เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 542

บทที่ 542 มีผู้ชายแบบนี้ด้วย

จากนั้นก็นั่งคุกเข่าด้วยกัน “พี่เขย ฉันสงสัยว่าผู้หญิงคนนี้กับลูกของเธอไม่ใช่คน ต้องเป็นสุนัขจิ้งจอกแปลงกายมา ไม่เช่นนั้นจะหนีไปได้อย่างไร”

“ไม่ว่าจะแปลงร่างมาจากอะไร เงินที่พวกเราจะได้ก็หายไปหมดแล้ว........”

*

ในเวลานี้ ในป่ามีแม่ลูกที่ไม่รู้จุดหมายวิ่งไปอย่างรวดเร็ว สีหน้าของพวกเธอตึงเครียดมาก และไม่สามารถหยุดพักได้เลย

“แม่ พวกเราจะไปไหน ฉันวิ่งไม่ไหวแล้ว......” หยางหยางวิ่งไปด้วยถามไปด้วย

กู้ฮอนหยุดวิ่ง สีหน้ากังวลมองดูทางที่วิ่งมาว่ามีใครตามมาหรือไม่

หลังจากยืนยันความปลอดภัยใช้มือเช็ดดินบนใบหน้าเล็ก ๆ ของเขาด้วยความรัก ปัดฝุ่นบนหัวและร่างกายของเขา

หลังจากนั้นก้มลงให้เขาขี่หลัง มองไปที่ป่าที่ไร้ขอบเขต คิดอย่างรอบคอบแล้วพูดว่า “ลูกรัก ขอแค่เราออกจากป่านี้ได้ พวกเราก็จะปลอดภัย”

หยางหยางมองไปรอบๆ “แม่ แล้วเมื่อไหร่เราถึงจะออกจากที่นี่ได้”

กู้ฮอนก็ไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลานานเท่าใด แต่เธอไม่อยากให้หยางหยางมีความกังวล จึงยิ้มให้เขาแล้วพูดว่า “จะได้ออกไปเร็วๆนี้นะ”

กู้ฮอนแบกหยางหยางแล้วเดินไป ซึ่งไม่รู้ว่าเดินไปนานแค่ไหนแล้ว

“แม่ฟังสิ มีเสียงมาจากที่ไกลๆ” หยางหยางพูดอยู่ เงยหน้าขึ้นสูดดม “แม่ มีกลิ่นปิ้งย่างด้วย” เอื้อมมือน้อยๆชี้ไปทางขวาของกู้ฮอน

เด็กคนนี้ไม่ใช่เกิดภาพหลอนแล้วมั่ง กู้ฮอนเชื่อบ้างไม่เชื่อบ้างกลั้นหายใจและฟังอย่างตั้งใจ

มีเสียงเพลงดังมาจากที่ไม่ไกลจากพวกเธอจริงๆ และ ยังได้กลิ่นหอมของอาหารด้วย

มีเสียงเพลง มีกลิ่นอาหาร แสดงว่าจะต้องมีคนอาศัยอยู่แถวนี้

แต่เพื่อความปลอดภัยกู้ฮอนไม่ได้พาหยางหยางเข้าไปทันที ถึงแม้ตอนนี้พวกเขาจะต้องการความช่วยเหลือมาก แต่เนื่องจากเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น เธอเริ่มที่จะระมัดระวังตัวมากขึ้น

“ลูกรัก ตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป คุณต้องเชื่อฟังคำสั่งของฉัน ไม่ต้องส่งเสียงดัง เข้าใจไหม” กู้ฮอนตักเตือนหยางหยาง

หยางหยางพยักหน้าอย่างจริงจัง “ครับแม่”

เธอแบกหยางหยางแล้วเดินไปในทิศทางที่เสียงเพลงและมีกลิ่นอาหารอย่างระมัดระวัง

ในขณะที่เสียงเพลงค่อยๆชัดขึ้นพวกเขาค่อยๆเข้าใกล้เป้าหมายของพวกเขาหลังจากดึงกิ่งไม้ออกอย่างระมัดระวัง ก็เห็นพื้นที่โล่งกว้างอยู่ด้านหน้า

ในพื้นที่โล่งมีรถบ้านสีขาวจอดอยู่หนึ่งคัน ช่วงกลางของรถมีประตูเปิดอยู่หนึ่งบาน บนประตูมีที่บังแดด

จุดที่ห่างจากรถบ้านไม่ถึงสองเมตร มีโต๊ะไม้สีน้ำตาลเข้มตั้งอยู่หนึ่งตัว ข้างโต๊ะมีเตาปิ้งย่างอยู่หนึ่งเตา

ในเตาปิ้งย่างมีถ่านแดงๆอยู่ไม่กี่ก้อน ด้านบนมีปีกไก่และน่องไก่เสียบด้วยไม้ที่เป็นโลหะ

ควันสีฟ้าอ่อนและกลิ่นหอมของปิ้งย่างลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า

กู้ฮอนกำลังสังเกตอย่างเอาใจใส่เขาไม่สามารถตัดสินได้ว่าคนที่นี่จะเป็นอันตรายต่อพวกเขาหรือไม่ แต่ทันใดนั้นเธอก็ขมวดคิ้ว รู้สึกเหมือนมีน้ำหยดบนคอ

เงยหน้าขึ้นมองแต่ฝนก็ไม่ได้ตก เธอหันไปมองหยางหยาง ทันใดนั้นมีเส้นสีดำปรากฏขึ้นที่หน้าผากที่แท้ก็เด็กตะกละคนนี้นี่เอง เห็นของกินน้ำลายก็ไหล

กู้ฮอนใช้มือตีก้มหยางหยางเบาๆหนึ่งที

“โอ๊ย.......” ก้นหยางหยางหลังจากถูกตีบวมแล้ว กลายเป็นจุดอ่อนโยน ถึงแม้จะเป็นการตีที่เบาๆ แต่สำหรับหยางหยางแล้วเป็นความรู้สึกความเจ็บพอสมควร

เขาทนไม่ได้จึงร้องออกมาอย่างดัง

ในเวลาเดียวกัน เสียงเพลงที่ลอยออกมาจากรถหยุดกะทันหัน

กู้ฮอนจ้องยางหยาง หยางหยางรีบเบ้ปาก ความหมายของเขาคือ แม่ นี่ไม่ใช่ฉันอยากส่งเสียงดังนะ แต่เป็นเพราะแม่ตีก้นฉันเจ็บเกินไป

กู้ฮอนรีบซ่อนตัวตามกิ่งไม้และต้นไม้ สังเกตความเคลื่อนไหวของตรงข้ามอย่างเงียบ ๆ

เห็นแค่ ประตูรถเปิดออก มีชายคนหนึ่งสวมใส่ชุดสีขาวเดินออกมา

เขามีรูปร่างที่สมบูรณ์แบบ รูปร่างตัว ‘T’

ขาที่เรียวยาวสามารถโยนขายาวของโอปป้าประเทศเกาหลีออกจากถนนหลายสายได้เลย

ดูจากรูปลักษณ์ภายนอกแม้ว่าเขาจะดูไม่แข็งแรงมากแต่ก็ไม่ได้ผอมเกินไป มีความสง่างามของชนชั้นสูง

ทำให้ผู้หญิงอิจฉาความงดงามของรูปหน้าตัว‘V’ บนจมูกที่สูงโด่งมีแว่นตากรอบเลนส์สีฟ้าเหมือนทะเลสาบอยู่

ผมสีน้ำตาลถูกหวีไปด้านหลังของศีรษะด้วยการถักเปียดูทันสมัย มีเส้นผมสองสามเส้นย้อยลงทั้งสองข้างของหน้าผาก

กู้ฮอนหลบอยู่หลังกิ่งไม้ มองผู้ชายที่อยู่ด้านหน้าอย่างตะลึง

***

เธอไม่เคยคิดว่า บนโลกนี้นอกจากผู้ชายแบบเป่หมิงโม่ ภายนอกของลักษณะที่แข็งแกร่งเต็มไปด้วยความเป็นชายแล้ว ยังมีผู้ชายที่สง่างามดูอ่อนโยนทั้งตัวดูดีเช่นนี้อีก