม

ก็ทำให้ผู้คนที่พบเห็นหรือได้ยินล้วนตกตะลึงได้ในทันที

ท่านโม่หรี่นัยน์ตาดำมืดลึก เขาได้รับบาดเจ็บจากการโดนยิงที่กระดูกสะบัก ไม่ใช่ถูกตีจนสมองพัง! พึมพำเสียงต่ำ “ผมอยากจะดูว่าคุณแอบซ่อนอะไรไว้ข้างใต้เตียง”

เมื่อพูดจบ เขาก็ลุกขึ้นในทันที

“ว้าย......” เธอร้องตกใจ

คิดก็ไม่ทันคิด ประทับจูบลงไปบนริมฝีปากได้รูปของเป่หมิงโม่......

ภายในใจคิดเพียงแค่ว่า ไม่ว่าจะใช้วิธีการใดก็ตาม ล้วนต้องหยุดเขาให้ได้! จะต้องไม่ให้เขาพบกับตัวน้อยอย่างเด็ดขาด......

“อุ๊บ......ผู้หญิง......” ปากของเขาก็ถูกเธอขบกัดอย่างไม่ประสีประสา

ชั่ววินาทีนี้ในใจก็มีกระแสอบอุ่นไหลผ่านเข้ามาสู่หัวใจอันแห้งผากของเขา

จูบนี้เบี่ยงเบนความรู้สึกนึกคิดของเขาไปในชั่ววินาที

เกือบจะเป็นสัญชาตญาณทั้งหมดที่ทำให้เขาพลิกกลับเป็นฝ่ายดูดกลืนเธอ ครอบครองส่วนบางนุ่มของเธอ

กู้ฮอนตกตะลึงไปชั่วครู่ ไอหมอนี้ช่างเหยียบจมูกขึ้นหน้า（เปรียบว่า การที่ฝั่งหนึ่งให้เกียรติอีกฝั่งหนึ่ง แต่อีกฝ่ายไม่คิดสนใจ กลับจะวางท่าได้ใจยิ่งขึ้น）จริงๆ ทั้งยังกัดเธอไม่ปล่อยเลยด้วย......

รู้สึกได้ลางๆว่าความโกรธของตัวน้อยนั้นเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ กู้ฮอนทำได้เพียงแค่ปีนขึ้นเตียง โผเข้าไปหาเขา

ผลักร่างกายที่เพิ่งจะลุกขึ้นมาของเขาให้กลับลงไปนอนเช่นเดิม

“อือ......” เขาส่งเสียงงึมงำ หายใจหอบ จู่ๆผู้หญิงคนนี้ก็ร้อนแรงขึ้นมา ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจ “คุณ......อุ๊บ......”

ในไม่ช้าก็ถูกเธอขบกัดอีกแล้ว