เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 471

ตอนที่471 หวั่นไหว

เมื่อหยางหยางพูดถึงตรงนี้ น้ำเสียงที่เย็นเฉียบลอยเข้ามา——

“เป่หมิง ซี หยาง!”

“อา……”หยางหยางหันมาโดยจิตใต้สำนึก สบตาที่คมกริบของเป่หมิงโม่คู่นั้นพอดี ร่างเล็กอดไม่ได้ที่จะกระตุกไปทีหนึ่ง กะพริบตาแล้วยิ้มปลอมๆ “ไอหยา ไอ้พ่อ พ่อสะบัดน้องสาวคนนั้นทิ้งแล้วเหรอ……”

“นายว่าล่ะ!”เป่หมิงโม่หรี่ตาขึ้น รวบแขนทั้งสองข้างของหยางๆขึ้น “เรื่องความรักที่ตัวเองไปก่อมา ยังจะต้องให้ฉันช่วยนายแก้อีกเหรอ!”

“แหม......เบาหน่อยสิครับ......เจ็บๆๆ......”ร่างเล็กตัวสั้นของหยางหยางถูกเป่หมิงโม่รวบขึ้นกลางอากาศ ขาสั้นนั้นถีบไปมาอย่างมั่วซั่ว “อะไรครับเนี่ย ไอ้พ่อ มากสุดพวกผมก็พอๆกันแหละ!เซาเซานั่นที่พ่อไปเล่นด้วย เมื่อกี้ยังเล่นละครหลอกลวงคนอื่นอยู่เลย！”

เป่หมิงโม่ขมวดคิ้ว “Soso?เธอทำอะไร?”

คำพูดนี้ เป่หมิงโม่มองหน้าเฉิงเฉิงแล้วถาม

เฉิงเฉิงเงยหน้าขึ้น “ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ เมื่อกี้หยางหยางถูกคนดูดวงมาตาม คนดูดวงเขาบอกว่านอกจากแม่แท้ๆของพวกผมแล้ว ยังจะมีแม่เลี้ยงอีกคน......”

“พวกนายก็เชื่อคนดูดวง?”

“ก็ต้องไม่เชื่ออยู่แล้วสิ!”หยางหยางโวยวาย “แต่ไอ้พ่อ ดวงความรักแย่ๆของพ่อก็เยอะด้วย ไม่แน่วันไหนอาจจับมือผู้หญิงคนหนึ่งกลับมาแล้วให้พวกผมเรียกแม่หรอกนะ!”

เป่หมิงโม่เก็บสายตา เงียบไปสักพัก จ้องมองลูกชายทั้งสอง พักหนึ่งพูดขึ้นว่า “ฟังไว้ ไม่ว่าพ่อจะแต่งกับใคร แม่ของพวกนายก็มีแค่คนเดียว และมีได้แค่คนเดียว เธอก็คือกู้ฮอน!เข้าใจไหม?”

“จริงเหรอครับ?พ่อตัดสินใจไม่หาแม่เลี้ยงเหรอ?”สายตาหยางหยางเปล่งประกาย

“......”เฉิงเฉิงเม้มปากไม่พูดอะไร ใจเกิดเศร้าขึ้นมานิดๆ ดูท่าทีแล้ว การตัดสินใจของพ่อก็ไม่เคยเปลี่ยน เขาจะไม่แต่งกับแม่ ฉะนั้น เลยใช้อีกวิธีมาแน่นอนว่าเป็นแม่เท่านั้น

เป่หมิงโม่ไม่ได้ตอบคำถามที่หยางหยางถาม กลับเปลี่ยนเรื่องตรงๆเลยว่า “ไหนบอกว่าอยากจะมาเล่นที่เมืองSไม่ใช่เหรอ?อยากจะไปไหนอีก หืม?”

เมื่อหยางหยางได้ยินคำว่าเล่น ก็มีชีวิตชีวาขึ้นมา ปัดไปมาแล้วยิ้มอย่างร่าเริง “ไอ้พ่อ เค้าอยากไปว่ายน้ำ......”

“ไม่ได้ อากาศหนาวเกินไป!”เขายังไม่ได้คิดก็ปฏิเสธหยางหยางไปแล้ว

ปากเล็กๆของหยางหยางก็ตึงขึ้นมา “งั้นผมจะไปพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ......”

“......”ท่านโม่เหลือบมองลูกชายไปทีหนึ่ง ไอ่เด็กนี่สามคำไม่พ้นจากคำว่าน้ำเลยนะ ดูก็รู้ว่าเป็นสาวกน้ำ! “พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำในเมืองAมีชื่อเสียงกว่าเมืองSตั้งเยอะ ไว้กลับไปเมืองAค่อยพานายไปก็ไม่สาย”

“โห่ ไม่เอาครับ......ถ้ารอกลับเมืองA ก็ไม่รู้อีกเลยว่าวันเวลาไหนพ่อจะว่าง!วันนี้ผมจะไปให้ได้......ไปตอนนี้เลย......”

ภายใต้การอ้อนวอนของหยางหยาง เป่หมิงโม่ก็ขับรถ พาลูกชายทั้งสองมาถึงพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำในเมืองS

พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำทั่วไปมักเป็นสถาบันที่รวบรวม เลี้ยงดูและโชว์การแสดงสัตว์น้ำ

ก่อนที่จะเข้าไป เป่หมิงโม่หาเวลาโทรหากู้ฮอน——

เสียงริงโทนดังเป็นเวลานาน เธอถึงจะรับ “ฮัลโหล......”

“ยังยุ่งอยู่เหรอ?”

“อืม......”เธอกดเสียงให้เบาลง “ตอนนี้ฉันยุ่งอยู่นิดนึง เดี๋ยวรอฉันกลับไปค่อยพูด นายดูแลลูกๆดีๆล่ะ”

“ผม......”

ตู๊ดๆๆๆ

เป่หมิงโม่ทำตาขวางใส่โทรศัพท์ ผู้หญิงคนนี้กล้าวางสายเขา!เมื่อโทรกลับไปอีกครั้ง เธอปิดเครื่องแล้ว!

ร่างเล็กของหยางหยางวิ่งตรงไปที่พิพิธภัณฑ์แล้ว

เฉิงเฉิงกลับรออยู่ข้างๆขาของเป่หมิงโม่ เงยหน้ามองพ่อที่ขมวดคิ้ว “พ่อครับ เป็นอะไรไปครับ?”

เป่หมิงโม่ก้มแล้วมองลงมา ดูท่าทีจริงจังของเฉิงเฉิง ใจเขาก็อ่อนลงอย่างไร้สาเหตุ ท่าทีก็อ่อนโยนลง “ไม่มีอะไรครับ เข้าไปกันเถอะ”

เฉิงเฉิงเดินอยู่ข้างๆคุณพ่อ ราวกับเป็นสุภาพบุรุษ ไม่ว่าสองพ่อลูกจะไปถึงไหน ก็ยังคงรักษาความใจเย็นและความสง่าที่ควรมี

หยางหยางราวกับว่าเป็นหมัดตัวน้อยกระโดดไปมาในพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ

ลืมตาที่กลมโต มองซ้ายมองขวาเงยหน้าขึ้นลงมองดูไปมา ตู้ใสพวกนั้นมีพืชทะเลหลายชนิดลอยอยู่ และยังมีสัตว์ทะเลหลายอย่างในนั้น แสดงต่อหน้าไอ้ตัวเล็กนี้อย่างมีชีวิตชีวา เขาตะโกนอย่างตื่นเต้น——

“ว๊ากฮ่าๆ ไอ้พ่อ พ่อดูสิ เต่านาตัวนั้นเหมือนพ่อไหม?”

“อันนั้นมันเต่าทะเล!มันแตกต่างจากเต่านาโดยสิ้นเชิง!”เป่หมิงโม่บอกอย่างไม่ตลก ไอ่เด็กนี้กล้าแอบหลอกด่าเขาทางอ้อมๆ!

“ผมก็ว่าละ! ไอ้พ่อแม้แต่เต่านาก็เทียบไม่ติด!”

“เป่หมิงซีหยาง นายคันหนังใช่ไหมเนี่ย!”

“แหะๆ ป่าวครับ......”หยางหยางวิ่งห่างไปไม่กี่เมตรอย่างกวนตีน แล้วชี้ไปหาปลาที่ดูแปลกประหลาดตะโกนว่า “โอ้โห ไอ้พ่อ......ตัวนี้เหมือนพ่อมาก ฮ่าๆๆ......”

เป่หมิงโม่เดินเข้าใกล้มาดู เปลี่ยนสีหน้าทันที

เฉิงเฉิงก็เบิกตากว้าง มองดูปลาที่ลอยช้าๆในตู้——

นั่นคือปลาบล็อบฟิช

ว่ากันว่า เป็นปลาที่มีสีหน้าที่เศร้าที่สุดในโลก

เพราะว่ามันมีหน้าตาที่ตลก สายตาทั้งสองที่ดูใสซื่อ จมูกใหญ่ที่กลมโต และมุมปากที่หย่อนลง......มองใครก็ทำสีหน้าที่หน้าสงสาร

อย่างไรก็ตาม สัตว์ที่มีหน้าตาน่าเกลียดดูหมั่นไส้ หยางหยางก็จะนำมาเปรียบเทียบกับไอ้พ่อของเขาอย่างไม่เกรงใจ

“ว้าว พวกนายรีบดู ยังมีปลาที่ปล่อยดอกไม้ไฟได้อีกด้วย......”หยางหยางรู้สึกประหลาดใจต่อปลาม้าลายที่สามารถเรืองแสงสีเขียวอย่างมาก......