เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 555

บทที่ 555 ดวงตาที่อยู่ด้านหลัง

ขณะนั้นมีพยาบาลคนหนึ่งออกมา หลังจากที่พวกเขาคุยกันไม่กี่ประโยคพยาบาลก็ไปแล้ว

คนนั้นยืนอยู่ที่เดิมได้สักพักก็หันหลังเข้าไปในห้องผู้ป่วย

ดูถึงตรงนี้ เป่หมิงโม่ขมวดคิ้ว: “เธอขยายภาพที่คนนั้นยืนอยู่นอกห้องผู้ป่วยเมื่อกี้หน่อย”

ฉิงฮัวถือมือถืออยู่ ย้อนวิดีโอกลับไปนิดหน่อย จากนั้นหยุดวิดีโอ และขยายภาพของคนนั้นอีก

นัยน์ตาอันคล้ายกับนกอินทรีของเป่หมิงโม่สังเกตคนนี้ แต่เนื่องจากข้อจำกัดของกล้องวงจรปิด เขายังคงดูหน้าคนนี้ไม่ออกอยู่ดี

ทันใดนั้น เหมือนฉิงฮัวจะเจออะไรเข้าแล้ว มือของเขาชี้ไปที่กระเป๋าเสื้อของคนนั้น: “เจ้านายดูสิครับ ตรงนี้ของเขาเหมือนมีอะไรบางอย่างใส่ไว้อยู่”

เป่หมิงโม่ตั้งตาดู เป็นสิ่งของที่เป็นกระดาษกองหนึ่งจริงๆ: “เปิดคลิปต่อ”

ฉิงฮัวกดปุ่มเล่นทีหนึ่ง

รอจนถึงคนนั้นออกมาจากห้องผู้ป่วยแล้ว ฉิงฮัวกดหยุดวิดีโออีกครั้ง

“เจ้านายดูสิครับ กระดาษที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อของเขาหายไปแล้ว!”

เป่หมิงโม่ขมวดคิ้วและพยักหน้าช้าๆ จากการหยุดวิดีโอสองครั้งนี้ เขาเจอลักษณะของคนนี้ได้บ้างแล้ว

ขณะนี้ สมองของเขากำลังค้นหาคนที่มีลักษณะตรงกับคนนี้อยู่

ฉิงฮัวจ้องตาโต ท่าทางดูโมโหมาก: “เจ้านายครับ ตอนนี้สามารถแน่ใจแล้วว่าคนนี้ก็คือคนที่เอาหนังสือพิมพ์เข้าไปไว้ในห้องผู้ป่วย เราพยายามจะปกปิดเรื่องนี้ไว้ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าคนนี้กลับอยากจะบอกเรื่องนี้ให้กับคุณท่านเป่หมิงรู้ นี่มันฆ่าคุณท่านชัดๆ เลย!”

พูดไปฉิงฮัวก็ทำหน้าจริงจังขึ้นมา ตาคู่นั้นส่องไฟแห่งความโกรธออกมา ตั้งแต่ที่เขามาถึงบ้านตระกูลเป่หมิง ทั้งบ้านมีแต่สองคนที่ดีกับตัวเอง คนแรกคือเป่หมิงโม่ ส่วนคนที่สองก็คือเป่หมิงเจิ้งเทียน

***

ฉิงฮัวโมโหจริงๆ แล้ว ถึงแม้ว่าคนในคลิปจะไม่ได้ฆ่าท่านปู่เป่หมิงตรงๆ แต่เขาทำแบบนี้ ก็เท่ากับเอามีดทื่อมาห่านเนื้อ ทำให้คนตายก็ไม่ใช่ อยู่ก็ไม่ใช่ จิตใจได้รับความทรมานทั้งวันทั้งคืน

เขาหันหลังกลับ ยื่นมือไปจับลูกบิดไว้แน่นๆ

ในเวลาเดียวกัน ไหล่ของเขากลับถูกเป่หมิงโม่จับไว้แน่นๆ: “เธอจะทำอะไร”

“เจ้านาย ผมจะไปสืบคนที่อยู่ในคลิป จับเขามาถามว่าทำไมต้องทำกับคนที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยเลือดเย็นแบบนี้” ฉิงฮัวหรี่ตาลงเล็กน้อย ทนความโกรธที่อยู่ในใจไว้ ถ้าเขาหาคนนั้นเจอจริงๆ สงสัยจะไม่ใช่แค่เหมือนอย่างที่เขาพูดว่าถามแค่นั้นง่ายๆ หรอก

เป่หมิงโม่เข้าใจความรู้สึกของฉิงฮัวในตอนนี้ดี ความจงรักภักดีที่มีต่อเขาพ่อลูกสองคน ฉิงฮัวเป็นคนที่ได้มายากมากเลยจริงๆ

แต่ในตอนนี้ พวกเขากลับขาดสติไม่ได้เด็ดขาด ยิ่งห้ามฝ่ายตัวเองวุ่นวายด้วย

เป่หมิงโม่ให้ฉิงฮัวหันกลับมา มือหนึ่งจับคอเสื้อของเขาไว้ นัยน์ตาเย็นชาจ้องตาเขาไว้แรงๆ ใช้ระดับเสียงที่มีแต่พวกเขาได้ยินพูดว่า: “ตอนนี้เรายังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องเผชิญ เธอไปสืบได้ แต่ห้ามทำอะไรเข้าใจไหม”

พูดจบ เป่หมิงโม่ปล่อยมือออก

ฉิงฮัวก็เปิดประตูเดินออกไป

เป่หมิงโม่หันหน้าไปดูคุณพ่อที่หลับสนิทอีกครั้ง จากนั้นก็ออกจากห้องผู้ป่วยไป

ขณะนี้ข้างในอาคารผู้ป่วยในเงียบมาก ทางเดินที่ถูกแสงไฟส่องจนอย่างกับเป็นกลางวันนอกจากพยาบาลที่มาเดินตรวจเป็นบางครั้งแล้วไม่มีคนอื่นอีกแล้ว

เขาย้อนกลับไปคิดคนเมื่อกี้ คนนั้นคือตั้งใจจะให้คุณพ่อรู้ข่าวที่คุณป้าฟางเสียชีวิต

แสดงว่า เขาก็น่าจะรู้ข่าวนี้ล่วงหน้าแล้ว

คนนี้ก็อาจมีความเป็นไปได้ที่จะรู้ว่าใครเป็นคนเผาบ้านพักตากอากาศ หรือคนนี้ก็อาจจะเป็นคนที่ลงมือทำก็ได้…

เป่หมิงโม่ขมวดคิ้ว เขารู้สึกเหมือนด้านหลังของตัวเองมีตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองตัวเองอยู่ มีร่างคนหนึ่งปรากฏอยู่ด้านหลังตัวเองตลอด

ถึงแม้ว่าคนนี้ไม่ลงมือทำกับตัวเอง แต่กลับทำร้ายคนรอบข้างของตัวเองอยู่ตลอด…

คนที่สามารถใช้ความเจ็บปวดของคนรอบข้าง มากระทบถึงเป่หมิงโม่อย่างถุกจุด…

จู่ๆ ก็มีชื่อของคนหนึ่งโผล่เข้าไปในหัวของเขาทันที--ถังเทียนจื๋อ!

ไม่นานเขาก็นึกถึงมือของหวีหรูเจี๋ยที่ถูกไว้ในโถใบหนึ่งซึ่งใช้ฟอร์มาลินแช่ไว้…

ใช่แล้ว มีแต่ถังเทียนจื๋อที่จะทำเรื่องแบบนี้!

พอนึกถึงตรงนี้ เส้นประสาทของเป่หมิงโม่ก็ตรึงไปหมด ความจริงก็เป็นเรื่องระหว่างเขาสองคนเอง ไม่ว่าถังเทียนจื๋อจะทำกับตัวเองเขาก็ไม่แคร์

แต่เขากลับมาทำคนในครอบครัวของตัวเอง นี่ทำให้เป่หมิงโม่รู้สึกว่าต้องรีบหาเขาให้เจอ ไม่อย่างนั้นเขาจะสร้างเรื่องที่เยอะกว่านี้ขึ้นมา ทำร้ายคนอื่นๆ ที่ไม่เกี่ยวข้องด้วย

เป่หมิงโม่เดินไปโดยไม่รู้ตัว จนมาถึงไหนก็ไม่รู้ เขาเงยหัวขึ้นดูเลขห้องผู้ป่วยข้างๆ นี่คือห้องผู้ป่วยที่คุณแม่ของกู้ฮอนนอนอยู่พอดีเลย

เขาผลักประตูออกมาเบาๆ พยาบาลที่เป็นเวรอยู่ข้าในเห็นเป่หมิงโม่มา รับลุกขึ้นมาโน้มตัวทักทายเขา: “คุณเป่หมิงคะ”

เป่หมิงโม่พยักหน้าเล็กน้อย เขาเห็นลู่ลู่กำลังนอนอยู่บนเตียงเงียบๆ

ต่อมา คิ้วที่เขาขมวดอยู่ก็คลายออกแล้ว ในดวงตาส่องแสงอ่อนโยนออกมา

เพราะเขาเห็นข้างๆ ลู่ลู่ มีคนหนึ่งที่คุ้นเคยมากกำลังนอนอยู่ข้างเตียงผู้ป่วยอยู่ เห็นได้ว่าหลับลึกแล้ว

และบนโต๊ะข้างเตียงก็มีดอกไม้ช่อหนึ่งที่เหมือนของคุณพ่อวางอยู่

เขาถามพยาบาลเสียงเบาว่า: “คนป่วยห้องนี้อาการเป็นไงบ้างแล้ว”