เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 472
ตอนที่472 ปริศนาตัวตนที่แท้จริง
“คุณคือ?”เธอมองหญิงสาวแล้วยิ้มตอบรับ ไม่ได้ยอมรับแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ
หญิงสาวกัดริมฝีปาก “โทรศัพท์เครื่องนี้เป็นของป้าคนนั้นที่ทำตกโดยไม่ตั้งใจตอนเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ ถ้าหากคุณเป็นคนในครอบครัวเธอ คืนให้กับคุณก็เหมือนกัน”พอพูด เธอก็เอาโทรศัพท์รุ่นเก่าเครื่องหนึ่งออกมาจากกระเป๋า แล้วยื่นให้กู้ฮอน
กู้ฮอนอึ้งไปพักหนึ่ง รับโทรศัพท์มา มองหญิงสาวคนนี้อย่างน่าสงสัย “ขอโทษนะคะ เช้าวันนี้คุณเป็นคนส่งข้อความมาหาฉันเหรอคะ?”
หญิงสาวขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าสงสัยกับคำถามของกู้ฮอน เธอส่ายหัว “ข้อความอะไรคะ?คุณคะ ก่อนหน้านี้เราไม่น่าจะเคยเจอกันนะคะ ฉันไม่รู้จักคุณเลยด้วยซ้ำ”
กู้ฮอนไม่เห็นวี่แววการโกหกในสายตาของหญิงสาว แล้วถามต่ออีกว่า “งั้นคุณสามารถบอกฉันได้ไหมคะ คุณกับผู้ป่วยเกี่ยวข้องกันยังไง?แล้วเธอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์อย่างไรอีกด้วย?”
“ฉันไม่รู้จักป้าคนนั้นด้วยซ้ำ!ตอนที่ฉันไปโรงเรียนในตอนเช้า ระหว่างทางได้ชนป้าคนนั้นโดยไม่ตั้งใจ ตอนนั้นเธอดูเร่งรีบ แม้แต่โทรศัพท์ตกก็ไม่รู้ เมื่อฉันเก็บโทรศัพท์ขึ้นมา หันมาพร้อมกับจะเอาโทรศัพท์ให้เธอ มีรถคันหนึ่งพุ่งมาจากข้างทางอย่างกะทันหัน และได้ชนเธอ......”หญิงสาวพูดถึงตรงนี้ สีหน้าดูกระวนกระวายได้ชัดเจน “ต่อมาได้มีคนโทรหา120 ส่งเธอมาโรงพยาบาล และเพราะว่าฉันยังเอาโทรศัพท์ของป้าไว้ ก็เลยตามมาดูสถานการณ์ อยากหาโอกาสคืนเธอหรือครอบครัวเธอ......ตอนนี้ของได้กลับสู่เจ้าของแล้ว ฉันก็ถึงเวลาไปแล้ว ลาก่อนค่ะ”
“รอเดี๋ยว!”กู้ฮอนรู้สึกว่าสีหน้าของหญิงสาวกระวนกระวายเล็กน้อย เธอเลิกคิ้ว เหมือนคิดอะไรได้ ถามต่อว่า “คุณได้เห็นอะไรหรือเปล่า?แล้วคนที่ขับที่ทำให้เกิดอุบัติเหตุล่ะ?”
หญิงสาวหน้าซีดทันที รีบส่ายหัว “ไม่......ฉันไม่เห็นอะไรเลย......คนที่ขับชนได้หนีไปแล้ว......”ตำรวจจราจรได้เดินเข้ามา และจัดการราวกับอุบัติเหตุทางรถยนต์ทั่วไป เรื่องอย่างอื่นคุณไปถามตำรวจเถอะ......
หญิงพูดพลางจะไป กู้ฮอนรู้สึกผิดปกติ รีบดึงข้อมือของหญิงสาวไว้ก่อน “ขอโทษนะคะ ช่วยบอกทุกอย่างที่คุณเห็นให้กับฉันหน่อยนะคะ ได้ไหม?เพราะว่าคนที่นอนอยู่ในห้องฉุกเฉินนั้น......อาจจะเป็นคุณแม่ของฉันค่ะ!”
ถึงแม้ว่าเธอจะไม่แน่ใจ แต่ถ้าเป็นคุณแม่ของตัวเองจริงๆละก็......ขอบตากู้ฮอนก็แดงขึ้นมาทันที
หญิงสาวรู้สึกทำไมลงนิดๆ คิดไปสักพัก มองไปรอบๆอย่างระมัดระวัง แล้วเข้ามากระซิบข้างหูของกู้ฮอนว่า “คุณคะ ฉันไม่อยากเดือดร้อน......พูดตามตรงเลย สีหน้าป้าคนนั้นดูเร่งรีบ ในตอนที่ชนฉัน โทรศัพท์ตกยังไม่ทันเก็บ ก็รีบเดินจากไปแล้ว......”
กู้ฮอนรู้สึกกังวล “ความหมายของคุณคือ เธอรู้ว่าโทรศัพท์ตัวเองตก แต่กลับไม่ได้เก็บขึ้นมา กลับเดินจากไป?”
“อืม”หญิงสาวพยักหน้า “ดูจากท่าทีของป้าแล้ว เหมือนกำลังหนีอะไรสักอย่าง......คอยมองมาข้างหลังตลอด เหมือนกลัวว่าถูกคนตามมา......แต่ใครจะรู้ว่า ในไม่นาน ป้าก็ถูกชนที่หน้าปากซอยแล้ว......”
สีหน้าขณะนี้ของกู้ฮอนซีดมาก กำมือของหญิงสาวแน่น “ความหมายของคุณคือ อุบัติเหตุทางรถยนต์มันไม่ได้เป็นแค่อุบัติเหตุ?”
“ไม่ๆๆ ฉันไม่ได้พูดแบบนั้นนะ......ฉันก็แค่พูดตามสิ่งที่ฉันเห็น ส่วนอุบัติเหตุทางรถยนต์ใช่ไม่ใช่อุบัติเหตุนั้น คุณก็คงต้องไปเจรจากับฝั่งตำรวจเองแล้วล่ะ คุณคะ ทีนี้คุณปล่อยฉันได้หรือยังคะ?”
กู้ฮอนขมวดคิ้วแน่น สีหน้าตึงเครียด “งั้น คุณสามารถให้เบอร์ติดต่อของคุณกับฉันไว้ได้ไหมคะ?”
“อย่า อย่าเลย......”หญิงสาวได้ยินนั้นก็ตกใจอย่างมาก พยายามหลุดพ้นจากมือของกู้ฮอน พูดว่า “ฉัน ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น คุณอย่ามาหาฉันเลย......ฉันไม่หาเรื่องใส่ตัว......แค่นี้แหละ ขอให้คุณและป้าโชคดี บ๊ายบาย......”
“เห้ย สาวน้อย......”
กู้ฮอนยังพูดไม่จบ หญิงสาวก็หันตัวกลับรีบวิ่งหนีหายไปแล้ว......
อุบัติทางรถยนต์เป็นอุบัติเหตุหรือคนทำ?ตอนนี้ยังไม่มีใครรู้
ไม่ว่าคนที่คนอยู่ในนั้นใช่แม่ของตัวเองหรือเปล่า เธอหวังอย่างจริงใจว่าผู้บาดเจ็บจะหายดี
กู้ฮอนมองโทรศัพท์ใบเก่าในมือตัวเอง ว่าจะเปิดดู ว่ามีอะไร......
ในตอนนี้ ไฟในห้องฉุกเฉินก็ดับลง
มีหมอคนหนึ่งเดินออกมาจากข้างใน: “ใครเป็นครอบครัวของผู้ป่วยครับ?”
“ฉันค่ะ......”กู้ฮอนไม่มีวิธีอื่น ก็เลยตอบไป “ไม่ทราบว่าอาการเธอเป็นยังไงบ้างคะ?”
คุณหมอถอดหน้ากากออก ขมวดคิ้วแน่น สีหน้าตึงเครียด: “เนื่องจากถูกกระทบอย่างรุนแรง ร่างกายของผู้ป่วยได้หักไปสี่ที่ และเครื่องในในหนึ่งส่วนสามก็ฉีกขาด”
ในใจของกู้ฮอนไป‘ตึง’ทีนึง
คุณหมอพูดต่ออีกว่า “แต่ว่าการผ่าตัดผ่านไปด้วยดี ตอนนี้เธอพ้นจากขีดอันตรายแล้ว แต่ยังคงต้องย้ายไปที่แผนกผู้ป่วยหนักเป็นเวลา 72 ชั่วโมงเพื่อสังเกตอาการ เชิญคุณตอนนี้ไปจัดการเรื่องการเข้าโรงพยาบาลหน่อยครับ”
กู้ฮอนกำลังจะพูด โทรศัพท์ตัวเองก็ดังขึ้น
คุณหมอพยักหน้ากำลังจะจากไป เธอรีบถามต่อว่า “คุณหมอคะ ฉันสามารถเข้าไปดูเธอหน่อยได้ไหมคะ?”
“ผมว่าตอนนี้อย่าเพิ่งครับ รออาการเธอคงที่ก่อนค่อยว่ากัน”
เสียงริงโทนของโทรศัพท์ในกระเป๋าดังมาก แต่เธอไม่สามารถสนใจอะไรได้มากขนาดนั้น รีบถามคุณหมอต่อว่า “แล้วในอนาคตเธอจะได้รับผลกระทบอะไรไหมคะ?”
คุณหมอขมวดคิ้ว “ผมพูดได้แค่ว่า ยังดีที่ตอนนั้นเธอรีบเอามือมาบังหัวเอาไว้ สมองก็ไม่ได้ถูกกระทบหนัก แต่ว่าจะมากจะน้อยสมองก็คงถูกกระเทือนบ้าง อาการอื่นต้องรอเธอฟื้นก่อนค่อยว่ากันอีกทีครับ”
“......ขอบคุณค่ะ คุณหมอ”
กู้ฮอนรู้สึกโล่งใจขึ้นเล็กน้อย แล้วค่อยหยิบโทรศัพท์ที่ดังตั้งนานขึ้นมา
สายเรียกเข้าจากเป่หมิงโม่——
มือเธอสั่นนิดๆ “ฮัลโหล......”
“ยังยุ่งอยู่เหรอ?”น้ำเสียงที่ทุ่มต่ำของเขา ปนไปด้วยความสงบและอ่อนโยน
เข้าสู่ใจที่แน่นตึงของเธอทันที
“อืม......”เสียงของเธอกดต่ำนิดๆ เมื่อหันกลับมา เห็นว่าประตูห้องฉุกเฉินเปิดทันที พยาบาลทั้งสามก็เข็นผู้ป่วยออกมา เธอรีบพูดในสายว่า “ตอนนี้ฉันยุ่งอยู่นิดๆ รอฉันกลับไปค่อยคุยนะ นายดูแลลูกๆดีๆล่ะ”
ตู๊ดๆๆๆ
เธอรีบวางโทรศัพท์
เดินขึ้นมาข้างหน้า มองคนที่นอนบนรถเข็น ทั้งตัวพันแน่นไปหมด ดูไม่ออกเลยว่าสภาพเดิมเป็นยังไง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เดิมพันรักยัยตัวแสบ