เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 558

บทที่ 558 โล่งอก

กู้ฮอนถอนหายใจออก ในตาอ่อนแรงมาก: “ดีแล้วทำไม ตอนนี้แม่ก็ยังไม่ได้ตื่นมาอยู่ดี”

หยินปู้ฝันนึกอะไรบางอย่างได้: “ใช่แล้ว ได้ข่าวมาว่าท่านปู่เป่หมิงก็ป่วยแล้ว อยู่ในโรงพยาบาลนี้”

กู้ฮอนพยักหน้า: “ท่านหมิงอยู่ที่ไม่ไหลจากนี้เอง เมื่อกี้ฉันยังพาลูกไปเยี่ยมเขาอยู่เลย”

หยินปู้ฝันอึ้งมาก: “ท่านปู่เป่หมิงเห็นเธอไม่ได้ไล่เธอหรอ ผมก็นึกว่าเขาไม่ชอบเธอไม่ใช่หรอ”

“ท่านไม่ได้ไล่ฉัน ที่ท่านไม่ชอบฉันเพราะคิดว่าฉันเป็นคนหน้าเงิน ใช้ลูกไปเข้าใกล้บ้านเขา แต่ตอนนี้คุยรู้เรื่องกันแล้ว”กู้ฮอนพูดแบบเรียบมาก

หยินปู้ฝันยักคิ้ว: “ถ้าท่านปู่เป่หมิงไม่เกลียดเธอแล้ว งั้นเธอกับเป่หมิงโม่ก็…”

กู้ฮอนส่ายหัว: “ถึงท่านปู่เป่หมิงจะยอมรับแล้ว ฉันกับเป่หมิงโม่ก็ไม่อยู่ด้วยกันแล้ว”

หยินปู้ฝันขมวดคิ้ว รู้สึกสงสัยมาก: “ทำไม”

***

“ปู้ฝัน อย่าถามได้ไหม ตอนนี้ฉันไม่มีเวลาไปคิดเรื่องความรักแล้ว สิ่งเดียวที่คิดได้ก็คือแม่จะฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่ รีบหาคนที่ทำให้ท่านเป็นแบบนี้ออกมา”

น้ำเสียงและท่าทีที่กู้ฮอนแสดงออกแน่วแน่มาก

หยินปู้ฝันก็ไม่ถามต่ออย่างรู้ตัว

ผ่านไปสักพัก กู้ฮอนดูหยินปู้ฝันพูดว่า: “ปู้ฝัน ฉันขออะไรอย่างได้ไหม”

หยินปู้ฝันยิ้ม: “มีเรื่องอะไรก็พูดมาเลย ไม่ต้องขอหรอก”

กู้ฮอนพยักหน้า ดูข้างนอกพระอาทิตย์เริ่มตกแล้ว: “ปู้ฝัน ให้ลูกไปอยู่กับเธอคืนหนึ่งได้ไหม ฉันอยู่กับแม่ ฉันไม่ได้อยู่กับเธอนานมากแล้ว ฉันคิดว่าท่านก็ต้องอยากให้ฉันอยู่ด้วยเหมือนกัน”

“ไม่มีปัญหาหรอก จะให้อยู่นานกว่านี้ก็ได้ แล้วเธอล่ะ” เห็นสีหน้าของกู้ฮอนเหนื่อยมากแล้ว ถามอย่างเป็นห่วง

“เธอไม่ต้องห่วงหรอก ที่นี่อะไรก็มีหมด เดี๋ยวฉันให้เขาเอาเตียงมาไว้นี่อันหนึ่งก็ได้” กู้ฮอนพูดจบก็เอามือสัมผัสหัวของเฉิงเฉิง “ที่รัก วันนี้เธอกับหยางหยางนอนที่บ้านพ่อปู้ฝันคืนหนึ่งนะ แม่จะมาเฝ้าคุณยาย”

พอได้ยินว่าคืนนี้สามารถอยู่กับพ่อปู้ฝัน ตาของหยางหยางก็เปล่งประกายออก“เย้ จะไปเที่ยวกับพ่อปู้ฝันแล้ว…”

เฉิงเฉิงกลับไม่ได้ตื่นเต้นเหมือนหยางหยาง เขาทำปากมุ่ย: “แม่ ผมอยากเฝ้าคุณยายกับแม่”

“ที่รัก ตอนนี้เธอยังเล็กอยู่ ต้องพาหยางหยางเข้านอนเข้าใจไหม ไม่อย่างนั้นแม่จะโกรธนะ”

พอฟังกู้ฮอนพูดแบบนี้ เฉิงเฉิงพยักหน้าแรงๆ: “งั้นแม่ก็พักผ่อนเยอะๆ นะ ไม่อย่างนั้นคุณยายก็จะโกรธเหมือนกัน”

กู้ฮอนยิ้ม: “รู้แล้ว แม่ก็จะเป็นเด็กดีของคุณยายเหมือนกัน” พูดจบเธอก็ตีก้นเฉิงเฉิงเบาๆ “ไปเลย กลับบ้านกับพ่อปู้ฝันเลย”

จากนั้นก็ทำหน้าจริงจังพูดกับลูกว่า: “เธอสองคน อย่าวุ่นวายอะไรมากเลยนะ ไม่อย่างนั้น…”พูดถึงตรงนี้กู้ฮอนก็จ้องตาโต ทำหน้าเคร่ง

หยินปู้ฝันและหยางหยางตกใจจนตัวสั่น เหมือนด้านหลังเย็นขึ้นมาทันทีเลย เขาสองคนไม่กลัวใครเลย นอกจากตอนกู้ฮอนจ้องตาโต

หยางหยางยิ้มและโบกมือ: “แม่ไม่ต้องห่วงเลย ผมกับพ่อปู้ฝันเชื่อฟังมากเลย”

“ใช่สิๆ กู้ฮอนเอาเด็กไว้กับฉันก็ไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว” พูดจบก็วิ่งออกไปข้างนอกเลย

สองคนยักคิ้ว แลบลิ้นออกมา

ดูหยินปู้ฝันพาลูกออกไปจากห้องแล้ว กู้ฮอนเอาเก้าอี้ออกมาตัวหนึ่งนั่งที่ข้างเตียงลู่ลู่

ยื่นมือไปหวีผมยาวของเธอ: “แม่อย่าโทษหนูที่ไม่ให้เขาอยู่กับแม่นานๆ หน่อยเลยนะ เขายังเล็กอยู่ ต้องพักผ่อนให้เยอะๆ”

“คนที่มาเมื่อกี้คือหยินปู้ฝัน แม่ก็รู้จักเขา เขาดีกับเราแม่ลูกสามคนมาก เหมือนคนในครอบครัวเลย เมื่อกี้หนูพาพวกเขาไปหาปู่ของเขา มีบางเรื่องหนูแก้ไขแล้ว ตอนนี้หนูก็ถือว่าโล่งอกโล่งใจแล้ว อีกสองวันหนูกับเป่หมิงโม่ก็ไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว ชีวิตหนูก็จะเริ่มต้นใหม่ แม่ต้องรีบตื่นมานะ หนูกับลูกกำลังรอแม่อยู่นะ”

***

แสงแดดยามเช้าส่องเข้ามาผ่านหน้าต่าง เข้ามาในห้องของลู่ลู่ เหมือนกับสองมือที่อบอุ่นของแม่กำลังสัมผัสกู้ฮอนอยู่

กู้ฮอนค่อยๆ ลืมตาขึ้น เธอนอนอยู่ข้างเตียงลู่ลู่ทั้งคืนอย่างสบาย อย่างกับนอนอยู่ในอ้อมกอดของแม่

ลุกขึ้นมาเบาๆ ยึดเส้นยึดสายทั้งตัว

“เพียะ” เสื้อสูทประณีตตัวหนึ่งหล่นลงมาจากตัวเธอ กระดุมไปกระทบกับพื้น ทำให้เกิดเสียงออกมา

กู้ฮอนหันหลังไป ก้มลงไปเก็บขึ้นมา ใจของเธอสั่นเล็กน้อย

เสื้อที่อยู่ในมือดูเคยชินมาก และกลิ่นที่อยู่บนนั้น ทำให้เธอนึกถึงผู้ชายคนนั้น ผู้ชายที่มีลูกสามคนให้เธอ

เมื่อคืน เขาเคยมาแล้ว