เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 417

ตอนที่ 417 ของขวัญของหวีหรูเจี๋ย1

ผู้ชายสมควรตายคนนี้ จะจริงจังให้เธอสักนิดหนึ่งไม่ได้หรือไงกันห๊ะ！

“กู้ฮอน......” เสียงของเขาแหบพร่า ใบหน้าไร้ยางอาย

“อย่ามาแสร้งทำตัวน่าสงสารกับฉันนะ!”

“เจ็บ......” เขาบ่นพึมพำออกมาคำหนึ่ง แสดงสีหน้าราวกับคนตาย

“เจ็บที่บาดแผลหรือ” เธอจิตใจตึงเครียด ใครใช้ให้เขาได้รับบาดเจ็บเพราะเธอกัน

“อืม......” เขางึมงำเสียงเบาอย่างอ่อนแอ ฉวยโอกาสกอดเธอแน่นขึ้นอีกนิด......

ในอ้อมกอดที่มีเธออยู่นั้นให้ความรู้สึกดีจริงๆ

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะลุกขึ้นมาดูบาดแผลให้คุณ......”

“ไม่ต้องแล้ว......” เสียงเขาอู้อี้ขึ้นจมูกเป็นอย่างมาก “แค่จูบก็หายแล้ว......”

“......” →_→!!!

กู้ฮอนเงียบไปชั่วครู่ แล้วคำรามเสียงต่ำ “คนชั่วร้ายสมควรตาย คุณเล่นลูกไม้อย่างหน้าด้านๆกับฉันอีกแล้วนะ......”

“กู้ฮอน......” เขาเอ่ยเสียงอ่อนโยนจนหาที่ได้เปรียบมิได้หนึ่งคำ

“จะทำอะไร!” เธอตอบกลับอย่างอารมณ์ไม่ดี

“อุ๊บ......”

เสียงก็พลันเงียบหายไปทั้งแบบนี้ เพราะริมฝีปากเธอถูกบางสิ่งที่นุ่มหยุ่นประทับลงมาอย่างอ่อนโยน

ราวกับความฝันจริงๆ

เธอปิดตาลง รู้สึกได้ถึงความสุขที่ทำให้ใจไม่สงบประเภทหนึ่ง

ค่ำคืนแห่งเมืองซาบาห์ อบอุ่นมากจริงๆ

อบอุ่นภายในใจ......

*

ในตอนเช้า ครึ่งบนของร่างกายกู้ฮอนยังพาดอยู่ด้านข้างเตียง หลับสนิทอย่างขี้เกียจ

ภายใต้ความสะลึมสะลือ ราวกับว่าเธอได้ยินเสียงพูดของใครบางคน

“โม่ ลูกตัดสินใจว่าจะไปแล้วจริงๆหรือ แม้กระทั่งบาดแผลของตัวเองก็ไม่สนใจสักหน่อยหรือ”

กู้ฮอนที่ได้ยินประโยคนี้ ก็ลืมตาขึ้นมาในทันที!

ใบหน้าสับสนรู้สึกผิดของหวีหรูเจี๋ยปรากฏในสายตา

“ว้าย......คุณป้าหวีหรูเจี๋ย......” กู้ฮอนกรีดร้องตกใจ ร่างกายกระเด้งขึ้นอย่างรวดเร็ว

ตึง

จุดศูนย์กลางถ่วงกันไม่สมดุล ถึงได้ล้มลงไปกับพื้นด้วยท่าทางที่ดูไม่ได้แบบนี้

เป่หมิงโม่ที่สวมเสื้อผ้าเรียบร้อยอยู่อีกด้าน รีบเดินอ้อมหัวเตียงไปประคองกู้ฮอนที่ล้มอยู่กับพื้น เอ่ยถามเสียงอ่อนโยนว่า “ทำไมไม่ระวังเลย!”

กู้ฮอนเหลือบตาขึ้นมอง ไอ้หมอนี้ไม่รู้ไปหาเสื้อผ้าชุดใหม่มาจากที่ไหน ดูเป็นผู้เป็นคน เห็นแล้วก็รู้สึกโมโห! เธออดไม่ได้ที่จะกลอกตามองบน “คุณสร้างจากเหล็กหรือไง แผลยังไม่ทันจะหาย นี่เตรียมตัวจะไปไหนอีก คนป่วยก็ต้องมีท่าทางของคนป่วย คุณจะเชื่อฟังหน่อยไม่ได้หรือไง”

เธอปัดไปตามรอยยับย่นของเสื้อผ้า นัยน์ตาแฝงความกังวล

ไอ้หมอนี่ดื้อรั้นเหมือนกับวัวตัวหนึ่ง

“เหอๆ ป้าเห็นอย่างชัดเจนเลย” หวีหรูเจี๋ยก้าวขึ้นมาข้างหน้าจับมือกู้ฮอนเบาๆ “กู้ฮอน ฉันเกลี้ยกล่อมโม่ไม่สำเร็จ......ดูเหมือนว่าเขาจะไปเสียให้ได้......เธอรับปากฉันว่าจะดูแลเขาให้ดี ได้ไหม”

หวีหรูเจี๋ยรู้ว่า ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ได้รับการให้อภัยจากโม่ แม้ว่าหัวใจจะเจ็บปวด ทว่ากลับคาดเดาผลลัพธ์ในตอนท้ายได้

กู้ฮอนหลุบตามองมือคู่นั้นของหวีหรูเจี๋ย อดไม่ได้ที่จะเจ็บปวดแทนเธอ แล้วพยักหน้า “คุณป้าหวีหรูเจี๋ยวางใจได้ อาการบาดเจ็บของเขาก็เป็นเพราะฉันทำให้เกิดขึ้น ฉันจะดูแลเขาเป็นอย่างดีค่ะ!”

คำพูดนี้กลับทำให้เป่หมิงโม่มองบน ผู้หญิงคนนี้กล้าที่จะรับปากเป็นเพราะว่าละอายใจต่อเขาหรืออย่างไรกัน ฟังแล้วราวกับว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณ!

เขาไม่ชอบแบบนี้!

“ถ้าอย่างนั้นป้าก็วางใจแล้ว......” หวีหรูเจี๋ยถอนหายใจแผ่วเบา เอ่ยพูดกับเป่หมิงโม่อย่างระมัดระวัง “โม่ ลูกจะรอสักประเดี๋ยวได้หรือไม่ แม่มีของจะมอบให้กับกู้ฮอน”

เป่หมิงโม่คิ้วขมวด ชำเลืองมองกู้ฮอนรอบหนึ่ง จากนั้นก็มองนาฬิกาบนข้อมือ “20 นาที”

“......” กู้ฮอนถลึงตา ไอ้หมอนี่จำเป็นจะต้องตระหนี่เข้มงวดอะไรขนาดนี้ด้วยหรือไง!

หลังจาก 20 นาทีนี้โม่ก็จะจากไปแล้ว......หวีหรูเจี๋ยรู้สึกหดหู่อยู่บ้าง......ฝืนฉีกรอยยิ้ม......

*

ขณะที่กู้ฮอนเตรียมตัวออกไปกับหวีหรูเจี๋ยนั้น

หางตาก็เหลือบไปเห็นการกระทำของฉิงฮัวอย่างไม่ได้ตั้งใจ......

เธอตกตะลึงในทันที!

“เจ้านาย หมอนใบนี้สกปรกแล้ว......” ฉิงฮัวหยิบหมอนขึ้นมา ข้างบนมีคราบน้ำเป็นวงเล็กๆที่แห้งแล้วอยู่ ปรากฏในสายตาของเป่หมิงโม่

เป่หมิงโม่ขมวดคิ้ว พลางยื่นมือออกมาอย่างต้องการจะหยิบหมอนที่อยู่ในมือของฉิงฮัว

กู้ฮอนตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ......