เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 574

ตอนที่ 574 เป็นห่วง

เฉิงเฉิงนั่งอยู่อีกข้างของกู้ฮอน เขามองดูแม่ที่ไม่เจ็มใจจากหยางหยาง ถึงแม้จะอิจฉา

แต่ในใจเขาก็รู้ดี หยางหยางโตมากับแม่ ความรักของพวกเขาย่อมเป็นแบบนี้อยู่แล้ว

ก็เหมือนคนที่เป็นปู่เป็นย่ารู้ว่าตนจะอยู่กับแม่ พวกเขาก็จะไม่เต็มใจเหมือนกัน แล้วคุณพ่อจะคิดยังไงกัน......เขานึกถึงภาพที่เป่หมิงโม่เย็นชากับตน ก็เกิดความลังเลขึ้นมา

เฉิงเฉิงกระโดดลงโซฟา เดินไปตรงหน้าหยางหยาง ยื่นมือน้อยๆออกไปจับมือน้อยของเขาแน่น “เป่หมิงซีหยาง เราก็ไม่อยากให้นายจากแม่ไป นายดูสิแม่เสียใจแค่ไหน แต่ในเมื่อมันเป็นผลของการจับฉลาก งั้นก็ทำไรไม่ได้แล้วล่ะ”

พูดถึงนี่ เฉิงเฉิงก็เริ่มบอกหยางหยางในฐานะพี่ชาย “ก่อนที่นายจะไปอยู่กับพ่อ เรามีอะไรจะบอกนาย นายถึงที่นั่นแล้ว ต้องเชื่อฟังดีๆ ตอนเด็กฉันเคยโดนตีไม่น้อย แล้วก็ดูแลคุณปู่คุณย่าดีๆ พวกท่านแก่แล้ว คุณพ่อไม่ค่อยจะกลับมา ถึงแม้จะมีคนใช้มากมาย แต่ในฐานะที่นายเกิดเป็นหลานชายบ้านเป่หมิง ก็ต้องมีความรับผิดชอบ ที่ท้ายถ้านายมีเวลาก็กลับมาเยี่ยมแม่บ้าง ‘เบลล่า’ เรานายกับมันสนิทกันดี นายพาไปด้วยเถอะ ดีที่มันคุ้นเคยกับบ้านเป่หมิง จะไม่สร้างปัญหาแน่นอน”

หยางหยางมองเฉิงเฉิง พยักหน้าอย่างแรง “ยายก็ต้องดูแลแม่ให้ดีๆ ถ้ามีโอกาสจะจะกลับมาเยี่ยมพวกนาย ‘เชี่ย’ ฉันก็จะดูแลอย่างดีนายวางใจได้”

***

หยางหยางจะไปบ้านเป่หมิงแล้ว กู้ฮอนและเฉิงเฉิงก็ไม่ค่อยเต็มใจ พวกเขาบอกกล่าวเขาอยากละเอียด

นั่นทำให้หูน้อยของหยางหยางแทบชา

ฉิงฮัวก้มหน้าดูนาฬิกา นี่ก็สิบโมงแล้ว “คุณหนูครับ นี่ก็สายแล้ว ถึงเวลาส่งพวกคุณกลับแล้ว และรวดไปส่งคุณชายน้อยหยางหยางกลับคฤหาสน์เป่หมิงด้วย ส่วนที่นี่ไม่ต้องห่วง จะมีคนมาทำความสะอาดครับ”

กู้ฮอนพยักหน้า ก็ยังคงอุ้มหยางหยางไม่เต็มใจลาจาก เฉิงเฉิงจูงมือแม่ สามแม่ลูกเกินออกไปยังประตู

เพียงแต่เมื่อเท้าทั้งคู่ก้าวออกจากประตู กู้ฮอนหันกลับมาดูอีกรอบ

เชิงเทียนที่มีเทียนสีแดงละลายจนหมดอยู่บนโต๊ะ และโซฟาอันกว้างใหญ่......

ล้วนทำให้เธอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่มีความอบอุ่นกับเป่หมิงโม่ในระยะสั้นๆนั้น

หลังจากที่เธอถอนหายใจยาวยาวไปเฮือกหนึ่งแล้ว จะไม่รู้สึกไม่เต็มใจอีก เดินออกจากวิลล่าอย่างเด็ดเดี่ยว ขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าบ้านไป

*

ทางที่กลับไปยังที่พักของกู้ฮอนไกลมาก แต่เวลากลับสั้นมาก นี่ก็คือความรู้สึกของการจากลา

ระหว่างนั้น ฉิงฮัวก็โทรเล่ารายละเอียดให้เป่หมิงโม่ที่ตัวอยู่ในบริษัทฟัง

เป่หมิงโม่แค่พยักหน้ารับแล้ววางสายไป

ในมือของเขา กำลังจับเอกสารที่ให้ฉิงฮัวตามสืบอยู่ เมื่อเห็นรายชื่อหนึ่งปรากฏอยู่ในนั้น เข้าก็ขมวดคิ้วอัตโนมัติ

รถจอดอยู่ที่หน้าประตู เฉิงเฉิงลงรถตามกู้ฮอนลงจากรถ

ประตูรถปิดลงอีกครั้ง ฉิงฮัวยื่นหน้าออกมาทางกระจกคนขับ “คุณหนูครับ ผมขอส่งคุณชายหยางหยางกลับไปก่อน ไว้ผมจะส่งของใช้ของคุณชายเฉิงเฉิงมาให้ครับ”

กู้ฮอนพยักหน้ารับ แล้วโบกมือให้กับหยางหยางที่นั่งอยู่ในรถ

ถึงแม้นี่จะเป็นการจากลาระหว่างแม่ลูก แต่ยังไงก็ยังอยู่ในเมืองเดียวกัน ยังมีโอกาสพบกันอีกเยอะ

ที่สำคัญกู้ฮอนเคยผ่านการจากลามาหลายรอบมาก เริ่มชินกับมันแล้ว

รถค่อยๆออกห่างจากที่พักของกู้ฮอน ไปทางที่จะพาหยางหยางกลับคฤหาสน์เป่หมิง

ไม่นาน รถก็ถึงหน้าคฤหาสน์เป่หมิง ประตูค่อยๆเปิดออก รถก็ขับเข้าไปอย่างเร็ว

*

กู้ฮอนจูงมือน้อยๆของเฉิงเฉิง หลังจากที่มองหยางหยางจากไป เธอก็กลับเข้าที่พัก

“โห่งๆ......” เบลล่าเห็นเจ้านายกลับมา กระดิกหางไปมาอย่างดีใจ

ยังดีที่ก่อนออกจากบ้านเมื่อวานให้อาหารมากพอสำหรับมัน ตอนนี้ยังดูมีชีวิตชีวา

เฉิงเฉิงนั่งลงยองๆ ลูบหัวมันเบาๆ

เบลล่าก็เงยหน้าเลียมือเฉิงเฉิง แล้วมันก็เริ่มดมไปทั่ว เหมือนกำลังหาอะไรสักอย่าง

แน่นอนว่าเฉิงเฉิงรู้ว่ามันกำลังคิดอะไรอยู่ บอกกับมันว่า “เดี๋ยวก็ส่งแกไปหาหยางหยาง”

กู้ฮอนกลับถึงห้องนอน ก็เริ่มเก็บเสื้อผ้าหยางหยางทีละชิ้น จัดสิ่งของที่เขาใช้ลงในกระเป๋า

*

หลังจากที่ฉิงฮัวจอดรถแล้ว ก็พาหยางหยางเดินเข้าไปในบ้าน พวกคนใช้ต่างก้มหน้าทำความเคารพให้กับพวกเขา

ณ ตอนนี้ในห้องโถง เป่หมิงยันกำลังดื่มชาดูทีวีเป็นเพื่อนเจียงฮุ่ยซินผู้เป็นแม่

เมื่อหยางหยางเห็นเป่หมิงยัน ตาลุกวาวทันที เหมือนหมาน้อยที่เห็นกระดูก เรียกเสียงดัง “อาสามครับ!” แล้วโผเข้ากอดเขา

“หึหึ นึกว่าใคร ดาราน้อยของเรากลับมานี่เอง” ว่าแล้ว เขาก็มองไปทางประตู แล้วขมวดคิ้ว “ดาราน้อยอีกคนล่ะ ทำไมไม่กลับมา?”