เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 52

ตอนที่ 52 เมื่อคืนที่เหมือนความฝัน2

“โม่ กลับมาก็ดีแล้ว” พอเจียงฮุ่ยซินเห็นเป่หมิงโม่นั่งวีลแชร์เข้ามา ก็รีบเดินไปหา เข็นวีลแชร์พลางพูดว่า “เมื่อวานทำไมจู่ๆก็ออกจากโรงพยาบาลล่ะ ทำให้ฉันกับพ่อเป็นห่วงเลย”

เป่หมิงโม่เม้มปากเบาๆ “ผมไม่เป็นอะไร พ่อล่ะ”

“ตอนนี้พ่ออาการดีขึ้นมากแล้ว ความดันก็ลดลงแล้ว เข้าไปแล้วก็อยากทำให้พ่อไม่สบายใจนะ หืม” เจียงฮุ่ยซินขมวดคิ้วแน่น ดวงตาปรากฏความกังวลใจ

เป่หมิงโม่พยักหน้า แล้วเข้าไปในห้องหนังสือ

ได้กลิ่นน้ำหมึกของหนังสือตำราโบราณมากมายโชยมา

เป่หมิงเจิ้งเทียนกำลังถือพู่กันและหมอบอยู่ข้างโต๊ะ เขาเขียนตัวอักษรที่ดูมีพลังอย่างน่าอัศจรรย์ เป็นบทประพันธ์ที่ไพเราะและเป็นธรรมชาติ

ดวงตาชราสีเขียวเข้มที่ขนาดเปลือกตายังยกไม่ขึ้น เปล่งเสียงตำหนิออกมา——

เป่หมิงโม่เม้มปาก เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ไม่ตายไม่ได้หรอก กลัวจะไม่มีใครไปร่วมงานศพพ่อ”

พ่อลูกคู่นี้ เจอกันทีไรก็รู้สึกถึงบรรยากาศที่อึมครึมตลอด

เป่หมิงเจิ้งเทียนมีความโมโหอยู่ในแววตา เขาเงยหน้าขึ้น มองลูกชายที่ขาถูกเข้าเฝือกนั่งอยู่บนวีลแชร์ แล้วเบะปาก “วางใจเถอะ ลูกหลานของฉันเยอะ ขาดแกแค่คนเดียวไม่เป็นไร”

ริมฝีปากเย็นชาของเป่หมิงโม่ยกขึ้นเล็กน้อย “ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็ไม่ต้องมาใส่ใจวุ่นวายกับตัวผมมากหรอก”

เขาพูดถึงเรื่องของเป่ยใต้เอ๋อเป็นนัย

เป่หมิงเจิ้งเทียนทำคิ้วย่นแล้วมองเขา ถึงแม้ว่าคำพูดจะดูเหมือนไม่ค่อยพอใจลูกชายคนนี้ แต่สุดท้ายในใจเขาก็รักและห่วงมาก

เขาเป่าเคราตัวเอง ชราวางพู่กันลง ดวงตาที่เหมือนนกอินทรี มองเป่หมิงโม่ไม่วางตา “มักจะเป็นสุสานของวีรบุรุษ หวังว่สอุบัติเหตุครั้งนี้ แกจะได้รับบทเรียน”

เป่หมิงโม่ไม่เห็นด้วย ความเศร้าปรากฏในดวงตาเย็นชา “บทเรียนก็คือ ห้าปีก่อนผมไม่ควรรับปากกับพ่อ ถึงทำให้พ่อได้คืบจะเอาศอกอยู่แบบนี้”

เขาหมายถึงเรื่องเมื่อห้าปีก่อน

เป่หมิงเจิ้งเทียนถอนหายใจ “ใช่แล้ว แต่ถ้าแกต้องการบริษัทตระกูลเป่หมิง แกก็ต้องมีลูก นี่เป็นกฎที่บรรพบุรุษตระกูลตระกูลเป่หมิงตั้งขึ้นมา”

“ผมไม่ควรได้หรือ” เป่หมิงโม่สายตาเย็นชา “ตระกูลเป่หมิงเป็นสิ่งที่ผมควรจะได้อยู่แล้ว ถ้าผมยืนยันที่จะเอา แม้ว่าจะไม่มีลูก ก็ต้องมีวิธีอื่นที่จะได้อีกแน่”

“แต่แกก็ไม่อยากทำลายกฎของตระกูลเรา” เป่หมิงเจิ้งเทียนจ้องเขาเขม็ง “ฉันรู้ว่าเรื่องของแม่แกในตอนนั้น ถึงตอนนี้แกก็ยังเอาแต่โทษฉัน แต่มันก็ผ่านไปหลายปีแล้ว ตระกูลเป่หมิงฉันก็ยกให้แก ตอนนี้แค่อยากให้แกแต่งงาน ทำไมมันถึงยากเย็นนัก”

สายตาคมของเป่หมิงโม่แสดงออกชัดเจน ว่าเขากำลังเครียด

เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับไป

แค่นิ่งเงียบไปสักพัก ดวงตาคมเหลือบมองพ่อที่ผมขาวทั้งหัว “ยังจำข้อตกลงของพวกเราก่อนหน้านี้ได้ไหม”

“เรื่องกู้ฮอนหรือ” เป่หมิงเจิ้งเทียนขมวดคิ้ว “จำได้แน่นอน”