เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 452

ตอนที่ 452 กฎของภรรยาชั่วคราวข้อที่สาม2

เขาแสดงสีหน้าเจ็บปวด แล้วชี้ไปแผลที่ถูกยิงตรงสะบักหลังของเขา “แผลของผมเริ่มปวดอีกแล้ว......”

“ตรงไหน” เธอรีบเดินไปข้างหลังเขา แล้วตกใจ “อุ๊ย เลือดไหลแล้ว......บ้าจริง คุณไม่ได้เปลี่ยนยาเหรอ”

เป็นสีหน้าที่ตื่นเต้นตกใจของเธอ เขากลับมีความสุขอย่างพูดไม่ถูก “ซิ่งมาทั้งทาง เพื่อจะรีบมาพบคุณ......”

“คุณนะคุณ......” เธอไม่รู้ต้องพูดยังไงกับเขาอีก “อย่างขยับ เอากล่องยามาไหม”

“เอามาสิ......” เขาพูดไป แล้วเอาปากเข้าใกล้เธอ

เธอเลือดขึ้นสมองทันที ผีบ้าคนนี้ไม่รู้จักกลัวจริง ๆ แล้วดันเขาออกไป “เป่หมิงโม่ คุณจริงจังหน่อยได้ไหม กล่องยาอยู่ไหน”

“ในรถ”

“แล้วรถอยู่ไหน”

“อยู่ลานจอดใต้ตึก”

“ถ้างั้นฉันลงไปเอาตอนนี้......” เมื่อพูดจบ เธอยืนขึ้นหยิบเสื้อคลุมมาสวมใส่ ยื่นมือไปแล้วมองหน้าเขาไว้ “ขอกุญแจรถหน่อย”

เขากะพริบตาไปหลายที แล้วค่อย ๆ หยิบกุญแจรถออกมาจากกระเป๋าเสื้อให้เธอ

“อย่าได้ใจไป เดี๋ยวให้คุณได้ลิ้มรสความร้ายกาจของเจ้าแม่คนนี้” จากนั้นก็เดินออกจากห้องนอนในโรงแรมนั้น

*

กู้ฮอนเดินตรงไปที่ลานจอดรถข้างโรงแรม

ขณะนั้นฟ้าได้มืดสนิทแล้ว

เธอเปิดมือถือออก แล้วหารถของเป่หมิงโม่ ซึ่งทะเบียนรถของเขานั้นเธอจำได้ดี

ผ่านไปไม่นานเธอก็เจอรถของเขา จึงรีบเปิดฝากระโปรงหลังรถแล้วหยิบกล่องยานั้นออกมา

ในขณะที่เธอกำลังเดินกลับไป......

ทันใดนั้น เหมือนมีเงาคนเดินผ่าน

เธอรู้สึกกังวลขึ้นมาทันที

ดึงเสื้อคลุมสั้นแน่น ๆ แล้วรีบเดินกลับทางเดิม

ทุกๆสองก้าว เธอจะหันหลังมองข้างหลัง เหมือนมีคนกำลังเดินตามเธอ แต่กลับมองไม่เห็นใคร......

มือถือกล่องยานั้น แล้วเดินกลับถึงโรงแรมอย่างรวดเร็ว

ถึงจะรู้สึกสบายขึ้นมา

จากนั้นหันหลังแล้วเดินเข้าในลิฟต์......

แต่เธอไม่รู้ เงาคนที่เดินตามเธอเมื่อครู่นี้ได้ยืนอยู่หน้าประตูแล้ว และเขามองซ้ายมองขวาเพราะคลาดสายตาจากเธออย่างไม่เต็มใจ……

*

กู้ฮอนกลับถึงห้องพัก

เป่หมิงโม่กำลังนอนตะแคงข้างแล้วจ้องมองกู้ฮอนไว้ แล้วยิ้มอย่างพอใจ “เก่งมาก ดูเป็นห่วงผมมาก กลับมาเร็วกว่าที่คิดไว้ด้วย”

“เป็นห่วงบ้าอะไรของคุณ ฉันกลัวมีคนตามฉันมาต่างหาก ถึงต้องรีบวิ่งไปกลับ......” เธอแตะหน้าอกเบา ๆ โล่งอกไปที

สีหน้าเขาสงสัยขึ้นมากทันที

“มีคนตามคุณเหรอ”

“……ไม่แน่ใจ” เธอยังหายใจเร็วไม่หยุด แล้วถือกล่องยานั้นเดินเข้าไป “คลานลงไป เดี๋ยวฉันใส่ยาให้”

เขาไม่ต้องการให้เธอได้รับอันตรายใด ๆ ทั้งสิ้น

ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอทำแผลให้เขาเสร็จเรียบร้อย

“ฮอนฮอน......” เขาเรียกชื่อเธอเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น และเหนื่อยล้า “เข้ามาในอ้อมแขนของผม ดีมั้ย......”

เธอเก็บกล่องยานั้นแล้วไปล้างมือ

สุดท้ายก็ได้แต่เอนหลังลงนอนข้างเขา

ปิดไฟ

ความมืดปกคลุมรอบบ้านยามราตรี

ต่างได้ยินเสียงหายใจของกันและกัน

ในอ้อมกอดหน้ากว้างของเขาทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นกายใจ

ภาพในสมองทำให้นึกคิดถึงแต่ละเรื่องในหลายปีที่ผ่านมา

ชายข้างกายเธอคนนี้ เคยทำร้ายเธอหลายครั้งหลายคราว แต่กลับมาช่วยเธอหลุดพ้นจากทะเลอันทุกข์ทรมานในช่วงเวลาที่สำคัญ

“ฮอน......ให้ผม......” มือของเขาเริ่มอยู่ไม่นิ่ง......

“ไม่ได้ แผลของคุณยังไม่หายดี”

“ผมไม่สน ผมต้องการคุณทำตามกฎข้อสามของภรรยาชั่วคราว......” เขาเริ่มบังคับด้วยเงื่อนไข

ใจเธออยากบีบคอเขาให้ตายแต่ทำไมได้ จึงต้องฝืนใจพูด “......รู้แล้วน่า”

“งั้นก็เร็วสิ ยังชักช้าอะไรอีก......” เสียงของเขามีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที

“จะเร็วยังไงก็ ‘เร็ว’ สู้คุณไม่ได้หรอก” เธอบ่นด้วยความน่ารัก