เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 46

ตอนที่ 46 คืนที่หนึ่ง2

จากนั้น ยามราตรีก็เยื้องกรายเข้ามาอย่างรวดเร็ว

ห้องที่เคยมีคนเข้าออกตลอดเวลาในตอนกลางวัน ตอนนี้เงียบสนิท

กู้ฮอนช่วยเขาต้อนรับแขกที่มาเยี่ยมตลอดทั้งวัน เหนื่อยจนมือเท้าอ่อนแรงไปหมด

ดังนั้น หลังจากทานข้าวเย็นเสร็จ เธอก็นอนขดตัวบนโซฟาในห้องผู้ป่วย

เธอถือแท็บเล็ตไว้ในมือ เขี่ยนิ้วมืออยู่บนนั้น กำลังเล่นเกมของเด็กน้อยอย่างสนุกสนาน

เป่หมิงโม่เอนตัวอยู่บนเตียง พอตรวจสอบเอกสารฉบับสุดท้ายเสร็จ เขาก็เงยหน้าขึ้นมองคนตัวเล็กที่นอนขดตัวอยู่บนโซฟาตรงข้ามเขา

นึกถึงตอนที่เธออยู่ห้องทำงานของเขา ก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน เธอเป็นเหมือนแมวน้อยจอมขี้เกียจ ที่กำลังรอเจ้าของมารับไปเลี้ยงจริงๆ

พอคิดถึงตรงนี้ ดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีดำสนิททันที เขาปิดคอมพิวเตอร์ เสียงน่าฟังก็เอ่ยขึ้นอย่างสบายใจ——

“กู้ฮอน ในเจ็ดวันนี้เธอเตรียมตัวมานอนเล่นเกมที่นี่ได้เลย”

กู้ฮอนทำเสียงฮึดฮัดโดยไม่ลืมตาขึ้น “พูดมาเลย คราวนี้คิดอะไรอีกล่ะ”

“ฉันหิวน้ำ”

เหมือนคำง่ายๆไม่กี่คำ แต่เป็นข้อเรียกร้องที่ไม่ง่ายเลย

กู้ฮอนถอนหายใจ เธอหยุดเล่นเกม แล้วลุกขึ้นจากโซฟา แล้วรีบไปชงชาที่ไม่ร้อนไม่เย็นจนเกินไป ไม่ขมไม่จืด ปริมาณไม่เยอะและไม่น้อยให้กับเป่หมิงสอง

คนเจ้าระเบียบอย่างเขาขนาดกินชายังต้องละเอียดขนาดนี้เลยหรือ

จากนั้น เธอค่อยๆส่งถ้วยชาให้เขาอย่างเคารพ “ท่านประธาน ค่อยๆดื่มนะคะ”

เขาพยักหน้า รับถ้วยชามา แล้วจิบด้วยท่าทางสง่า

ผ่านไปสักพัก ภายในห้องก็กลับมาเงียบอีกครั้ง

กู้ฮอนเดินกลับไปที่โซฟาอีกครั้ง นอนเล่นเกมต่อ มีเสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานดังออกมาเป็นครั้งคราว

ผู้ชายคนนั้นรู้สึกไม่ชอบใจ

เขาพูดขึ้น “ในห้องเงียบเกินไปแล้ว เล่าเรื่องตลกให้ฟังหน่อย”

กู้ฮอนเงยหน้ามอง อดที่จะมองบนใส่ไม่ได้ ปกติความเย็นชาของเขาก็ทำให้คนกลัวอยู่แล้ว นึกไม่ถึงว่าเขาจะพูดว่าห้องเงียบเกินไป

ดังนั้น ในหัวสมองของสาวน้อยกู้จึงเริ่มนึกหาเรื่องตลก

“มีศาสตราจารย์คนหนึ่งกำลังสอนหนังสืออยู่ในท้องนา เขาพูดกับเด็กนักเรียนว่า: ‘เรียนวิชาวิทยาศาสตร์ศาสตร์ต้องไม่กลัวความสกปรก’ ”

พูดไปเธอก็เหลือบตามองคนรักความสะอาดอย่างเขา แล้วพูดต่อ “จากนั้นศาสตราจารย์ก็นั่งยองๆ แล้วเอานิ้วจิ้มอุจจาระวัวที่อยู่บนพื้น จากนั้นก็ใช้ปากดูดนิ้วจนสะอาด~~”

เหมือนที่คิดไว้ สีหน้ารังเกียจเริ่มปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาของเขา

เธอแอบยิ้มในใจ “นักเรียนคนหนึ่งรีบพูดขึ้น ‘อาจารย์ครับ ผมไม่กลัวความสกปรก’ จากนั้นนักเรียนคนนี้ก็เอานิ้วจิ้มอุจจาระวัวบนพื้น เอานิ้วเข้าปากแล้วดูดนิ้วจนสะอาด……”

“กู้ฮอน ” เห็นได้ชัด คนที่รักสะอาดอย่างเขาพยายามอดทนจนเส้นเลือดปูดแล้ว

เธอพยายามกลั้นหัวเราะ พูดต่อไปอย่างไม่กลัวว่า “ใครจะไปรู้ว่าอาจารย์คนนั้นจะพูดว่า ‘การเรียนวิทยาศาสตร์นอกจากจะไม่กลัวสกปรกแล้ว ยังต้องรู้จักสังเกตด้วย เมื่อครู่ครูใช้นิ้วกลางจิ้มอุจจาระ แต่ครูเลียนิ้วชี้ต่างหาก’ พอครูพูดจบ นักเรียนคนนั้นก็อ้วกไม่ยอมหยุด……”

กู้ฮอนที่นอนอยู่บนโซฟา

ความง่วงเข้าครอบงำอย่างรวดเร็ว เธอนอนหลับฝันอย่างมีความสุข……

ไม่รู้ว่าดึกขนาดไหน

ในความสะลึมสะลือ เธอเหมือนกับจะได้ยินเสียงเรียกดังอยู่ข้างๆหู——

“กู้ฮอนพยุงฉันไปเข้าห้องน้ำหน่อย”

“หืม” เธอพึมพำ เธอไม่อยากสนใจเสียงที่กำลังรบกวนความฝัน

“กู้ฮอน——” น้ำเสียงนั้นเริ่มทนไม่ไหว “เธอลองทำเป็นแกล้งตายอีกครั้งสิ ฉันไม่รังเกียจที่จะให้เธอทำความสะอาดฟันให้อีกครั้ง”

ทำความสะอาดฟัน

กู้ฮอนได้ยิน สะดุ้งโหยง

ประสบการณ์ในห้องน้ำครั้งนั้นที่โดนเขาบังคับจูบ ยังคงฝังอยู่ในหัว

เธอรีบลุกขึ้นจากโซฟา ขยี้ตาที่เพิ่งตื่นนอน เธอใส่รองเท้าพร้อมกับบ่นพึมพำ “บอกแล้วนะว่าห้ามใช้อำนาจป่าเถื่อนรบกวนฉัน”

เป่หมิงโม่นอนอยู่บนเตียง น้ำเสียงเย็นชา “เพราะเธอไม่ยอมฟังฉันก่อนต่างหากล่ะ”

กู้ฮอนเดินไปข้างเตียงอย่างไม่เต็มใจ เธอประคองเขาให้ลุกขึ้นจากเตียงพลางพูดยอกย้อน “ให้คุณใส่ถุงปัสสาวะ คุณก็ไม่ยอมใส่ ฉันก็ไม่เข้าใจจริงๆว่าจะรักสะอาดอะไรนักหนา ยิ่งกว่านั้น ตอนกลางวันคุณก็ลุกไปปัสสาวะได้เองไม่ใช่หรือ แล้วทำไมตอนกลางคืนต้องให้ฉันมาช่วยประคองคุณไปเข้าห้องน้ำด้วย หา”

เป่หมิงโม่ขมวดคิ้ว และลงจากเตียงด้วยความช่วยเหลือจากเธอ