เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 557

บทที่ 557 ไม่ไป

สีหน้าที่มีความสุขตอนแรกๆ เปลี่ยนเป็นหน้าเคร่งทันทีเลย และยังพูดออกมาคำหนึ่งอย่างลำบากว่า: “ไป…”

อาจเป็นเพราะก่อนที่กู้ฮอนจะพาลูกเข้ามาก็เดาออกได้ว่า ท่านปู่เป่หมิงเห็นตัวเองจะเป็นแบบนี้ ดังนั้นพอได้ยินเขาไล่ตัวเองออกไปก็ไม่รู้สึกแปลกใจ

กู้ฮอนสัมผัสหัวของลูกเบาๆ ก้มหน้าบอกกับลูกว่า: “ที่รัก แม่กับคุณปู่มีเรื่องจะคุยด้วย เธอสองคนไปเล่นที่พี่พยาบาลตรงนั้นได้ไหม”

ทั้งสองคนต่างพยักหน้า จากนั้นบอกกับท่านปู่เป่หมิงว่า: “คุณปู่ครับ เราไปเล่นที่ตรงนั้นก่อนนะ” พูดจบก็ปล่อยมือท่านปู่เป่หมิงออก สองคนวิ่งเข้าไปในห้องสังเกตแล้ว

ตอนนี้เหลือแค่ท่านปู่เป่หมิงและกู้ฮอนสองคน

ท่านปู่เป่หมิงยังคงดูอารมณ์เสียอยู่

แต่กู้ฮอนหาเก้าอี้มาหนึ่งตัวไว้ข้างเตียง ดึงผ้าห่มของเขาขึ้นไปเล็กน้อย: “ท่านปู่เป่หมิง ฉันรู้ว่าท่านไม่ชอบฉัน คิดว่าฉันทิ้งเป่หมิงโม่และลูกสองคนเพราะเรื่องเงิน แต่ท่านยังรู้ไม่หมด”

กู้ฮอนหายใจเข้าลึกๆ สีหน้าก็ดูใจเย็นลง พูดต่อว่า: “ตอนนั้นฉันต้องการเงินก็จริง เพราะฉันจะเอาเงินนั้นไปช่วยชีวิตคน…แต่ว่า เหมือนการตัดสินใจของฉันในตอนนั้นจะผิดแล้ว เพราะฉันก็เป็นหนึ่งในผู้เสียหายด้วย”

***

ถ้าร่างกายของท่านปู่เป่หมิงยังคงแข็งแรงอยู่ ไม่มีทางที่ฟังคำอธิบายของผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเขาคิดว่าเธอเป็นคนหน้าเงิน

แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน เขาในตอนนี้ได้แต่นอนอยู่ตรงนี้ ไม่อยากฟังก็ต้องฟัง

กู้ฮอนเล่าเรื่องทำไมเธอต้องคลอดลูกให้คนอื่นเพื่อที่จะได้เงินให้ฟังสั้นๆ

ต่อมาก็พูดถึงว่าหลังจากที่เธอรู้ว่าเธอใช้ร่างกายไปแลกเงินช่วยชีวิตมาเพื่อผู้หญิงคนหนึ่งที่หลอกใช้ตัวเอง และผู้หญิงคนนั้นยังเสียสละเธอเพื่อลูกสาวจริงๆ ของเขา หน้าตาเกลียดชังในตอนแรกของท่านปู่เป่หมิงก็อ่อนลงมาเยอะแล้ว

เมื่อกู้ฮอนเล่าเรื่องของตัวเองอยู่ ในใจของเธอเลือดไหลไม่หยุด แต่เธอก็ทนไว้ไม่ให้ตัวเองน้ำตาไหลออกมาสักหยดหนึ่ง เธอไม่อยากให้ท่านปู่เป่หมิงคิดว่าตัวเองกำลังทำให้เขาสงสารตัวเองอยู่

กู้ฮอนสงบนิ่งสักพัก มองท่านปู่เป่หมิงอย่างจริงใจและพูดว่า: “ขอโทษจริงๆ ค่ะท่านเป่หมิง ใช้เวลาของท่านมากขนาดนี้ ที่ฉันบอกเรื่องของตัวเองให้ท่านฟังแค่อยากให้ท่านรู้ว่าฉันไม่ใช่ผู้หญิงหน้าเงิน และยิ่งไม่ใช่ผู้หญิงที่ทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะเข้าไปอยู่ในบ้านตระกูลเป่หมิง ฉันก็แค่ไม่อยากให้พวกท่านเข้าใจฉันผิด เพราะตอนที่ฉันตัดสินใจจะมีลูกให้กับเป่หมิงโม่ฉันยังไม่รู้เขาเป็นคนแบบไหน เบื้องหลังของเขาเป็นอย่างไรบ้าง แต่ตอนนี้ก็ดีแล้ว เป่หมิงโม่จะแต่งงานแล้ว ลูกๆ ก็จะมีคุณแม่ที่รักเขามากด้วย ฉันก็สามารถออกไปจากชีวิตของเป่หมิงโม่ได้แล้ว ไม่มารบกวนชีวิตสงบสุขของพวกคุณอีกแล้ว”

สิ่งที่ควรพูดก็พูดหมดแล้ว กู้ฮอนลุกขึ้น: “ท่านปู่เป่หมิง วันนี้ที่ฉันพาลูกๆ มาที่นี่ ตอนแรกคืออยากจะมาเยี่ยมแม่จริงๆ ของฉัน เธออยู่ในโรงพยาบาลเดียวกับท่าน แล้วฉันก็พาลูกมาเยี่ยมท่านด้วย ยังไงท่านก็เป็นคุณปู่ของพวกเขา ไม่ว่ายังไงฉันก็ควรทำแบบนี้อยู่แล้ว”

กู้ฮอนพูดจบก็โบกมือให้กับลูกๆ ที่อยู่ในห้องสังเกต จากนั้นพูดกับท่านปู่เป่หมิงว่า: “ถ้าท่านเกลียดฉันขนาดนี้ งั้นฉันจะรออยู่ข้างนอก ท่านอยู่กับลูกเลย ฉันไม่รบกวนแล้ว”

เฉิงเฉิงและหยางหยางเห็นแม่โบกมือให้ รู้ว่ากำลังเรียกเขาเข้าไปอยู่

“แม่คุยกับคุณปู่เสร็จแล้วหรอ แล้วเราจะไปหาคุณยายไหม” เฉิงเฉิงมาหากู้ฮอน แล้วดูคุณปู่ที่นอนอยู่บนเตียง

กู้ฮอนนั่งลง สัมผัสหัวของลูกเบาๆ: “พวกเธออยู่กับคุณปู่ก่อนเลย แม่ไปถามพี่พยาบาลว่าอาการของคุณปู่เป็นไงบ้าง”พูดจบ เธอก็ลุกขึ้นไปที่ห้องสังเกต

ท่านปู่เป่หมิงที่นอนอยู่บนเตียงในที่สุดก็รู้จักผู้หญิงคนนี้ที่เขาคิดว่าเป็นคนหน้าเงินมาตลอดแล้ว

เขาไม่ใช่คนไร้เหตุผล แต่ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ เป่หมิงโม่ล้วนเป็นคนแบบนั้นหมด เขาเลยคิดว่ากู้ฮอนก็เป็นคนแบบนั้นด้วย

ตอนนี้รู้แล้วว่าเขาคิดผิดแล้ว ผู้หญิงคนนี้น่าสงสารเกินไปแล้ว

“ไม่…ไป…”

ท่านปู่เป่หมิงพูดสองคำนี้ออกมาสุดแรง ถึงแม้มันจะง่ายมาก แต่ในนี้เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดที่มีต่อกู้ฮอน

“แม่ คุณปู่บอกว่าไม่ให้แม่ไป…” เฉิงเฉิงพูดจบก็ดึงเสื้อของกู้ฮอนไว้

เฉิงเฉิงรู้ว่าทั้งคุณปู่และคุณย่าไม่มีใครชอบแม่มาตลอด แต่ตอนนี้คุณปู่บอกว่าไม่ให้แม่ไป เขารู้สึกดีใจและตะลึงมาก นี่แสดงว่าคุณปู่ยกโทษให้แม่แล้วใช่ไหม

***

เมื่อกู้ฮอนกำลังหันหลังไปจะออกไป แต่ถูกเฉิงเฉิงดึงเสื้อไว้ เธอก็ได้ยินคำว่า “ไม่ไป”ของท่านปู่เป่หมิงแล้ว

แต่เธอก็หันหลังอย่างตกใจมาก ก็เหมือนอย่างที่เธอพูด ไม่ได้อยากให้สงสาร แต่อยากให้เข้าใจ

เธอมองท่านปู่เป่หมิง ใบหน้าสวยกลับนิ่งมาก: “ท่านหมายความว่าให้ฉันอยู่ที่นี่ต่อ?”

ท่านปู่เป่หมิงพยักหน้าอย่างลำบาก: “ขอ…โทษ…” เขาเป็นคนอะไร น้อยครั้งที่เขาจะขอโทษกับการกระทะของตัวเอง ถึงแม้ว่าเขาก็รู้ว่าเขาทำผิดแล้ว

แต่ในขณะนี้ เขาขอโทษแล้ว

มีหลายครั้งที่ใช้แค่คำพูดง่ายๆ ก็สามารถทำให้ความเข้าใจผิดหายไป แต่มีหลายคนที่กลัวเสียหน้าจะไม่ยอมทำแบบนี้

กู้ฮอนยิ้มอ่อน: “ท่านเป่หมิง ขอบคุณที่เปลี่ยนมุมมองกับฉันค่ะ”

เฉิงเฉิงเห็นแม่และคุณปู่ดีกัน ก็ดีใจจนยิ้มออกกว้างๆ เลย