เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 480

ตอนที่480 เรียกผมว่าสามี

“ผมรู้”เขาโอบเธอเข้าอ้อมกอด ขากรรไกรที่แข็งแรงวางตรงหน้าผากเธอ “แต่ตั้งแต่วันนี้ไป คุณก็จะสบายแล้ว ผมจะส่งคนให้ย้ายคุณแม่คุณไปในโรงพยาบาลที่ดีที่สุดของเมืองA ผมสัญญา ทุกวันจะมีคนคอยเฝ้าเธอ จนกว่าเธอจะตื่นมา!”

“หืม?”เธอตกใจกับคำพูดของเขา! “นายรู้?”

เธอยังไม่เคยบอกเรื่องของลู่ลู่กับเขา เขากลับรู้ดีทุกอย่าง!

“ใช่ ผมรู้ทุกอย่างเลย!”เขาถอนหายใจ “แม้ว่าผมจะไม่อยู่ในเมืองS แต่ทุกการกระทำของคุณผมรู้หมด......แน่นอนอยู่แล้ว ที่คุณอยู่กับหยินปู้ฝันไอ่นั่นทั้งวัน ทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจ!”

คำสุดท้ายที่พูดนี้ ท่านโม่พูดได้อย่างเจ็บจี๊ด

“นายส่งคนติดตามฉัน?”กู้ฮอนพูดด้วยน้ำเสียงสูงอย่างไม่น่าเชื่อ เห็นได้ชัดเลยว่า ประเด็นของเธอกับประเด็นของเขามันต่างกัน!

เขาขมวดคิ้ว “หืม อย่าพูดว่าติดตามไม่น่าฟังแบบนั้นสิ!ผมต้องแน่ใจความปลอดภัยของคุณ”

“เป่หมิงโม่!นายทำแบบนี้ได้ยังไง!”เธอกัดปากพูด ในระหว่างที่โมโหนั้น ก็กังวลว่าจะเกิดขึ้น

ถ้าหากคนที่เขาส่งมาติดตามรู้เรื่องจิ่วจิ่วทำยังไง?!

“งั้นก็กลับเมืองAกับผม ผมสัญญาว่าจะส่งคนติดตามคุณ”เขาคิดไว้แล้วว่าเธอจะแสดงปฏิกิริยาแบบนี้ ความจริงแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะว่าหลังจากที่ถังเทียนจื๋อออกจากคุกแล้ว เกิดเรื่องติดต่อกันมา เขาก็ไม่คิดแผนทำงี้หรอก

ถึงแม้ว่าภายนอกอาจดูไม่เป็นห่วงเธอ แต่ความจริงแล้วก็เป็นห่วงเธอ กลัวว่าถังเทียนจื๋อจะมาหาเรื่องเธอ!

แต่เมื่อวานที่ผ่านมา เขายังคงประเมินความเกลียดชังของถังเทียนจื๋อไว้ต่ำเกินไป

เธอกลอกตาใส่เขา “ไม่ต้องกลับกับนาย ฉันก็จะกลับเมืองAอยู่แล้ว!ยังไงลูกๆก็ยังรอฉันกลับไป!แต่ฉันเป็นห่วงแม่ของฉัน......ฉันรู้สึกว่าอุบัติเหตุทางรถยนต์ของเธอมันแปลกๆ!ฉันกลัวว่ามีคนตั้งใจจะทำร้ายเธอ!

“งั้นก็ยิ่งต้องไปจากที่นี่ ให้เธอไปรักษาที่ที่ปลอดภัย เชิญคุณหมอที่ดีที่สุดของอเมริการักษาเธอ”

“......”กู้ฮอนเงียบไปพักหนึ่ง รู้สึกว่าคำพูดของเขาก็สมเหตุสมผลเหมือนกัน

ถ้าในเมืองSมีคนตั้งใจจะทำร้ายคุณแม่ละก็ งั้นพาเธอกลับเมืองAก็เป็นทางที่ดี “แต่ฉันไม่ต้องการความเห็นใจของนาย ฉันอยากดูแลเธอด้วยตัวเอง!”

ระหว่างพวกเขาเหลือเวลาแค่หกวัน หลังจากที่จบก็ต่างคนต่างไป เธอไม่อยากเป็นเพราะคุณแม่เลยติดหนี้บุญคุณเขา!

“......”เขาถอนหายใจเบาๆ พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “หกวัน กู้ฮอนผมขอแค่คุณเป็นของผมอีกเวลาหกวัน!ยากมากเลยเหรอ?”

เธอตกใจกับความเศร้าที่มาอย่างกะทันหัน

ในขณะนี้ เธอเพิ่งจะรู้สึกว่าเขาแปลกๆ

แผลที่เต็มไปทั้งมือ สกปรก แม้กระทั่งไม่ยอมล้างดีๆ ก็มาเร่งรีบกับเธอ......

นี่ไม่ใช่สไตล์ของไอ่บ้านี่ที่รักสะอาดอย่างเห็นได้ชัด!

“เป่หมิงโม่นาย......ตกลงเป็นอะไรไป?”

“เรียกผมว่าสามี!”เขาบอก ด้วยท่าทีที่ไม่สบอารมณ์

“เรียแล้วมันสนุกปากเหรอ?”เธอเบ้ปาก “ไร้สาระ!”

“ไร้สาระตรงไหน?”เขากอดเธออย่างไม่รู้ไม่ชี้ “ก็อยากฟังคุณเรียก!”

เธอจ้องมองเขาอย่างสงสัย “นี่ เป่หมิงโม่ เส้นประสาทส่วนไหนของนายเพี้ยนไปหรือเปล่า?”

เห็นแค่ว่าเขาขมวดคิ้ว พึมพำเบาๆอย่างหงุดหงิด “เพี้ยนไปก็จริง แต่ไม่ใช่สมอง แต่งเป็นปิกาจู......”

น้ำเสียงแหยและทุ้มต่ำเพิ่งพูดจบ ก็รวบเอวเธอไว้ โน้มปากลง ประกบปากเธอลงไป

“อื้อ......”

เขาโหยหาความหอมหวานจากเธออย่างก้าวร้าว

คนที่อยู่ในอ้อมกอดราวกับดอกที่มีหยาดน้ำค้างในยามเช้า งดงามน่าหลงใหล เขาดูดดื่มอย่างตะกละ

ไม่เหลือพื้นที่ให้เธอต่อต้าน อดมาทั้งสัปดาห์ที่ไม่ได้เจอเธอ เขาเก็บกดแรงกำลังไว้เยอะ เมื่อคืนยังเอาเธอไม่พอ!

“......”

หลังจากเมื่อคืนที่ต่อต้านผ่านมา ไม่มีประโยชน์

แต่ความอ่อนโยนของผู้ชายคนนี้กลับทำให้เธอหวั่นไหว

ร่างกายที่อ่อนล้าของเธอ ทำได้เพียงรักความรักจากเขาอย่างนิ่ง

ในใจลึกๆถอนหายใจเบาๆ ทั้งที่รู้ว่าควรผลักเขาออกแรงๆ แต่กลับตกหลุมในความรักเอ็นดูของเขา

ทันใดนั้น เต็มไปด้วยความอ่อนช้อย

“กู้ฮอน......เรียกผมว่าสามี......เรียกสิ!ผมไม่อนุญาตให้คุณเก็บไว้ ทั้งหมดเป็นผมของผม......”

เขาแสดงความเป็นเจ้าของอย่างก้าวร้าว ราวกับผู้ชนะ ไม่เหลือทางให้เธอทั้งสิ้น......

“ไม่......ไม่เรียก......”

ถึงแม้ว่าจะเหลือแค่หกวัน แม้ว่าจะต้องทนเขาอีกหกวัน เธอก็ไม่ยอมเรียกคำว่า‘สามี’สองคำนี้ออกมา

เขาจะรู้ไหมว่า‘สามี’หมายความว่าอะไร?

กู้ฮอนกัดริมฝีปาก ใจคิดถึงจะรักษาตัวไม่ได้ สิ่งเดียวที่เธอทำได้ ก็คือเก็บใจตัวเองไว้!

เขากระตุกรอยยิ้มขึ้น “ปีศาจน้อยที่ดื้อรั้น ผมจะดูว่าคุณว่าปากแข็งได้ถึงเมื่อไหร่......”

พูดเสร็จ เขาก็ประกบปากเธออีกอีกครั้ง

การเสียดสีของผิว การสัมผัสร่างกายไม่เพียงพอที่จะเติมเต็มใจที่เริ่มอ้างว้างของเขา

ถ้าหากเวลาหยุดได้ เขาหวังว่าจะกอดเธอเข้าอ้อมกอดแบบนี้ไปอย่างไม่ต้องกังวลไปตลอดชีวิตเลย......

ที่แท้การรักคนคนหนึ่ง เป็นความรู้สึกแบบนี้นี่เอง

ทำให้คนเสพติด ทำให้คนหลงใหล

สุดท้ายเขาเข้าใจสักที แต่กลับสายไป......

ชีวิตที่สำมะเลเทเมาครั้งนี้ ไม่รู้ว่าเปลืองแรงของท่านโม่ไปไม่รู้เท่าไหร่

ทันใดนั้น เสียงริงโทนของโทรศัพท์ก็ดังขึ้น!

รบกวนทั้งสองที่อยู่บนเตียง

“......โทร โทรศัพท์......”กู้ฮอนผลักเขาแล้วออกหายใจหอบ

“ไม่รับ!”คำเท่ห์ๆสองคำออกจากปากเขา แล้วทำเธอต่อ......

โธ่เอ้ย เขาถือ!

และยังอยากจะบีบคอผู้หญิงที่ไร้หัวใจคนนี้......

และแล้ว หกวันที่ออกจากปากเธอ ราวกับว่าเหยียบโดนแผลของเขา ทำให้เขาตื่นขึ้นมาจากความหึงทันที

“ไม่ใช่ว่าผมอยากยุ่ง......”น้ำเสียงเขาค่อยๆอ่อนลง ถอนหายใจเบาๆ เดินไปข้างหลังเธอ

“......”กู้ฮอนที่เพิ่งจะเก็บเสื้อขึ้นมา ทันใดนั้นมีมือใหญ่สวมกอดเธอไว้

ความไออุ่นของเขาที่สัมผัสผิวของเธอ ทำให้เขินจนเธอหูแรง

ท่านี้......คลุมเครือไปหรือเปล่า

จากนั้น ก็ได้ยินเขาพูดข้างหูว่า “กู้ฮอน ผมรู้ว่าคำขอของผมจะเกินไป แต่ยังไงผมก็หวังว่าคุณจะไม่ติดต่อกันหยินปู้ฝันอีก!เพราะยังไงคุณเป็นผู้หญิงของผม จะว่าแล้ว ตัวตนของเขาก็แสดงให้เห็นอยู่แบบนั้น ผมไม่อยากให้ผู้หญิงของผมไปยุ่งเกี่ยวกับบ้านของเขาอีก!”

เธอเข้าใจความหมายของเขา และรู้ว่าเป่หมิงโม่ไม่ยอมรับมีลูกพี่ลูกน้องหยินปู้ฝันคนนี้

เป่หมิงโม่เกลียดคุณแม่ของตัวเอง แต่แล้ว คุณแม่ของหยินปู้ฝันก็ดันเป็นน้องสาวแท้ๆของคุณแม่ของเป่หมิงโม่อีก

ความสัมพันธ์ที่ขั้นกลางระหว่างนี้ จะมากจะน้อยเธอก็รู้สึกอึดอัด

ดังนั้นวันนั้นที่อยู่ในสำนักกิจการพลเรือน สุดท้ายเธอก็ไม่สามารถโน้มน้าวตัวเองจดทะเบียนสมรสกับหยินปู้ฝันได้

แต่ว่า——

“ฉันไม่เห็นด้วย!”เธอหันสายตากลับมา ปฏิเสธอย่างแน่วแน่

สีหน้าของเขาหมองลงอย่างเห็นได้ชัด แขนที่รัดเป็นเอวของเธอก็กระชับขึ้น

รัดจนเธอเจ็บ

บรรยากาศถูกครอบคลุมด้วยความเย็นชา เธออดที่จะสั่นคลอนไม่ได้

ถึงแม้จะเป็นแบบนี้ เธอก็ยังคงกัดริมฝีปาก แล้วพูดยืนกรานว่า “ปู้ฝันมีบุญคุณต่อฉัน ต่อลูกๆ ในตอนที่พวกฉันตกอับ เขาเป็นคนคอยช่วยเหลือพวกฉัน ในตอนที่ฉันยากลำบาก คือเขาที่อยู่เคียงข้างให้กำลังใจฉัน!แม้แต่แม่ของฉันที่ไม่ได้สติ ก็เป็นเขาที่ค่อยเฝ้าอยู่ข้างๆแทนฉัน......เป่หมิงโม่ นายไม่สามารถตัดสินคนนี้เพียงเพราะความแค้นส่วนตัวของนาย!แม่ของเขาคือหวีหรูซินไม่ใช่ความผิดของเขา!และพี่สาวของป้าหรูซินคือหวีหรูเจี๋ยก็ไม่ใช่ความผิดของใคร!และนาย......”

เธอหยุดไปสักพัก ทั้งที่รู้ว่าสิ่งที่กำลังจะพูดนี้คือบาดแผลของเขา แต่เธอก็พูดออกมาอย่างไม่กลัวตาย——

“และนายเป็นลูกชายของป้าหรูเจี๋ย ยิ่งไม่ใช่ความผิดของใคร!นายไม่จำเป็นต้องพาลไปถึงครอบครัวปู้ฝัน อีกอย่างไม่ได้ติดต่อกันมานานหลายปี ตอนนี้กับเสนอเงื่อนไขที่ไม่มีเหตุผลแบบนี้......โอ้ยเจ็บ......”

เพล้ง~

ราวกับว่ามีของอะไรแตกเป็นชิ้นๆ บรรยากาศก็ลดลงถึงจุดเยือกแข็งทันที!

เธอรู้สึกถึงมือที่โอบเอวเธอนั้นได้ชัดเลยว่า กระชับขึ้นทันที!

“โอ้ยเจ็บ......”เธอขมวดคิ้วแล้วร้องออกมาเสียงหนึ่ง เอวที่บอบบางของเธอเหมือนกับว่าถูกเขารัดจนช้ำ......

“คุณมีสิทธิ์อะไรมาคิดว่าไม่ใช่ความผิดของใครล่ะ?”น้ำเสียงทุ้มแหบที่เกือบคล้ายกับพูดเสียงต่ำ แฝงด้วยความเย็นชา “คุณมีสิทธิ์อะไรมาตัดสินว่าพวกเขาบริสุทธิ์?แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรมาวิจารณ์ผม?”

ความโกรธที่มาอย่างกะทันหันของเขา ทำให้ตัวเธอรู้สึกสั่น

“ปล่อย......เจ็บ......”สีหน้าเจ็บปวดของเธอ ผู้ชายคนนี้จะรู้ไหมว่าเอวเธอเกือบจะรัดจนหักละ?

“เจ็บ?”แสงที่หนาวเหน็บนั้นราวกับวาบผ่านสายตาที่เย็นชาของเขา หมุนร่างบางของเธอนั้นหันกลับมา เผชิญหน้ากับเขา ตะโกนเสียงต่ำ “ถ้าคุณรู้จักเจ็บ ก็คงไม่พูดดีแทนหยินปู้ฝันหรอก!ถ้าหากรู้ว่าเจ็บ ก็คงไม่เรียกร้องความบริสุทธิ์แทนเขา!กู้ฮอน หยินปู้ฝันให้คุณกินยาอะไร คุณถึงได้หมกมุ่นในตัวเขาแบบนี้?”