เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 549

บทที่ 549 เธออยากจะมีครอบครัว

“แม่ เฉิงเฉิงพูดไม่ผิด คุณเข้าใจไอ้พ่อนกผิดแล้ว เกี๊ยวจานนั้นส่วนใหญ่ฉันกับเฉิงเฉิงเป็นคนทานหมด” หยางหยางรีบร้อนช่วยยืนยันให้เป่หมิงโม่ ทำให้กู้ฮอนรู้สึกประหลาดใจ

“ก็ฉันเห็นเขากำลังกินอยู่” กู้ฮอนพูดด้วยความไม่เชื่อ

“ความจริงพ่อทานไปแค่สองชิ้นเอง” เฉิงเฉิงพูดต่อ

ก็ฮอนเพิ่งจะรู้ว่าตัวเองน่าจะเข้าใจเป่หมิงโม่ผิดจริงๆ ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ เธอก็ไม่คิดที่จะขอโทษเป่หมิงโม่ ถือว่าชดเชยสิ่งที่อยู่ในบ้านพักตากอากาศแล้วกัน

หลังจากเฉิงเฉิงกับหยางหยางทานเป็นเพื่อนกู้ฮอนอีกสองชิ้น แล้วก็กลับไปเล่นกับเบลล่าที่ห้องของตัวเอง

เหลือแค่กู้ฮอนอยู่ในห้องอาหารคนเดียว เธอทานไปไม่กี่ชิ้นก็รู้สึกอิ่มแล้ว

มองดูเกี๊ยวที่เหลืออีกเยอะในจาน อยากไปนั่งดูทีวีในห้องรับแขก คนที่ทานเกี๊ยวไปเพียงสองชิ้นคนนั้น

แค้นก็ส่วนแค้น แต่ก็ไม่ควรปล่อยให้คนอื่นเขาหิว เขาไม่มีเมตตา แต่เราก็ไม่ควรใจร้าย กู้ฮอนคิดอยู่ ก็นำเกี๊ยวกลับไปที่ห้องครัวอีกครั้ง ทำหใหม่อีกครั้ง

เฉิงเฉิงกับหยางหยางพาเบลล่าวิ่งกลับไปที่ห้องของตัวเอง

“เป่หมิงซีหยาง ขอบคุณนะ” เฉิงเฉิงเข้ามาเห็นร่างเล็กๆของหยางหยางนอนอยู่บนเตียงแล้วพูด

หยางหยางหันตัวมา มองเฉิงเฉิงๆด้วยความแปลกใจ “คุณของคุณฉันทำไม”

“ขอบคุณที่คุณช่วยปกป้องพ่อไง” เฉิงเฉิงนั่งบนพื้น กอดเบลล่าแล้วพูด

หยางหยางโบกมือเล็กๆของเขา “ไม่เป็นไร ฉันกับไอ้พ่อนกก็ต่างคนต่างอยู่ ไม่ยุ่งกันอยู่แล้ว ฉันก็แค่พูดไปตามความจริง ก็ไม่ถือว่าช่วยเขา”

พูดจบ เขาลูบท้องน้อยๆของตัวเอง อย่างมีความสุข “วันนี้ออกไปถือว่าไม่เสียเปล่า คุณไม่ได้ตามไปด้วยถือว่าขาดทุน”

“ฉันขาดทุน หรือว่าที่พวกคุณเกือบจะถูกเอาไปขายถือว่าโชคดีเหรอ” เฉิงเฉิงรู้สึกไม่เข้าใจ

หยางหยางยิ้ม “โชคดีแน่นอน คุณก็เห็นว่าฉันกับแม่กลับมากันอย่างไรไม่ใช่หรือ ได้เจอกับคุณอาคนหล่อคนนั้นก็เป็นความโชคดีของพวกเราไง คุณไม่เห็นว่าอาหารที่เขาทำอร่อยมากแค่ไหน โดยเฉพาะปีกไก่ย่างที่เขาทำ........”

พูดถึงตรงนี้ ใบหน้าเล็กๆของหยางหยางก็แสดงถึงความสุขและความปรารถนา

เวลานี้ กู้ฮอนยุ่งๆในห้องครัว ไม่สนใจว่าอร่อยไหม เกี๊ยวไหม้จานนี้น่าจะเป็นทางเลือกที่เร็วที่สุด เธอคำนึงถึงว่าเกี๊ยวไหม้นี้ทานยาก เธอจึงแยกแผ่นเกี๊ยวกับไส้เกี๊ยวออกจากกัน เทลงในหม้อแล้วปรุงใหม่

เพิ่มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่เหลือและผักแห้งไว้ในตู้ ปรุงด้วยซีอิ๊วขาวและน้ำส้มสายชูเล็กน้อย

เช่นนี้ก็ได้ลูกชิ้นน้ำซุปภายในห้านาที ถอดผ้ากันเปื้อนออก นำน้ำผลไม้ เดินไปทางห้องรับแขก นำเสนอด้วยตาดำๆ

***

“ถือว่าคุณยังมีความเป็นพ่ออยู่บ้าง ให้ลูกๆทานจนอิ่มก่อน” กู้ฮอนพูดอยู่แล้วชี้ไปที่ลูกชิ้นน้ำซุปที่ปรุงใหม่ “ที่มีอยู่ก็ทำได้แค่นี้นะ ใครบอกให้คุณรบกวนตอนฉันทำกับข้าว นี่เรียกว่า ‘กรรมตามสนอง’”

พูดจบกู้ฮอนก็กลับไปเก็บกวาดห้องครัว

เป่หมิงโม่มองดูแล้ววางลงบนโต๊ะกาแฟ มีไอร้อนๆลอยขึ้นในถ้วยอาหาร

เขาไม่สามารถแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับมันได้

แต่ว่า มองดูด้านหลังที่ผอมเพรียวของกู้ฮอน ใบหน้าของเขาแสดงความเย็นชา และยังคงมีรอยยิ้มเล็กน้อย

หยิบโทรศัพท์ออกมา กดปุ่มทางลัด จากนั้นมีเสียงสแตนบาย

“เจ้านาย มีอะไรจะรับสั่ง” อีกฝ่ายของโทรศัพท์รับสายโดยฉิงฮัว

ฉิงฮัวส่งกู้ฮอนถึงบ้านแล้วก็ขับรถออกไปทันที กลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลเป่หมิง

สิ่งที่เขาไม่คาดไว้คือ เขาเห็นแค่เฟยเอ๋ออยู่ตรงนี้ แต่ไม่เห็นเป่หมิงโม่

เป่หมิงโม่ส่งเฟยเอ๋อกลับถึงคฤหาสน์ตระกูลเป่หมิงแล้วเขาก็ออกไปเลย เฟยเอ๋อเห็นฉิงฮัวกลับมา ก็อยากถามว่าตอนนี้เป่หมิงโม่อยู่ไหน

สิ่งที่ทำให้เธอผิดหวังคือ ฉิงฮัวกลับไม่รู้อะไรเลย

หลังทานข้าวเย็น โทรศัพท์ของฉิงฮัวก็ดังขึ้น เขาเห็นเป็นเป่หมิงโม่โทรมา รีบหาห้องที่เงียบสงบ “เจ้านาย มีอะไรให้รับใช้ครับ”

“เดี๋ยวคุณส่งคนไปที่วิลล่ากลางหน้าภูเขา เก็บกวาดให้เรียบร้อย พรุ่งนี้ฉันจะไปที่นั่น” เป่หมิงโม่ถือโทรศัพท์อยู่ ยืนในห้องรับแขกที่สามารถมองเห็นห้องครัวได้

พูดไปด้วยแล้วมองดูคนที่กำลังยุ่งๆในห้องครัวไปด้วย

ฉิงฮัวได้ยินวิลล่ากลางหน้าภูเขาจึงตะลึง “ท่านหมายถึง ‘เย่โม่ฮอนหวี’ใช่ไหม” เพื่อให้แน่ใจ เขาย้ำในโทรศัพท์อีกหนึ่งรอบ

หลังจากได้ยินเสียงตอบยืนยัน ฉิงฮัวก็วางสายโทรศัพท์

วิลล่ากลางหน้าภูเขาที่สร้างไว้ ——เย่โม่ฮอนหวี

ฉิงฮัวรู้ว่านั่นเป็นสิ่งที่เจ้านายสร้างไว้ให้กับคุณกู้ สำหรับวิลล่าแห่งนี้ เขาทุ่มเทมาก ยังวาดภาพจิตรกรรมฝาผนังขนาดใหญ่ด้วยตัวเองด้วย

ตอนที่คุณกู้เดินทางไปออสเตรเลีย เขาโกรธมาก แล้วก็ทำลายภาพจิตรกรรมฝาผนังนั้นด้วยมือเขาเอง

จนถึงวันนี้ เจ้านายยังไม่เคยเดินเข้าไปแม้แต่ก้าวเดียว แค่ส่งคนไปคอยทำความสะอาดเป็นประจำ

ตั้งแต่ย้ายไปที่บ้านพักตากอากาศหลายสิ่งหลายอย่างก็เปลี่ยนไป ความสัมพันธ์ระหว่างเจ้านายกับคุณกู้ก็เบาบางลงทำให้ทุกคนแปลกใจ

ตอนนี้ ไม่รู้ว่าเจ้านายคิดจะทำอะไร เขาถึงได้โทรศัพท์หาตัวเอง

และสั่งให้ตัวเองส่งคนไปทำความสะอาดวิลล่านั่น

ไม่เพียงเท่านี้ พรุ่งนี้เจ้านายยังจะเข้าไปที่นั่น คนที่จะไปด้วยก็คงจะเป็นคุณกู้กับคุณชายทั้งสองแน่นอน

หรือว่า.......ตอนนี้เจ้านายกับคุณกู้จะอยู่ด้วยกัน มิน่าหล่ะถึงปล่อยให้คุณเฟยเอ๋ออยู่คนเดียวที่คฤหาสน์ตระกูลเป่หมิง

ฉิงฮัวออกจากห้อง พบกับเฟยเอ๋อพอดีเลย

เฟยเอ๋อยิ้มให้เขา “เมื่อครู่โม่โทรมาใช่ไหม”

หลังจากนั้นก็กลับไปที่ห้องนอนของตัวเองกับลูกๆ

กู้ฮอนปิดประตูห้องนอนของตัวเองเบาๆ

เวลานี้ หยางหยางสีหน้าดูสบายมีความสุข ทำท่าพูดคุยกับเฉิงเฉิงอยู่

กู้ฮอนยิ้มแล้วเดินเข้าไป ลูบหัวของลูกทั้งสอง “พวกคุณคุยอะไรกัน”

“ฉันกำลังเล่าเรื่องรถบ้านที่เท่สุดๆของคุณอาคนหล่อให้เฉิงเฉิงฟัง” ยังไม่รอเฉิงเฉิงตอบ หยางหยางก็แย่งตอบก่อน

กู้ฮอนได้ยินหยางหยางพูดถึงเช่นนี้ อยู่ๆเธอก็คิดถึงNotonขึ้นมา คนคนนี้น่าสนใจจริงๆ เดินทางรอบโลกโดยรถยนต์ตัวคนเดียว......

แต่ชีวิตแบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ เธออยากได้ครอบครัวที่อบอุ่น ให้ความรู้สึกปลอดภัยกับเธอ

***

สายลมยามเช้าพัดเบา ๆ จากหน้าต่างเข้ามาในห้องนอน กู้ฮอนดึงเท้าที่ออกมาเข้าไปในผ้าห่ม

“ฮัดชิ้ว.......” เสียงฮัดชิ้วของหยางหยางทำให้กู้ฮอนตื่น

เธอลืมตาขึ้น เห็นหยางหยางกำลังหลับสบาย เอามือน้อยๆที่อยู่บนตัวเธอออกเบาๆ

ลุกขึ้นนั่ง เห็นผ้าห่มของหยางหยางที่ห่มตัว ถูกเขาเตะไปกองอยู่ปลายเตียงแล้ว

ท้องก็ออกมา ขยับตามจังหวะของลมหายใจ

เขากางแขนกางขาออก เหมือนตัวหนังสือตัวต้าเลย เบียดเฉิงเฉิงไปอีกด้านหนึ่งของเตียง

กู้ฮอนห่มผ้าให้เขาเบาๆ แล้วดูผ้าห่มของเฉิงเฉิง

ลงจากเตียง ส่องกระจกหวีผมยาวๆของตัวเองให้เรียบร้อย เปลี่ยนชุดนอนออก

หลังจากนั้นออกจากห้องนอนเงียบๆ

หันไปมองที่โซฟา แต่เป่หมิงโม่ไม่อยู่แล้ว

คิดไม่ถึงว่าเขาจะตื่นเช้าขนาดนี้ แต่ว่าเขาไปไหนแล้ว

ในเวลานี้มีเสียงช้อนกับถ้วยและจานที่กระทบกันจากห้องอาหาร

กู้ฮอนเดินไปที่ห้องอาหาร เห็นแค่โถน้ำซุปวางอยู่บนโต๊ะของโถ ของว่างที่ฝีมือประณีตสี่จาน

ขนมเติงเฉ่าที่ขาวๆหมูชุบแป้งทองที่เหลืองอร่าม ปาท่องโก๋ที่อบจนเหลืองขาวกรอบนุ่ม ยังมีทองหยิบที่ทำจากมือ

เป่หมิงโม่เปลี่ยนเป็นสูททำงานที่ใหม่เอี่ยม จัดผมอย่างเรียบร้อย อย่างมีสไตล์และทันสมัย

เขานั่งที่โต๊ะอาหาร ถือช้อนดื่มน้ำซุปอยู่