เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 453

ตอนที่ 453 ชายที่ขี้เหนียวที่สุด1

“ไงตัวแสบ......” เขายิ้มอย่างน่ากลัว “มีดแค่ได้ลับมันก็จะคมกริบ......”

“ไปตายเถอะ”

“มามะ ที่รัก...... ผมเป็นมีดนะ คุณเป็นที่ลับ......” น้ำเสียงยุยงของเขา

“ใคร......ใครจะลับ” เธอหายใจหอบหืด

......

ซีด ซีด ซ่า ซ่า

อื้อ อื้อ อ้า อ้า

ตึบ ตับ ตึบ ตับ

จนผ่านไปครู่หนึ่ง……

“ให้ตายเหอะ เป็นผู้หญิงอะไรเนี่ย เน่านิ่งเหมือนปลาทูเลย”

“ก็คุณชอบบังคับนี่ ฉันจะบอกให้ อะไรที่ถูกบังคับ สิ่งนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับปลาทูที่ตายนิ่งแล้ว”

“……เจ้าหนูน้อยเอ้ย ถ้าพี่ทำให้น้องส่งเสียงร้องออกมาไม่ได้ พี่จะเปลี่ยนนามสกุลเป่หมิงไปเลย”

“โอ๊ย......” เธอส่งเสียงร้องออกมาจนได้

“เป็นไง ฟินใช่มั้ยล่ะ” เขายิ่งรู้สึกได้ใจ

“......” เธอทนมานานแล้ว ฝ่ามือลอยไปตบใส่หน้าของเขาอย่างจัง “สารเลว เจ็บนะ......ออกไปให้พ้นเลย......”

สุดท้าย สองฝ่ายก็หยุดลง

จบที่ความพ่ายแพ้ของท่านโม่

“โอย......” เขาบ่นออกมา แล้วยกเลิกการจู่โจม อดทนความเจ็บปวดของร่างกาย ค่อย ๆ เอนกายลงนอนข้าง ๆ แล้วกอดเธอไว้แน่น ๆ “รีบนอนเถอะ”

เธอรู้สึกแปลกใจเหมือนกัน “เป่หมิงเอ้อโม่......”

เธอตั้งใจจะพูด แต่ถูกเขาหยุดไว้ “ถ้ายังไม่รีบนอน ผมเปลี่ยนใจรุกคุณต่อนะ......” เขาพูดด้วยน้ำเสียงข่มขู่

“……” เธอจึงรีบปิดปาก

เธอกำลังจะเตือนเขาว่า ให้ระวังบาดแผลด้วย อย่าให้กดทับโดนแผล

แต่ถูกเขาข่มขู่ขนาดนี้ เธอคงไม่กล้าดึงหนวดเสือเล่นอีกแล้วล่ะ

เขายิ้มและเลือกที่จะเคารพความปรารถนาของเธอ

ความจริงแล้ว เขาก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดมั้ง

เมื่อหลับตาลง ได้ยินเสียงหัวใจเต้นรัวของเขา เธอสัมผัสความอบอุ่นกลางอกของเขาได้ แล้วค่อย ๆ นอนหลับไป......

เมื่อท่านโม่ได้ยินเสียงหายใจเบา ๆ ของเธอ เขาจึงถอนหายใจออกมา

เดิมทีที่มั่นใจว่า กฎภรรยาชั่วคราวข้อสามของเขาจะนำมาซึ่งความสุขสำราญความต้องการทางร่างกายของเขา

แต่กลับไม่นึกคิด ว่าความทรมานกำลังจะเกิดขึ้นต่างหาก......

กลิ่นกายที่หอมเย้ายวนใจนั้น มองเห็นแต่กินไม่ได้

ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ที่เขาเพิ่งรู้ตัวว่า ลึก ๆ ในใจของเขาบังคับจิตใจเธอไม่ลงจริง ๆ ......

“ยังอีก” เธอกลอกตาขาวใส่เขา “ถ้าคุณเอาความสนใจที่อยากรู้อยากเห็นเรื่องผู้ชายรอบตัวฉันไปสนใจลูก ๆ ฉันคงต้องขอบคุณคุณมากแล้วล่ะ อย่าลืมโทรหาลูก ๆ บอกสวัสดีตอนเช้าเขาหน่อย ฉันออกไปก่อนละ”

“.…..” เขาได้แต่มองเธอเดินจากไปด้วยความไม่เต็มใจ ผู้หญิงคนนี้มันเก่งขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

ก่อนเธอจะเดินออกจากห้องนั้น เธอวนกลับมาอีกรอบ “ลืมไป…...”

เขาเหมือนดีใจขึ้นมา “เปลี่ยนใจไปทานอาหารเช้ากับผมแล้วใช่ไหม”

“คุณคิดมากไปละ ฉันจะบอกว่า ถ้าไม่มีธุระจริง ๆ อย่างมาอยู่แต่ในห้องของฉัน มันไม่มี คุณรู้ไหม” เมื่อพูดจบ เธอก็สวมรองเท้าส้นสูงเดินจากไป……

“ใครว่ากูไม่มีธุระว่ะ”

เขาได้แต่จ้องมองประตูที่ถูกปิดลง จากนั้นเปิดผ้าห่มออก เป็นครั้งแรกของเขา ที่น้องชายน้อยใต้ผ้าห่มนั้นต้องร้องอึดอัดโวยวาย

ผู้หญิงเลวเอ้ย สักวัน เขาจะทำให้เธอร้องโอ๊ยขึ้นมาให้ได้

จะรื้อฟื้นความยิ่งใหญ่ของท่านโม่คนนี้

*

เมื่อหยินปู้ฝันและกู้ฮอนทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย เขาทั้งสองก็ได้ออกจากโรงแรมนั้น แล้วขับรถเบนซ์ ML350 ไปยังโครงการ ‘หยิง’

ระหว่างทางไป หยินปู้ฝันและกู้ฮอนไม่ได้พูดอะไรกัน กู้ฮอนได้แต่ก้มหน้าดูเอกสารในมือ

บรรยากาศในรถเงียบสงบมาก

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป เขาทั้งสองเดินทางไปถึงหน้างานของโครงการ ‘หยิง’

หลังจากไฟลุกไหม้แล้ว สถานที่แห่งนี้ได้ปิดล้อมเอาไว้ เพื่อจะดำเนินการสืบสวนชันสูตรสาเหตุ

เมื่อกู้ฮอนไปถึงจุดเกิดเหตุนั้น รู้สึกตกใจกับโคการ ‘หยิง’ ที่สูง 36 ชั้นนี้......