เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 456

ตอนที่ 456 ปล่อยมือเหมือนถูกมีดบาดในใจ2

“ไม่......ควรพูดว่าเราไม่เคยเริ่มต้นกันด้วยซ้ำสิ......” หยินปู้ฝันยิ้มพูด

กู้ฮอนได้แต่เงียบ

หยินปู้ฝันใช้มือเช็ดหน้าตัวเอง เพื่อให้ความคิดกลับมายังโลกความเป็นจริง “บางทีผมควรออกห่างจากคุณตั้งแต่รู้ว่าหยางหยางเป็นลูกของเป่หมิงโม่......แต่ว่าฮอนฮอน ผมห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้จริง ๆ ทำไมผมถึงชอบคุณ......ทำไมผมถึงรักคุณ......”

“ฉันขอโทษนะ......ปู้ฝัน......” เธอนึกถึงครั้งแรกที่เจอหยินปู้ฝัน ตอนนั้นเขากำลังเล่นกับเด็กผู้หญิงในระเบียงทางเดินใต้ตึกนั้น เขาที่เหมือนคนไม่เต็มในวันนั้น ซึ่งวันนี้เขากลายเป็นทนายที่มากความสามารถไปแล้ว

คำขอโทษจากเธอคำเดียว ทำให้เขาหน้าซีดไปเลย

เหมือนเขารู้จุดจบนี้มาแต่แรกแล้ว แต่ไม่กล้าสู้กับความจริงเท่านั้น......

“ผมอยากถามคำถามสุดท้ายจากคุณ ได้ไหม” หยินปู้ฝันถามอย่างจริงจัง

“อื้ม ถามสิ”

“ถ้าหากว่า......ผมหมายถึง หากว่าผมเป็นคนได้เจอคุณก่อน คุณจะรักผมไหม”

กู้ฮอนเงยหน้าขึ้นแล้วมองดวงตาที่ลึกซึ้งของเขา

“ก็อาจจะ”

จากนั้น เธอก็มอบกอดที่อบอุ่นให้กับเขา

ถ้าโชคชะตาสามารถเลือกได้ เธอคงจะเลือกความรักที่ไม่ต้องเจ็บปวดขนาดนี้หรอก

หยินปู้ฝันรู้สึกตกใจเหมือนกัน แต่ก็รับกอดเธอไว้แน่น ๆ

“จริงเหรอครับ” เสียงเขาแหบแห้งทันที ด้วยสายตาที่ซาบซึ้ง “ต่อให้คุณจะโกหก ผมก็จะเชื่อคุณ”

“ติ๊งต๊อง เราเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมดีแล้ว” เธอพูดเสียงเบา ๆ “เหมือนที่ผ่านมา มีความสุขมากกว่าไม่ใช่เหรอ”

อยู่ ๆ เขาก็เงียบลง

ในใจกำลังนึกคิด ว่าเหตุใด อะไรทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขาสองคนต้องกลายเป็นการทำตัวลำบากและความเศร้าใจไปแล้ว

เพราะเขาตั้งใจจะคบกับเธอด้วยสถานะที่เป็นแฟนกัน แต่เธอกลับถอยไปหนึ่งก้าว จึงทำให้เขาสองคนกลายเป็นแบบนี้

บางที อากจะถึงเวลาที่เขาจะกลับไปสถานะเดิมแล้วล่ะ......

หยินปู้ฝันสูดหายใจเข้าลึก ๆ ......

“ไม่ เราต้องเป็นผู้ชายที่เข้มแข็งที่สุด ต้องเห็นคุณมีความสุข ต้องเห็นคุณกับลูก ๆ มีความสุข......” หยินปู้ฝันพูดไป แต่น้ำตาก็คลอไป......

การปล่อยมือครั้งนี้ เหมือนถูกมีดทิ่มแทงจิตใจ แต่หยินปู้ฝันก็ไม่มีทางเลือกแล้ว

ไม่เพียงแต่แม่ของเขารับความรู้สึกนั้นไม่ได้ และเขาก็รู้อย่างชัดเจนว่า คนที่กู้ฮอนรักไม่ใช่ตัวเขาหรอก......

“ฮ่า ๆ ขอบคุณนะ ปู้ฝัน” เธอถึงรู้สึกผ่อนคลาย แล้วยิ้มออกมา

ในถนนที่รถวิ่งผ่านไปมา หยินปู้ฝันกอดเธอไว้นานมาก

*

ทันใดนั้น......

‘ปรื้ดดดดด’......

“กลัวเหมือนเต่าหัวหดนั้นไม่ใช่นิสัยผมหรอก เป่หมิงโม่ แน่จริงเข้ามาลองกันสักตั้ง” หยินปู้ฝันลุกขึ้น เช็ดรอยช้ำที่โดนชกเมื่อกี้

“ได้ อยากลองดี วันนี้กูจะสั่งสอนให้มึงกลับไปฟ้องแม่”

เป่หมิงโม่ดึงแขนออกจากกู้ฮอน แล้วเข้าไปตรงหน้าหยินปู้ฝันอย่างรวดเร็ว

ชายที่เป็นผู้ใหญ่ทั้งสอง ได้ลงไม้ลงมือชกต่อยกันกลางถนนนั้น

“คุณบ้าไปแล้ว......” กู้ฮอนตกใจ และไม่สามารถหยุดเขาได้

จากนั้น หยินปู้ฝันก็โต้ตอบเป่หมิงโม่โดยไม่มีความเกรงกลัว

“หยุดตีกันได้แล้ว เป่หมิงโม่หยุดเดี๋ยวนี้นะ ถ้าไม่ฟังฉันจะเรียกตำรวจแล้วนะ......”

ผู้คนเดินผ่านไปมาในถนนนั้น ก็รีบหยิบมือถือออกมาถ่ายไว้แล้วพากันลงโซเชี่ยล

ให้ตายเถอะ สมัยนี้ ไม่มีเวลามาห้าม แต่มีเวลาถ่ายรูปลงโซเชี่ยล......

*

แม้ว่าหยินปู้ฝันจะเป็นคนเสียเปรียบทางร่างกายเล็กน้อย แต่ร่างกายเป่หมิงโม่ยังมีบาดแผลเก่าที่ยังไม่หายดี แล้วแผลเก่านั้นก็แตกอีกครั้งจนทำให้เลือดไหลทะลุเสื้อผ้าเขาออกมา......

กริ๊ง ๆ ๆ......

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในกระเป๋ากู้ฮอน

ในขณะที่ใจจดใจจ่อ กู้ฮอนรีบหยิบมือถือออกมา แล้วเห็นสายเข้าจากลั่วเฉียว

“ฮัลโหล ฮอนเหรอ ตอนนี้เธออยู่ไหน ทำไมเสียงดังจัง”