เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 55

ตอนที่ 55 กลุ่มคนไร้สมอง1

ตลอดเวลาห้าปี ลูกชายของเขาจะเชื่อฟังอย่างสงบเงียบเหมือนกับเขาไม่มีผิด

แต่ตอนนี้ เด็กคนนี้มุดเข้ามาในอ้อมแขน แล้วร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง

ยิ่งไปกว่านั้นคือ ทั้งน้ำตาและน้ำมูกไหลมากองรวมกันอยู่บนหน้าของเขาหมด บางครั้งเขาก็เช็ดบนเสื้อผ้าแสนสะอาด จากนั้นก็ร้องไห้ต่อ……

เขากัดฟันแน่น “เป่หมิงซีเฉิง ร้องพอหรือยัง”

นึกไม่ถึงว่า การที่เขาดู จะทำให้เด็กน้อยในแขนร้องไห้หนักกว่าเดิม “แง…พ่อ……แง……ดุจัง……แง……”

เส้นเลือดของเป่หมิงโม่เริ่มปูดขึ้น จ้องเด็กน้อยผมยุ่งเหมือนรังนกในอ้อมแขน ไม่รู้ทำไม เขากลับนึกถึงหัวยุ่งๆเหมือนรังนกของกู้ฮอน……

เหมือนว่า เธอกับลูกชายของเขามีดวงตาที่ใสเป็นประกายเหมือนกัน

เขาอดที่จะคิดไม่ได้

ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจเสียงต่ำ ยื่นแขนแข็งแรงไปจับร่างเล็กเบาๆ และพูดอย่างเกร็งๆว่า “พอแล้ว ไม่ดุแล้วก็ได้”

หยางหยางสูดหายใจเข้า เงยหัวขึ้นเล็กน้อย ดวงตาสดใสปนด้วยน้ำตาจ้องมอง ทำแก้มป่อง มองหน้าเป่หมิงโม่ด้วยความไร้เดียงสา

ในที่สุดเขาก็ได้เจอพ่อแล้ว

กว่าจะถึงวันนี้ เขาเฝ้ารอมาเนิ่นนานมาก

พอคิดแล้วก็นึกถึงแม่มากๆ

เขารอจนแทบจะรอไม่ไหวต่อไปแล้ว

และวันนี้ ในที่สุดเขาก็ได้เจอพ่อสมปรารถนา

เขารู้สึกดีใจมากเกินไป เลยกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ ร้องไห้อย่างหนักออกมา

น่าขายหน้าที่สุดเลย

มือเล็กของหยางหยางยกขึ้นจับแก้มของเป่หมิงโม่ แล้วตั้งใจมองอย่างละเอียด

ราวกับอยากจะบันทึกท่าทางของเป่หมิงโม่ไว้ในความทรงจำ น้ำเสียงอ่อนโยนของเขา ถามอย่างกระตือรือร้น “พ่อหรือ คุณเป็นพ่อใช่ไหม เป็นพ่อของเฉิงเฉิงใช่ไหม”

เป่หมิงโม่มองลูกชาย คำถามที่ไร้เหตุผลของเด็กคนนี้ ทำให้เขารู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็พูดไม่ถูกว่ามันแปลกตรงไหน

เขาตอบเสียงหนักแน่น แล้วพยักหน้ายอมรับ

จากนั้น เสียงถามลูกชายเสียงต่ำ “ทำไมถึงร้องไห้ล่ะ หา”

ในน้ำเสียงนั้นแฝงไปด้วยความอ่อนโยน ที่เขาเองไม่รู้ตัวแม้แต่นิดเดียว

เหมือนว่าเขาไม่ทันสังเกต คำถามแบบเดียวกันนี้ เมื่อคืนเขาก็ถามแบบนี้กับกู้ฮอนที่กำลังร้องไห้เช่นกัน

หยางหยางตกตะลึง “พ่อ ทำไมถึงเพิ่งจะกลับมา ผมรอตั้งนาน……” เขามองตาของเป่หมิงโม่ จนเกือบจะร้องไห้แล้ว

หัวเล็กๆคิดว่า พ่อของหยางหยางเป็นพ่อที่อยู่ไม่ติดบ้านแบบนี้เองหรือ

พอคิดแบบนี้ ปากเล็กของหยางหยางฉีกยิ้มกว้างอย่างสดใส มือเล็กจับเป่หมิงโม่ จากนั้นเสียงเด็กก็ตะโกนขึ้นอย่างออดอ้อน——

“ไฮ พ่อ จริงๆแล้วผมคิดถึงพ่อมาก……”