เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 547

บทที่ 547 เตรียมตัวจากกัน

นี่ทำให้เฟยเอ๋อคาดไม่ถึง

“เราจะแต่งงานกันหลังจากสัปดาห์นี้ไหม........” เป่หมิงโม่พูดอยู่ เอื้อมมือไปวางไว้บนมือเฟยเอ๋อเบาๆ

เขาสามารถสัมผัสถึงความอ่อนนุ่มของมือเฟยเอ๋อ มือเธอสั่นในวินาทีที่สัมผัส

“ทำไม หรือว่ากะทันหันเกินไป เช่นนั้นเลื่อนออกไปอีกสองสามวันก็ได้” เป่หมิงโม่พูดอย่างเฉยๆ แต่ในใจของเฟยเอ๋อเหมือนมีคลื่นเกิดขึ้น

ในที่สุดก็ได้ยินประโยคนี้ออกจากปากของเป่หมิงโม่สักที ตั้งแต่งานแต่งงานครั้งที่แล้วจนถึงตอนนี้ เฟยเอ๋อรู้ว่าในช่วงเวลานี้ กู้ฮอนอยู่ข้างกายเป่หมิงโม่มาโดยตลอด

และช่วงเวลาในเป่หมิงไม่ก็ไม่ค่อยมาเยี่ยมตัวเองเลย มักจะอ้างว่าไม่อยากรบกวนเวลารักษาตัวของตัวเอง

ถ้าไม่ใช่เพราะครั้งนี้เธอดื้อจะตามมาด้วย ก็คงไม่รู้ว่าเป่หมิงโม่ยังพากู้ฮอนกับลูกๆมาเยี่ยมคุณป้าฟางด้วย.......

ในใจของเป่หมิงโม่ให้ความสำคัญกับคุณป้าฟางมากกว่าท่านปู่เป่หมิงและแม่ของเธอเสียอีก เขาพากู้ฮอนกับลูกๆมาเยี่ยมเธอ บ่งบอกอะไรได้บ้าง

อีกอย่างคุณป้าฟางปฏิบัติต่อตัวเองกับกู้ฮอนแตกต่างกันมาก

เฟยเอ๋อรู้ดี แต่เธอแค่แกล้งทำเป็นไม่รู้ เธอเกรงว่าถ้าพูดออกไป เป่หมิงโม่จะยกเลิกสัญญาที่ขอเธอแต่งงาน

เธอไม่สามารถทำอะไรผิดพลาดในช่วงเวลาที่ “การยิงใกล้เป้าหมาย” เช่นนี้ มิฉะนั้นความพยายามหลายปีที่ผ่านมาของเธอก็จะกลายเป็นฟองสบู่

ในเวลานี้ เป่หมิงโม่เสนอวันแต่งงานของเธออีกครั้ง แสดงว่าเขาทางเลือกสุดท้ายของเขาก็ยังเป็นตัวเอง เฟยเอ๋อกอดเป่หมิงโม่จากด้านหลัง น้ำตากำลังปั่นป่วน “ฉันไม่อยากรอเช่นนี้อีกต่อไปแล้ว ฉันเหนื่อยและล้ามาก.......”

ในขณะที่เฟยเอ๋อร้องไห้ด้วยความปีติยินดีว่าในที่สุดเธอก็เป็นผู้ชนะ กู้ฮอนสีหน้าผิดหวัง

วินาทีที่เป่หมิงโม่ปิดประตูแรงๆ ในใจของเธอเงียบสงบ ช่วงเวลาที่เธอรอคอยมานานใกล้จะมาถึงในตอนนี้ เธอกลับไม่ต้องการให้ถึงเวลานั้นแล้ว

เธอเดินไปที่ห้องของเฉิงเฉิงกับหยางหยางอย่างช้าๆ

“แม่......”

“แม่......”

เด็กทั้งสองแย่งกันเข้ากอดเธอ

ถึงแม้พวกเขาจะไม่รู้ว่าพ่อกับแม่คุยอะไรกันไว้ แต่ตอนท้ายที่ได้ยินเสียงประตูดังขึ้น พวกเขาก็รู้ผลว่าคงจะจบลงไม่ค่อยดี

***

กู้ฮอนสงบสติอารมณ์ของตัวเอง ย่อตัวลง

เธอกางแขนออกแล้วกอดพวกเขาอย่างแน่น

ใบหน้าของเธอแนบแน่นกับใบหน้าเล็ก ๆ ของพวกเขา

ร่างกายของเธอในตอนนี้เหมือนถูกขุดเจาะจนโล่งไปหมด

สองร่างที่อ่อนโยนให้แรงบันดาลใจที่แข็งแกร่งแก่เธอ

“แม่ แม่โกรธพ่อใช่ไหม” เฉิงเฉิงได้คาดเดาผลลัพธ์นี้มาก่อนแล้ว มือน้อยๆของเขากอดที่คอกู้ฮอนอย่างแน่น

“แม่ ไอ้พ่อนกรังแกคุณใช่ไหม ฉันแอบมองเห็นยังมีสัตว์ประหลาดที่น่าเกลียดคนนั้นก็รังแกแม่ด้วย พวกเขาทั้งสองชั่วร้ายมาก” หยางหยางกับเฉิงเฉิงคิดต่างกัน เขารู้แค่ว่าสีหน้าเช่นนี้แม่ต้องถูกรังแกแน่นอน

เขาที่เติบโตข้างกายกู้ฮอน เขามีความเป็นลูกผู้ชายที่จะต้องปกป้องแม่

ใบหน้าเล็กๆของเขาโกรธจนหน้าบึ้ง

กู้ฮอนฝืนยิ้มอย่างแข็งแกร่ง หอมแก้มหยางหยางหนึ่งที “ว้าย หยางหยาง ทำไมถึงน่าเกลียดเช่นนี้ แม่ไม่ชอบแล้ว”

พอหยางหยางได้ยินหน้าก็ไม่บึ้งแล้ว “ฉันไม่ได้น่าเกลียดนะ ฉันหล่อเหมือนอาสามเลย........”

กู้ฮอนปล่อยลูกทั้งสอง “พวกเราจะได้กลับบ้านด้วยกันแล้ว”

พอได้ยินว่าจะกลับบ้าน หยางหยางก็ดีใจมาก แต่เฉิงเฉิงเหมือนมีอะไรในใจ

กู้ฮอนมองดูเฉิงเฉิง “เป็นอะไรไป จะได้กลับบ้านแล้วไม่ดีใจเหรอ”

เฉิงเฉิงพยักหน้าเบาๆ “แม่ ฉันคิดถึงคุณย่า ถ้าเธอกลับมาเห็นบ้านของเธอถูกเผาไหม้ไปหมดแล้ว เธอจะเสียใจมากขนาดไหน”

เมื่อคิดถึงคุณป้าฟาง　กู้ฮอนกับหยางหยางก็เข้าสู่ความเงียบ

หยางหยางยกมือน้อยๆขึ้น “พวกเราก็รีบสร้างบ้านใหม่ให้เสร็จก่อนที่คุณย่าจะกลับมา”

เฉิงเฉิงเหลือบมองหยางหยางอย่างไม่พอใจ “แค่พวกเราไม่กี่คนสามารถสร้างได้เหรอ ฉันว่าสร้างจนคุณแก่ก็คงจะไม่เสร็จ”

กู้ฮอนยิ้ม “พวกคุณสองคนไม่ต้องกังวล พ่อจัดการสั่งคนมาแล้ว รอพวกเราออกจากที่นี่ พวกเขาก็จะสร้างบ้านใหม่ให้ และจะเหมือนเดิมด้วย”

ความจริงเธอก็ไม่แน่ใจว่าเป่หมิงโม่จะสร้างขึ้นมาใหม่หรือไม่

ก่อนที่จะมีคนมารับพวกเขา กู้ฮอนกับลูกๆหลับไปแล้วหนึ่งตื่น เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าทำให้พวกเขาเหนื่อยล้า

ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู

กู้ฮอนลุกขึ้นเปิดประตู เห็นฉิงฮัวยืนอยู่หน้าประตู “คุณกู้ ด้านนอกรถพร้อมแล้ว เชิญคุณกู้กับคุณชายทั้งสองขึ้นรถเพื่อกลับบ้าน”

“ตกลง ฉันจะพาลูกๆออกไปเดี๋ยวนี้” กู้ฮอนพูดจบ หันไปปลุกลูกทั้งสองตื่น

เธอพาลูกๆออกมา ก็เจอเป่หมิงโม่กับเฟยเอ๋อก็ออกมาจากห้องนอนเช่นกัน

กู้ฮอนเห็นทั้งสองจับมือกัน แม่ว่าเธอจะทำใจได้แล้ว แต่เมื่อเห็นใจก็สั่นเล็กน้อย

เฉิงเฉิงมองกู้ฮอน แล้วมองเป่หมิงโม่กับคนข้างกายเขาที่ใบหน้ายิ้มเหมือนดอกไม้บาน เฟยเอ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อย

หยางหยางเห็นสองคนนี้ จมูกน้อยๆส่งเสียงฮึดฮัดแล้วก็ไม่มองพวกเขาอีกเลย

ฉิงฮัวนำทางอยู่ด้านหน้า เป่หมิงโม่จับมือเฟยเอ๋อเดินตามอยู่ด้านหลัง กู้ฮอนและลูกๆก็เดินตามอยู่ด้านหลังห

ช่วงเวลาที่เธอจะออกจากห้องใต้ดิน มีความลังเล หันกลับไปมองกรอบรูปภาพที่เรียงอย่างประณีตที่วางไว้บนตู้