เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 551

บทที่ 551 ฉันจะไม่เป็นธงสีของคุณ

ฉิงฮัวเดินไปที่ข้างหน้าผนังนั้นช้าๆ เงยหัวขึ้นมองสีน้ำมันที่สาดไปทั่วนั้นและพูดว่า: “ตอนนั้น เหตุการณ์นี้ผมเห็นแก่ตาเอง”

ฉิงฮัวจัดความคิดใหม่และพูดต่อว่า : “คุณยังจำเรื่องที่คุณชายเฉิงเฉิงบินไปออสเตรเลียตอนนั้นไหม ความจริงตอนนั้นเจ้านายไม่ได้ไปสนามบินส่งเขา แต่กลับมาวาดรูปที่นี่อย่างตั้งใจ ความจริงคือตอนนั้นเจ้านายอยากจะเอารูปวาดนี้ให้คุณนั่นเอง”

กู้ฮอนจะลืมเรื่องตอนนั้นลงได้ยังไงล่ะ ตัวเองก็แอบพาหยางหยางขึ้นเครื่องบินลำนี้เหมือนกัน ตอนนั้นเธอก็แค่เกิดความรู้สึกความเป็นแม่ขึ้นมา อยากจะอยู่กับเฉิงเฉิงที่หากลับมาโดยที่ไม่มีคนนอกมารบกวนช่วงหนึ่ง

เมื่อได้ยินฉิงฮัวบอกว่าตอนนั้นเป่หมิงโม่ไม่ไปส่งลูกชายแต่กลับมาวาดภาพที่นี่เพื่อที่จะส่งภาพวาดให้ตัวเอง ทันใดนั้นหัวใจของเธอก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา คิดไม่ถึงเลยว่าตอนนั้นในใจของเขาตัวเองจะมีตำแหน่งที่สูงขนาดนี้

แต่กู้ฮอนก็ซ่อนความรู้สึกอบอุ่นของตัวเองนั้นไว้อย่างรวดเร็ว

ยังคงทำหน้าเฉยชาและถามว่า: “ถ้าเป็นผลงานที่เขาตั้งใจวาดแล้วทำไมถึงเป็นสภาพแบบนี้ล่ะ”

ฉิงฮัวถอนหายใจเฮือกหนึ่ง: “อันที่จริงแล้วภาพวาดนี้ถูกทำลายผมก็มีส่วนอยู่ในนั้นด้วย…”

กู้ฮอนตะลึง: “มีผลกับนาย?”

ฉิงฮัวพยักหน้า: “ถ้าผมไม่ได้บอกข่าวคุณชายยี่เฟิงกับคุณอยู่บนเครื่องบินลำเดียวกันให้เจ้านาย เขาก็ไม่มีทางทำแบบนี้หรอก…”

กู้ฮอนเดินไปที่ข้างหน้าผนัง อยากจะสัมผัสภาพวาดที่ถูกกาลเวลาปกคลุมไปด้วยฝุ่นเนิ่นนาน แต่เธอก็ควบคุมตัวเองไว้ได้

แค่เธอยังสังเกตเห็นบนผ้าวาดที่มีสีสันนั้นยังมีอีกหนึ่งสีที่ไม่ควรอยู่บนนั้นด้วย--รอยสีแดงเข้มที่ปนอยู่กับสีน้ำมันซึ่งแห้งผากแล้ว

“นี่คือ…” กู้ฮอนถาม

“ตอนนั้นเจ้านายโมโหมาก เป็นรอยที่ชกและเหลือไว้บนนั้น” ฉิงฮัวจ้องมองสีแดงเข้มนั้น

กู้ฮอนยืนอยู่ตรงนี้ เหมือนตัวเองย้อนกลับไปถึงตอนที่เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น:

เมื่อเป่หมิงโม่รู้ข่าวที่ตัวเองพาลูกไปอยู่บนเครื่องบินลำเดียวกันกับยี่เฟิง ใจของเขาโดนกระทบหนักแค่ไหน

ส่วนการกระทบนี้กลายเปลี่ยนเป็นบรรยากาศ เห็นแต่กำปั้นของเป่หมิงโม่ตีไปที่ภาพวาด จนมีเลือดกระจายออก ไหลลงมาตามผนัง ย้อมภาพจิตรกรรมฝาผนังนี้กลายเป็นสีแดง

น่าตกตะลึง…

***

“แอ๊ด…” เสียงประตูดังขึ้น เป่หมิงโม่เดินออกมาจากข้างในห้อง ดูออกได้ว่าใบหน้าอันเย็นชาของเขาไม่เหมือนกับสีหน้าตอนที่มาเมื่อกี้ เหมือนกลายเป็นว่ามีเรื่องอยู่ในใจหลายเรื่องมาก

ในมือของเขา ยังมีซองเอกสารคราฟท์สีเหลืองอีกด้วย

เมื่อเขาออกมาจากห้อง ก็เห็นภาพจิตรกรรมฝาผนังที่ตัวเองสั่งคนมาปกปิดไว้แล้ว ตอนนี้ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง เขาก็ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย

ภาพวาดนี้ไม่เห็นตั้งหลายปีแล้ว แต่ก็ยังคงดูเหมือนกับเป็นเมื่อวานอยู่

ฉิงฮัวเห็นเป่หมิงโม่ออกมาแล้ว ก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย

เขากังวลว่าเจ้านายเห็นฉากแบบนี้แล้วจะระเบิดออกมา

แต่เหมือนจะไม่ได้เป็นอย่างที่ฉิงฮัวคิดไว้อย่างนั้น เป่หมิงโม่เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย สีหน้ายังคงเฉยชาเดินอ้อมผ่านโซฟาและไปที่ข้างหน้าของกู้ฮอน

หลังจากนั้นก็ยื่นซองเอกสารคราฟท์ในมือไปให้กู้ฮอน

ใช้น้ำเสียงอีกเช่นเคยพูดว่า: “คุณเซ็นเลย”

กู้ฮอนรับซองเอกสารมาอย่างสงสัย เปิดออกและเอาเอกสารออกมาจากข้างในชุดหนึ่ง

บนกระดาษสีขาวนั้นพิมพ์คำตัวใหญ่ๆ ว่า: สัญญายกให้ที่ดิน

ดูลงมาข้างล่าง ในช่องผู้ให้นั้น เป่หมิงโม่เซ็นชื่อของตัวเองเรียบร้อยแล้ว

แล้วมาดูที่อยู่ ซึ่งที่เขียนไว้ก็คือที่นี่

ถือสัญญานี้ไว้ กู้ฮอนโมโหจนมือที่ถือเอกสารอยู่สั่นไม่หยุดเลย เธอรู้สึกถูกอัปยศหนักมาก เหมือนกับตอนนั้นที่เธอเซ็นสัญญาคลอดลูกอย่างนั้น

กู้ฮอนบอกกับเฉิงเฉิงว่า: “ลูกพาหยางหยางไปเล่นที่ข้างนอกก่อน แม่มีเรื่องจะคุยกับคุณพ่อ”

เฉิงเฉิงก็สังเกตบรรยากาศตรงนี้ได้แล้วเหมือนกัน ตั้งแต่ที่หยางหยางดึงผ้าออก เมื่อภาพวาดนั้นปรากฏขึ้นมาก็มีการเปลี่ยนแปลง ตลอดจนการปรากฏตัวออกมาของคุณพ่อบรรยากาศที่นี่ก็ยิ่งตื่นเต้นแล้ว

เขาตอบกลับและจับมือน้อยของหยางหยางขึ้นมา: “เราไปเล่นที่ข้างนอกกันเถอะ คุณแม่กับคุณพ่อมีเรื่องจะคุย”

หยางหยางก็ไม่ได้ไม่รู้เรื่องขนาดนั้น ออกไปกับเฉิงเฉิงด้วยกันอย่างรู้ตัว

พอเห็นลูกออกไปแล้ว ใบหน้าสวยของกู้ฮอนทำหน้าเคร่งขึ้นมา สิงโตน้อยในใจของเธอโมโหแล้ว

เธอจ้องเป่หมิงโม่: “วันนี้คุณพาพวกเรามาที่นี่เพื่ออะไรหรอ คืออยากใช้ภาพวาดนี้ทำให้ฉันซึ้งใจ หรืออยากใช้บ้านหลังหนึ่งเพื่อที่จะได้ตัวฉันไป”

เมื่อได้ยินคำพูดของกู้ฮอน ในใจฉิงฮัวก็แอบตกใจเล็กน้อย ยังไม่ทันรอเป่หมิงโม่เอ่ยปาก เขารีบโบกมืออธิบายว่า: “คุณเข้าใจผิดแล้วครับ ตั้งแต่หลังจากที่เกิดเรื่องนั้นขึ้นมา เจ้านายก็สั่งให้คนใช้ผ้าปิดภาพวาดนี้ให้มิดชิดแล้ว จนถึงเมื่อกี้คุณชายน้อยหยางหยางดึงผ้าลงมาโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ จึงปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง”

กู้ฮอนเอาสัญญายกให้ที่ดินอยู่ตรงหน้าเขา: “ฉิงฮัว ไม่ต้องอธิบายให้เขาอีกแล้ว ถ้าสมมติว่าภาพวาดนั้นเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ แล้วนี่คืออะไรอีกล่ะ”

ฉิงฮัวมองแวบหนึ่งและพูดว่า: “คุณครับ ความจริงอันนี้เจ้านายก็เตรียมไว้จะให้คุณตั้งแต่ตอนนั้นแล้วเหมือนกัน”

“ฮา…ฮา…” กู้ฮอนหัวเราะแห้งๆ สองที

หันหน้าไปมองเป่หมิงโม่: “ฉันนี่ยอมคุณจริงๆ เลย อีกไม่กี่วันก็จะแต่งงานกับเฟยเอ๋อ แล้วยังจัดให้ฉันอยู่ที่นี่อีกด้วย คุณนี่วางแผนเก่งเนาะ นี่ก็คือธงแดงที่บ้านยังไม่ล้ม ธงสีข้างนอกปลิวไสวไปตามลมเลยจริงๆ คราวก่อนก็ยังมีซูยิ่งหวั่นอีกคน แต่ว่า ไม่ว่าอดีตหรืออนาคตคุณจะมีธงสีเท่าไหร่ ฉันจะบอกคุณว่า ฉันจะไม่ใช่ธงสีที่คุณซ่อนเอาไว้ ไม่มีวัน! สัญญาของคุณนี้อยากไปให้ใครเซ็นก็ไปเลยไป!”