เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 552

บทที่552 บริษัทเกิดเรื่องแล้ว

เขายืนอยู่ที่เดิมดูแม่ลูกสามคนนั้นที่เดินมาหาเขา มุมปากมีรอยยิ้มบางๆ ไหลออกมา

“ลุงคนสวย! แม่ดูลุงคนสวยสิ...” หยางหยางดิ้นไปมาดิ้นตรงหลังของกู้ฮอนอย่างตื่นเต้น

กู้ฮอนก็ตะลึงมาก ไม่คิดว่าวันนั้นที่ลาจากกันที่บ้านพักตากอากาศ ยังไม่ถึงสองวันก็เจอกันอีกแล้ว

“บังเอิญจริงๆ เลย คุณกู้ เรามาเจอกันที่นี่อีกแล้ว” Notonยิ้มพยักหน้าให้เธอ

จากนั้นก็ได้เห็นหยางหยาง: “ฮาฮา สงสัยผมจะทำตามสัญญาของเราเร็วๆ นี้แล้ว”

พอหยางหยางได้ยินเขาพูดถึงคำสัญญานั้น ก็ดิ้นไปดิ้นมาจะให้กู้ฮอนปล่อยเขาลงมา

หลังจากที่ลงมาที่พื้นแล้ว เขารอไม่ได้เลยที่จะวิ่งไปข้างๆ Noton สำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้าหนึ่งรอบ: “ลุงคนสวยหล่อขึ้นอีกแล้วครับ”

Notonยิ้มและยกมือขึ้นมาสัมผัสหัวเล็กๆ ของหยางหยางเบาๆ: “เธอก็ไม่แย่นิ”

หยางหยางฟังแล้วก็ดีใจ มือเล็กปัดฝุ่นเล็กๆ น้อยๆ ที่ยังหลงเหลือออก และใช้น้ำเสียงภูมิใจพูดว่า: “นี่คือชุดที่ผมเตรียมไว้จะขึ้นไปเวทีรับรางวัลเลยนะ”

พูดจบ หยางหยางก็ทำสีหน้าตื่นเต้นพูดอีกว่า: “ลุงคนสวยพูดจริงๆ หรอครับ งั้นก็สอนผมทำย่างปีกไก่อร่อยๆ สิครับ”

กู้ฮอนใช้มือเดียวลากหยางหยางมา: “มีใครคนไหนที่เจอหน้ากันแล้วก็ให้เขามาสอนลูกทำปีกไก่”

“ฮาฮา ไม่เป็นไรหรอก ถ้ารับปากกับหยางหยางแล้ว ผมก็จะทำตามสัญญา”

Notonพูดจบ ก็ยิ้มและโบกมือให้กับเฉิงเฉิงที่ยืนอยู่ข้างๆ กู้ฮอน: “Hi …”

เฉิงเฉิงก็พยักหน้ากับเขาอย่างมีมารยาท

“ว้าย ขอโทษจริงๆ ที่ให้พวกคุณยืนอยู่ข้างนอกนานขนาดนี้ มีเรื่องอะไรก็ขึ้นไปบนรถก่อนแล้วค่อยคุยกันเถอะ” Notonพูดจบก็หลีกทางให้พวกเขา มือทำท่าเชิญพวกเขาขึ้นรถ

***

กู้ฮอนเห็นNotonทำท่าทางเชิญพวกเขาขึ้นรถแล้ว เธอก็มิอาจปฏิเสธได้

หลังจากที่พูดคำว่าขอบคุณกับเขาแล้วก็พาเด็กสองคนขึ้นไปบนรถ

เทียบกับความร้อนผ่าวข้างนอกแล้ว อยู่ในรถรู้สึกเย็นฉ่ำมากเลย

กู้ฮอนพาเด็กนั่งอยู่ตรงโต๊ะที่อยู่ข้างหน้าต่างของรถ

หลังจากที่Notonขึ้นมาบนรถก็ปิดประตูรถ จากนั้นเอาน้ำผลไม้ออกมากี่ขวดวางไว้บนโต๊ะ หลังจากนั้นก็เอาขนมประณีตออกมาวางไว้ที่โต๊ะ

“คุณกู้ครับ ทานกับเด็กด้วยกันเลย ไม่ต้องเกรงใจเลยนะ”

“ได้เลยครับ! ผมหิวจนท้องร้องตั้งนานแล้ว” หยางหยางยื่นมือเล็กออกมาอยากจะจับอาหารที่อยู่ในจาน

แต่กลับถูกกู้ฮอนตีมือทีหนึ่ง: “บอกเธอกี่ครั้งแล้ว ถ้าคนอื่นเอาของให้เธอกินต้องบอกขอบคุณก่อน จากนั้นต้องไปล้างมือถึงจะกินได้”

หยางหยางทำหน้ามุ่ย หันหลังกระโดดลงจากที่นั่งไปล้างมือท่างล้างมือ จากนั้นก็เงยหัวขึ้นพูดกับNotonว่า: “ขอบคุณลุงคนสวยครับ”

Notonยืนพิงอยู่ตรงตู้เย็น ถือน้ำผลไม้และพยักหน้าให้กับหยางหยางอย่างสง่า

“คุณNotonคะ คุณไปท่องเที่ยวต่อแล้วไม่ใช่หรอ แต่ทำไมถึงมาอยู่ที่ได้หรอคะ” กู้ฮอนมีความสงสัยอยู่เล็กน้อย

Notonดื่มน้ำผลไม้คำหนึ่ง: “ความจริงผมก็ท่องเที่ยวอยู่ตลอดอยู่แล้ว แค่ในช่วงนี้ผมจะอยู่ที่นี่สักระยะเวลาหนึ่ง”

พูดไปเขาก็ยื่นมือขาวใสของเขาออกมา ยื่นนิ้วชี้ออกมาอยู่ตรงหน้ากู้ฮอน: “คุณลืมข้อตกลงระหว่างเราสองคนแล้วหรอ”

พอกู้ฮอนได้ยินคำใบ้ของเขาเข้าก็เข้าใจทันทีเลย และยิ้มแบบรู้สึกผิด: “Noton ขอโทษนะที่เรียกคุณว่าเป็นคนอวดรู้อีกแล้ว”

“ไม่เป็นไรหรอก” พูดไปเขาก็เห็นเฉิงเฉิงที่อยู่ข้างๆ กู้ฮอน ยังไม่ต้องพูดถึงว่าเขานั่งเรียบร้อยดีมาก ขนาดอาหารที่อยู่บนโต๊ะเขาก็ไม่แตะสักนิดเลย

Notonไปเข้าใกล้เฉิงเฉิง ยิ้มมองเขา: “เด็กชายเฉิงเฉิงครับ เธอไม่ชอบขนมของที่นี่หรอ เธออยากกินอะไรบอกผมมา ผมลองคิดดูว่าจะทำยังไง”

เฉิงเฉิงมองNoton: “ขอบคุณลุงNotonครับ ตอนนี้ผมยังไม่หิวเลย”

ได้ยินคำตอบกลับของเฉิงเฉิงแล้ว Notonก็แค่ยิ้มอ่อน เปิดฝาน้ำผลไม้ที่อยู่ข้างหน้าเฉิงเฉิงให้เขา ยื่นไปในมือของเขา: “ผมดูออกได้ว่าตอนนี้เธอหิวมาก แต่มีบางเรื่องอยู่ในใจของเธอ ทำให้เธอกินไม่ลง ใช่ไหม”

Notonพูดถูกแล้ว อันที่จริงเฉิงเฉิงกินไม่ลงก็เพราะมีเรื่องอยู่ในใจ เขาพยักหน้าเบาๆ

“อ่อ เป็นแบบนี้นี่เอง” Notonขมวดคิ้ว ครุ่นคิดสักพักและพูดต่อว่า: “ความจริงในชีวิตของเรานั้นจะเจอเรื่องกังวลหลายเรื่องมาก บางเรื่องเราสามารถแก้ปัญหาได้ด้วยตนเอง และยังมีบางเรื่องที่เราไม่สามารถแก้ปัญหาได้เอง เธอเข้าใจความหมายของผมไหม”

เฉิงเฉิงพยักหน้าเบาๆ จากนั้นก็พูดกับNotonว่า: “ลุงNotonครับ ผมคิดว่าเรื่องนี้ผมน่าจะแก้ปัญหาด้วยตนเองไม่ได้ แล้วควรจะทำยังไงดีอ่ะครับ”

“ถ้าเป็นเรื่องที่ตัวเองจัดการไม่ได้ ความจริงก็มีอยู่สองวิธีสามารถลองดูได้ วิธีแรกก็คือ เธอสามารถบอกเรื่องนี้ให้กับพ่อแม่ของเธอ ให้เขาช่วยแก้ปัญหา ส่วนวิธีที่สองก็คือ ถ้าไม่มีใครสามารถแก้ปัญหาได้ งั้นก็ไม่ต้องไปแก้แล้ว เพราะมันไม่ถือว่าเป็นเรื่องเลยด้วยซ้ำ มาปวดหัวกับเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องมันเสียเวลามากเลย ถ้าจะเป็นแบบนี้เรานำเวลาไปทำเรื่องที่เราสามารถทำได้ไม่ดีกว่าหรอ รอวันหลังเรามีความสามารถพอแล้วค่อยกลับมาแก้ไขอีกที ก็ยังไม่ถือว่าสายเกินไป”

Notonพูดไปสัมผัสเส้นผมของเฉิงเฉิงเบาๆ ไป: “ได้แล้ว ลูกผู้ชายน้อย ตอนนี้ปัญหาที่เธอต้องแก้ก็คือปัญหาของท้องเธอ มีแต่กินอิ่มนอนอิ่มแล้ว จึงจะมีแรงไปเผชิญหน้าได้”

***

เฉิงเฉิงพยักหน้า: “ขอบคุณลุงมากๆ นะครับ” จากนั้นก็หยิบขนมมาหนึ่งชิ้นและเริ่มทาน

กู้ฮอนยิ้มดูNotonพูดคุยกับเฉิงเฉิงอยู่ข้างๆ มีความอดทน และวิธีก็ง่ายที่จะให้เขายอมรับได้

อดไม่ได้ที่จะนึกถึงเป่หมิงโม่ขึ้นมาอีกครั้ง วิธีสั่งสอนของเขาเทียบกับNotonแล้วก็คือคำว่า:โหดร้ายและง่าย

นิสัยเด็กเล็กของเฉิงเฉิงหมดหายไปตั้งนานแล้ว พูดได้ว่าทุกอย่างนี้เป็นผลมาจากเป่หมิงโม่ล้วนๆ

“คุณกู้?” Notonเห็นกู้ฮอนมีท่าทางใจไม่อยู่กับตัว เลยยื่นมือไปเรียกคำหนึ่ง

ในขณะนี้กู้ฮอนจึงถูกเรียกสติกลับมา เธอยิ้มอย่างเกรงใจ: “เมื่อกี้กำลังคิดเรื่องอยู่”