เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 418

ตอนที่ 418 ของขวัญของหวีหรูเจี๋ย2

“ว้าย! สกปรกแล้วก็เอาไปโยนทิ้งสิ!” เธอตาไวมือไวรีบเดินเข้ามา ตอนที่กำลังจะแย่งหมอนไปนั้น!

จบ จบสิ้นแล้ว......

เป่หมิงโม่ ไอ้หมอนี่กลับแย่งไปครอบครองเร็วกว่าเธอวินาทีหนึ่ง

ถลึงตามองคราบน้ำบนหมอน แววตาสับสนวุ่นวายอยู่บ้าง ท่าทางชะงักเล็กน้อย เม้มริมฝีปาก ฝืนความรู้สึกรักความสะอาดภายในร่างกายยื่นหน้าเข้าไปดม

“กู้ฮอน! สมควรตาย เธอยังกล้าพูดอีกหรือว่านี่ไม่ใช่ปัสสาวะของสุนัข!”

ท่านโม่จะเป็นบ้าแล้ว!

คาดไม่ถึงเลยว่า เขาคนที่รักความสะอาดเป็นอย่างมากคนหนึ่งจะนอนบนหมอนที่สุนัขปัสสาวะใส่ตลอดทั้งคืนคืนหนึ่ง!

ซู๊ด.......

เขาสูดลมหายใจลึก หนังศีรษะชาวาบ

คิดไปคิดมาก็มีความรู้สึกว่าอยากจะพุ่งตัวเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ!

กู้ฮอนใบหน้ายู่ยี่ ภายในใจคิดว่า จิ่วจิ่วนะจิ่วจิ่ว ตัวน้อยทำเรื่องชั่วร้ายแล้วยังจะมีหลักฐาน จิ่วจิ่วอยู่นี่อีก! ทำให้หม่าม้าอกสั่นขวัญแขวนตามไปด้วย หัวใจรู้สึกถึงความตื่นเต้นไม่สงบเป็นเวลายาวนานจริงๆ

กู้จิ่วจิ่ว ชื่อนี้ตั้งให้ลูกไม่ผิดเลยจริงๆ!

“คือว่า.......คือว่านะ......” เธออ้ำอึ้ง

“นั่นอาจเป็นคนทำความสะอาดของบ้านพักตากอากาศไม่ทันได้ระวัง ต้องขอโทษด้วยจริงๆ...... โม่ เดี๋ยวฉันเอาหมอนใบนี้ไปทิ้งให้ก็แล้วกัน......” หวีหรูเจี๋ยช่วยกู้ฮอนแก้ไขสถานการณ์ เดินเข้าไปจะรับหมอน

ใครจะคิดว่า หมอนกลับร่วงหลุดจากมือของเป่หมิงโม่ในตอนที่เธอเพิ่งจะยกมือเทียมขึ้น

เสียงตกกระทบกับพื้นดังขึ้น......

หวีหรูเจี๋ยตัวแข็งทื่อ

บรรยากาศกระอักกระอ่วนจนจับตัวเป็นน้ำแข็ง!

กู้ฮอนรีบคุกเข่าลงไปเก็บหมอนขึ้นมา บ่นพึมพำว่า “จริงๆเลย กับแค่เรื่องเล็กๆน้อยๆเรื่องเดียวก็กัดไม่ปล่อย......ปัสสาวะสุนัขก็คือปัสสาวะสุนัข มันไม่ได้เหม็นสักหน่อย.......”

ความจริงแล้วเธออยากจะพูดว่า ปัสสาวะเด็กผู้หญิงของตัวน้อยนั้น ในยุคโบราณคนที่ฝึกวรยุทธ์อยากจะดื่มก็ไม่มีให้ดื่มนะ!

เอ่อ เอาเถอะ ผู้คนในปัจจุบันล้วนไม่มีใครดื่มแล้ว แต่ว่าจำเป็นจะต้องรังเกียจลูกสาวของตัวเองจนถึงขนาดนี้ด้วยหรือ

ยิ่งไปกว่านั้นตัวน้อยยังเด็กมากๆ!

“คุณลองบ่นจู้จี้อีกดูสิ!” เขากัดฟัน

กู้ฮอนเม้มปากเงียบเสียง

หวีหรูเจี๋ยยิ้มเจื่อน “กู้ฮอน เธอมากับฉันเถอะ”

“อ่อ!” เพื่อหลีกเลี่ยงการโดนหางเลขไปด้วย เธอกอดหมอน แล้วรีบเดินตามหลังหวีหรูเจี๋ยไป......

*

หลังจากออกมาแล้ว

หวีหรูเจี๋ยเอ่ยถามเสียงเบา “เกิดอะไรขึ้นกับหมอนใบนี้กันแน่”

ทันใดนั้น เธอก็นึกอะไรขึ้นมาได้! เป่หมิงโม่เล่นเป็นนิ!

“เล่นไม่เป็นก็ไม่เป็นไร......” หวีหรูเจี๋ยหัวเราะเบาๆ มือเทียมลากไปบนเปียโน กดไล่ไปตามตัวโน้ตทีละตัวทีละตัว “อนาคตทิ้งไว้ให้จิ่วจิ่วก็เหมือนกัน......”

“......” กู้ฮอนมองไปที่หวีหรูเจี๋ยที่มีความรู้สึกอาลัยอาวรณ์ทว่ากลับจนปัญญา อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง “คุณป้าหวีหรูเจี๋ย......คุณก็เล่นเปียโนเป็นใช่ไหมคะ”

หวีหรูเจี๋ยมองไปยังมือคู่นั้นของตัวเองอย่างตะลึง “ใช่แล้ว......ตั้งแต่เล็กฉันก็เล่นได้อย่างชำนาญ......แต่ว่าน่าเสียดายที่ตอนนี้ ไม่ว่าจะบรรเลงอย่างไร ก็บรรเลงความรู้สึกในตอนนั้นออกมาไม่ได้แล้ว......”

นักเปียโนผู้หนึ่ง ที่ต้องสูญเสียมือคู่หนึ่งไปนั้น จะมีความรู้สึกอย่างไร

กู้ฮอนไม่สามารถรับรู้ถึงความรู้สึกนั้นได้ รู้เพียงแค่ว่าจะต้องทุกข์ทรมานมากอย่างแน่นอน

กู้ฮอนรู้สึกแสบจมูก จับมือเทียมของหวีหรูเจี๋ยแน่น “ขอโทษค่ะ......”

“เด็กโง่ ขอโทษฉันอย่างไม่มีเหตุไม่มีผลทำไมกัน ไม่ใช่ความผิดของเธอสักหน่อย......ยิ่งกว่านั้นผ่านไปตั้งหลายปีแล้ว ฉันชินกับมันนานแล้วล่ะ”

“จริงๆแล้ว......เป่หมิงโม่ก็เล่นเปียโนเป็นนะคะ ทั้งยังเล่นได้ดีมากด้วย......”

หวีหรูเจี๋ยนิ้วมือชะงักนิ่ง ตกตะลึง และตามด้วยความรู้สึกยินดีในทันที “จริงหรือ”

กู้ฮอนพยักหน้า ในบางครั้งเธอก็ไม่เข้าใจเป่หมิงโม่จริงๆ

ถ้าหากว่าเขาเกลียดชังมารดาตัวเองจริงๆ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ควรที่จะเล่นเปียโนถึงจะถูก! และยังเกลียดซะจนแตะก็ไม่แตะด้วย!

เห็นได้ว่า ผู้ชายคนนี้ช่างเป็นคนที่มีความขัดแย้งในตัวเองจริงๆ!

“ฉันคิดไม่ถึงจริงๆว่า...... โม่จะสามารถเล่นเปียโนได้ด้วย......” หางตาของหวีหรูเจี๋ยมีหยดน้ำตาไหล “ฉันจำได้ว่าตอนเขายังเด็กมักจะแอบหลบอยู่ในมุมหนึ่ง ฟังฉันเล่นเปียโน ฉันในตอนนั้น อยู่ในบ้านตระกูลเป่หมิง ราวกับถูกขังอยู่ในคุกอย่างไรอย่างนั้น คิดถึงจิ่งเฉิงเป็นอย่างมาก และรู้สึกเกลียดเป่หมิงเจิ้งเทียนมาก ไม่ชอบโม่......ความรู้สึกเหล่านี้มักจะวนเวียนอยู่ในสมอง กลายเป็นบทเพลงเปียโน บรรเลงออกมาจากปลายนิ้วของฉัน......”